In België is de hotdog pas populair geworden na de Expo ’58, die nog wel andere vernieuwingen in onze contreien introduceerde. Cola, soep uit pakskes en bier uit blik, om er maar enkele te noemen.
Hij werd vooral een fenomeen in stations, later ook op markten en foren. Het was fastfood nog voor we ooit van die term gehoord hadden. We pasten hem aan aan onze Belgische smaak. Zuurkool en mosterd waren normaal, met ketchup werd hier enigszins scheef bekeken. En het moest in een krokant krakend broodje, niet in een malse sandwich. (Ik spreek met opzet niet van een ‘knapperig’ broodje, een te Hollands woord in dit geval dat niet hetzelfde weergeeft, tja knapperig wat IS dat eigenlijk? Is het een geluid, gaat het over breken?).
De Belgische stations werden verbouwd, velen kregen er een soort mini-shoppingcentrum bij, en ketens verdrongen het ouderwetse maar joviale hotdogkraam. Trouwens, is het je ooit opgevallen dat ieder vroeger hotdogkraam een vrouwelijke en niet zo jonge uitbaatster had? Altijd was het een soort mie-karikolle, een mie-dog dan. Een volksfiguur in plaats van een cateringbediende. Iemand bij wie je een goedkope snelle hap kocht, maar voor die luttele centen ook de kwinkslag en de moederlijkheid leverde die in de grauwe stationsomgeving een warm plekje creëerde.
Nu staan er in de stations blitse nieuwe hotdogkramen, helemaal gepimpt met een Amerikaanse “look and feel” (veel rood en blauw en sterren en strepen) .
Maar helaas ook met wakke broodjes (wak betekent mals maar niet lekker) en zonder gemoedelijke mie-karikolle-madam. Het zijn nu eerder frisse jongens met een Noordnederlands accent of frisse meisjes met een Noordafrikaans accent, maar beiden zonder een babbel.

Toch is er iets aan het gebeuren in de doggie-wereld! Een nieuw fenomeen aan het firmament. In hartje Brussel opende onlangs Hopdog. In een winkelstraat waar verder een sjieke bakker zit die een grote omzet in makarons draait. Hopdog heeft zoals een hotdogkraam een bestelraam aan de straatkant, maar je kan er ook binnenlopen voor een broodjeszaak-gevoel.
Een één ding hebben ze alvast begrepen: het broodje is in België belangrijk! Bij Hopdog kan de dog dan ook een jasje krijgen van uiteenlopende broodvariëteiten. Gaande van malse sandwich (niet 'wak' in dit geval) tot zacht fitnessbroodje, krakend wit of bruin broodje en zelfs meergranenbroodje. Yeah! Eindelijk!
Hier leren we dat de kwaliteitsdog eigenlijk kip is, jawel kippenworst levert de smakelijke en sappigste worst. Maar ook vegetariërs kunnen hier terecht voor een soja-dog.
En dàn kom je er achter dat ook de hondenwereld vol verscheurende keuzes zit. De klassieke dog of de spicy? De organic of de veggie? De crispy barbecue of de sweet honey? De 'healthy' met groenscheuten of de 'country' met pesto? Wie zijn weg verliest in deze veelheid, kan zich ook door de vriendelijke uitbaters (wél een leuke babbel) laten verleiden tot de hotdog van van maand, die zoals de naam aangeeft maandelijks wisselt en 'seizoensproducten' toevoegt aan de dog. Misschien toch een kansje om hier de zuurkool die de belg associeert met hotdogs binnen te smokkelen? Behalve mosterd en ketchup bieden ze bij Hopdog ook artisanale sausen. De meeste dogs zijn er in grote of kleine versie, en er wordt ook nog bij verteld hoeveel calorieën er in je snelle hap zitten. Voor wie daardoor niet uit het lood geslagen wordt is er ook nog keuze aan dessert namelijk ijs, wafeltjes of cake. De goedkoopste dog heb je voor 1,95 en de duurste voor 3,85 euro.
Leuke formule! Als het aanslaat willen deze boys meer vestigingen open. Ik heb voor hen een tip: neem de Belgische stations over!

Hopdog, Kleerkopersstraat 21, 1000 Brussel, vlakbij het Muntplein www.hopdog.be

19-11-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

10-11-2011 om 10:52 geschreven door Annelies  

In ben zo iemand die vindt dat het zelfs bij de fastfood niet wreed rap vooruitgaat, dus je begrijpt... ergens gaan aanschuiven...brrr. Ooit wel eens gedaan voor een belangrijke tentoonstelling, en ook ooit eens voor de solden bij Delvaux, maar verder: nee hoor. Voor Harry Potter of een nieuwe versie van iPad doe ik geen moeite.
In heel mijn verlichte vriendenkring is dat zo ongeveer de teneur.
Groot is dan ook mijn verbazing dan ineens veel van die mensen toch stormlopen voor de grote hype uit de provincie Westvleteren euh West-Vlaanderen :). Waarlijk, ik wist niet waar het over ging toen ik opeens sms-jes kreeg of ik nog aan een krant De Standaard kon geraken. Yeah, sure, breng ik straks wel even voor je mee. TOT ik na 6 krantenwinkels af te dweilen erachter kwam dat er wel iets heel bijzonders in die krant moest staan. En ja, eindelijk vertelde de zender van de sms-jes waarover het ging: een bon voor een bak trappistenbier aan 25 euro.
Pas op, zeg nooit zomaar trappist tegen een Westvleteren, dat is blijkbaar zoiets als vloeken in de kerk (waar ik eigenlijk ook geen probleem mee heb), en zeg nooit zomaar bak bier tegen een bouwsteen. Ja, bouwsteen, want deze eenmalige actie van het schaarsgebrouwen bier moet een injectie van 200.000 euro opbrengen voor de verbouwing van de Sint-Sixtusabdij van de Westvleterse paters. "Ad aedificandam abbatiam adiuvi" staat er op de kartonnen krat, sorry bouwsteen, en voor wie niet met Bart De Wever op school zat vertaal ik even het Latijn:" ik heb bijgedragen aan de opbouw van een abdij".
Die  cisterciënzers (of hun marketingmens) hebben in ieder geval goed begrepen dat een product niet louter het product is, en om een hype te zijn het niet enkel om de vermeende smaak of de gecreëerde schaarste gaat, maar ook om het groepsgevoel en het goed-gevoel. Meegewerkt hebben aan de bouw van een abdij.. hoe romantisch toch... hoe Umberto Eco. En papen en papenvreters staan gezellig samen te bouwen op de parking van de supermarkt. Als het over een hype gaat, mag het verstand even op nul.

