Bingo!
Onze trouwe Marie-Louise Fiers uit Serskamp heeft een winnend recept! Haar "bruine vlaai" werd zopas geselecteerd door FARO, Vlaams steunpunt voor erfgoed. Proficiat Marie-Louise, we delen jouw recept hier op de blog, wij zij fier op onze Fiers!
Breng alle ingrediënten in een grote
kom en maak fijn met de staafmixer. Giet het mengsel in een
bakvorm (geschikt voor de microgolfoven) en plaats het in de microgolf
op 750 watt gedurende 10 minuten. Opnieuw mixen (in de bakvorm). Nogmaals
10 minuten in de microgolfoven op 750 watt. Tijd en wattage kunnen
variëren naargelang de oven. Vlaaien laten
afkoelen. MMMM!
blog van 'week van de vrije smaak' Eetcultuur, is dat alleen voor foodies of ook dieet-connaisseurs? In deze blog vergelijken we eten, diëten, proeven, prutsen en nog veel meer.
01-05-2017
Vrije Vegetarische Experimenten - nu downloadbaar als e-book
De recepten en tips uit dit e-boek schreef ik oorspronkelijk als losse columns voor onze foodblog alhier - en nu verschijnen ze -bewust papierloos- als één geheel. Aviva Dierckx, voorzitter socioculturele liberale vrouwen
De makkelijkste maaltijd om eens vlees bij weg te tijdens deze #dagenzondervlees, is ongetwijfeld het ontbijt. Dat kan al heel makkelijk door niet voor een Engels ontbijt met spek te gaan maar voor een traditioneel continentaal begin van de dag met croissant en/of chocoladekoek. Je kan natuurlijk ook gaan voor de nieuwste hype aan de ontbijttafel: goede ouderwetse havermoutpap. Helemaal meedeinend op de trend van 'terug naar grootmoeders keuken', en best wel leuk. Trap alleen niet in de val van de slimme marketeers die hier weer een superdom productje bij bedacht hebben: de instant-havemout-beker. Volgens het principe van de Chinese noedels waar je alleen heet water bij moet gieten, de beker weer toe frommelen en wachten tot de boel zwelt. Hop, en je kan met je havermoutbeker de auto in of de bus op. Brr. En het is ook nog superduur, al helemaal als je het vergelijkt met de prijs van een gewoon pak havermout, waar je tentslotte echt niet zoveel méér mee moet doen om er een papje van te stoken.
En als je nou toch bezig bent om vreselijk gezond te doen, why not go all the way ? De trendy vegetariër én de hipster maakt zelf muesli. Jeez, denk je misschien, waarom zou ik àl die moeite doen, er zijn al zoveel soorten en merken ontbijtgranen, daar zit toch echt wel iets bij dat ik superlekker vind. Vast wel, en mogelijk zijn er meerdere soorten die je heel graag zal lusten. Er is maar één ding mee mis, en dat is dat sommige van die ontbijtgranen en muesli's een gezonde reputatie hebben, maar eigenlijk, feitelijk ... het niet echt zijn. Kijk eens goed naar de calorieën, en vooral naar de suikers, en je weet wat we bedoelen Als je zelf je eigen muesli samenstelt, hou je dat wél in de hand. En het heeft, geef het toe, een groot filmsterrengehalte om te kunnen zeggen dat je een 'eigen' muesli hebt, precies afgestemd op jouw voorkeuren en behoeften.
Hier volgen enkele algemene tips om te experimenteren, en helemaal onderaan ook een specifiek recept. HET IS OOK EEN GEWELDIGE ACTIVITEIT OM MET KINDEREN TE DOEN !
Maak geen gigantische hoeveelheden (tenzij je ervan wil weggeven in mooie bokaaltjes). Niémand eet altijd dezelfde muesli het hele jaar door. Experimenteer! Volg de seizoenen (of de aanbiedingen in je supermarkt of bio-winkel)
Gebruik als basis (onbewerkte) havervlokken, ongeveer 150 gram. Combineer met je favoriete (onbewerkte en ongezouten) noten. De meeste mensen geen voor (in gewicht) evenveel noten als havervlokken, maar... jij beslist. Probeer zeker ook eens om er zaden en/of pitten bij te doen, 25 gram, 50 gram, zoiets. Geen chiazaad! Volgend onmisbaar ingrediënt: wat vruchtvlokken (bv kokos), niet teveel, zoiets als de zaden/pitten zouden wij denken. Als gezonde zoetstof én bindmiddel in één, kun je gaan voor honing, agave- of ahornsiroop (een paar lepels, niet overdrijven, we gingen gezond doen). Ook nog evenveel olie (met neutrale smaak of kokosolie). Dan kan je een keuze maken welke specerijen er goed bij zouden passen. Bijvoorbeeld kaneel (theelepel), gember, kardemom (snuifje). Puur cacaopoeder is ook een mogelijkheid.
Alles mengen, het gaat op een met bakpapier bekleed bakblik, en een kwartier in de over op 180 °. Als je graag nog krakender hebt, iest langer in de oven. Halverwege wel eens omroeren! Nadien gaat er pas wat gedroogd fruit (naar keuze) bij. Let ook hier weer op dat je gedroogde vruchten koopt zonder extra toegevoegde suikers. Je ziet, het is niet moeilijk, gewoon een kwestie van keuzes maken en uitproberen. En het is lekker aards en geeft veel voldoening.
Verwarm de oven voor op 175 graden. Meng alle droge ingrediënten (havervlokken, amandelmeel, kokosvlokken, zonnepitten, pompoenpitten, paranoten, walnoten, lijnzaad) goed onder elkaar, en stort uit op een met bakpapier bekleedde bakplaat. Voeg kaneel en cacao toe, en sprenkel ook de siroop erover. Ook de 4 eetlepels water worden er overheen gesprenkeld. Dan gaat de plaat 15 minuten in de oven. Schep tijdens het bakproces af en toe (2 of 3 keer) het mengsel om, tegen het aanbakken. Pas nadien gaat het gedroogde fruit eronder. Dan volledig laten afkoelen, alvorens het in een glazen bokaal te scheppen.
