'Ik ben uit mijn cocon. Geen idee wanneer het is gebeurd, maar ik voel het in mijn hele lijf! Ik wil dansen, kom uit de zetel en beweeg op passenger, bruno mars,.. Wanneer ik terug ga zitten, voel ik de vermoeidheid door mijn lichaam gieren, naast het nieuwe geluksgevoel. Maar toch merk ik dat de tranen nog achter mijn ogen zitten. Te wachten. Maar ik negeer ze en geniet van mijn moment. Ik probeer te genieten van het gevoel, maar het zit naast de angst, de eenzaamheid, de ontgoocheling. Het zit allemaal dicht bij mekaar.'
Ondertussen was ik van 9 naar 4mg cortisone gegaan. Langzaam werd het afgebouwd. Wat opviel was dat vele lichamelijke ongemakken van vroeger weer terugkwamen. Door de cortisone had ik er tijdelijk minder last van gehad. Ik vroeg me af dit wel een goed idee geweest was. Werden de voorbije maanden geen klachten gemaskeerd die misschien belangrijk waren?
Ondertussen kwam ik mezelf steeds weer tegen en leerde ik, hopelijk, mezelf wat beter kennen. Wie ik was, wat ik wou en niet wou. En hopelijk zou ik mezelf dan wat leuker vinden. Hopelijk durfde ik misschien af en toe in de vaten te kijken zonder angst, zonder er in te vallen
Ik leefde nu dag per dag, probeerde mezelf te vinden en later zou ik een brug maken naar een nieuwe toekomst.
'En ik denk aan een berichtje dat ik vandaag gelezen heb. Ik wil normaal zijn, maar wat is normaal? Gewoon zijn wie je bent, normaler kan je niet zijn . 'just the way you are.'
Je bent een parel kostbaar anders dan de anderen maar daarom niet minder soms verstopt in de oester maar de moeite waard om te tonen en te koesteren
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
