Meestal voelde het alsof ik alles vanop een afstand bekeek en het zelf allemaal niet goed begreep. En ik zag de emoties verschijnen en weer verdwijnen.
Zo ook toen ik me uiteindelijk nog eens aan het schilderen had gezet. Ik begon met het tekenen van iemand die op een eiland stond. De kleuren er rond kwamen spontaan op het papier. Na een tijdje vroeg ik aan de dochter wat zij er in zag. 'Iemand die aan het verbranden is', was haar antwoord. En ja, onbewust had ik het eiland rood geverfd, en erboven was het ook rood en in de verte was de uitweg, en het mannetje bleef staan.
Hoe symbolisch. Sindsdien kon ik niet meer naar het schilderij kijken. Er kwamen teveel emoties los. Ook ik was aan het verbranden. Ik moest knopen doorhakken en op zoek gaan naar een nieuw leven. Maar ik durfde niet. Ik besefte nu wel beter dat ik van mijn eiland moest geraken. Maar hoe? Of was het nog te vroeg?
'Ik wil nog niet verder gaan, ik wil in mijn cocon blijven, daar voel ik me het gelukkigst, daar kom ik minder de angst en het verdriet en de boosheid tegen, want die wil ik niet meer. Toen ik tegen de psychologe zei dat ik dacht aan de dood, zei ze me dat ik de rust die ik daar zou vinden, terug moest zoeken op een andere manier . Ik gun me dus de rust die ik nu ervaar. Misschien moet ik eerst verder op zoek gaan naar wie ik echt ben. En mezelf durven en mogen zijn.'
Stap na stap zou ik wel een weg zoeken. Weg van het eiland. Weg van het vuur. in stenengruis en verkalking gedraaid zit je wachtend te dromen van het licht om dan snel je ogen te sluiten en in duisternis te overleven
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