05-03-2016 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
Er bestaat wel degelijk een trend van trompe loeil binnen de vegetarische keuken. Het gaat om het nabootsen van een bekend vleesgerecht. Visueel nabootsen, niet inhoudelijk. Het gaat niet om vleesvervangers of het benaderen van de energatische waarde van het oorspronkelijk gerecht, MAW de functie van het vlees wordt niet overgenomen. Het gaat werkelijk om het creëren van een look-alike, maar daar stopt iedere vergelijking, want smaak en samenstelling liggen zeer ver van het origineel. Américain van worteltjes, tartaar van rode biet - het zijn maar enkele voorbeelden.
Als knipoog vinden heel wat mensen dit leuk, maar meer ook niet. Want als iets niet smaakt zoals het er uitziet, zijn we snel geneigd het niet lekker te vinden, en wat is dàn nog het nut van de kunstige trompe loeil? Daar zijn ooit testen mee gebeurd. Een vanillepudding wordt gegoten in een vis-vorm, mensen die ervan proeven verwàchten een zalmmousse en roepen bweuk over de vanillepudding
Ervaren vegetariers zijn meestal niet de grootste fans. Als zij om principiële redenen vis of vlees achterwege laten, dat worden zij liever op het bord niet herinnerd aan het oorspronkelijke product, laat staan dat zij er nog een beestje in wensen te herkennen. Sommigen érgeren zich zelfs aan visuele imitatie. Om tijdens #dagenzondervlees een knipoogje te geven, leek het ons daarentegen wel leuk om jullie ook de mogelijkheden van trompe l'oeil niet te onthouden.
Schil de rode bieten en kook ze gaar. Duurt behoorlijk lang (45 min als het dikke zijn!) Giet af en laat afkoelen. (Je kan ook klaargekookte bieten kopen, maar soms zijn die net iets te gaar gekookt)
Snij de bieten in kleine blokjes of dunne balkjes. Meng de gesnipperde dingen samen: ui, peterselie, koriander. Voeg mayo toe. Breng op smaak met zwarte peper, zout, tabasco en worcestersaus. Zet koel weg.
Serveer er die andere klassieker bij: lekkere frietjes!
28-02-2016 om 18:11
geschreven door week van de vrije smaak
BRAINFOOD -voedsel voor het brein- nieuwe thema Week van de VRIJE Smaak 13-23 nov 2014
Vrije wil ontmoet eetdrang! Dat is één van de mogelijke invullingen van het thema. Er is zo'n gezegde: "elk pond gaat door de mond". Voor iedere hap moeten we arm, hand, vingers bewegen om het voedsel in het bekje te krijgen. Maar is het niet ons brein dat arm, hand, vingers beveelt? Of wat? Ons oer-instinct schijnt verantwoordelijk te zijn. Zoveel tijd nà de oermens staan we nog steeds geprogrammeerd op volschransen als er voedsel voorhanden is. In tijden van onregelmatige en onvoorspelbare voedselvoorziening was dat een overlevingsstrategie. Maar tegenwoordig is niet schaarste het probleem, maar overvloed. Er is genoeg, zelfs teveel - althans in onze contreien. Mensen zijn eerder te dik dan dat ze hongerig kùnnen zijn. En wanneer te veel vetten en suikers dat mondje ingetild worden, kan de perverse situatie ontstaan dat iemand met overgewicht toch onder- of ongezond gevoed is. We zijn evolutionair duidelijk nog niet aangepast aan de gewijzigde omstandigheden. De redding moet dus liggen bij onze hersenen, ttz onze vrije wil, het bewustzijn om instinct te beheersen. Zie voor tips rond dit thema Brainfood: www.weekvandevrijesmaak.be
15-06-2014 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Aviva's Blog Tags:brainfood, week van de smaak, week van de vrije smaak
Je leest wel eens, zowel in de vrouwenbladen als in de boekskes over nieuwe modes in dieetgedrag, en vooral dan hoe filmsterren daar de trendsetters zijn. Het Raw Food dieet maakt zo al een tijdje opgang, met actrice Demi Moore en ontwerpster Donna Karan als iconen. Trouwens zij beweren dat het geen dieet is, maar "een manier van leven". Een die zeker en vast teruggrijpt naar vroeger, evenwel héél wat vroeger dan grootmoeders keuken, eerder terug naar de oertijd. Darwin en Dirk Graulans liggen in een deuk wanneer ze horen hoe de voorvader-jager er met de (wilde) haren bijgesleept wordt om de hippe trend van rauw voedsel uit te leggen. Trendwatchers en sociologen kijken dan weer naar andere elementen. In "De Jeugd is Tegenwoordig" komen Pedro De Bruyckere en Bert Smits tot best interessante bevindingen. Jongeren wijzen af wat vorige generaties precies als stoer en ontvoogdend ervoeren: roken en drinken. De ouders vinden hen zelfs braaf en boring, en worden soms een beetje iebelig van, misschien omdat ze toch wel aanvoelen dat er een veroordeling van hun eigen levensstijl aan vast hangt. En dat blijkt inderdaad te kloppen: gezond en braaf leven is juist de nieuwe rebellie. Ook het verwerpen van vlees eten hoort daarbij. Willen ze vegetarischer en rauwer leven uit eigenbelang, zoals de filmsterren en modellen die obsessioneel met zichzelf bezig zijn? Of doen ze dit omdat ze zo groen zijn, zo begaan met de eigen ecologische voetafdruk die ze nalaten? Geen van beiden als je de trendwatchers mag geloven: het is vooral een nieuw wij-gevoel dat de drijvende factor is. Het gevoel een nieuwe groep te vormen die het beter weet dan de vorige groep, de groep die nu eens wél de planeet gaat redden, ja ook dat speelt mee, maar bovenal is het wij-gevoel.