's Ochtends tegen 8.30 uur stonden al honderden mensen te wachten aan de ingang van Colruyt filialen, bon voor de speciale 'bouwsteenbox' van de abdij van Westvleteren in de aanslag. Dat weet ik omdat ook de televisie dit gebeuren 'nieuws' vond. Vele wachtenden droegen hun 'bouwsteen' als een trofee in de armen. Merkwaardig hoeveel mensen beweerden 'dat het niet voor zichzelf was', maar voor bompa, nonkel, vader (zelden voor bomma, tante of moeke gehoord...). Sommigen getuigden dat hij niet eens om te drinken was, maar toegevoegd werd aan een 'verzameling'. Heel wat mensen bleken het bier nog nooit geproefd te hebben, alleen te kennen 'van naam'. Iemand zei zelfs letterlijk: "ik ken het door de hype'.

Kijk, dat kan er bij mij nu niet in, zie. Krantenwinkels bestormen de ene dag en uren aanschuiven in de supermarkt de volgende, voor een bier dat je nog niet eens kent..

Doe mij maar een Lindemans kriek. Met heerlijke roze schuimkraag. Lekker sjiek in een flute. Nu direct! Zonder aanschuiven. Dat certificaat van abdijenbouwer laat ik dan maar aan me voorbijgaan. Laat ik maar 'gewoon' aan de weg timmeren :)

uit "de naam van de roos" :
“De roos van weleer bestaat als naam, naakte namen houden we over”.

Aviva

04-11-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

03-11-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Want inmiddels is het popcorngoedje niet meer weg te denken uit de bioscoop. De weeïge geur komt je al tegemoet als je de aan de kassa staat, klimt met je de roltrappen op, en in de filmzaal lijken zetels en tapijt wel popcorn te ademen. En geloof me, in grote dosissen ruikt dat zo'n beetje naar zweetvoeten, of naar de muffe turnzaal vroeger op school.

Aviva

01-11-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

In 1978 openen Ben & Jerry de eerste Ben & Jerry's-scoopshop in een gerenoveerd tankstation. In 1982 verplaatst het duo de winkel naar een nieuwe locatie. Ben & Jerry's-ijs wordt enorm populair en in 1986 opent Ben & Jerry's zijn eerste ijsfabriek in Waterbury, Vermont, Verenigde Staten.

En er komt geen einde aan… het wordt een waar succesverhaal en in heel Europa kent men het Ben & Jerry’s ijs. In 1997 komt Ben & Jerry’s naar België: er breken mooie tijden aan voor alle ijsliefhebbers!

Het geheim? Een heerlijke mix van verse melk, room en overvloedige hoeveelheden van de “gekste” lekkernijen, creativiteit ten top bij Ben & Jerry’s! Wat denk je van de volgende smaken: Cookie Dough, Chunky Monkey, Chocolate Fudge Brownie en Strawberry Cheesecake. En u zal de stukjes aardbei, brownie of chocolade koekjesdeeg in uw ijs niet moeten gaan zoeken. Ben & Jerry’s staat erom bekend: dikke en grote stukken. U moet het toch goed smaken, niet waar?!

Je kan het heerlijke Ben & Jerry's-ijs vinden in videotheken, bioscopen, nachtwinkels en eetgelegenheden. Maar ondertussen zijn er ook al echte Belgische “Ben & Jerry’s Scoopshops” geopend in Antwerpen, Mechelen, Knokke en Sint-Niklaas.

Meer dan ijs...

Ben & Jerry’s denkt ook aan het milieu. De Ben & Jerry’s fabriek draait volledig op groene energie. Alle melk wordt duurzaam geproduceerd en de ingrediënten voor Europa worden 100% Fairtrade ingekocht.

Ben & Jerry’s is sociaal geëngageerd en zamelt bijvoorbeeld jaarlijks kerstcadeautjes in voor minderbedeelden. En in België is Ben & Jerry’s een enthousiaste partner van Moeders voor Moeders.

