blog voor DVC Heilig Hart voornamelijk geschreven door vrijwilligers van DVC Heilig Hart
17-12-2016
Jaarlijks uitje administratie
Jaarlijks verzamelt de administratie een keertje om samen een stapje te zetten. Traditioneel staat één dienst in voor de organisatie en voorbereiding en laats de rest zich uitblinken in spontane aanwezigheid. Deze keer was het aan de informatica om het uitje te organiseren. Wat zou deze, uitsluitend uit mannen bestande, dienst in petto hebben voor hun collega's?
De trouwe volger van dit blog weten dat deze dienst al eens de quiz van Bachte wist te winnen. Vandaar dat er algauw een quiz op het programma stond. Waar en hoe was nog een raadsel. Dit jaar was de term uitje eigenlijk verkeerd gekozen want alles speelde zich af in en rond ons eigenste DVC.
Aanvankelijk werd er gepeild naar de speurcapaciteiten van de deelnemers. Envelop gewijs zochten ze de uiteindelijke locatie uit. Aangekomen aan ons zomerhuis kon een aperitiefje worden genuttigd in de buitenlucht. Daarna werd er binnen genoten van een kaas en vleesschotel en werd er gezellig gekeuveld bij de houtkachel.
Last, but not least was er de quiz. Aan de hand van vele categorieën zoals tv, geluidsfragmenten, doordenkertjes en natuurlijk DVC werd er gezocht naar de beste kwissers van de administratie. Uiteindelijk bewees Herwig toch wel een echte alround kwisser te zijn want ook deze keer trok zijn ploeg aan langste eind.
Achteraf kunnen we zeker terugblikken op een geslaagde avond. Naast amusement is een belangrijk doel van deze avond elkaar beter, anders leren kennen. Volgens mij zijn beide van deze doelstellingen ruim gehaald. Uitkijken nu naar de volgende editie, waarin het de weddedienst is die in staat voor de organisatie.
Zo dat was het voor deze keer, hopelijk vonden jullie het wat leuk om lezen. Graag tot nog ons een keer!
Op 14 oktober was het alweer tijd voor onze kaartavond. Oorspronkelijk een twee jaarlijks evenement maar op vraag van velen uitgegroeid tot een jaarlijks gebeuren. Op dit gebeuren is het van belang om een gezellige avond te hebben die ook nog wat geld in het laatje brengt voor onze instelling. Daarnaast bidet het de mogelijkheid om elkaar ook eens op een andere manier te ontmoeten.
Rond een uur of zeven was in onze cafetaria al een gezellig gekeuvel te horen. Op alle tafeltjes was de troef te horen en her en daar weerklonk het woord troel. Ja hoor, de avond was al aardig op gang gekomen. Nu al was duidelijk dat deze avond er zou in slagen om zijn doelstellingen te vervullen. Naast het kaarten gingen onze tombola prijzen vlot over de toonbank. Ook onze nieuwe directeur tekende present en had nog wat vrienden meegebracht. Dit kunnen wij uiteraard enkel toejuichen!
Aan de tombola was er naast een vaste prijs ook altijd een deelname voor de hoofdprijs gekoppeld. Bij het uitreiken van deze hoofdprijs ondervond alvast één deelnemer aan den lijve dat scherven wel degelijk geluk brengen. Toen rond een uur of elf het einde van deze avond in zicht was waren er nog her en der tafeltjes aan het kaarten. Geef toe een mooier bewijs van de gezellige sfeer kan men toch niet vinden?
Uiteindelijk kunnen we terugblikken op een geslaagde avond en hadden de afwezigen ook deze keer ongelijk Woord van dank voor de talrijke vrijwilligers die deze avond organiseerden en realiseerden. Alsook aan de talrijke aanwezigen. Hopelijk kunnen we bij een volgende editie opnieuw op jullie en wie weet nog meer aanwezigheid rekenen!
Tijdje geleden ontvingen we een meeting planner in onze mailbox. Op zich niks bijzonder ware het niet dat we even later vernamen dat deze vergadering niet rechtstreeks met onze dagtaak te maken had. Wat had ons diensthoofd met ons te bespreken dat niet direct aanleunde bij onze job. Razend benieuwd waren we hierover.
In de vergaderzaal aangekomen vernamen we dat onze bijeenkomst zou gaan over "het karrenwiel van ene Vroemen". Daar hadden wij nog nooit van gehoord. Blijkbaar was dit het onderwerp geweest van de laatste vormingssessie voor het kader van onze instelling.
Algauw kwamen we er achter dat dit een manier is om in team beter te kunnen samenwerken en uw rendement op te trekken. Deze manier van samenwerken is gebaseerd op een aantal peilers waaronder flexibel zijn, rekening houden met de mogelijkheden van je collega's, geven van feedback en dergelijke meer. In eerste instantie dacht ik dat dit veel theorie was waaraan de practicus weinig heeft.
Tweede luik van onze vergadering werd deze manier van werken echter omgezet in praktische situaties en toen kreeg ik een ander beeld van dit karrenwiel concept. Eigenlijk staan wij met onze dienst al redelijk ver in deze manier van denken en handelen. Volgens ons diensthoofd komen we van een moestuin team en zijn we op weg naar een "Team op vleugels".
In de toekomst is het de bedoeling dat onze gehele instelling naar deze manier van samenwerken evolueert en dat alles goed rond draait net als een echt karrenwiel.
Uiteindelijk vond ik het een boeiende uiteenzetting waaraan ik ook in het dagelijkse leven iets zal hebben. Laat de boel maar lekker draaien dus!