De tendens is er al in scholen: zijn de ouders nog bezig met ijveren voor halalmaaltijden, dan staan de jongeren eigenlijk al veel verder: zij willen gewoon minder of zelfs géén vlees, en ook vooral: rauw en gezond en daardoor dus stoer en hip. Vleesvervangers, sojaburgers, veggiepizzas en energiedrankjes zien zij als valse imitatiecultuur, ze worden afgedaan als voor doetjes. Wie echt tot de nieuwe in-crowd hoort, gaat voor sapjes en stoere rauwe producten. En daarbij moet je vooral ook niet denken aan alleen maar slappe slaatjes, noch aan macrobiotische toestanden uit de jaren 70. Neen, "gewoon" rauw, zeggen jongeren schouderophalend. Wat moeten we ons daarbij bijvoorbeeld voorstellen? Op het menu staat spaghetti, maar die heeft alleen naar de vorm, slierten, enige gelijkenis. Er worden rauwe courgettes tot slierten verwerkt, en die kunnen met een saus van andere rauwe groenten en wat gehakte noten bijvoorbeeld enige visuele gelijkenis met spaghetti oproepen. Voor een keuken die zegt alle vervangingen af te wijzen, leek het mij toch gek dat ze dit (overigens lekkere) gerechtje dan ook benoemen als spaghetti van courgette. Nou ja, ik blijf mild, want ik vind eigenlijk wel even gek hoe ze in sterrenrestaurants àlles wat dun gesneden gepresenteerd wordt een carpaccio noemen, ja hallo! Het publiek in het rauw-restaurant is jong, jonger, jongst. En niet wat je zou verwachten, niet alleen alternatief uitziende mensen, maar een interessante mix van schooljeugd, fitnessfreaks, bakfietsouders en modevolkje.
De aantrekkingskracht van een divers publiek zorgt voor neveneffecten. De filmsterren krijgen gelijk: van dieet naar levensstijl zorgt voor een succes van smoothiebars en restaurants waar je enkel rauwe menus kan voorgeschoteld krijgen. Het Antwerpse vlaggenschip "Eten Vol Leven" staat in alle magazines en alle blogs aanbevolen als de nieuwste place to be. De superdure merken van keukenrobots en blenders ontdekken, na de huisvrouwen en de hobbykoks, een nieuwe markt: die van de rauwe gasten. De filmsterren zoeken inmiddels alweer naar iets nieuws. Maar de marketeers hebben voorlopig nog wel een kluif aan de rauwe levenshouding van jongeren.
18-03-2013 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
De "STOEMP VAN 't JOÊR"
werd gekozen door chef en uittredend Brusseleir van 't Joêr
Albert Verdeyen uit ONS Stoemp-recepten forum "GEEF EENS EEN STOEMP", en klaargemaakt door de jonge koks van de Brusselse school voor horeca en voeding Elishout (waarvan Albert Verdeyen ook peter is).
De wedstrijd liep o.a. dankzij de steun van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
Op 26 november 2012, niet toevallig als uitloper van de Week van de Smaak, en niet toevallig met een knipoog naar de Brusseleir van 't Joêr, kiest 'uittredend' Brusseleir van 't Joêr Albert Verdeyen de Stoemp van 't Joêr, en de 2 runners-up ontvangen de Brussel Beker Guy Vanhengel. Het werd een stoemp genaamd "half-en-half" - de naam is alvast zééér Brussels, en geeft een knipoog naar het befaamde drankje (half witte wijn half champagne) dat in café Cirio faam verwierf (mede doordat het het lievelingsdrankje van Jacques Brel was). Bon wàt is er dan half-en-half aan deze 'stoemp van 't joêr'? Zit er wijn in? Welnee. "De half-en-half stoemp bevat voor de helft gewone aardappelen en voor de helft de meer exotische zoete patatten of 'sweet potatoes'," verklaart Winnares Annelies De Pauw uit het Vlaams-Brabantse Opwijk, "daardoor is hij zowel te eten bij heel gewone Belgische kost als bij meer zuiderse of oosterse gerechten, bijvoorbeeld voor wie niet dol is op rijst". Annelies is ook nog eens een blogster van ons forum!
Als tweede en derde werd een stoemp met patisson (kardinaalsmutspompoen, vergeten groente) en een "Amerikaanse" stoemp met gekarameliseerde ui en stukjes rosbief gekozen.
Het zijn respectievelijk Josi Peeters (Waasmunster) en Monique De Boeck (Willebroek) die deze recepten indienden.
Vanwaar een "Stoemp van 't Joêr" ?
Uittredend Brusseleir van 't Joêr Albert Verdeyen, tweevoudig auteur van een stoempkookboek, ziet dat mensen steeds creatiever omgaan met stoemp. Hij kreeg al ettelijke reacties op zijn boeken en ziet dat mensen oude thuis-recpeten opfrissen onder invloed van nieuwe culinaire modes, dat ze opnieuw bij familieleden te rade gaan voor dat oude recept uit hun jeugd, allez, dat stoemp "in" is. Het aantal mogelijkheden voor een goede stoemp is dus quasi on-uit-puttelijk, meent hij. Dus waarom de inspiratie van de thuiskok niet prikkelen door een 'Stoemp' van 't Joêr' in het leven te roepen?
Albert Verdeyen werd geïnspireerd door de blog "De Vrije Smaak" van de Socioculturele Liberale Vrouwen, om een oproep te doen voor 'nieuwe' stoemprecepten.
Tiens, zou hij misschien aan een derde boek stoemprecepten werken?
En mogen we volgend jaar een nieuwe "stoemp van 't joêr' verwachten?
De mogelijkheid bestaat ...
Wablief? Hét thuis-recept (enquete van Week van de Smaak) zou Witloof-in-den-oven zijn?
Niét in Brussel! Wij gaan voor STOEMP, non peut-être!
Het perfecte huwelijk tussen de Brusseleir van 't Joêr en Brusselicious werd gevonden in de vorm van de Stoemp van 't Joêr!
JA! Jullie vroegen of er nog steeds recepten mogen toegevoegd worden op het Stoemp-forum? Natuurlijk.
27-11-2012 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (3 Stemmen) Categorie:Aviva's Blog Tags:stoemp,Verdeyen,Albert Verdeyen,Brusselicious,half en half, Guy Vanhengel
Lancering grote STOEMPwedstrijd 'Geef eens een stoemp'
Het is er [slecht] weer voor. Nu de bbq's op stal blijven, de
terrasstoelen nat , de zomerfestivals modderig... Hebben we misschien wel
evenveel zin in een troostende 'stoemp' als in een vrolijk ijsje. Dus
kunnen we net zo goed NU al het startschot geven voor de grote,
allesomvattende, ultieme en über-brusselse STOEMPWEDSTRIJD 'Geef eens een
stoemp'.