12-10-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

We proefden het allemaal bij Cucinema (Grimbergen: 15 september) en aten buiten verwachting heel lekker mèt uitstekend theater op de koop toe . Eten en theater, in een eigenzinnige combinatie ‘Cucinema’ van het Belgische gezelschap Laika of zoals ze zelf zeggen: ‘Cucinema is een ‘theater der zinnen’ voor iedereen die zijn gevoel voor verwondering nog niet verloren is’.  Voor deze voorstelling ging de groep de samenwerking aan met Ief Gilis van Circo Ripopolo Gevolg is een unieke mix van  film, livemuziek, circus en nouvelle cuisine. Beschrijven is moeilijk en doet sowieso onrecht aan dit totaalspektakel. De sfeer van de jarentwintigvaudeville , van een zwart/wit film, met live pianomuziek als begeleiding, uitstekende acteurs,  het publiek dat als het ware mee aan tafel zit in het decor van restaurant Roger en  getrakteerd wordt op theater van de bovenste plank én een driegangenmenu opgediend door de acteurs. De sfeer van de stomme films waarbij taal er niet meer toe doet... wat de sterke visuele voorstelling geschikt maakt voor alle publiek. Voor een leuke, gezellige avond
zonder pretentie. Voor dames en heren van allerlei kleuren en smaken, voor jong en oud. Om te lachen en om te rollen van verbazing, om te proeven en te smullen,  samen met tafelgenoten die je voordien niet kende.  Heel mooi om te zien en mee te maken. Theater dat grenzen vervaagt in meer dan één opzicht! 

Kortom, een voorstelling om u tegen te zeggen! (kijk op de website voor speeldata)

28-09-2011 om 00:00 geschreven door Veerle  

In het land van de onbegrensde mogelijkheden kleuren de “foodtrucks” steeds meer het straatbeeld. En met kleuren bedoel ik ook werkelijk KLEUREN: knalroos of geel, hoe meer ze opvallen, hoe liever... . Een beetje levendigheid in de saaie, grijze straten kan geen kwaad.
Ze poppen als paddestoelen uit de grond, ze zijn er in allerlei “kleuren en geuren” en verkopen “de wereld” aan gerechten.

Neen, het is al lang niet meer enkel de standaard hotdog of hamburger die je daar vindt, maar werkelijk allerhande specialiteiten uit alle windstreken.

Deze mobiele keukentjes worden ook steeds verder geüpgrade en van luxe voorzien. Stilaan worden het hoogculinaire werkterreintjes.

De laatste ontwikkeling is de dubbeldekker bus, die niet alleen dienst doet als ‘take-away’ maar op de ‘bovenverdieping’ plaats biedt voor een heus openlucht rooftop restaurant.

Er zijn heel wat soorten foodtrucks, maar ik geef u graag wat voorbeelden: een “lobster truck”, een “Curbside Cupcakes truck”, “The Greasy Wiener truck”, “Kogi Barbecue Truck” (Koreaanse taco’s), “El Rey del Sabor” (Mexicaans) , “Schnitzel & Things”, “Yvonne’s Jamaican Food Truck” en er is zelfs een bar op wielen: de “caipirinha’s truck.” Allemaal even heerlijk, als je het mij vraagt.

And last but not least: er is ook een heuse Belgische truck te bespeuren in N.Y. die de naam “Wafels & Dinges Truck” draagt. Een wafeltruck die Luikse en Brussels wafels aanbiedt en je kiest zelf “de dinges” die je erop wil: ijs, aardbeien, nutella of speculaas, … voor mij eentje met alles erop aubJ

21-09-2011 om 12:08 geschreven door Annelies  

Getest voor kinderen: de beste bananencake ter wereld(Clementine Bakery's Banana Cake)

Beloofd aan Maureen: kinder-eten dat ‘gezond’ is .

Want ja, mijn collega Maureen en ik gaan bakken in Nasci (dienstencentrum voor kansarme moeders en kinderen)  voor en met de moeders en kinderen tijdens de week van de vrije smaak in november.  

Ik had me nog niet echt grondig verdiept in die kindermaterie toen de vraag kwam wat we daar dan wel gingen bakken. Ik probeerde ‘Cupcakes?’, ‘No way’, zei Maureen, ‘te ongezond, alleen suiker en glazuur.... ‘ ‘Koekjes dan? En  lekker deeg uitrollen en vormpjes uitduwen en van die gekleurde suikerdingen erop.  Hun kleine kinderhandjes zijn speciaal gemaakt om met kleverige dingen bezig te zijn en uitermate geschikt om baksels te versieren.’ Omdat Maureen sceptisch bleef kijken...  ‘Dat is heel goed voor de oog-hand coördinatie en visuele discriminatie. Dat garandeert je uk een klinkend succes in kleuterklas en rolt stante pede de rode loper uit naar het universitair onderwijs!   Ik koop allerlei glitterende en glimmende snoepjes, doop ze even in koud water en laat ze plakken  door hun wriemelende vingertjes  als een weelde van juwelen op de cake, koek of wat dan ook, vooral in schakeringen roze?’ 

Je ziet, ik geraakte duidelijk op dreef bij de gedachte aan shoppen op zoek naar bling bling in roos en blauw voor in de keuken. 

