Alle 6 weken moet ik eraan geloven. Terug naar het ziekenhuis om mijn 'poortje' te laten spoelen en mijn tumormarkers na te kijken. Elke keer weer een heel pak emoties die langskomen.
Eerst en vooral moet ik de dagen ervoor doorkomen. Soms lukt het me redelijk goed om alles te verdringen. Daar ben ik ondertussen een echte kei in geworden. Soms vergeet ik het zelfs, tot grote verbazing van G. , en besef ik het pas de avond ervoor. Maar dan word ik wel plots heel onrustig.
De dag voor de controle kwam er al enkele keren een angst naar boven, waarvan ik het bestaan niet kende
'Mijn buik is dikker. Ik neem de lintmeter en meet het na: buikomtrek is 92 cm. Onlangs was het 88 cm. En plots wist ik: het is terug. De kanker is daar weer'. Ik kan niet meer goed denken. Mijn maag zit toe, ik word onrustig. Ik loop heen en weer op zoek naar rust in mijn gedachten en in mijn lijf. G. neemt een aperitief, ik doe mee. Ik zou alles doen om het gevoel weer weg te krijgen. Maar het helpt niet. Ik probeer, zoals in de mindfulness aangeleerd, te voelen wat er binnenin gebeurt en ik voel angst. Ik doe mijn ademoefeningen. Het duurt even, maar na een tijdje kruipt de angst weer weg en blijft er enkel een down gevoel over: vlug wenen, niets doen, gebogen rondlopen. En de dag erna zit alles weer mooi achter het vliesje, en ben ik er alweer helemaal gerust in. Alles komt goed!'
Wanneer ik in de onco-gang kom, krijg ik heel wat flashbacks. Raar hoe vooral geuren je weer in het verleden kunnen brengen. De verpleegsters, het aanprikken, de 'babbeltjes' met oude bekenden en de bijhorende verhalen. Ik probeer het allemaal over mij te laten komen. We leerden er een koppel kennen. Ze babbelt voluit over de kanker van haar man. Hier, in deze omgeving, probeer ik mij ervan af te sluiten. Ik voel de orkaan zitten en doe mijn best om hem er niet uit te laten. Er zijn hier teveel nare herinneringen.
Dan volgt het gesprek met de oncologe. 1 voor 1 gaat ze langs bij de zeteltjes, waar iedereen zit te wachten. Toen een vrouw iets verkeerd zei, lachte ze met haar en keek lachend rond op zoek naar publiek. Ze blijft nooit lang staan. Wanneer ze bij mij komt moet ik meestal vlug zijn om iets te kunnen vragen. Meestal stel ik 1 vraag per keer. Soms laat ze me niet eens uitspreken. Ik heb er meestal geen goed gevoel bij. Gelukkig was G. steeds bij mij. Hij bevestigde mijn gevoel. Het lag niet aan mij.
Het ziekenhuisbezoek zit vol met vervelende associaties. Daarom probeer ik ook leuke verbindingen te maken: koffie en speculoos. :) Iets om naar uit kijken. Iets om het een beetje aangenamer te maken.
Thuisgekomen moet ik eigenlijk gespannen wachten. Wanneer er een telefoontje komt, betekent dit dat de uitslag niet goed is. Hoor ik niets, dan is alles goed. Maar ook dit stop ik achter het scherm. Af en toe schiet het me te binnen. Ze hebben niet gebeld.
Oorspronkelijk waren er vooral 'longpatiënten' aanwezig op de revalidatie. Maar al vlug was er een band met enkele mensen: iedereen had er tijd voor een babbel. Er waren vooral oudere mensen aan het werk op de toestellen. Ik hoorde soms hartverscheurende verhalen: een man wachtte op nieuwe longen, maar had niet veel tijd meer, een vrouw was van de trap gevallen, een man had maar 1 been....
Voorlopig was ik de enige oncopatiënt. Later zou er ook een groepje opgestart worden voor mensen met kanker. Daar keek ik al naar uit: contact met mensen die hetzelfde meemaakten miste ik wel.
Omdat ik veel problemen had met mijn schouder, was er ook een behandeling bij de kinesiste voorzien met warmtekussen erna. Dat was zalig. En dan een uur op de toestellen. Het was heel intensief: 3 keer per week was ik er 2 uur, daarna was ik soms te moe om naar de auto te stappen en 's avonds kwam ik niet meer uit de zetel, maar ik had het ervoor over. Samen met de kinesiste werd vastgelegd op welke toestellen ik zou oefenen en hoelang. Voor mij stond de fiets, de loopband, de zitcross en het buikspiertoestel klaar. Het grote voordeel was dat ik het op mijn tempo kon doen. Ik rustte veel tussendoor en soms deed ik maar 2 toestellen. Maar dat was geen probleem. Om erna wat tot mezelf te komen, ging ik telkens een koffie drinken in de cafetaria. Dat had ik verdiend. ;)
Heel trouw ging ik elke keer daar naartoe. Het was de laatste strohalm waar ik me aan vastklampte. Ik voelde na een tijdje wel wat beterschap, maar als ik heel eerlijk tegen mezelf was, zou ik gezien hebben dat het onvoldoende was om terug te starten. Toen mijn zus me in augustus vroeg of ik het huishouden kon doen, of zelfs al een uur na mekaar iets doen, zonder te moeten rusten, was het antwoord 'neen'. Maar ik wou zo graag terug naar mijn werk. Terug een normaal leven hebben.
