Ik kijk in de spiegel, en schrik van mezelf: mijn blubberbuik met de lange rode lijn, mijn grijze korte haar, mijn grauwe getrokken gezicht. En vraag me af wie ik zie. Dit ben ik niet. En toch weer wel.
Mijn oudste dochter houdt van vaste structuren, van vaste gewoontes. Ook zij heeft moeite met mijn nieuwe look. Wanneer we samen in een winkel lopen, vindt ze me niet dadelijk terug. Ze zoekt iemand met bruin halflang haar. Met de pruik kon ik nog een beetje doen alsof. Ze vraagt wanneer ik opnieuw mijn haar ga kleuren. Ze zoekt haar oude vertrouwde mama.
Sinds de eerste dag probeerde ik er zoveel mogelijk voor te zorgen dat de kinderen hun wereld niet te veel verstoord raakte. Ik probeerde zo goed mogelijk ervoor te zorgen dat alles bij het oude bleef. Maar is dit wel mogelijk? Moet ik er mij niet bij neerleggen dat ons leven nooit meer hetzelfde kan zijn?
Aanvaarden, loslaten en erop vertrouwen dat het nieuwe leven met nieuwe structuren en gewoontes ook best kan meevallen. Het klinkt eenvoudig, maar lijkt nog zo veraf.
Ik zal misschien beginnen met af en toe in de spiegel te kijken, zodat ik kan wennen aan mijn nieuwe ik. En eerst bellen naar de kapper en vragen naar haarkleuringen zonder ammoniak. In juli mag ik het kleuren. Dochterlief zal blij zijn! ;)
Sinds de eerste dag dat ik buiten kwam uit het ziekenhuis, zat er een vliesje tussen mezelf en de realiteit. Het was geen bewuste keuze. Het was er gewoon.
Soms was het vliesje doorzichtig. Dan kon ik de kanker zien, de vaten vol angst en verdriet, maar ik voelde de emoties niet. Op die manier kon ik heel zakelijk vertellen over de kanker.
Soms werd het vlies ondoorzichtig. Ik kon er niet doorkijken. Op die momenten vergat ik gewoon wat er gebeurd was. Zo was het ook toen ik, tijdens een rekanto-les een babbel had met een sportvriendin. Ik luisterde naar haar verhaal, tranen welden op in mijn ogen. Wat erg! Pas wanneer ik naar buiten ging, realiseerde ik me dat ik ook kanker had gehad. Maar bij mezelf vond ik het niet zo erg.
Soms ging het vliesje kapot. Meestal heel onverwachts en plots. Dan viel ik in het verdriet en hoopte dat het zich vlug zou herstellen.
zittend in mijn luchtbel verborgen voor de angst hopend dat het niet openspatten zal durf ik niet meer te bewegen.
Soms gebeurde er iets waardoor het vlies wat vlugger scheurde.
'Ik lees het berichtje in mijn mailbox. Ik lees het nog een keer om er zeker van te zijn. Hij is gestorven. Het zoontje van mijn collega. Kanker. Nog zo klein. Ik staar naar het scherm. Ik voel de orkaan in mezelf ontstaan. Het denken wordt uitgeschakeld, het verdriet stroomt over.
En plots lijken mijn toekomstproblemen zo klein. Ik zie alles beter in zijn belangrijkheid. En ik moet nu eerst voor mezelf zorgen. Zowel emotioneel als lichamelijk. Ik heb kanker gehad. Ik moet beter zorgen voor mezelf.'
Afwisselend kwam een gevoel van moedeloosheid en het gevoel van hoop bij me langs. Het voelde alsof er 2 kleine Hanne's op mijn schouder aan het meekijken waren. Soms was de ene aan zet, en bleef ik in de zetel zitten. Dan kwamen de sombere gedachten langs: het lukt niet!' Soms nam de andere het voortouw en smeedde nieuwe plannen. Zoals rekanto.
Rekanto is een bewegingsprogramma voor mensen die kanker hebben of gehad hebben. Een initiatief van stichting tegen kanker. Via het internet vond ik deze informatie en ik was dadelijk enthousiast. Dit wou ik ook doen.
Vol goede moed vertrok ik naar het sportcentrum. Mijn haren begonnen weer te groeien en ik durfde het aan om zonder pruik of sjaaltje te gaan, aangemoedigd door G. We waren met 5. Alle 5 hadden we kanker gehad. Dat maakte dat er al dadelijk een band was, nog voor ik hen leerde kennen. Maar ik had het serieus onderschat. Of was ik er te vroeg aan begonnen? Telkens ging ik over mijn grenzen , telkens weer. De anderen stonden een stuk verder en ik hobbelde er achterna. Maar ik bleef koppig terug gaan. Moeite om naar mijn lichaam te luisteren, om signalen te herkennen. Tot het moment dat ik midden in de les brak. De tranen stroomden over mijn wangen.
De lesgever zet kegels klaar. Achter mekaar moeten we er rond stappen. Het gaat niet meer. Het is alsof mijn benen weigeren om mee te doen. Toch komen ze in beweging. Op automatische piloot. Mijn ogen zijn klein geworden. 'Niet in slaap vallen he', wordt er geroepen. Ik lach even mee. Plots lukt ook de automatische piloot niet meer. Ik blijf staan en voel de tranen lopen.
Ik was boos op mezelf. Omdat ik weende. Omdat ik niet meer verder kon. De anderen reageerden lief, maar ik was hard voor mezelf. Verslagen ging ik aan de kant zitten en wachtte op het einde van de les. Ik durfde voorlopig niet meer terug gaan. Ik moest eerst wat sterker worden. Misschien in september? Die verdomde vermoeidheid toch!!
Ik ben een marionet van mezelf trekkend aan de koordjes zie ik de draden 1 voor 1 breken. Het poppenspel gaat verder en ik probeer vruchteloos te volgen en doe alsof ik het niet zie.
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