Wàt we precies bakken, is uiteindelijk niet zo belangrijk, besloot ik. Het gaat bij het bakken met kinderen niet om de dingen die ze alléén kunnen doen, maar om wat je samen met hen doet. Ik vond het plezant om samen met mijn kinderen  in de keuken bezig te zijn, met het roeren van mengsels, het uitlikken van schalen - daarvoor moest ik zelfs een beurtrol invoeren - het bakken van cakes of het uitsteken en versieren van koekjes. Ik vond het fijn om samen bezig te zijn en  liet ze helpen - of niet helpen - bij lunch en het avondeten en niet alleen als er kinderdingen gekookt of gebakken worden.  Dat willen we eigenlijk meegeven aan de moeders in Nasci. Dure ingrediënten zijn niet nodig om samen bezig te zijn en plezier te maken. Met wat bloem en eieren ben je nooit verder dan 20 minuten weg van een plaat cakejes :)

En na 40 minuten ben je  in de buurt van een echte Amerikaanse bananencake. Niet zomaar een cake, maar de beste bananencake ter wereld. Het heeft niets maar dan ook niets  te maken met bananenbrood. Het is een CAKE, rijk en zacht met een gesofisticeerde vulling en topping (van kaas). Je merkt, GEZOND! Calorierijk, dat wel. Misschien test ik de volgende keer met Philadelphia light...

De huisgenoten die verschrikkelijk hoge standaarden hebben als het op desserten aankomt, geven het een A plus. Halfweg  zijn eerste stuk zei mijn zoon ‘dit is echt goed’. Meer kwam echt niet uit zijn mond. Hij ging naar huis met een doggie bag nadat hij nog een derde stuk aan tafel voor zich had afgesneden. Wat echt heel zelden gebeurt!

Ik heb het origineel recept  vertaald en getest van  Annie Miler,   chef en eigenaar van Clementine . Clementine is een bakkerij annex café in Los Angeles en bekend om zijn patisserie, broodjes en verse slaatjes.

Clementine Bakery's Banana Cake

Cake

een cakevorm van 26 cm 

2 2/3 cups bloem
2 2/3 cups suiker
3/4 theelepel bakpoeder
1 1/2 theelepel baking soda
1 theelepel zout (er staat ‘kosher salt’, ik heb gewoon zout genomen)
3 grote of 4 kleine zeer rijpe bananen
3 eieren
1/2 cup karnemelk
3/4 cup canola oil (ik heb zonnebloemolie genomen)
1 1/2 theelepel vanille extract

1. Verwarm de oven tot 170 graden. Klop in een  grote kom de bloem,  suiker, bakpoeder, soda en zout. 
2. Mix  de bananen in een  andere kom. Voeg één voor één de eieren er aan toe, dan de karnemelk, de olie en het vanille extract.  
3. Voeg er tenslotte de droge ingrediënten bij.

4. Bak gedurende  35 tot 40 minuten, tot de cake goudbruin is. Als hij gaar is, komt een tandenstoker of breinaald die je erin steekt er min of meer schoon uit. Laat de bananen cake in de vorm op een rooster afkoelen.

Ik moet ootmoedig bekennen, bij stap 1 van het origineel recept ging het al mis ...  merkte ik achteraf. Want er stond : ‘Heat the oven to 350 degrees’. 250° zou ook wel genoeg zijn, dacht ik. Mijn oven kan echt niet warmer. Typische  Amerikaanse snoeverij die ik gewoon negeer, iets van alles groter en warmer te willen hebben dan wij Europeanen.  Tot bleek dat de bovenkant van de cake zwart was! En er me een lichtje ging branden. Fahrenheit weet u wel. Een conversietabel op internet vertelde me dat 170 graden warm genoeg is in Celsius. 

Gewoon de bovenkant eraf snijden en je zal niets meer zien van dit kleine foutje, besloot ik optimistisch want er komt tenslotte een dikke laag witte versiering over, dat alle kraters camoufleert. Echt een cake die niet kan mislukken, jubel ik inwendig. Vaarwel SOS Piet! 

Versiering

1 cup plus 1 1/2 theelepel ‘cream cheese’

5 theelepel boter

1/2 cup bloemsuiker

2 theelepel zure room

Eerst de kaas mixen. Er staat cream cheese... Ik heb Maredsous genomen.  Artistieke vrijheid zet aan tot experimenteren de volgende keer met mascarpone, platte kaas, philadelphia... 

Boter toevoegen, dan de suiker en tenslotte de zure room eronder mixen...

Als de bananencake afgekoeld is, een laagje versiering erover strelen als was het vers gevallen witte sneeuw... 

Kijk en bewonder je maagdelijk kunstwerk nu het nog ongeschonden is. En bedenk dat het 

de Heilige Graal is van de bananencakes als je het mij vraagt. De cake zou zelfs twee dagen goed blijven. Alhoewel ik me afvraag wie er in slaagt om er twee dagen af te blijven en  niet alles op te eten? Misschien als je er twee bakt?

Tenslotte is er niets makkelijker. Je hebt alleen  een kom nodig, wat rijpe bananen,  een mixer en jezelf. 

PS Poezelige kinderhandjes kunnen groene dropjes (SPARREN!) in het sneeuwlandschap planten. 

Of met zwarte snoepveters een SPINNENWEB weven..

Of als het dan toch gezond moet zijn, wortels erover raspen... als het ware  oranjeroze WORMPJES die rond krioelen op je cake:)

Veerle

06-09-2011 om 00:00 geschreven door Veerle  

05-09-2011 om 00:00 geschreven door Veerle  

05-09-2011 om 00:00 geschreven door Veerle  

Dat cupcakes een absolute trend zijn, dat wist u al.  U las er al verschillende artikels over op onze blog en ook in andere media en in kookprogramma’s is er veel om te doen.

En het stopt niet… er is nu ook een ware “cupcake oorlog.” 

De naam is wat overdreven, ik geef het toe, maar we zitten dan ook in Amerika, niet waar.

