Ik kijk achter me en zie alle emoties liggen: verdriet, boosheid, angst. Maar toch ben ik weer opgestaan. Ik heb zelfs het gevoel dat ik een stapje verder ben gegaan. Ik wil plannen, ik wil terug orde, ik ben meer in beweging.
De energie is terug. Het is geen doordachte keuze, het is er gewoon. En ja, ik ben vlug moe, maar dan ga ik gewoon zitten, en rust, tot ik weer verder kan gaan.
Ik vraag me af wat er allemaal gebeurt in mijn lijf. Hoe komt het dat die energie er plots is? Ik las onlangs een interessante folder rond de psychosociale gevolgen bij eierstokkanker van ornisconcern.nl (bij google intikken: eierstokkanker psychosociale gevolgen). Ik las er dit stukje.
'Ongeveer 15-25% van de kankerpatiënten heeft te maken met een depressie. Dit kan bij eierstokkanker veroorzaakt worden door de verwijdering van de eierstokken. Dit kan leiden tot een depressieve stemming doordat de hormoonhuishouding verstoord is geraakt.'
Misschien zit het dan toch niet alleen 'tussen mijn oren' zoals de oncologe fijntjes opmerkte. Misschien is er, naast het verwerken van de ingreep, diagnose, chemo, het omgaan met de emoties en het zoeken naar een nieuwe toekomst ook nog een invloed van verstoorde lichaamsfuncties? Hoe dan ook, ik geniet van mijn nieuwe energie. Het contrast is groot met mijn dip in februari 2013. En ik blik even terug:
'Ik ben boos, op mezelf, omdat ik ben, wie ik ben. Het is alsof ik onder een steen gekneld zit. Ik duw, maar de steen wil niet bewegen. Ik wil weg, maar hoe langer ik hier zit en rondkijk naar de wereld, hoe angstiger ik word om er weer in mee te draaien. Ik hou me stil en wacht tot iemand de steen zal opheffen, maar vrees dat ik op dat moment al helemaal verpletterd zal zijn. En verpletteren lijkt me soms de beste oplossing'
en toen werd alles stil en donker de rust spreidde haar vleugels en omarmde de angst en sijpelde druppel na druppel in het rillende lichaam en elke vezel ontspande zich een gelukzalige warmte zorgde voor een glimlach en toen werd alles stil en donker
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
