Terug van vakantie. En terug heel wat illusies armer.
Omdat ik vorig jaar zo genoten had van de vakantie, en bijna weende toen ik afscheid moest nemen van mijn huisje - en verbergplek voorde wereld- had ik verwachtingen gecreëerd voor deze vakantie. Ik keek uit naar de zon, naar de rust, naar genieten en alle zorgen thuis laten.
Op de heenreis kregen we al af te rekenen met files, omleggingen en een eigenwijze gps. Toen we uiteindelijk op onze bestemming toekwamen was ik helemaal op. Normaal kan ik er van genieten om het vakantiehuisje op orde te zetten. Organiseren, alles een plaatsje geven, een kommetje zoeken om het fruit in te leggen... Nu dus niet. Ik ben dadelijk gaan rusten op de zetel. Noodgedwongen moesten de anderen de volgende dagen alleen op stap. Af en toe ging ik mee, om daarna weer uitgeput op de zetel gaan liggen. Na enkele dagen kon ik pas genieten van het mooie zicht op de bergen en het meer. Maar toch voelde ik al dadelijk aan dat het niet hetzelfde zou zijn als vorig jaar.
Gelukkig viel het de tweede week beter mee. Mijn spierpijn verbeterde en ik genoot van het slenteren in de smalle straatjes in de gezellige dorpen. Het kookboek en het yogaboek mogen terug ongeopend mee naar huis. Misschien worden ze volgend jaar wel gebruikt.;)
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