“Cupcake Wars,” dat heb ik dus voor u even uitgetest. En alvorens u denkt dat dit gaat om een wedstrijd in het bekogelen van elkaar met cupcakes, dan heeft u fout gedacht.  Is misschien een heel leuk (en lekker) idee, maar ze zijn wat te mooi om mee te beginnen gooien.

Het gaat hier om de allersmakelijkste kookwedstrijd aller tijden! Zoete bekken zet jullie schrap, want sinds juni is er een nieuw TV-programma op Vitaya genaamd “Cupcake Wars.”

Elke week gooien de 4 beste bakkers van Amerika alles in de strijd om de mooiste en de lekkerste cupcakes uit de oven te toveren. Ze doen dit in verschillende rondes waarbij er telkens een kandidaat afvalt. Een jury bepaalt wie er telkens afvalt; smaak, textuur en presentatie worden beoordeeld.

Wat ze zoal moeten doen? Geen simpele vanille cupcakes maken, dat is zeker. Creativiteit ten top! Men moet bijvoorbeeld een cupcake maken met een pikant ingrediënt gecombineerd met een zoete smaak, of een cupcake waar zowel een zoet als hartig ingrediënt in zit. De volgende ronde is vaak werken rond een welbepaald thema: bijvoorbeeld 3 cupcakes maken rond het thema “huwelijk” of bezoek het “SeaWorld park” en bedenk dan 3 cupcakes in dit thema. Ik moet eerlijk bekennen, zo’n cupcake met zeewier in, smakelijk klinkt het mij toch niet in de oren.

En de laatste ronde is pas “heavy stuff.” Op een paar uur tijd dienen de laatste 2 deelnemers maar liefst 1000 cupcakes te maken en rond een welbepaald thema. Ze dienen dan niet alleen de cupcakes te maken, maar ook na te denken over het “decor” waarin deze moeten gepresenteerd worden. Eén of andere schrijnwerker biedt dan zijn hulp aan om bijvoorbeeld een slee te maken om de cupcakes in te presenteren (thema Kerstmis dat had u al wel gedacht).  Ook het thema “Cirque du Soleil” kwam al aan bod. De winnaar krijgt 10 000 dollar en mag zijn/haar creaties exclusief presenteren op een groots Amerikaans evenement…

Zin een cupcake oorlogje? Zet u schrap, elke maandag om 21u45 op Vitaya.

Een voorsmaakje? Kijk al eens op http://www.youtube.com/watch?v=h4p4RqmQw30

02-09-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Iedereen zal wel al eens van “Andy Warhol” gehoord hebben. Hij is een beroemd Amerikaans kunstenaar, vooral bekend om zijn schilderijen en zeefdrukken van verpakte producten en alledaagse objecten zoals Campbell’s soepblikken, bananen, ijsjes, schoenen, flesjes parfum en noem maar op. De meest (ogenschijnlijk) banale zaken worden verheven tot kunst. Ja, dus ook fastfood zoals hamburgers en Coca-Cola flesjes.

Andy Warhol wordt de grondlegger genoemd van de Pop-Art in de Verenigde Staten in de jaren 50-60 van de 20e eeuw. Die Popular Art is een stroming in de moderne beeldende kunst die eigenlijk door iedereen begrepen wordt, popartkunstenaars maakten onder andere gebruik van foto’s van beroemdheden (denk aan zijn werken met Marilyn Monroe) en “ordinaire” consumptiegoederen zoals dranken en supermarktproducten. Pop-Art toont fragmenten uit het dagelijks leven waar je eigenlijk nooit bewust naar kijkt. Nooit dacht iemand na over de beeldende kwaliteiten van een blikje soep of een flesje Coca-Cola. Maar Andy Warhol duidelijk wel.

Andy Warhol stelt het zo: “Het mooiste van Amerika is dat de rijkste consumenten in feite dezelfde dingen kunnen kopen als de armsten. Als je TV zit te kijken en Coca-Cola ziet, weet je dat de president cola drinkt, Liz Taylor cola drinkt en; kijk eens aan, jij zelf kunt ook cola drinken."

Zijn werk is uiteraard wat duurder dan een simpel flesje cola. Onlangs werd het werk “Large Coca Cola” verkocht (u ziet hier een afbeelding) aan 25 miljoen euro. Neen, mijnheer Warhol, dit kunnen niet de rijken én de armen betalen, denk ik …

31-08-2011 om 10:40 geschreven door Annelies  

24-08-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Natuurlijk komt de hamburger uit Amerika... Of komt hij uit de stad Hamburg in Duitsland? En ... waar komt die naam vandaan?

Daarvoor moeten we teruggaan tot de dertiende eeuw toen Dzjengis Kahn heerste over een onmeetbaar groot rijk tot zich uitstrekte van China tot de Donau. Eén van de grootste imperiums ooit.

Dzjengis Kahn betekent letterlijk ‘opperste leider’ en hij verenigde  de Mongoolse stammen. Heel zijn leven handhaafde hij zijn nomadische manier van leven en bracht hij te paard tussen zijn troepen door.  Zoals Dzjengis Khan het zelf zei: "Ik draag dezelfde kleding en eet hetzelfde voedsel als koeienherders en paardenherders.”

