Maandag 3 september ben ik gestart. Donderdag 6 september ben ik s middags ingestort. Ik ben beginnen wenen, uren lang, ik beefde over mijn hele lijf, ik kon met moeite praten. Ze hebben me naar huis gevoerd en ik wist, dit komt nooit meer goed. Enerzijds had ik een vreselijk gevoel: ik wist, als ik hier nu buiten stap, kom ik nooit meer terug. Een gedachte die me helemaal overstuur maakte. Wat nu? Mijn plan was mislukt! Wat gaat er gebeuren, hoe ziet mijn toekomst eruit.
Anderzijds was ik opgelucht. Er kwam weer rust. Het was een verschrikkelijke week: ik was doodmoe, ik at bijna niet meer, ik sliep bijna niet meer, er was een constante brandende bol in mijn lijf aanwezig. Ik miste de drive, kon niet mee met plannen, onthouden, organiseren. Ik was terug op de trein gestapt, maar ik hing er achteraan te bengelen. Ik wou er niet afstappen, maar ik ben er uiteindelijk afgevallen! Ik voelde me gebroken.
Ik zag de kanker als een manier om mijn leven een nieuwe wending te geven, een nieuwe weg in te slaan, maar ik vond de weg niet. Ik ben dus nu op zoek, maar weet niet wat ik zoek en of ik het ooit zal vinden.
Ik draai mezelf in een cocon van verdriet en wil mijn vleugels openslaan maar val in het diepe zwart Ik reik naar het onbekende en zoek naar het begin maar moet eerst dit einde vinden Ik kan mijn tranen net ontwijken en zoek naar mezelf door een waas van angst En stilletjes wentel ik me in onzekerheid wachtend op het licht
Voor ik terug mijn nieuwe start nam in september, stond er nog een reis naar Italië op het programma. Een tiental jaren geleden zag er onze vakantie heel wat anders uit. We maakten met het gezin lange wandelingen en waren heel actief. Toen ik meer last kreeg van astma en vermoeidheid, werd het schema al wat aangepast. De jaren voor de operatie was ik al zo vermoeid, dat ik meestal in het huisje bleef. Ook nu had iedereen een verschillend vakantieplan. We kozen een huisje aan het water, zo kon G. wandelen, de kinderen konden in het water en ik rustte in en rond het huisje. Jarenlang stond mijn werk, kinderen en huishouden op de voorgrond en was er niet veel ruimte voor andere bezigheden. De laatste maanden was het dus echt zoeken wat ik zoal kon doen. Thuis was ik meestal bezig met de computer: internet, spelletjes spelen,... en de tv. Die waren er niet op vakantie. Dus moest ik op zoek naar nieuwe interesses. Ik vond een kookboek van Pascal Naessens. Omdat het pure koken me wel aansprak, nam ik dit zeker mee. Ernaast ook een yogaboek, houtskool om te tekenen, veel tijdschriften, spelletjesboeken zoals sudoku en de mindfulness boek en cd's. Ik was er klaar voor.
Het was een zalige tijd. Ik probeerde zoveel mogelijk alle problemen en gedachten thuis te laten. Buiten enkele recepten uit het boek en een paar yogasessies buiten op de mat, werden de nieuwe 'hobby's' nog niet echt veel beoefend. De energie ontbrak nog dikwijls, maar ik kon wel genieten van de rust en het warme weer. Soms was het natuurlijk frustrerend: bij een uitstap naar een dorpje was ik steeds op zoek naar bankjes. Desnoods ging ik op de grond zitten, als ik maar kon rusten. Terug in het vakantiehuisje kon ik geen stap meer verzetten. Maar toch probeerde ik enkele keren mee te gaan.