Organisatoren van dienst zijn de socioculturele Liberale Vrouwen, die
hiermee een bijdrage willen leveren aan Brusselicious Jaar van de
Gastronomie. Zij lanceren een nationale oproep om massaal stoemprecepten
in te sturen, uit te wisselen, te becommentariëren en aan te vullen, in
het kader van culinair erfgoed. Zij haalden Albert Verdeyen aan boord,
reeds tweevoudig auteur van een stoempkookboek, om de recepten de
beoordelen en er winnaars uit te kiezen op 26 november. Wie weet wil hij JOUW recept wel eens gebruiken ook!
Recepten insturen vanaf NU dus alhier op onze blog www.bloggen.be/devrijesmaak IN DE RECHTERKOLOM HIERNAAST
De wedstrijd loopt o.a. dankzij de steun van het Brussels Hoofdstelijk Gewest
18-07-2012 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
In de sprookjes zijn grootmoeders niet fijn. Ze zien er eng uit, hun
visuele voorstelling wijkt niet erg ver af van die van heksen. Ze
lopen krom, ze hebben een stok, rimpels of wratjes. Grootmoeders
zijn nooit uitgewerkte figuren. Ze zijn één-dimensioneel. Van
Roodkapjes grootmoeder weten we niks, behalve dat het kind haar
appels moest brengen. Had grootmoeder misschien liever frambozen
gelust? We weten het niet. Ging ze haar kleindochter appeltaart leren
bakken? We weten het niet. Was grootmoeder een excentriek dametje,
dat ze zo helemaal ver weg in het bos woonde? Een kruidenvrouwtje
misschien? We weten het niet. Kinderen stellen de waanzinnigste
vragen wanneer je hen voorleest. Waarom deed Roodkapje dit of dat,
waarom zei de wolf zus en zo, welke bomen staan er in het bos, zijn
er ook kabouters in dat bos Maar over grootmoeder? Niks nul noppes
vragen ze.
Vandaag
zijn grootmoeders ineens aan een revival begonnen. Ze zijn erfgoed
geworden. Ze zijn nu twee-dimensioneel. Ze kregen er het beeld
oma-aan-het-fornuis bij. Dat is al méér, maar nog steeds een grove
onderschatting. Al
die kindjes die nooit vragen stelden over de grootmoeders in de
sprookjes, kunnen zich ineens wel voor het hoofd slaan dat ze ook hun
eigen grootje nooit bevraagd hebben over recepten, kruiden,
bewaartechnieken en diesmeer. Want nu moeten ze harde euros
neertellen om het met de bomma van Jeroen Meeus te kunnen stellen, of
met de recepten voor cupcakes uit een on-eigen Amerikaans verleden
toen wij eerder speculozen venten, Limburgse vlaaien en quatre-quarts
van normale afmetingen bakten. Andermans bomma is big business
geworden! Het
zegt wel iets over de waarderingsgraad die we kunnen opbrengen voor
het eigene, dat we te dicht bij huis, te gewoon, te beschikbaar
achten om er iets waardevols in te zien. AL onze grootmoeders
kenden tips & tricks om vlekken te verwijderen, zilver te
poetsen, ramen streeploos te lappen en de soufflé niet te doen
inzakken. AL onze grootmoeders waren alchemisten dus. AL onze
grootmoeders konden kruid van onkruid onderscheiden, koorts doen
dalen en krampen verminderen. AL onze grootmoeders konden de rokjes
naaien waarmee anno 2012 een blogster tot fashionista werd. AL onze
grootmoeders konden met of zonder Burda een couponneke
omtoveren tot een creatie. AL onze grootmoeders waren
modeontwerpsters. AL onze grootmoeders kenden de recepten van hun
grootmoeders, en uit de eerste hand, niet via het kookboek van den
boerinnenbond. Ze pasten ze aan volgens de evoluties van de tijd, van
boter over margarine tot olijfolie naar soya-voor-bakken-en-braden.
AL onze grootmoeders waren erfgoedexperten. AL onze grootmoeders
waren handige henriettas die met kleine ingrepen en kleuraccenten
de huiskamer een nieuwe look konden aanmeten. AL onze
grootmoeders konden haast wiskundige patronen breien, terwijl nu
jonge actievoerders knitting for dummies moeten kopen om te
leren wildbreien rond bomen en straatmeubilair.
Ondanks
deze kwaliteiten werden AL die grootmoeders geofferd op het altaar
van de moderniteit en raakten hun vaardigheden ondergesneeuwd. Allez
geef het maar toe, ons bomma die geen gestudeerde expert was, we
gingen ons voor haar schamen. De overlevering kwam tot stilstand,
onze dochters hebben we zeer effectief behoed voor de invloed
en wijsheid van de bomma. Nù
pas gaan onze dochters en kleindochters vragen stellen. En dan nog
door de nieuwe media-hype die er rond de goede oude tijd is. We gaan
oude herinneringen aan de bomma pas trendy vinden nu ze in cellofaan
verpakt worden tot grootmoeders keuken van een bekende chef of
gouden raad van tante kaat, met iemand anders dan bomma die het
boek signeert op de boekenbeurs. Tiens, het valt me ineens in dat
er inderdaad weinig bommas in de rij staan om die boeken te kopen.
Geen wonder. Zij hebben dat allemaal zelf in hun eigen erfgoed, in
hun eigen hoofd en handen zitten.
Mijn
bomma, alchemiste, fysicus, mode-ontwerper, stijladviseur, topchef,
apotheker. Mijn bomma, geen eigen boek, maar dan toch ster van deze
column.