Ik ben moe. Niet zomaar moe, maar echt moe. Het blijft moeilijk om aan anderen uit te leggen hoe dat voelt. Wanneer de moeheid toeslaat kan ik met moeite nog 1 voet verzetten. Mijn benen voelen loodzwaar. Ik heb me steeds voorgehouden dat het er bij hoorde, maar het gaat niet weg. Het hangt rond mij en het wil niet loslaten. Alles lijkt een berg waar ik over moet. Ik dacht dat ik een blad omgeslagen had. Ik dacht dat ik mijn weg gevonden had, langzaam steeds wat verder. En ja, ik voelde ook wel dat er tranen achter mijn ogen zaten, ik voelde ook wel de innerlijke pijn, maar ik negeerde het. Feit is dat ik vandaag volledig uitgeteld ben. Feit is dat ik, nadat ik een boek niet uit de kast krijg, een enorme huilbui krijg. Feit is dat ik stilsta.
En voor de eerste keer twijfelde ik of september zou lukken. Voor de eerste keer twijfelde ik of alles wel in orde zou komen.
Ik zit in een doos. Een vierkante doos. Het plafond is de grens van mijn kunnen. Soms duw ik ertegen en kan ik het een klein beetje verschuiven. Soms is het te moeilijk en vraagt het teveel energie. Dan ga ik gewoon op de grond zitten, en heb ik geen zin om mijn grenzen te voelen. En blijf zitten. En soms, daar op de grond, denk ik dat het allemaal wel meevalt en vergeet ik naar boven te kijken, naar het plafond.
Wanneer ik hierover iets liet vallen bij de oncologe, voelde ik weinig begrip. Ik zag zelfs wat ongeloof. Door mijn nog steeds op de voorgrond staande bedeesdheid, zweeg ik maar weer vlug. Ik wou niet als een aansteller overkomen. Wanneer ik de volgende keer terug vertelde hoe moe ik was, reageerde ze wel. Ze stelde voor om revalidatie te volgen in het ziekenhuis. Een nieuw lichtpuntje? Er stroomde terug hoop door mij. Zo zou het misschien toch nog lukken om in september te starten! ik moet vooruit.
ik moet verder ik moet zoveel van mezelf en vergeet te luisteren naar mijn diepe zelf dat luid roept, maar niet gehoord wordt ik verstop mezelf hopend dat ik me niet meer terugvind
De sterke-Hanne-die-op-mijn-rechterschouder-zat-mee-te-kijken wou verdere stappen zetten. Tijdens het surfen op internet kwam ik 'mindfulness' tegen. Het sprak me dadelijk aan. Leven in het nu, omgaan met emoties,.. Ik las ook dat het gebruikt werd bij mensen met kanker. Mijn interesse was gewekt.
Via de cm was het ook financieel voordeliger dan ik dacht. Ik kon kiezen tussen een groepsles of individuele sessies. Na lang wikken en wegen koos ik voor het individuele. Simpelweg omdat ik mij geremd zou voelen in groep om mezelf bloot te geven. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
We volgden het werkboek van David Dewulf. Het was soms heel confronterend, maar ook heel leerrijk. Hier en daar kwamen er gekende, maar ook nieuwe inzichten langs die me aanspraken.
-Eerlijk kijken naar je gevoelens, ook als ze onaangenaam zijn. Een slecht gevoel of emotie gewoon laten zijn. Er niet tegen vechten. -Aandacht geven aan het hier en nu. Ik ben teveel bezig met het verleden en de toekomst -Een wereld van gedachten is niet gelijk aan de realiteit. ik maak me teveel zorgen over dingen die nooit zullen gebeuren. -Voortdurend denken, nauwelijks vrede ervaren, stress en angst kunnen zich opbouwen en ons verlammen. -Als je je lichaam negeert die grenzen aangeeft, en toch verder gaat, dan gaat je lichaam op andere manieren moeten duidelijk maken dat je moet stoppen en rusten. -spiraal: op een zelfde situatie reageer je steeds op dezelfde manier vb: spin, schrikken, afkeer, spin weg. Soms is het goed om deze automatische piloot uit te schakelen en anders te reageren op iets wat gebeurt.
Elke dag oefen ik. Het neemt meer tijd in beslag dan ik verwacht had. Maar ik ben gemotiveerd. Ik ben er van overtuigd dat deze cursus me zal helpen om minder te piekeren, mijn gevoeligheid beter in bedwang te houden, mijn angsten te verminderen. Het is moeilijk om rust te vinden tijdens mijn oefeningen, om me op mijn adem te focussen en niet aan allerlei andere zaken te denken. maar het went, en het doet deugd. De bodyscan doe ik het liefste. Lichaamsdeel na lichaamsdeel in gedachten 'voelen'. Hoe voelt het? Is er pijn? Het zorgt dat ik iets meer voeling krijg met mijn lichaam, dat ik sinds de operatie een beetje genegeerd had. 's Avonds gebruik ik de meditatieoefeningen wanneer ik in bed lig. Het maakt 'het slapen gaan' draaglijker. Maar de angst in de ogen kijken en hem binnenlaten in je lichaam, daarvoor is het nog te vroeg. Maar de start is genomen. Hier ga ik mee verder.
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
