Ik ben moe. Niet zomaar moe, maar echt moe.
Het blijft moeilijk om aan anderen uit te leggen hoe dat voelt. Wanneer de moeheid toeslaat kan ik met moeite nog 1 voet verzetten. Mijn benen voelen loodzwaar.
Ik heb me steeds voorgehouden dat het er bij hoorde, maar het gaat niet weg. Het hangt rond mij en het wil niet loslaten.
Alles lijkt een berg waar ik over moet.
Ik dacht dat ik een blad omgeslagen had. Ik dacht dat ik mijn weg gevonden had, langzaam steeds wat verder. En ja, ik voelde ook wel dat er tranen achter mijn ogen zaten, ik voelde ook wel de innerlijke pijn, maar ik negeerde het.
Feit is dat ik vandaag volledig uitgeteld ben. Feit is dat ik, nadat ik een boek niet uit de kast krijg, een enorme huilbui krijg. Feit is dat ik stilsta.

Ik zit in een doos. Een vierkante doos. Het plafond is de grens van mijn kunnen. Soms duw ik ertegen en kan ik het een klein beetje verschuiven. Soms is het te moeilijk en vraagt het teveel energie.
Dan ga ik gewoon op de grond zitten, en heb ik geen zin om mijn grenzen te voelen. En blijf zitten.
En soms, daar op de grond, denk ik dat het allemaal wel meevalt en vergeet ik naar boven te kijken, naar het plafond.