20-06-2012 om 13:24
geschreven door week van de vrije smaak
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (7 Stemmen) Categorie:Aviva's Blog Tags:bomma, thuiskeuken, grootmoeder, week van de smaak, jeroen meeus
Er is een theorie die zegt dat wanneer er onstabiliteit in de wereld heerst, de mensen meer belang gaan hechten aan eten. En het is waar, naarmate de beurzen dalen, stijgt het aandeel van kookboeken op de ooit literaire boekenbeurs, en kan een schelm als Berlusconi ongestraft uitroepen hoezo crisis, in Italië zitten de restaurants en terrassen wel vol hoor. Restaurantschefs konden vroeger al wel een hoog guru-gehalte hebben, maar tegenwoordig hebben ze een echte sterrenstatus (en ik bedoel niet Michelinsterren maar eerder die van rock- of filmsterren). Geen wonder dat ook de gewone sterveling daar dan van droomt, en dat iemand die erin slaagt een klonterloze saus te draaien, al meteen zijn kans wil grijpen om via kookwedstrijden op de televisie ontdekt te worden. Helaas is er niemand die deze mensen tegen zichzelf beschermt, en gaan de tijdelijke BVs uit Komen Eten (degoutant) en Mijn Restaurant (net iets minder degoutant) al te vaak zakelijk én persoonlijk onderuit. Deze programmas zijn de opvolgers van het Big Brotherhuis, de echte chefs die eraan meewerken de nieuwe Larry . Ook de echte kookprogrammas op didactische in plaats van op sensationele leest blijven hoge ogen gooien. Ze gaan steeds meer de oude klassiekers afstoffen en omas keuken in ere herstellen. Ook dat past helemaal in het plaatje van zekerheid en warmte oproepen in barre tijden. Alles wordt comfortfood. Ook het feit dat ouderwets zelf staan bakken, compleet met schort en bloembestoven wangen, de nieuwe hobby van multi-taskende mamas wordt, is aanduiding van de instinctieve terugkeer naar de baarmoeder die wel allemaal willen maken als er bange tijden komen. Met omas keuken Freudiaans ingevuld als die baarmoeder. De Darwin-adepten kunnen het ook verklaren: al sinds de eerste bestaansgeschiedenis van de mens gingen we onszelf volproppen wanneer we dachten dat er slechte tijden in aantocht waren, kwestie van wat vetlaagjes te leggen voor later instinctief zouden we dat nog steeds doen, al sublimeren we het natuurlijk tot zelf koken en terug naar vroeger-recepten. De recepten van de eerste jagende mens hebben we niet meer, die van oma nog wel Iets om heel even bij stil te staan wanneer we de oudjaarsmenus plannen dit jaar, en de ganzenlever en kreeft van de traiteur het massaal zullen afleggen tegen klassiek gebraden hompen of loodzwaar gevulde vogels met nog klassieker garnituur van wat we nu sjiek vergeten groenten noemen, maar intussen jarenlang afgedaan werd als beestenvoer of oorlogskost. Ook stapels zelfgebakken en versierde koekjes, cakes en taarten zullen onze tafels sieren. Eigenlijk kunnen we spreken van de triomf van de oven over de microgolf. Ik heb nog een Victoriaans kookboek van Mrs Beeton in de boekenkast in het salon staan, als nostalgisch en historisch stuk. Misschien toch maar weer naar de keuken verhuizen dat boek. Aviva
22-12-2011 om 17:43
geschreven door week van de vrije smaak
In ben zo iemand die vindt dat het zelfs
bij de fastfood niet wreed rap vooruitgaat, dus je begrijpt... ergens gaan
aanschuiven...brrr. Ooit wel eens gedaan voor een belangrijke tentoonstelling,
en ook ooit eens voor de solden bij Delvaux, maar verder: nee hoor. Voor Harry
Potter of een nieuwe versie van iPad doe ik geen moeite. In heel mijn verlichte
vriendenkring is dat zo ongeveer de teneur.
Groot is dan ook mijn verbazing dan ineens veel van die mensen toch stormlopen
voor de grote hype uit de provincie Westvleteren euh West-Vlaanderen :).
Waarlijk, ik wist niet waar het over ging toen ik opeens sms-jes kreeg of ik
nog aan een krant De Standaard kon geraken. Yeah, sure, breng ik straks wel
even voor je mee. TOT ik na 6 krantenwinkels af te dweilen erachter kwam dat er
wel iets heel bijzonders in die krant moest staan. En ja, eindelijk vertelde de
zender van de sms-jes waarover het ging: een bon voor een bak trappistenbier
aan 25 euro. Pas op, zeg nooit zomaar trappist tegen een Westvleteren, dat is
blijkbaar zoiets als vloeken in de kerk (waar ik eigenlijk ook geen probleem
mee heb), en zeg nooit zomaar bak bier tegen een bouwsteen. Ja, bouwsteen, want
deze eenmalige actie van het schaarsgebrouwen bier moet een injectie van
200.000 euro opbrengen voor de verbouwing van de Sint-Sixtusabdij van de
Westvleterse paters. "Ad aedificandam abbatiam adiuvi" staat er op de
kartonnen krat, sorry bouwsteen, en voor wie niet met Bart De Wever op school
zat vertaal ik even het Latijn:" ik heb bijgedragen aan de opbouw van een
abdij". Die cisterciënzers (of hun marketingmens) hebben in ieder
geval goed begrepen dat een product niet louter het product is, en om een hype
te zijn het niet enkel om de vermeende smaak of de gecreëerde schaarste gaat,
maar ook om het groepsgevoel en het goed-gevoel. Meegewerkt hebben aan de bouw
van een abdij.. hoe romantisch toch... hoe Umberto Eco. En papen en
papenvreters staan gezellig samen te bouwen op de parking van de supermarkt. Als het over een hype gaat, mag het verstand even op nul.
's Ochtends tegen 8.30 uur stonden al
honderden mensen te wachten aan de ingang van Colruyt filialen, bon voor de
speciale 'bouwsteenbox' van de abdij van Westvleteren in de aanslag. Dat
weet ik omdat ook de televisie dit gebeuren 'nieuws' vond. Vele wachtenden
droegen hun 'bouwsteen' als een trofee in de armen. Merkwaardig hoeveel mensen
beweerden 'dat het niet voor zichzelf was', maar voor bompa, nonkel, vader
(zelden voor bomma, tante of moeke gehoord...). Sommigen getuigden dat hij niet
eens om te drinken was, maar toegevoegd werd aan een 'verzameling'. Heel wat
mensen bleken het bier nog nooit geproefd te hebben, alleen te kennen 'van
naam'. Iemand zei zelfs letterlijk: "ik ken het door de hype'.