Zo dit was het voor deze keer. Hopelijk hebben jullie er ook wat aan. Graag tot een volgende keeer!
Voor de trouwe volgers van dit blog is het al lang geweten dat de taarteneters de eerste editie van de Bachte Kwist wonnen. Dat deze editie ondertussen ongeveer twee jaar geleden is, en niet langer de meest recente, toont aan hoelang de winnaars moesten wachten om hun eerste prijs in ontvangst te nemen.
Na acht afgelastingen omwille van Belgische weersomstandigheden was het dan eindelijk zover, de ballonvaart kreeg groen licht. Tot op het laatste ogenblik twijfelden de deelnemers er aan of het deze keer wel daadwerkelijk zou gaan gebeuren. Om 19u was het verzamelen geblazen op de parking van de Brielpoort, alwaar de afgesproken opstijgplaats was. Ter plaatse werden de deelnemers onthaald door enkele supporters die met eigen ogen wilden zien hoe dit alles in zijn werk ging. Alvorens te mogen plaatsnemen in de mand dienden de ballonvaarders eerst nog een soort van laatste wilsbeschikking af te tekenen, kwestie van de eventuele achterblijvers toch ook iets te gunnen. Uiteindelijk kon de ballon omstreeks 20u opstijgen.
Volgens de verantwoordelijke hadden de deelnemers aan deze luchtdoop echt wel geluk en werd hun wachten rijkelijk beloond, ze hadden het beste uitzicht sedert jaren. Ongelooflijk wat er allemaal de revue passeerde aan bezienswaardigheden, KBC toren, Atomium, havens,.... Daadwerkelijk veel te veel om op te noemen. Op een bepaald ogenblik dacht één van de deelnemers zelfs het vrijheidsbeeld waar te nemen, helaas voor hem ging het hier om een hallucinatie te gaan.
Uiteindelijk werd het mandje oerdegelijk terug neergezet in Sint-Laureins. Na het opruimen van de ballon werden de deelnemers nog getrakteerd op een natje een een droogje en kon er gezellig worden nagekaart over dit gebeuren.
Voor hen die graag eens een mooi uitzicht zouden hebben is zo een ballonvaart een ware aanrader. Indien u echter op zoek bent naar een spectaculair avontuur zou ik u toch iets anders aanraden. Maar dit is uiteraard louter mijn persoonlijke mening.
Zo dit was het voor deze keer, graag tot een volgende post op dit blog.
Op vrijdag 22/4/2016 was het tijd voor de tweede editie van Bachte Quizt. Andermaal stond de personeelsvereniging "Buitenbeen" in voor de organisatie van het gebeuren en werd de Rekkelinge ingezet als zaal van dienst. In vergelijking met de vorige editie waren er zelfs nog een paar ploegen bijgekomen, men kan dus andermaal spreken van een mooie opkomst.
Onderverdeeld in 7 rondes, aangevuld met 2 rode draden en één praktische proef kon je zeker spreken van een mooi gevulde diverse quiz. In iedere ronde kwamen dezelfde thema's terug aan bod en kon de gestelde vraag dus in een duidelijke context worden geplaatst. Binnen deze thema's was er dan weer een divers gamma gaande van doordenkers tot ons eigenste DVC.
Na vier rondes werd een korte pauze ingelast om een eerste tussenstand te kunnen berekenen en om de praktische proef te spelen. Voor deze proef diende elke ploeg één speler af te vaardigen. Volgens de quizmaster van dienst waren sport en snelheid vaardigheden waarover de speler diende te beschikken om deze uitdaging tot een goed einde te kunnen brengen. Achteraf zou blijken dat dit een nogal ruime interpretatie vroeg.
Bij het opmaken van de tussenstand stonden de winnaars van de vorige editie, de taarteneters, terug bovenaan de rangschikking met in hun zog diverse dichte achtervolgers. Nog niks gespeeld want de rode draden, 3 speelrondes en de praktische proef moesten dit resultaat nog vervolledigen. Het beloofde nog een spannende avond ter worden.
Uiteindelijk kwamen de dokters als overwinnaars uit de bus en namen zij alzo sportieve revanche voor hun tweede plaats van vorig jaar. Proficiat een onze winnaars en een oprecht woord van dank aan de organisatoren van deze mooie avond!
Vorige week was er de week van de brailleliga. Als slechtziende heb ik heel wat positieve ervaringen met deze vereniging. Toen ik op de vergadering van de werkgroep omtrent de facebookpagina van ons DVC meldde dat ik omtrent deze bijzondere week wel iets wou posten merkte een collega op dat ze totaal niet wist dat ook daarvan een week bestond. Daarop antwoordde ik dat ze na het lezen van deze post wel zou begrijpen waarom er nog steeds een week van deze liga nodig is. Vandaar dat deze post nogal negatief kan overkomen.
Paar weken geleden op een zonnige zaterdagnamiddag wordt ik afgezet aan het station van Tielt om de trein te nemen richting Deinze. Laag hangende zon is voor mij dramatisch, naast sneeuw de slechtst mogelijke weersituatie. Na het uitstappen en het uitvouwen van mijn witte stok taak ik met wat moeite op het voetpad. Zeker geen man overboord eens mijn stok als hulpmiddel kan dienen vind ik, op de plaatsen die ik ken, de weg als elk ander.