Het was toen gebruikelijk dat rauw vlees onder het zadel van de paarden werd vervoerd tijdens lange ritten. Daardoor werd het mals gewreven en deels vermalen wat het vlees makkelijker eetbaar maakte. Hygiëne en voedselcontrole bij de Mongolen was blijkbaar nog niet ingeburgerd :)

Toen de kleinzoon van Dzjengis Khan Moskou veroverde, noemden de Russische koks het gemalen vlees ‘steak tartaar’, naar de naam die zij aan de Mongolen gaven. Ze voegden er andere ingrediënten aan toe, zoals ui en ei om het vlees meer smaak te geven. Via de handelsroute naar Duitsland raakte het recept tot in de havenstad Hamburg. Vanwaaruit het vertrok met de Duitse emigranten naar Amerika. Eetkraampjes in de haven van New York pakten uit met de ‘Hamburg steak’ en zo ontstond later de naam ‘hamburger’.

Louis Linch kwam op het idee om de hamburger tussen twee sneetjes toast te serveren. Later werd dat vervangen door een mals broodje. Zoals we allemaal kennen. 

Nu behoort het tot het  culinair erfgoed van Amerika na een rondreis over een hele wereldbol! 

Het hamburgersucces is deels te wijten aan het feit dat gehakt rundvlees zeer betaalbaar was tijdens en na de grote depressie in de VS. Ook nu nog.

En wie faliekant tegen fastfood is, maakt traag en slow zijn eigen fastfood.Thuis zelf een variant op de hamburger maken is immers makkelijk. 

De Amerikanen noemen het dan ‘Sloppy Joe’. De eerste Sloppy Joes dateren van 1930.

Probeer er één te eten en je merkt dadelijk waar de naam ‘sloppy’ vandaan komt want de boel valt 'sloppy' uit elkaar... En wie ‘Joe’ was, zullen we nooit weten zodat je dit product van huisvlijt  ook een andere mannennaam kan geven kan noemen.... ik kies  en varieer ook naargelang mijn humeur van de dag... Nee, ik zeg niet welke namen ik al gebruikt heb :)

Recept Sloppy Joe

2 eetlepels arachideolie

600 gr gehakt rundvlees

1 grote ui (fijngehakt)

1 grote groene peper (fijngehakt)

150 gr champignons (fijngehakt)

4 grote tomaten (gepureerd)

1 eetlepel tomatenpuree

1 eetlepel Worcestersaus

1 theelepel Dijon mosterd

peper en zout

4 hamburgerbroodjes

• Laat 1 eetlepel olie in een pan goed heet worden en bak het vlees erin. Kruid met peper en zout. Haal het vlees uit de pan en laat het uitlekken. We koken immers ‘gezond’.
• Laat de resterende olie heet worden in dezelfde pan en bak de ui, champignons, en groene peper gedurende 20 minuten op een zacht vuurtje. Kruid met peper en zout.
• Wanneer de groenten gaar zijn, doe je opnieuw het vlees in de pan.
• Roer de tomatensaus, mosterd, Worcestersaus en tomatenpuree door en laat 5 minuten doorkoken.
• Toast ondertussen de hamburgerbroodjes en leg de onderste helft op 4 borden.
• Verdeel de saus over de 4 broodjes en leg er de bovenste helt van elke broodje bovenop.

23-08-2011 om 00:00 geschreven door Veerle  

Begrijp me niet verkeerd: ik hoù van eten. En ben niet vies afwisseling noch van verfraaiing. Cullinaire trends vangen gegarandeerd mijn aandacht. Met de nouvelle cuisine heb ik destijds enthousiast meegedaan. Al moet ik achteraf bekennen tot die barbaren te behoren die na zo'n politiek correcte nouvelle cuisine menu nog wat volks extra voer konden bijsteken - rap nog een frietje als dessert, of even een echte ouderwetse dame blanche achterna. Om u maar te zeggen: ik hoù van eten.

Van écht eten. Eten dat smaakt zoals het er uitziet, en dat er uitziet zoals het smaakt. Beiden zijn niet meer de trend. Voor het eerste is kweekafvlakking verantwoordelijk, voor het tweede de moleculaire keukenmode.

Vorige week heb ik kersen gegeten die er perfect uitzagen. Bol, intens donkerrood, glanzend, perfect van vorm, geen enkele gekneusd of gewormd, knapperig op de beet. Dé kers in haar puurste vorm. Alleen: ze smaakte niet naar kers. Ze smaakte... niet. Ontworpen en gestroomlijnd om een icoon te zijn. Een kers voor de foto. Een kers die het oog kan verleiden, de aanraking ook nog. En dan houdt de illusie op: de smaak blijft achterwege en je voelt je bedrogen als door een appetijtelijk lief dat ordinair ondergoed blijkt te dragen. Het heeft met verwachting te maken. Het oog creëert de anticipatie van wat we zúllen smaken. Men heeft ooit experimenten gedaan door in een mooie puddingvorm een vismousse op te dienen. Het oog geeft door aan het brein dat doorgeeft aan de smaakpapillen wat er op komst is: overheerlijke aardbeienbavarois. We verwachten basissmaak zoet en spuwen de onverwacht hartige smaak uit als is het vergif. Nochtans was de vismousse een, in zijn soort, even overheerlijk gerecht, alleen niet het gerecht waarop de hersenen ingezoomd hadden. Ik zou er dus in moeten slagen om als ik dé perfecte kers zie, mijn hersenen ook te dwingen om te smaakpapillen te vertellen dat ze daadwerkelijk kers proeven, wat je ziét en niet wat je echt smaakt dus , voedselyoga voor het brein als het ware. Maar waarom zou ik? Mag een ouderwets meisje dan niet als consument eisen dat kersen pas kersen zijn als ze er ook naar smaken? Toch?