Kijk, dat kan er bij mij nu niet in, zie.
Krantenwinkels bestormen de ene dag en uren aanschuiven in de supermarkt de
volgende, voor een bier dat je nog niet eens kent..
Doe mij maar een Lindemans
kriek. Met heerlijke roze schuimkraag. Lekker sjiek in een flute. Nu direct!
Zonder aanschuiven. Dat certificaat van abdijenbouwer laat ik dan maar aan me
voorbijgaan. Laat ik maar 'gewoon' aan de weg timmeren :)
uit "de naam van de roos" : De roos van weleer bestaat als naam, naakte namen houden we over.
Aviva
04-11-2011 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
Zelf heb ik in Israel de kunst van het 'poppen' geleerd, van Amerikaanse vrienden die het 'the old fashioned way' deden. Niet in de microgolfoven dus. Gewoon een klein scheutje olie in een kookpot, maîskorrels erbij, deksel er stevig op, vuur hoog maar niet té, en als het in de pot niet meer iedere twee seconden 'pop' zegt is de gepofte maïs klaar. Nog even omschudden met zout... want mijn vrienden vonden de gesuikerde versie 'iets voor kinderen'. Ook de geliefde Amerikaanse experimenten met gekleurde popcorn, karamel of pindasmaak popcorn konden hen niet echt bekoren. Desnoods met een kléin stukje goede boter ja, voor een gourmet-versie. Het was een borrelhapje, net als olijven en stukjes kaas.
In die jaren dat ik popcorn 'ontdekte' zag je het hier in de lage laden haast nergens. Wel eens reeds gepopte voorverpakte gesuikerde en altijd ietwat taaie ja, voor kinderfeestjes misschien. Nooit vers. Nooit thuis. Nooit in de cinema, toen. Dat zag je alleen IN de cinema, op het doek bedoel ik, in Amerikaanse films, dat popcorn en filmkijken samengaan. Toen lachten we er nog mee: die gekke Amerikanen toch, popcorn in de cinema, hoe komen ze erbij. In een émmer ook nog, belachelijk gewoon. Nee, doe ons maar 'ne frisco', of ijspralines, of chocotof... Dat is echter uit de tijd, ingehaald door het Amerikaanse voorbeeld.
Want inmiddels is het popcorngoedje niet meer weg te denken uit de bioscoop. De weeïge geur komt je al tegemoet als je de aan de kassa staat, klimt met je de roltrappen op, en in de filmzaal lijken zetels en tapijt wel popcorn te ademen. En geloof me, in grote dosissen ruikt dat zo'n beetje naar zweetvoeten, of naar de muffe turnzaal vroeger op school.
Maar indien je geen liefhebber bent van deze olfactorische nostalgie, volstaat het niet om een neusknijper op te zetten in de bioscoop. Want de popcorn, hoewel het 'pop' geluid reeds lang voorbij is, is ook bijzonder lawaaierig. Eerstens is er het geluid van het graaien in de kartonnen emmers. Dan van het luidruchtig malen van dit gepopte propvoedsel. Ook nog van het opschudden van de boel om de fluffy maïsbrokjes naar boven te hallen en de hardere stukken naar de bodem te doen zakken. En laatstens van het smakkend aflikken van de vette vingers. Mét de introductie van deze nieuwe eetcultuur in de cinema, is dus ook het laatste bastion van beschaving gesneuveld: het in gedeelde stilte van de film genieten. Wie vroeger eens wat al te enthousiast fluisterde of de film van commentaar voorzag werd al heel snel langs alle kanten bestraffend ge-"sssssssst". Nu hoor je het gefluister of gepraat zelfs niet meer in al het smakken, malen, graaien, ritselen en kraken. Want ja, als popcorn mag, waarom dan inderdaad niet ook knapperige taco's en knusperige chipszakjes. Om je heen een waar concert van eetgeluiden, dat het moeilijk maakt om de film volop te 'smaken'.
Vroeger kwam er op het scherm: "stilte graag, de film is begonnen". Indien men dat nu nog zou doen werd het scherm waarschijnlijk met popcorn bekogeld :)
Aviva
01-11-2011 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
Begrijp me niet verkeerd: ik hoù van eten. En ben niet vies afwisseling noch van verfraaiing. Cullinaire trends vangen gegarandeerd mijn aandacht. Met de nouvelle cuisine heb ik destijds enthousiast meegedaan. Al moet ik achteraf bekennen tot die barbaren te behoren die na zo'n politiek correcte nouvelle cuisine menu nog wat volks extra voer konden bijsteken - rap nog een frietje als dessert, of even een echte ouderwetse dame blanche achterna. Om u maar te zeggen: ik hoù van eten.
Van écht eten. Eten dat smaakt zoals het er uitziet, en dat er uitziet zoals het smaakt. Beiden zijn niet meer de trend. Voor het eerste is kweekafvlakking verantwoordelijk, voor het tweede de moleculaire keukenmode.
Vorige week heb ik kersen gegeten die er perfect uitzagen. Bol, intens donkerrood, glanzend, perfect van vorm, geen enkele gekneusd of gewormd, knapperig op de beet. Dé kers in haar puurste vorm. Alleen: ze smaakte niet naar kers. Ze smaakte... niet. Ontworpen en gestroomlijnd om een icoon te zijn. Een kers voor de foto. Een kers die het oog kan verleiden, de aanraking ook nog. En dan houdt de illusie op: de smaak blijft achterwege en je voelt je bedrogen als door een appetijtelijk lief dat ordinair ondergoed blijkt te dragen.
Het heeft met verwachting te maken. Het oog creëert de anticipatie van wat we zúllen smaken. Men heeft ooit experimenten gedaan door in een mooie puddingvorm een vismousse op te dienen. Het oog geeft door aan het brein dat doorgeeft aan de smaakpapillen wat er op komst is: overheerlijke aardbeienbavarois. We verwachten basissmaak zoet en spuwen de onverwacht hartige smaak uit als is het vergif. Nochtans was de vismousse een, in zijn soort, even overheerlijk gerecht, alleen niet het gerecht waarop de hersenen ingezoomd hadden. Ik zou er dus in moeten slagen om als ik dé perfecte kers zie, mijn hersenen ook te dwingen om te smaakpapillen te vertellen dat ze daadwerkelijk kers proeven, wat je ziét en niet wat je echt smaakt dus , voedselyoga voor het brein als het ware. Maar waarom zou ik? Mag een ouderwets meisje dan niet als consument eisen dat kersen pas kersen zijn als ze er ook naar smaken? Toch?