Zoals steeds was ik ruim op tijd opdat ik ook bij onvoorziene omstandigheden de trein nog kan halen. Op het perron aangekomen sta ik in de zon te wachtten op de trein. Naarmate de tijd vordert komen er nog passagiers op het perron plaats nemen. Onder hen was er één iemand die vlak naast mij kwam staan. Op het moment echter dat ze mijn stok opmerkt doet ze eerst wat stappen op zij om vervolgens ver genoeg voor mij me te passeren en enkele tientallen meters verder halt te houden.
Wat er op dat ogenblik allemaal door je hoofd gaat kan ik hier onmogelijk neerschrijven. Niet enkel omdat het te veel diverse gedachten zijn maar ook omdat het ongepast zou zijn voor dit blog. Gemeden worden als de pest komt hard aan. Persoonlijk denk ik dat ik best wel een "dik vel" heb en wel tegen een stootje kan, maar reacties als deze zijn geen stootje.Helaas maken wij, personen met een beperking, dit maar al te vaak mee.
Zelf omschrijf ik het vaak als een "ruimtewezen gevel" of je nu, letterlijk met je hoofd tegen de muur loopt of keurig langs de weg. Men staart je na als je bent een ruimtewezen. Zolang dit gevoel duurt zijn er helaas weken nodig om dit probleem in de belangstelling te brengen.
Eindigen doen we met een meer positieve noot. Enkele uren later stond ik op de voetbal om mijn geliefde club aan te moedigen. Na een betwistbare fase ging ik een discussie aan. Denk maar niet dat één van mijn voetbalvrienden op dat ogenblik aan komt hollen met het argument dat ik dat toch niet kon zien. Daar ben ik immers gewoon Andy en niet Andy the Alien.
Voila dit was het voor deze keer. Volgende keer komt er een verslagje van onze quiz. Graag tot dan!
Vorige week was het de week van de vrijwilliger, tijdens deze week wil men nog eens extra stil staan bij diegene die zich "zomaar" inzetten voor eender welke vereniging of organisatie.
Bij ons werd deze week ingezet met een etentje als dank voor onze vele vrijwilligers.
Wie dit blog al een tijdje volgt weet dat ik al diverse jaren een verslagje schrijf over deze mooie traditie. Vandaar dat ik ,om het doorbreken van de macht der gewoonte, deze keer meer een impressie zal meegeven van deze mooie avond dan er een echt verslag van neer te pennen.
Bij ons is het echt gezellig, er hangt een ware dorpssfeer in huis
Dit is een eerst quote die door meerdere vrijwilligers in de mond werd genomen. Niet enkel over de sfeer op en in de leefgroepen maar gewoon omtrent "Bcahte" in het algemeen. Dit is trouwens een uitspraak waarvan ik, zeker het tweede deel, hem ook al vaak deed. Tijdens één van die vele keren dat ik trots vertel over "ons".
De dankbaarheid die je terugkrijgt kun je met niets vergelijken
Vooral bij diegene die rechtstreeks betrokken zijn met één of meerdere zorgvragers was dit een vaak voorkomende uitspraak. Gaande over de glimlacht op het gezicht van de zorgvrager wanneer zijn of haar vrijwilliger langs komt voor de geplande wandeling. Over de indruk dat die zorgvrager, die volgens de wetenschap niemand herkent, toch de indruk gaf blij te zijn met de extra aandacht gegeven door de vrijwilliger. Betere vorm van motivering bestaat er volgens vele onder hen echt niet. Sommige opperden zelfs dat eigenlijk de vrijwilliger diegene is die, in dit geval, dankbaar moet zijn.
De vreugde van het werk
Als laatste grote indruk wil ik zeker de vreugde in het werk nog meegeven. Vele van de vrijwilligers hebben hun eigen verhaal, hun reden waarom ze vrijwilligen en niet langer in het "gewone" arbeidscircuit. Persoonlijk behoor ik ook tot die groep. De trouwe volgers van dit blog kennen mijn verhaal wel. Zeker in deze tijden waarbij een ieder de mond vol heeft over minder werken toch een leuke vaststelling. Er is immers een spreekwoord dat zegt "Men weet pas wat men heeft als men het kwijt is". Wijs spreekwoord dat helaas pas begrepen wordt als het te laat is.
Zo tot slot wens ik nog een persoonlijk accent mee te geven. Tijdens deze week kreeg ik van een aantal diensthoofden en collega's nog eens een extra woord van dank. Soms via een mailtje soms aan de hand van een extra complimentje. Via deze weg wens ik hen op mijn beurt welgemeend te bedanken. Dergelijke kleine dingen blijven hangen en zijn een motivatie in mindere tijden. Deze uitspraak mogen jullie gerust doortrekken naar het dagelijkse leven. Ook wanneer ik het daar al eens moeilijk heb denk ik, of word ik door mijn vrienden gewezen op, deze zaken.
Voila dit was het voor deze keer. Graag tot nog eens en geef gerust jullie mening mee hier op dit blog of op onze FB pagina!
Men zegt vaak dat je pas weet wat je hebt op het ogenblik dat je dat ook weer kwijt bent. Wel dat is exact wat ik vorige week ondervond. Omwille van een zware valpartij werd er me een week verplichte rust opgelegd. Rusten is iets wat hoe dan ook niet direct mijn favoriete werkwoord is maar in dit geval was het de enige optie.
Toen ik deze week mijn vrijwilligerswerk terug kon hervatten voelde ik me meer dan tevoren tevreden en super gemotiveerd. Plots ondervond ik terug dat het eigenlijk een cadeau is om te kunnen gaan werken. Tegelijkertijd groeide bij ook het onbegrip voor hen die er bewust voor kiezen om binnen dit systeem niet te participeren. Hoe raken deze mensen dan aan zelfrespect, hoe zien zij zichzelf binnen deze maatschappij?