Het andere geval is dat van de moleculaire keuken. U weet wel, Feran Adria en een keuken met toestellen uit het scheikundelokaal, de kok een alchemist die de essentie zoekt en de dingen van vorm laat veranderen. Pas op, ieder kookproces heeft ietwat met scheikunde vandoen. En ik herhaal: nieuwe technieken en nieuwe machines daar heb ik voorwaar geen vooroordeel tegenover. Maar daarom hoef ik het resultaat nog niet in een injectiespuit op mijn bord te krijgen Espuma van bloemkool, parels van olijf, smeer van inktvis, emulsie van kokos en truffel, sorbet van witlof en ham, zalf van steak. Gedabbel met bolletjes, parels, schuim. Met artistieke vegen, gemillimeterde streepjes of zuinige puntjes saus - het voedsel uit de moleculaire keuken heeft camouflagekleding aangetrokken om je te verschalken. Hier smààkt het naar wat het is, alleen kan je oog het echt niet vooraf herkennen als wat het is. Een moeilijker opdracht voor de hersenen dus om te raden wat het is, ja écht heel moeilijk, het benadert blindproeven!

Beste chefs, bij het experimenteren dus even niet vergeten waar het OOK om draait: dat het visuele plaatje nog een beetje klopt. Maar ik heb geduld. Het waait wel weer voorbij. Trendwatchers voorspellen de terugkeer van de brasserie en bistrotkeuken. Geen tovenaarsleerlingen of wow-effecten, gewoon een stoere hap maar met de best mogelijke producten. Visueel herkenbaar. Doe mij nog maar een dame blanche, intussen.

Het kersenverhaal verontrust uiteindelijk meer. Dat is geen trend maar een industrie, waar we als consument verdomd hard aan de alarmbel moeten gaan hangen en luidkeels het achterste van onze smaakpapillen laten zien. We willen geen propere of gestroomlijnde kersen, maar kersen die naar kers smaken.

Beste wetenschappers, bij het verbeteren van de resistentie en de soort dus even niet vergeten waar het OOK om draait : smaak.

Aviva

17-08-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Vraag aan een Belg wat hij in het buitenland het meest mist als een overal verkrijgbaar product, en negen kansen op de tien zal zijn antwoord met echte goede chocolade te maken hebben … en die ene andere zegt : “speculoospasta”.
Amerikanen hoeven in het buitenland hun stapelproducten niet te missen, de meeste ervan zijn ruimschoots bij ons aanwezig of hebben zelfs onze markt overgenomen…
Toch zijn er natuurlijk ook dingen, zo van die stomme kleine dingen, die zij missen. Ziploc bags bijvoorbeeld. Een Amerikaan kan maar niet begrijpen dat wij in Europa zo dom, zo onhandig zijn dat niet ieder plastieken zakje van een rits voorzien is. Eens de Ziploc uitgevonden werd, waarom zoù je dan nog in vredesnaam gewone plastieken zakjes maken. Stop de machines!

Een gemiddelde Amerikaan kan helemaal lyrisch worden over die schitterende uitvinding. Een in het buitenland wonende Amerikaan die even ‘back home’ is, rept zich quasi recht van de luchthaven naar de dichtst bijzijnde Walmart supermarkt om een voorraad Ziploc bags in te slaan die hij dan later mee naar het buitenland kan nemen, alwaar hij immers de schaarste, exclusiviteit en duurte ervan heeft vastgesteld.

De eerste ziploc bags zagen het licht in 1951, en achteraf beschouwd horen ze helemaal thuis in de tijdsgeest en de overstap naar plastic, plastic en nog eens plastic.  De multinational Dow Chemicals was bepalend voor de commercialisering ervan (1968), al vergt de eerlijkheid dat er ergens een overgenomen Japans patent tussenzat. Al zal dedoorsnee expat Amerikaan stellig weigeren dat te geloven.

Ze begonnen als boterhamzakjes, maar nu kun je geen product verzinnen waarvoor niet een daartoe bestemde ziploc zak bestaat: voor de diepvries, als bewaarzak voor zowel voedsel als andere dingen, en zelfs als stoomzak voor in de microgolf. De grootste is zo ongeveer posterformaat: 60 op 60 centimeter. Voor een flinke diepvries zou ik zeggen. Misschien vooral in trek bij Amerikaanse serialkillers? Misschien zijn het wel deze bags die de daders op de gedachte brachten om lijken in mootjes te verpakken … Zo iemand dat ooit gepleit hebben in de rechtbank, of de firma een proces aangedaan? Zou alleszins een leuke aflevering voor Ally McBeal of een dergelijke advocatenserie op televisie zijn.
En ziploc maakte er vanaf dag 1 een punt van dan hun zakjes niet wegwerp maar hersluitbaar en herbruikbaar zijn. Duurzaam nog voor het woord werd uitgevonden, al blijft het natuurlijk wel plastic hee…  

Die lyrische Amerikanen toch, die de ziploc bag bezingen als was het een levenreddende uitvinding.Welnee. Want Belgische chocolade of pralines bewaar je er best niet in, dus is het geen levensreddend ding :)

“The best thing since sliced bread” is dan weer een puur Britse uitdrukking om iets te beschrijven dat ze een goede vondst vinden, en het drukt meteen uit waar hun prioriteiten liggen. In België zijn we minder snel onder de indruk van die gewone maar geweldige uitvinding. Niemand die bij ons lyrisch wordt over de Melitta-koffiefilter. En die is ook nog door een vrouw uitgevonden, ene mevrouw Melitta Bentz. Hoogtijd dat we die dame eens in de schijnwerpers zetten. Een beeld? En straat naar noemen?

