Morgen vertrek ik met mijn gezin op vakantie! Ik probeer alle zorgen thuis te laten en te genieten van de rust en de zon :). Eind juli kom ik terug op deze blog!
Geniet van elk zonnig moment in jullie leven en koester het!
De oncologe vond dat het tijd werd om een jaarlijkse controle te doen. Een volledige scan van het lichaam. Het was alweer meer dan een jaar geleden sinds de diagnose gesteld werd. En toch voelde het niet zo. Wanneer ik terugkeek dan zag ik eigenlijk een grote warboel. Een grote kluwen van garen die ik maar niet ontrafeld kreeg. Er was zoveel gebeurd in dat ene jaar.
De week voor de bewuste scan kwam een collega op bezoek. Zij was èèn van de weinige mensen die echt naar me luisterde. Het was ook heel gemakkelijk voor mij om me bij haar echt te tonen wie ik was, met mijn verdriet. Ik durfde te wenen en vertelde mijn angsten. Nadien voelde ik me wat beschaamd, maar ik moet ook bekennen dat het me goed deed.
Diezelfde week kreeg ik ook meer last van mijn adem. Ik voelde ook wat druk en pijn op mijn borst. En ja, de dag voor de scan kwam het angstmonster plots weer tevoorschijn en greep me onverwacht bij de keel. Het spuwde gedachten als: 'het is zover', 'uitzaaiingen', 'longkanker', en ik liet me meedrijven op de golven van angst. Ondertussen probeerde ik heel fel om boven te blijven. En net als de vorige keer lukte het me na een tijdje om alles weer mooi achter het scherm te duwen en opgelucht adem te halen.
De dag zelf probeerde ik terug op automatische piloot door te komen.
Eerst stapte ik naar de onco-afdeling, daar moest ik wachten, dan vlug 'poortje' laten spoelen voor ik naar de scan ging. Daar eerst een papje drinken, op de scantafel, product in poep ( heel vervelend :ç), dan infuus in arm, product erin, en onder de scan. Het was een heel emotionele dag: het wachten, de scan, de geuren, de spanning,..
Ik stapte naar buiten, ademde heel diep in en uit en ging weer naar huis. En dan was het wachten. Als ze die week niet belden, was alles in orde. Gelukkig kon ik alles in een vat stoppen en zat het deksel er goed op, zodat ik er die week niet teveel kon aan denken.
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