Tijdens mijn verplichte week rust kon ik op een bepaald ogenblik ervaren dat alle dagen dezelfde waren. Geen benul van dag nog tijd. Op dat ogenblik ga je volgens mij wel even nadenken en kom je algauw tot de vaststelling dat dit alles weinig zin heeft. Even dacht ik terug aan de beginperiode van mijn handicap toen ik ettelijke maanden bijna niks anders meer kon. Toen dacht ik bij mezelf dat ik nu toch al veel verder sta en kreeg ik direct nog meer "goesting" om terug aan de slag te gaan.
Nu heb ik mezelf beloofd om hieraan terug te denken in die tijden dat ik even wat minde"r "geosting" heb om aan de slag te gaan. Want ook als vrijwilliger heb je dat wel af en toe eens, niet elke dag is immer rozengeur en maneschijn.
Zo nu gaf ik even een eerlijk relaas van mijn gevoel bij een weekje rust. Graag tot een volgende post op dit blog!
Nu het einde van het jaar wel héél dichtbij komt is het misschien tijd geworden om even terug te blikken op wat 2015 voor ons DVC teweeg bracht.
Ongetwijfeld is of was 2015 het jaar van de verandering geweest. Diverse monumenten verlieten onze instelling en zijn vervangen door enkele nieuwe geichten. Deze verandering zal zich nog verder zetten inn2016 wanneer algemeen directeur André wordt uitgezwaaid. Er is een wijs spreekwoord dat stelt dat indien er een monument verdwijnt, het landschap verandert, bij deze kijken wij uit naar ons nieuw landschap in 2016.
Met de ingebruikname van onze nieuwe site "dageraad" kunnen we trouwens de trend van de verandering ook nog in 2016 verder laten doorzetten. Zo zie je maar dat ook bij ons de tijd niet stil blijft staan en dat ook wij altijd maar verder evolueren.
Zelf zijn wij de toekomst alvast rooskleurig tegemoet en we hopen dat dit ook voor jullie geldt.
Moge 2016 een jaar zéijn waarin vele van jullie dromen mogen uitkomen en waarin ook jullie landschap ten goede evolueert!
Zo dit was een korte terugblik op het afgelopen jaar en een hoopvolle blik naar de toekomst. Hopelijk hadden jullie er iets aan. Graag tot een volgende keer.
Onlangs, op ons jaarlijks uitje met de administratie werd ik gelauwerd omwille van mijn tien jaar in dienst als vrijwilliger. Uiteraard was ik apetrots om dit teken van appreciatie te mogen ontvangen van mijn collega's. Waarvoor uiteraard alle dank!
Eens men 10 jaar een bepaald engagement aangaat weet men ook dat je al vele situaties hebt meegemaakt. Indien ik hier zou zeggen dat ik gedurende dit decennia elke dag met evenveel honger en plezier heb beleefd was dit een pertinente leugen. Dit kan nu eenmaal nooit waar zijn. Wel bewijst een dergelijke staat van dienst dat je niet zomaar voor de eerste minste tegenslag er de brui aan geeft. O:m het in termen van gevoelens uit te drukken zou ik stellen dat de verliefdheid al lang plaats heeft gemaakt voor liefde. Vrijwilliger zijn is hoe dan ook een passie maar als je dit op zo een termijn kan beleven kan men spreken van liefde. Op de vraag waarvoor je dan dit gevoel hebt weet ik eerlijk gezegd niet direct een antwoord.
Zeggen dit ik dit alles nog eens met 10 jaar zal verlengen zou al een even groàte leugen zijn want het leven heeft mij al meermaals bewezen dat je dergelijke dingen nooit mag of kan beloven. Wel durf ik gerust stellen dat er nog steeds uitdagingen, voldoening en dankbaarheid terug vloeit uit mijn vrijwilligerswerk. Met andere woorden op dit moment zie ik geen reden om er de brui aan te geven en is opgeven geen optie.
Tot slot wens ik toch nog eens iedereen te bedanken die er voor mij is/was toen ik hen nodig heb of had. Met de hulp van hen kreeg ik de kans om terug nuttig te worden en dit in een periode waarin velen mij hadden afgeschreven. No elke dag ben ik hen dankbaar en die dankbaarheid houdt me recht in periodes waarin het op het werk even niet zo lekker loopt. Hen in de steek laten is al helemaal geen optie. Hierbij namen noemen hoeft zeker niet zij die ik bedoel weten dit maar al te goed.
Zo hopelijk hadden jullie er iets aan en graag tot een volgende keer!
Enkele dagen terug was de toegankelijkheid van openbare gebouwen weer volop actueel. Met als kroon op het werk zelfs een proefondervindelijke test van twee toppolitici. Enerzijds spoorde Elke Sleurs van Gent naar Brussel. In tweede instantie deed Jacqueline Galant hetzelfde maar danvanuit Bergen.
De voornaamste reden van het gebeuren was het aanklagen van de aanvraagplicht die personen met een beperking hebben indien ze begeleiding wensen bij het gebruik van de trein. Tot op heden dient deze aanvraag tot begeleiding 24u op voorhand te gebeuren. Vanaf 2016 zal dit worden teruggeschroefd tot 3u voor de reis. Vermoedelijk hoef ik hier niet te schetsen hoe hinderlijk dit alles is. Beeldt u even in hoe vaak u niet noodgedwongen zou moeten thuisblijven indien u wenst de trein te nemen en 3u op voorhand moet telefoneren.
