In november gingen we, naar jaarlijkse gewoonte, een week naar een bungalowpark. Meestal was dit een gezellige periode, maar nu vond ik er niets aan. De kinderen hadden hun studieboeken mee, of gingen naar het zwembad, G. ging wandelen. En ik had mijn zwarte bril mee. :) Ik miste mijn afleiding, internet, tv. Ik miste mijn vertrouwde omgeving. Het denken kreeg vrij spel. Zo ook over mijn toekomst. Hoe moest het nu verder?
'Ik lig in het bad en denk na. Het werk in de klas was te zwaar. Misschien lukt het wel nooit meer om er terug te gaan. Maar wat kan ik dan doen? Gewoon thuis blijven schrikt me af. Een winkel beginnen? Schilderen? Misschien kan ik dingen maken en deze dan via internet verkopen? Allerlei ideeën vliegen door mijn hoofd. Enthousiast ga ik terug bij G. en vertel mijn nieuwe plannen. Hij zet me terug met 2 voeten op de grond en bekijkt alles rationeel. Niet haalbaar, te vermoeiend,... Waarschijnlijk heeft hij wel gelijk, maar toch ben ik ontgoocheld, boos, verdrietig. En blijf toch hopen.'
Ik probeer een droom te vangen, een droom in een wolk, maar ik durf niet goed. Wat als de droom onuitvoerbaar blijkt en nog meer teleurstelling meebrengt? En toch is er een beetje nieuwsgierigheid. Hoe zou de droom er uitzien? Ik staar naar de wolk en besef dat hij waarschijnlijk leeg is. Hij moet nog gevuld worden met ideeën, gedachten en verlangens die diep in mij verstopt zitten. Deze moeten eerst opgegraven worden, groeien en dan pas kan ik ze in een wolkje zetten. Maar ik durf niet. Ze zullen zo onmogelijk lijken dat ze nog zwaarder zullen wegen dan de angst voor morgen. En dus, verstop ik me terug. Ik laat me dragen door de tijd, zonder plannen, zonder dromen, enkel nu zoek ik de warmte en zachtheid van mijn cocon op.
een sprankel hoop, warmte wil er uit, maar durft niet branden angst voor wat er komen kan en het vuur blijft hangen en wacht
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
