Deze ochtend las ik in bad het magazine 'leven'. Ik las over mensen die na de kanker gingen werken. Ik las over mensen die niet zielig wilden doen of in een hoekje kruipen.
'Ik kijk naar mezelf, dat zielig hoopje en voel me diep beschaamd. Beschaamd om wat ik geworden ben. En heel verdrietig. En heel machteloos. Ik voel me schuldig. Waarom zit ik hier thuis in mijn zetel? Ik zou moeten gaan werken zoals ieder normaal mens!! Ik ben kwaad op mezelf, ik ben bang voor de toekomst.'
Kwam ik natuurlijk bij de vraag: wat wou ik nog doen met mijn leven. Zo kon het eigenlijk niet verder. Maar wat was het alternatief? Wat wou ik nu? Even simpel beginnen: < gelukkig zijn, een warm bad, naar muziek luisteren, gezelligheid, gedichten, rust, lieve vrienden, etentjes, uitstappen, creatief bezig zijn, een leuke job... Hele simpele dingen eigenlijk.
'En ja, daar komt een opgewonden gevoel binnen in mij. Er wordt iets wakker. Ik weet dat het er is, ergens, maar ik kan het niet vinden. Heel af en toe wordt het wakker. Om erna weer in te slapen wegens gebrek aan middelen om het te helpen openbreken. Hier gaat het eigenlijk allemaal over. Pas als dit kan groeien en uitbreken zet ik een stap in de goede richting. Alleen dit is mijn hoop op een toekomst.'
Ik legde het tijdschrift aan de kant en voelde de zware benen. Mijn energiepeil was onvindbaar. Ik kon alleen maar vermoeden hoe hoog hij stond. Mijn haar wassen en kledij uitzoeken waren al grote energievreters. En ik wist dat mijn lichaam eerst nog wat tijd nodig had. Later zou ik verder dromen.
Ik zie in de verte de zon opkomen ik wil ze vasthouden en nooit meer loslaten
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