Indien u uit dit experiment zou afleiden dat het louter blinden en slechtzienden zijn die van deze extra service genieten wij ik u direct op het feit dat ook personen in een rolwagen of met stapproblemen vaak hiervan gebruik maken. Op dit punt kan de NMBS dus zeker nog werken aan hun toegankelijkheid.
Grote verbetering valt er dan weer te noteren op het vlak van de infrastructuur der gebouwen. Zo wordt in de meeste stations werk gemaakt van toegankelijke liften. Geribbelde vlakken richting loket en perron. Ook het gebruik van automatische schuifdeuren bevordert het gemak en de toegankelijkheid van de stations.
Jullie zien het we zijn op de goede weg maar er is nog ruimte tot verbetering. Zo, het was een tijdje gelden dat er nog wat leefde op dit blog maar dit komt omdat ik nog in blijde verwachting ben van één ballonvaart waarvan ik jullie zeker verslag wil brengen. Hopelijk is dit iets voor mijn volgende post, graag tot dan!
Binnen ons DVC is Theo een monument je kan er steeds op rekenen en hij heeft jaren trouwe dienst.
Deze week is het landschap binnen onze instelling dus veranderd er is immers een spreekwoord dat zegt:
Als een monument verdwijnt verandert de omgeving
woensdag was namelijk onze Theo zijn laatste werkdag en donderdag was dan ook meteen zijn eerste dag op SWT.
Een overzicht maken van alle verdiensten binnen onze werking zou ons veel te ver leiden en ook dit blog nodeloos lang maken. Vandaar dat ik het hier zal beperken tot het domein waarop ik zelf met hem mocht samenwerken. Onze facebookpagina.
Ook binnen deze werkgroep was hij erg gedreven en kwam hij wel vaak met goede ideeën op de proppen. Steeds paraat om ergens als volleerd fotograaf een kiekje te gaan schieten van één of andere gebeurtenis binnen ons "dorpje". Voor deze tomeloze inzet wil ik hem dan ook persoonlijk bedanken via dit blog. Buiten deze directe samenwerking was Theo hoe dan ook een gezellige kerel om ins huis te helpen die altijd wel paraat is om mensen te helpen en steeds in is voor een grpaje of vrolijke noot.
Bedankt voor alles Theo en geniet van je verdere leven en behoud de stijl die je bij ons had want dit zal je ook nu nog ver brengen!
Enkele weken terug mocht één ieder van de leidinggevenden hier in ons huis een seminar bijwonen omtrent geestelijke gezondheidszorg op de werkvloer. Meer bepaald het detecteren en voorkomen van een burn-out. Velen onder hen vonden dit leerrijk doch wezen zij op het ietwat theoretische en de moeilijkheid om dit om te zetten in daden.
Toen kwam bij mij de inspiratie voor dit blogje.
Hieronder volgen twee korte anekdotes van hier in huis één positief qua bovenstaand onderwerp en helaas ook een veel minder verhaal.
Hele tijd terug mocht ik meewerken aan een héél mooi informatica project. Fier als een gieter vertelde ik één ieder die het wilde horen wat de plannen waren en wat mijn werk daarin was. Ook thuis spendeerde ik vele uren aan het uitwerken van dit geheel. Vele vergaderingen kwamen en velen konden hun mening kwijt omtrent het uitzicht en de inhoud.
Diverse keren was het terug naar af en vuilbak, maar enkel op die manier komt men tot een goed resultaat.
Toen dit alles eindelijk klaar was en in productie kon gaan was ik meer dan tevreden amai schoon werkske dacht ik bij mezelf.
Enkele weken later hoor ik iemand converseren over dit project en verklaren dat dit alles op niks trok. Dit gesprek was dan nog tegen een gebruiker van ons programma die zich afvroeg waarom dit allemaal nodig is.
Op dat moment stort je wereld in en heb je geen zin meer om waar dan ook nog aan verder te werken je raakt als het ware "uitgebrand"
Ander verhaal is dat ik altijd kort na nieuwjaar een pak cijfers mag gaan opspeuren in het kader van onze jaarcijfers. Op zich is dit geen leuke taak maar wat moet gebeuren moet nu eenmaal gebeuren. Eens mijn speur en rekenwerk afgerond speel ik de cijfers door opdat ze in het verslag kunnen worden opgenomen.
Paar uur later sta ik in onze cafetaria aan de schuiven voor het middagmaal en komt de persoon voor wij ik de cijfers doorgaf me vriendelijk bedanken en verkolaard daarbij dat dit voor hem een grote hulp is waaraan hij veel heeft.
Die namiddag kon ik direct een tanje bij steken, is was verre van uitgebrand.
Gelukkig komt die tweede situatie veel vaker voor dan die eerste maar hiermee wil gewoon aantonen in welke kleine dingen het hem vaak zit of iemand zich al dan niet goed in zijn of haar vel voelt.
Zo hopelijk hadden jullie hier iets aan en graag tot een volgende keer!
In tegenstelling tot de voorgaande jaren werd de bedanking voor de vrijwilligers van DVC Heilig Hart deze keer gelegd in de periode van de week van de vrijwilligers. Blijkbaar ligt deze periode voor velen onder hen beter want de opkomst was héél goed, met een kleine 30 deelnemers was er een ruime delegatie van de genodigden aanwezig. Ook voor deze editie werd het pastershoekske uitgekozen als locatie.