Aviva

13-07-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

De Hollanders zijn ons weer voor, en willen ons het idee bijbrengen om de vele leegstaande kantoren in pakweg Brussel en Antwerpen te benutten om er groenten te kweken.

Nu zijn we in België al huiverig om die leegstaande torens tot scholen om te toveren, in van die nood ZIJN we nochtans wel al overtuigd. Dus ik denk dat er nog menig aspergeseizoen overheen zal gaan vooraleer de sceptische Belg overtuigd raakt om van kasplantjes over te schakelen op kantoorkweek.

Nederland ging in Amsterdam van start in een leegstaand betonnen gedrocht waar IBM ooit huisde. Sluit de ogen en haal een druilerige parkeertoren voor ogen - voilà zo heb je een beeld van de eerste kweektoren in de urban jungle. Haha, een jungle vol hollandse wortelen en slakropjes, een groentenjungle dus... Toch ook wel een grappig beeld.

En het blijft niet bij groenten, de Hollanders hebben grote plannen met aardbeien, waarmee de experimenten zeer goed zijn verlopen. Ziet u het voor u: zusterlijk naast residentie Violetta, woontoren, staat residentie Fresia, aardbeienkweker.

Wanneer we de eerste weerstand over het idee van kantoorkweek overwonnen hebben, en we het stadium van de moppekes voorbij zijn, is de logische vraag die opborrelt er eentje uit 'meisjes en wetenschap'. Hoé doen ze dat dan, zonder zonlicht/lucht, in zo'n torengebouw?

De zuinige Hollanders [die zelfs het lichtje in de ijskast losschroeven omdat ze niet geloven dat het uitgaat als de deur sluit] hebben het antwoord gevonden in zuinige LED-lampjes. Die zouden de groenten en fruitplantjes bijzonder genegen zijn en zorgen voor een gestage en regelmatige groei. Nog een streepje Mozart erbij en die aardbeitjes zullen ook nog gelùkkiger worden.

Er worden ook geen milieuprotesten verwacht. Immers is er geen sprake van genetische manipulatie, hoeven er nul komma nul pesticiden aan te pas komen aan deze cleane kweek, en is de ecologische voetafdruk van het eindproduct bijzonder klein. Er wordt 90% minder water verbruikt en ook minder energie dan in serres.En ookhet transport vermindert aanzienlijk, de aardbeitjes worden immers vlak naast de stedelijke consument geproceerd, niet meer 'op den buiten'. En hoeven 'buiten het seizoen' ook niet meer uit Spanje of Israel ons verstedelijkte mondje binnen te vliegen. Nee, want wij kunnen nu de kantooraardbeitjes consumeren.

Heb ik al vermeld dat de kantoorkweek het best gedijd in rood of paars LED-licht? Bordeellicht als het ware. Misschien kunnen de meisjes eens informeren of hun werkplek niet beter oplevert als ze er dure mini-bloemkooltjes kweken in plaats van zichzelf in het rood-paarse licht te ztten - want ZIJ groeien er niet van..

Toch benieuwd hoe de Hollanders het er vanaf zullen brengen in hun kantoormoestuinen.

Aviva

27-06-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

08-06-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Weer een nieuwe rage gesignaleerd in Amerika. Bekende artiesten zoals Demi Moore, Beyoncé, Sting, Bryan Adams, Brabra Streisand, … zijn het uithangbord geworden van het “raw food” dieet in Amerika. In Amerika wordt er gesproken over hét dieet van de 21^e eeuw.

Er is zelfs veel informatie in omloop over mensen die zichzelf genezen hebben van kanker en diabetes met het “raw food” dieet. Verbazingwekkend?! Ja, en het komt dichterbij: stilletjes aan gaan ook Nederland en België voor de bijl. 

Wat houdt dat veelbelovend dieet nu in? Wel, onder “raw food” (rauwe voeding) verstaan we al het eten, dat niet verhit is geweest boven de 48° graden Celsius. Als voeding boven deze temperatuur verhit wordt, verliest het veel van zijn voedingswaarde. Belangrijke stoffen zoals vitaminen, mineralen en enzymen gaan door koken, bakken en braden voor een groot deel verloren. Mensen die voor de volle 100% op “raw food” leven, eten over het algemeen alleen plantaardig voedsel, dus veganistisch.

Het dieet zou een gunstig effect hebben op overgewicht, diabetes, hoge cholesterol, hoge bloeddruk, depressies, ADHD, hart –en vaatziekten, de overgang, vermoeidheid, MS, problemen met spijsvertering, …de lijst lijkt onnoemelijk lang.

Is dit echter werkelijk zo heilzaam als men zegt? Want er zijn ook al wat nadelen te bespeuren: een aantal voedingsmiddelen zijn immers rauw giftig zoals aardappelen en spruiten en sommige voedselproducten, zoals tomaten en wortels, hebben een hogere voedingswaarde als ze worden gekookt. Het zou ook te weinig gevarieerd zijn waardoor op termijn een tekort aan bepaalde vitaminen, ijzer en calcium zou ontstaan.

Wat denkt u ervan? Wel, u kan zelf de proef op de som nemen. Want in ons aanbod rond “Week van de vrije Smaak” zit immers een kookworkshop “raw food.”  Onder het motto: één keer zal nu toch geen kwaad kunnen, hopen we dat uw afdeling de uitdaging aangaat!

27-05-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak