In november gingen we, naar jaarlijkse gewoonte, een week naar een bungalowpark. Meestal was dit een gezellige periode, maar nu vond ik er niets aan. De kinderen hadden hun studieboeken mee, of gingen naar het zwembad, G. ging wandelen. En ik had mijn zwarte bril mee. :) Ik miste mijn afleiding, internet, tv. Ik miste mijn vertrouwde omgeving. Het denken kreeg vrij spel. Zo ook over mijn toekomst. Hoe moest het nu verder?
'Ik lig in het bad en denk na. Het werk in de klas was te zwaar. Misschien lukt het wel nooit meer om er terug te gaan. Maar wat kan ik dan doen? Gewoon thuis blijven schrikt me af. Een winkel beginnen? Schilderen? Misschien kan ik dingen maken en deze dan via internet verkopen? Allerlei ideeën vliegen door mijn hoofd. Enthousiast ga ik terug bij G. en vertel mijn nieuwe plannen. Hij zet me terug met 2 voeten op de grond en bekijkt alles rationeel. Niet haalbaar, te vermoeiend,... Waarschijnlijk heeft hij wel gelijk, maar toch ben ik ontgoocheld, boos, verdrietig. En blijf toch hopen.'
Ik probeer een droom te vangen, een droom in een wolk, maar ik durf niet goed. Wat als de droom onuitvoerbaar blijkt en nog meer teleurstelling meebrengt? En toch is er een beetje nieuwsgierigheid. Hoe zou de droom er uitzien? Ik staar naar de wolk en besef dat hij waarschijnlijk leeg is. Hij moet nog gevuld worden met ideeën, gedachten en verlangens die diep in mij verstopt zitten. Deze moeten eerst opgegraven worden, groeien en dan pas kan ik ze in een wolkje zetten. Maar ik durf niet. Ze zullen zo onmogelijk lijken dat ze nog zwaarder zullen wegen dan de angst voor morgen. En dus, verstop ik me terug. Ik laat me dragen door de tijd, zonder plannen, zonder dromen, enkel nu zoek ik de warmte en zachtheid van mijn cocon op.
een sprankel hoop, warmte wil er uit, maar durft niet branden angst voor wat er komen kan en het vuur blijft hangen en wacht
Telkens ik me afvroeg hoe het met me ging, moest ik even nadenken. Ik wist het niet, het zat verborgen. Wanneer ik dan diep in mezelf keek, wist ik wel vlug hoe het met me gesteld was. Mijn ogen brandden, mijn adem stokte, mijn spieren spanden zich op. Ik verstopte alles weer vlug en ademde weer verder alsof er niets aan de hand was. En zocht vlug afleiding voor mijn gedachten. En wist dat het er nog steeds was.. En 's avonds, in mijn bed, viel met de afleiding ook de verbergplek voor mijn verdriet en angsten weg en onbewust kwam ik weer in mijn lichaam. En ik kon niets meer verstoppen. En de gedachten kregen vrij spel.
'Ik doe het licht aan en zoek de spelblaadjes. Sudoku, binaire spelletjes, alles wat mijn gedachten kan bezighouden. Ik kijk even naar links en hoop dat G. niet wakker wordt van het licht. Het is 0.05u. Na een tijdje word ik slaperig. Ik leg vlug mijn blad weg, en hoop dat ik voldoende moe ben om in slaap te vallen. En hoop dat ik mijn gedachten om de tuin geleid heb. Na 10 minuten ben ik terug klaarwakker en vliegen de gedachten door mijn hoofd. Ik zucht en doe het licht weer aan. En probeer het nog een keer.'
als de avond valt dan valt het gelaat en alle sporen verdwijnen stil
Muziek was en is heel belangrijk voor mij. Bij speciale periodes in mijn leven was er meestal een lied dat er bij hoorde. Zo had ik ook een lijflied tijdens deze 'kanker'periode. Telkens ik een dipje had, werd de muziek opgezet. Soms tot groot ongenoegen van het gezin :) De tekst draag ik graag op aan mijn leven:
ik en mijn leven
We're breaking things we can't repair and none of us will take the blame No, nothing can be done this time All the memories that we've made I've threw them all away There's no need to talk it over
Don't let me get you down Let's just move on I am setting you free
'Cause I don't wanna (be)hurt no more No, I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more Strange enough I always knew I'm taking off today Don't wanna hurt no more
The darkness you left in my soul And do we know how much we've lost? Will the moon be shining as bright as before? And as I'm singing this song the tears well up in my eyes And I will always wonder why I will never have the life I wanted Now I'm letting it go
'Cause I don't wanna hurt no more No, I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more There's not much more to say 'Cause it's too late now I won't hurt no more
So I wait 'til morning comes You made it clear that it has been only pain loving me The things that we won't do for love I am setting you free
'Cause I don't wanna hurt no more I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more Strange enough I always knew I'm taking off today
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