Omstreeks kwart voor zes kwamen de eerste gegadigden al opdagen. Gaandeweg raakte de groep voltallig en kon verantwoordelijke Kurt zijn welkomstwoordje lanceren. Zoals we het van helm gewoon zijn hield hij het bij een oprecht woord van dank voor de vele inzet van de aanwezigen. Dat deze inzet wel degelijk op prijs word gesteld werd nogmaals onderstreept door de aanwezigheid van personeelsdirecteur Cecile, wat dan weer van de kant van de vrijwilligers op prijs werd gesteld.
Na het heffen van het glas op onze gezondheid werd het stilaan tijd om inwendige mens te versterken. Op het menu stond dit keer kalkoenfilet met kroketten. Overheerlijk was dit maal en ook het dessert viel in de smaak. Na de maaltijd werd er nog gezellig gekeuveld over de diverse vrijwilligerstaken alsook over de motivatie om dit alles te doen. Eerlijk gezegd was ik echt wel trots om deel te mogen uitmaken van deze groep warme mensen die stuk voor stuk vertelden over hun liefde voor Bachte.
Eens ook het symbolische slaapmutske was genuttigd konden allen tevreden huiswaarts keren met in het achterhoofd een leuke gedachte:"Wij zijn oprecht bedankt" Meer moet dat niet zijn zeg ik zelf, een mooie wel gesmaakte avond en we kunnen er weer een heel jaar invliegen, dit alles uit vrije wil en ten bate van ons Bachte!
Zo dit was het relaas van het vrijwilligersfeestje. Hopelijk vonden jullie het leuk lezen en graag tot een volgende keer!
Eerst en vooral uiteraard mijn beste wensen voor het nieuwe jaar.
Moge jullie van gezondheid blaken en jullie mooiste dromen in vervulling geraken
Bij het overgaan naar een nieuw jaar is het passend om even terug te blikken op wat het afgelopen jaar ons zoal bracht. Meer specifiek binnen ons DVC. Ongetwijfeld gaat 2014 de geschiedenis in als het jaar waarin MFC en FAM boven het doopvont werden gehouden. Op de administratie noteren we ook nog een belangrijke wissel van bureau binnen het F-blok.
Teveel achterop kijken is gevaarlijk, je ziet immers niet meer wat er voor je staat te gebeuren. Vandaar dat we hier toch ook al eens willen bekijken wat het komende jaar ons te bieden heeft.
In de loop van het jaar brengen we een antwoord op deze vraag.
ingrijpend zowel voor ons DVC als voor eenieder die met ons op één of andere manier in aanraking komt zal zeker het feit zijn dat er een nagelnieuwe website komt. Zijn jullie ook net als ik razend benieuwd hoe deze nieuwe site er zal uitzien? Naast de realisatie van deze nieuwe site zal ook onze nieuwbouw naast het huidige dageraad verder uit de grond rijzen, dus ook de invulling van dit gebouw zal in 2015 vorm krijgen.
Geef toe dit zijn toch al een paar zaken om naar uit te kijken hé.
Graag ontmoet ik jullie ook nog een volgende keer via dit blog of via onze facebookpagina. Tot dan hé!
Vorige week was het ruim aan bod in de media, inclusief onderwijs. Voor alle duidelijkheid misschien toch nog even zeggen dat men hiermee bedoeld dat ook iemand met een beperking terecht moet kunnen in het gewone onderwijs. Deze maatregel veroorzaakt nogal wat ophef omdat het onderwijs daar niet klaar voor is, althans dat beweren de onderwijzers. Pijnlijke vaststelling vind ik dat. Alles begint immers bij het onderwijs, hoe kan men verwachten dat men binnen de rest van de maatschappij "normaal" omgaat met personen met een beperking indien deze al van bij de basis in een ander vakje moeten? Hoe vertel je iemand dat die persoon evenveel of misschien zelfs meer competenties heeft, maar dat hij om deze te verweven ergens anders naar toe moet?
Uiteraard kan men van vandaag op morgen niet zomaar een blinde, dove of eender welke persoon met een beperking droppen in de klas en zal de nodige ondersteuning er moeten zijn zowel qua hulpmiddelen als qua kennis van zaken. Grote drempel om nemen, maar wel één die hoe dan ook moet genomen worden. België hinkt achterop in zake tewerkstelling van personen met een handicap en met een inclusief onderwijs zet men volgens mij een stap in de goede richting. Samen leren leidt volgens mij tot samenwerken.
Denk ook eens aan de meerwaarde die dit zal meebrengen voor de andere kinderen van de klas. Hoe verrijkend zou het niet zijn de zij zullen leren dat een beperking niet zo wie zo gelijk staat met een kansloos bestaan? Indien wij er zouden in slagen om aan onze jongeren te leren dat, mits een aantal kleine aanpassingen, die persoon met een beperking kan uitgroeien tot een waardevol iemand dichten wij de kloof binnen onze maatschappij.
Tegenstanders van dit gebeuren vrezen voor vertraging van de lessen, mindere kwaliteit van de leerstof. Hiermee onderstreept men nogmaals het waanidee dat er heerst omtrent personen met een beperking. Verder oppert men dat dit kind het slachtoffer zal worden van pesterijen en net nog meer op zijn beperking zal worden gewezen. Persoonlijk geloof ik niet in de hardheid van de kinderen maar vertrouw ik eerder op de open geest van de jongeren.