Het andere geval is dat van de moleculaire keuken. U weet wel, Feran Adria en een keuken met toestellen uit het scheikundelokaal, de kok een alchemist die de essentie zoekt en de dingen van vorm laat veranderen.
Pas op, ieder kookproces heeft ietwat met scheikunde vandoen. En ik herhaal: nieuwe technieken en nieuwe machines daar heb ik voorwaar geen vooroordeel tegenover. Maar daarom hoef ik het resultaat nog niet in een injectiespuit op mijn bord te krijgen
Espuma van bloemkool, parels van olijf, smeer van inktvis, emulsie van kokos en truffel, sorbet van witlof en ham, zalf van steak.
Gedabbel met bolletjes, parels, schuim. Met artistieke vegen, gemillimeterde streepjes of zuinige puntjes saus - het voedsel uit de moleculaire keuken heeft camouflagekleding aangetrokken om je te verschalken.
Hier smààkt het naar wat het is, alleen kan je oog het echt niet vooraf herkennen als wat het is. Een moeilijker opdracht voor de hersenen dus om te raden wat het is, ja écht heel moeilijk, het benadert blindproeven!
Beste chefs, bij het experimenteren dus even niet vergeten waar het OOK om draait: dat het visuele plaatje nog een beetje klopt.
Maar ik heb geduld. Het waait wel weer voorbij. Trendwatchers voorspellen de terugkeer van de brasserie en bistrotkeuken. Geen tovenaarsleerlingen of wow-effecten, gewoon een stoere hap maar met de best mogelijke producten. Visueel herkenbaar. Doe mij nog maar een dame blanche, intussen.
Het kersenverhaal verontrust uiteindelijk meer. Dat is geen trend maar een industrie, waar we als consument verdomd hard aan de alarmbel moeten gaan hangen en luidkeels het achterste van onze smaakpapillen laten zien. We willen geen propere of gestroomlijnde kersen, maar kersen die naar kers smaken.
Beste wetenschappers, bij het verbeteren van de resistentie en de soort dus even niet vergeten waar het OOK om draait : smaak.
Aviva
17-08-2011 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
De Hollanders zijn ons weer voor, en willen ons het idee bijbrengen om de vele leegstaande kantoren in pakweg Brussel en Antwerpen te benutten om er groenten te kweken.
Nu zijn we in België al huiverig om die leegstaande torens tot scholen om te toveren, in van die nood ZIJN we nochtans wel al overtuigd. Dus ik denk dat er nog menig aspergeseizoen overheen zal gaan vooraleer de sceptische Belg overtuigd raakt om van kasplantjes over te schakelen op kantoorkweek.
Nederland ging in Amsterdam van start in een leegstaand betonnen gedrocht waar IBM ooit huisde. Sluit de ogen en haal een druilerige parkeertoren voor ogen - voilà zo heb je een beeld van de eerste kweektoren in de urban jungle. Haha, een jungle vol hollandse wortelen en slakropjes, een groentenjungle dus... Toch ook wel een grappig beeld.
En het blijft niet bij groenten, de Hollanders hebben grote plannen met aardbeien, waarmee de experimenten zeer goed zijn verlopen. Ziet u het voor u: zusterlijk naast residentie Violetta, woontoren, staat residentie Fresia, aardbeienkweker.
Wanneer we de eerste weerstand over het idee van kantoorkweek overwonnen hebben, en we het stadium van de moppekes voorbij zijn, is de logische vraag die opborrelt er eentje uit 'meisjes en wetenschap'. Hoé doen ze dat dan, zonder zonlicht/lucht, in zo'n torengebouw?
De zuinige Hollanders [die zelfs het lichtje in de ijskast losschroeven omdat ze niet geloven dat het uitgaat als de deur sluit] hebben het antwoord gevonden in zuinige LED-lampjes. Die zouden de groenten en fruitplantjes bijzonder genegen zijn en zorgen voor een gestage en regelmatige groei. Nog een streepje Mozart erbij en die aardbeitjes zullen ook nog gelùkkiger worden.
Er worden ook geen milieuprotesten verwacht. Immers is er geen sprake van genetische manipulatie, hoeven er nul komma nul pesticiden aan te pas komen aan deze cleane kweek, en is de ecologische voetafdruk van het eindproduct bijzonder klein. Er wordt 90% minder water verbruikt en ook minder energie dan in serres.En ookhet transport vermindert aanzienlijk, de aardbeitjes worden immers vlak naast de stedelijke consument geproceerd, niet meer 'op den buiten'. En hoeven 'buiten het seizoen' ook niet meer uit Spanje of Israel ons verstedelijkte mondje binnen te vliegen. Nee, want wij kunnen nu de kantooraardbeitjes consumeren.
Heb ik al vermeld dat de kantoorkweek het best gedijd in rood of paars LED-licht? Bordeellicht als het ware. Misschien kunnen de meisjes eens informeren of hun werkplek niet beter oplevert als ze er dure mini-bloemkooltjes kweken in plaats van zichzelf in het rood-paarse licht te ztten - want ZIJ groeien er niet van..
Toch benieuwd hoe de Hollanders het er vanaf zullen brengen in hun kantoormoestuinen.
Aviva
27-06-2011 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
Let maar goed op, hoorde ik onlangs iemand verkondigen, als er nu goedkope aanbiedingen zijn voor vis, dan moet je die maar niet vertrouwen, want dan zal het wel vis zijn uit de zee omheen Japan. Dat is natuurlijk niet de meest snuggere reactie.
De effecten van de nucleaire crisis hebben ook al effect op Japanse supermarkten en restaurants in heel Azië, die sinds 11 maart, de dag van eerste beving en de tsunami die de nucleaire crisis veroorzaakten, minder verkopen. Steeds meer Aziatische landen testen nu ook het voedsel dat uit Japan wordt geïmporteerd.