Ik maakte ook een lijstje met aandachtspunten voor mijn nieuwe schooljaar. Ik zou alles anders aanpakken en stress geen kans geven
- Voldoende tijd rekenen en nemen, zodat stress minder vlug langskomt - Meer tijd nemen voor het hier en nu , voor de kinderen - Echte pauze nemen, tijd nemen om te eten, meditatie - Tijd nemen voor collegas - Mezelf zijn en vertrouwen hebben in wat ik kan en doe - Genieten van elk moment
De laatste avond heb ik met tranen in de ogen afscheid genomen van Italië. Ik was bang. Bang om terug op de oude weg te gaan. Bang dat het niet zou lukken.
Ik lees heel graag. Altijd al gedaan. Dus liet ik G. de eerste week na de operatie boeken meebrengen. Ik dacht: ' nu heb ik tijd genoeg om te lezen'. Maar het lukte niet. Na enkele zinnen wist ik niet goed meer wat ik juist gelezen had, waar ik zat, laat staan dat ik de personages uit mekaar kon houden. Al die tijd bleef ik volhouden en probeerde ik het opnieuw. Ik probeerde hulpmiddeltjes zoals lijstjes waar ik alles opschreef en kaartjes die ik steeds een regel verder schoof.. ,maar het bleef moeizaam gaan. Het was iets wat ik ook regelmatig hoorde bij andere kankerpatiënten: concentratieproblemen.
Ik had het ook moeilijk wanneer ik meerdere dingen tegelijk moest doen. Geen idee of dit ook een restverschijnsel kon zijn van operatie of chemo.
Ik leg alles op de rolband in de supermarkt. Het is mijn beurt al en de winkelierster staat ongeduldig te wachten. Ik voel de stress door mijn lijf gieren en probeer wat vlugger uit te laden. De vrouw achter me ziet het gebeuren en zegt lachend: 'doe maar rustig hoor'. Ondertussen ben ik aan het denken: ik moet mijn winkelkaart nog nemen, mijn bonnetjes afgeven, een kartonnen doos nemen,.. De winkeljuffrouw haalt me uit mijn overpeinzingen: 'u mag een gratis opbergdoosje nemen omdat u 2 stuks gekocht hebt.' Ook dat nog, maar ik denk aan de dochter, die dit wel leuk zou vinden, en ga op zoek. De mevrouw achter me zegt nog vlug: 'doe maar op je gemak hoor! ' Ik vraag me af of het zo fel aan me te zien is. Nadat ik het doosje gevonden heb, ga ik vlug een kartonnen doos halen om mijn boodschappen in te leggen. Ondertussen is bijna alles al afgerekend en begin ik na te denken dat de blikken best eerst in de doos gaan. En de chips laatst. Ik zucht even en gooi er maar alles in, ondertussen vragend of ik nog wat extra geld kan afhalen. Daar sta ik dan: met mijn kaartjes, geld, portefeuille in de hand, me afvragend wat ik nu allemaal nog moet doen. Mijn denken blokkeert. Ik leg alles gewoon op de doos en stap zo naar de auto. En verwonder me er weer over hoe zoiets simpel als winkelen, zo moeilijk geworden is. Voorlopig blijf ik maar even weg uit een winkel! ;)
Wat wel lukte was bladeren in tijdschriften en kleine stukjes lezen. Ik kreeg roddelboekjes van vrienden, en was weer helemaal mee :) In de bibliotheek nam ik ook boeken mee over kanker en voeding. Ik wilde niet zomaar alles geloven, maar het viel me toch op dat dezelfde voedingsmiddelen in verschillende boeken vernoemd werden: groene thee, kolen, broccoli, kurkuma, ui, bessen ... Boeiend vond ik ook het boek 'Eten tegen kanker - Dr. Richard Beliveau en Dr. Denis Gingras' dat een duidelijk overzicht gaf met recepten erbij. Door mijn voedselintoleranties was het niet altijd mogelijk om alles te eten, maar toch probeerde ik enkele dingen in mijn dagelijkse voedingsgewoontes te stoppen. Zoals mijn moeder steeds zei: doet het geen goed, het kan ook geen kwaad!
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