Uiteraard zal niet iedere persoon met een beperking slagen in zijn of haar studie en helaas zullen er ook een aantal bijzitten die niet goed in de gropep liggen en worden gepest of uitgesloten maar noem mij eens één "normale" school waar dit niet gebeurt? Jammer genoeg hoort dit bij het "normale" leven en ook iemand met een beperking heeft recht op een normaal leven.
Voila, deze keer lazen jullie mijn mening omtrent inclusief onderwijs. Het staat elk van jullie vrij om hier een andere mening over te hebben en je kan deze hier gerust ventileren. Prettig eindejaar en graag tot een volgende keer!
Op vrijdag 24 oktober was het tijd voor de eerste buitenbeen
quiz. Reeds een week of twee voor dit gebeuren werd er druk gespeculeerd,
zowel over de samenstelling van de quiz als over de mogelijke winnaars van het
gebeuren. Volgens sommige waren wij de taarteneters (ploeg van mijzelf, twee
informatica collega's, ons diensthoofd en ons administratief directeur) de
gedoodverfde favorieten, volgens andere waren het de dokters en nog andere
spraken van gevaarlijke outsiders.
Toen ik die bewuste avond aankwam in de Rekkelinge ondervond ik direct dat het
qua organisatie dik in orde was. In totaal waren er 19 deelnemende
ploegen wat synoniem staat voor ruim 100 medewerkers van ons DVC. Als dit
geen succes is!?
Enthousiast werden we onthaald en kregen direct een drankje aangeboden. Goede
tactiek om het ijs wat te breken, want goede collega's van op het werk staan
nog niet garant voor goede collega's naast het werk. Op dit vlak viel er echter
zeker ook niet te klagen, alles ging er vlot en gezapig aan toe.
Ongeveer om kwart na negen werd de quiz op gang getrokken. Over negen rondes
van tien vragen aangevuld met één praktische proef werd er naar een winnaar
gezocht. Diverse thema's als grafzerken, logisch denken, sport en actualiteit
kwamen aan bod. Her en daar stak er een addertje onder het gras onder de vorm
van een zekere Mozes met zijn ark. Natuurlijk kon ook een ronde over ons DVC
niet ontbreken. Tussen de rondes door kwam de tussenstand regelmatig aan bod.
Duchtig werd er haasje over gesprongen tussen de diverse ploegen, het beloofde
een spannende strijd te worden tot op het einde.
De slotronde was een snelheidsronde waarin iedere ploeg een enveloppe kreeg met
daarin tien foto's van dierenjongen, de vraag was wat deze dieren uiteindelijk
zouden worden. Hiervoor kregen we vijf minuten de tijd, per goed antwoord
werden er twee punten gescoord.
Na het tellen van de punten bleken de taarteneters inderdaad de winnaar van
deze geslaagde avond. Als prijs wonnen we eeuwige roem in Bachte, alsook een
ballonvaart met Arsène Weba. Verder werden we eigenaar van de wisselbeker die
nu voor twee jaar op ons bureau zal prijken. Hoewel niet alle vijf de leden
ballonvaarders zijn namen we met plezier deze prijs in ontvangst!
Tot slot graag nog een woord van dank aan de mensen van het buitenbeen, in het
bijzonder aan Jos en Dries voor het samenstellen van de quiz. Dit smaakt naar
meer zou ik zeggen!
Nu konden jullie voor de tweede keer op rij een verslag lezen over een
activiteit buiten onze dagtaak om. Hopelijk vonden jullie het leuk om lezen en
mag ik jullie nog een volgende keer begroeten op mijn blog.
Reeds een aantal jaren, ja hoor er kan zelfs van een traditie worden gesproken, is het zo dat wij met onze dienst een uitstapje plannen. Ergens op een vrijdagavond einde oktober vindt dit plaats. Aan de hand van een beurtrol wordt zowel de inhoud als de locatie vastgelegd.
Gisterenavond was het dan zover, ons uitje anno 2014 vond plaats in Latem. Rond de klok van 19u kwamen de collega's geleidelijk aan bij "Chez vous" een traiteur aldaar. Na het uitwisselen van de nodige welkomstwoorden en bijhorende zoenen kon het aperitief worden genuttigd. Bij een glaasje cava werd er gezellig gekletst en gekeuveld. Algauw bleek dat velen ook bij deze gelegenheid niet raakten uitgepraat.
Van al dat praten krijgt men honger en deze kon worden gestild met eend of kabeljauw, hing er vanaf wat je op voorhand had gevraagd. Hoewel bij deze bestellingen was er blijkbaar een vreemde eend in de bijt gekomen. Vermoedelijk heeft heet eten gesmaakt want er viel zelfs een moment van stilte te bespeuren.
Telkens wordt er ook gezorgd voor een stukje animatie onder diverse vormen. Inspiratie werd deze keer gevonden bij een tv-spel van enkele jaren terug:"HINTS". Bij dit spel moet men aan de hand van gebaren een woord uitbeelden dat door zijn of haar ploeggenoten moet worden gevonden. Woorden als wijndegustatie, chocoladeverslaving, parachutemoord en vele anderen passeerden de revue. Vrolijk en enthousiast werd het spel gespeeld. Uiteindelijk werd de hoofdprijs, een voetbalbarbecue verloot onder het winnende team.
Persoonlijk vond ik deze avond geslaagd en wens ik nog eens onze organisatrice te bedanken voor het knappe werk. Verder kijk ik al vol belangstelling ui naar oktober 2015 want dan wordt ons uitje in goede banen geleid door "de wetstraat van Bachte" en deze woorden komen niet van mij.