Een exclusief Japans restaurant in de Taiwanese hoofdstad Taipei heeft sinds kort een stralingsmeter achter de toonbank liggen. Daarmee kunnen gasten die in verband met het nucleaire ongeluk in Fukushima bedenkingen hebben bij Japans eten hun maaltijd van tevoren controleren op straling. Een grapje? Welnee. Volgens Catherine Yang, manager van restaurant Peony in het zakendistrict van Taipei, vinden de gasten het apparaat erg interessant, ze zijn pas helemaal gerustgesteld als zij met eigen ogen hebben kunnen zien dat de vis of het lapje vlees dat zij hebben besteld, niet radioactief is. Je kan natuurlijk ook gewoon vragen om ze in het restaurant even het licht uitdoen. Als het voedsel op je bord lichtgroen oplicht, tsja Dit is wel een grapje. Eentje dat in Japan zelf de ronde doet.
Vis is onmisbaar in de Japanse keuken. Het land haalt al duizend jaar z'n voedsel uit de oceaan. Maar wat als dat voedsel radioactief blijkt te zijn? Japan dumpte al een grote hoeveelheid radioactief water in zee. Een oude culinaire traditie is plots met uitsterven bedreigd.
"Als dit nog erger wordt, weten we niet wat er zal gebeuren", zegt de manager van een populaire sushiketen in Japan. Zijn restaurants ontvangen een derde minder klanten sinds de aardbeving en de tsunami van 11 maart. Oorzaak is de angst voor radioactief voedsel door de kernramp in de centrale van Fukushima. De Japanse bevolking bleef er al bij al opvallend rustig bij. Maar nu er radioactieve stoffen in het zeevoedsel gevonden zijn, groeit de nervositeit. In het begin van de week werd radioactief jodium aangetroffen in een kleine vissoort, de konago of zandspiering. Op de plaats van de vangst werd meteen een visverbod ingevoerd. De jodium-concentratie ligt 140.000 keer boven de limiet die de Japanse overheid als veilig beschouwt. Daarnaast vormt de aanwezigheid van cesium nog een groter gevaar. Volgens de Japanse visserijsector zal niemand onveilige vis eten, aangezien die door lokale vissers niet meer verscheept wordt. Toch is dat voor de klanten geen geruststelling en op de markt van Tokio is de visverkoop achteruitgegaan. De gedachte aan besmet zeevoedsel boezemt de Japanse bevolking veel angst in. Ze hebben daar historisch gezien ook alle reden toe. Zo is Japan het enige land dat het slachtoffer is geworden van een nucleaire oorlog. En in de jaren 50 en 60 werd Japan getroffen door een ramp voor de volksgezondheid toen giftige stoffen in de oceaan terechtkwamen en duizenden mensen aan kwikvergiftiging leden. Sommige restaurants komen creatief uit de hoek om hun klanten te overtuigen dat de vis veilig is. "We denken er aan om geigertellers te voorzien", zegt de manager van de sushiketen. Vissers uit het oosten van Japan zullen mogelijk aan de westkust moeten gaan vissen, maar daar leven andere soorten. Als de nachtmerrie straks werkelijkheid zou worden, zullen de Japanners hoe dan ook hun eetcultuur moeten aanpassen.
In Tsjernobyl ligt dat enigszins anders. Honderdduizenden Oekraïners eten vandaag nog steeds voedsel dat besmet is door straling na de kernramp in Tsjernobyl. Greenpeace liet melk, bessen, aardappelen en andere groenten testen en stelde 25 jaar na de ramp nog altijd radioactiviteit vast. Het voedsel kwam uit een regio die buiten de zone ligt waar mensen niet meer mogen wonen. Een lokale onderzoekster van Greenpeace heeft veel kritiek voor de overheid van Oekraïne. Ze vindt dat er twee jaar geleden al maatregelen tegen de stralingen moesten genomen worden. Zo was de invoer van onbesmet hooi nodig voor de veestapel. De Oekraïnse overheid wou geen commentaar leveren. De 25ste verjaardag van de grootste kernramp uit onze geschiedenis herdacht, Tsjernobyl dus, werd zopas herdacht. De situatie is actueler dan ooit door de crisis in Japan. Sommige landen weigeren nog voedsel uit Japan in te voeren, eerder om emotieve dan om wetenschappelijk aantoonbare redenen, maar kom, de consument kiest, nietwaar... Ik blijf alvast dol op Sushi, en ik blijf vis eten!
Europa Nu: faq van de Europese commissie over veilighe'id van geïmporteerd voedsel uit Japan
blogwerk van Aviva
20-04-2011 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
We verzamelen "de" smaak van het jaar voor ijscreem. Misschien kun JIJ het alomtegenwoordige speculoos-ijs onttronen... Doe hier mee met je recept of smaakidee en win mooie prijzen!
De recepten en tips uit dit e-boek schreef ik oorspronkelijk als losse columns voor onze foodblog alhier - en nu verschijnen ze -bewust papierloos- als één geheel. Aviva Dierckx, voorzitter socioculturele liberale vrouwen
Trompe loeil
Het is er [slecht] weer voor. Nu de bbq's op stal blijven, de
terrasstoelen nat , de zomerfestivals modderig... Hebben we misschien wel
evenveel zin in een troostende 'stoemp' als in een vrolijk ijsje. 
In de sprookjes zijn grootmoeders niet fijn. Ze zien er eng uit, hun
visuele voorstelling wijkt niet erg ver af van die van heksen. Ze
lopen krom, ze hebben een stok, rimpels of wratjes. Grootmoeders
zijn nooit uitgewerkte figuren. Ze zijn één-dimensioneel. Van
Roodkapjes grootmoeder weten we niks, behalve dat het kind haar
appels moest brengen. Had grootmoeder misschien liever frambozen
gelust? We weten het niet. Ging ze haar kleindochter appeltaart leren
bakken? We weten het niet. Was grootmoeder een excentriek dametje,
dat ze zo helemaal ver weg in het bos woonde? Een kruidenvrouwtje
misschien? We weten het niet.