Deze keer konden jullie eens iets luchtiger lezen over ons uitje met de administratie. Hopelijk vonden jullie het leuk en graag tot een volgde editie.
Bij ons, net als bij vele andere bedrijven en sectoren, bestaat er een systeem van functioneringsgesprekken. Eigenlijk komt dit er op neer dat je diensthoofd de tijd neemt om samen met jou stil te staan bij de manier waarop jij binnen de werking functioneert en op welke manier dit eventueel nog kan worden geoptimaliseerd. In ieder geval is dit nuttig voor elk personeelslid als ook voor iedere werkgever want men stemt tijdens een dergelijk gesprek immers de violen gelijk en komt veelal nadien tot een verbeterde samenwerking. Keerzijde is dan weer dat een dergelijk systeem tijdrovend is voor alle partijen.
Wie mijn blog hier een beetje volgt wet al dat er binnen onze instelling op gehamerd wordt dat een vrijwilliger zoveel mogelijk; gelijk staat aan een andere werknemer. Zo heb ik het hier een tijdje geleden gehad over mijn contract als vrijwilliger. Wel deze doelstelling werd onlangs nogmaals kracht bijgezet want het was tijd voor mijn functioneringsgesprek. Indien je denkt dat dit de eerste was ben je mis, ongeveer om de twee jaar vindt dit plaats. Tijdens zo een gesprek komen elke keer een aantal zaken aan bod die op dat ogenblik binnen ons DVC instellingsdoelstellingen zijn inzake personeelsbeleid. Deze keer was dat duurzaam personeelsbeleid en het wij gevoel op de werkvloer.
Omdat dit gesprek strikt vertrouwelijk is kan ik hier over de inhoud weinig kwijt. Eerder dan hier de inhoud van dit gesprek weer te geven is het mijn bedoeling om hier te onderstrepen dat ik ook als vrijwilliger meedraai binnen de werking van het Heilig Hart. Via het houden van dit onderhoud toont men mij op een prachtige manier de waarde van mijn werk. Veel beter dan elke keer dank u te zeggen, wat ook gebeurt hoor, toont dit de meerwaarde van mijn taak aan. Wat ik wel kwijt kan over de inhoud i dat één van de vragen was waar je de energie haalt om je dagtaak te vervullen. Op welke manier kan dit nog worden verbeterd? Dit alles zoals gezegd in het kader van een duurzaam personeelsbeleid.
Nu reeds kan ik stellen dat ik meer energie heb na het houden van dit gesprek. Niks is immers zo energie gevend als een blijk van dank voor je inzet. Geef toe dat dit toch een levensles is die we allen soms uit het oog verliezen. Hoe veel vrienden vergeten we niet te bedanken of gewoon even zeggen dat ze goed bezig zijn? Of zelfs nog moeilijker, bij welke van onze echte vrienden durven we bijstellen indien nodig?
Zo, hopelijk vonden jullie deze post boeiend en had je iets aan het lezen van hem. Graag tot een volgende keer op dit blog of wie weet ergens anders.
Misschien wel een raar klinkende titel voor deze post, maar dit schetst het gevoel dat ik de laatste tijd heb betreffende persoon met een handicap en al heel zeker wanneer het slechtzienden betreft.
Toen ik in 2001 slechtziende werd had mijn volledige omgeving er de mond van vol:" je mag je zeker niet opsluiten". Probeer zoveel mogelijk alles te doen wat je vroeger ook deed. Zoveel mogelijk zelf doen wat je nog zelf kan. Slechts een greep uit de vaak voorkomende tips die ik kreeg.
Ondertussen zijn we een tiental jaar verder en ja hoor alles went, zelfs een handicap. Spijtige is blijkbaar dat dit ook voor de omgeving zo is. Nu ik naar mijn eigen aanvoelen degelijk geïntegreerd ben krijg je meer en meer de opmerking dat je te veel ziet volgens je handicap. Dit schets volgens mij perfect het bekrompen beeld van de samenleving over personen met een beperking. Dat je deze beperking(en) kan opvangen met andere vaardigheden of hulpmiddelen is blijkbaar nog niet of nauwelijks doorgedrongen. Spijtige zaak is dat, zowel voor de mens in kwestie als voor de samenleving zelf.. Kwetsend voor de persoon in kwestie en beperkend voor de samenleving.
Stel je eens voor hoe het zou kunnen zijn indien de samenleving deze tunnelvisie achter zich kan laten. Begrijpen dat slechtzienden veelal handig zijn met computers, dat ook een persoon in een rolstoel sport en werk kan. Wat een stap voorwaarts zou dit niet betekenen? Iemand met een beperking kan terug tewerkgesteld worden en hoeft niet per definitie geld uit "de pot" te nemen. Integendeel, hij draagt bij tot "de pot".
Natuurlijk moeten we er ons van bewust zijn dat deze vlieger niet telkens kan opgaan. Ieder persoon is immers anders en meerdere andere factoren spelen mee. In de eerste plaats wens ik hier gewoon te duiden op het feit dat men eens men een beperking heeft buitenspel wordt gezet en dat deze visie enorm beperkend is voor beide partijen. Wie weet moeten we in plaats van persoon met een beperking niet gaan spreken over maatschappij met een beperking.
Spijtig dat deze post negatief moest wezen, maar omwille van diverse redenen moest dit me eens van het hart. Volgende keer zal het terug wat positiever wezen,. Hopelijk tot dan!
