|
Zelf heb ik in Israel de kunst van het 'poppen' geleerd, van Amerikaanse vrienden die het 'the old fashioned way' deden. Niet in de microgolfoven dus. Gewoon een klein scheutje olie in een kookpot, maîskorrels erbij, deksel er stevig op, vuur hoog maar niet té, en als het in de pot niet meer iedere twee seconden 'pop' zegt is de gepofte maïs klaar. Nog even omschudden met zout... want mijn vrienden vonden de gesuikerde versie 'iets voor kinderen'. Ook de geliefde Amerikaanse experimenten met gekleurde popcorn, karamel of pindasmaak popcorn konden hen niet echt bekoren. Desnoods met een kléin stukje goede boter ja, voor een gourmet-versie. Het was een borrelhapje, net als olijven en stukjes kaas.
In die jaren dat ik popcorn 'ontdekte' zag je het hier in de lage laden haast nergens. Wel eens reeds gepopte voorverpakte gesuikerde en altijd ietwat taaie ja, voor kinderfeestjes misschien. Nooit vers. Nooit thuis. Nooit in de cinema, toen. Dat zag je alleen IN de cinema, op het doek bedoel ik, in Amerikaanse films, dat popcorn en filmkijken samengaan. Toen lachten we er nog mee: die gekke Amerikanen toch, popcorn in de cinema, hoe komen ze erbij. In een émmer ook nog, belachelijk gewoon. Nee, doe ons maar 'ne frisco', of ijspralines, of chocotof... Dat is echter uit de tijd, ingehaald door het Amerikaanse voorbeeld.
Want inmiddels is het popcorngoedje niet meer weg te denken uit de bioscoop. De weeïge geur komt je al tegemoet als je de aan de kassa staat, klimt met je de roltrappen op, en in de filmzaal lijken zetels en tapijt wel popcorn te ademen. En geloof me, in grote dosissen ruikt dat zo'n beetje naar zweetvoeten, of naar de muffe turnzaal vroeger op school.
Maar indien je geen liefhebber bent van deze olfactorische nostalgie, volstaat het niet om een neusknijper op te zetten in de bioscoop. Want de popcorn, hoewel het 'pop' geluid reeds lang voorbij is, is ook bijzonder lawaaierig. Eerstens is er het geluid van het graaien in de kartonnen emmers. Dan van het luidruchtig malen van dit gepopte propvoedsel. Ook nog van het opschudden van de boel om de fluffy maïsbrokjes naar boven te hallen en de hardere stukken naar de bodem te doen zakken. En laatstens van het smakkend aflikken van de vette vingers. Mét de introductie van deze nieuwe eetcultuur in de cinema, is dus ook het laatste bastion van beschaving gesneuveld: het in gedeelde stilte van de film genieten. Wie vroeger eens wat al te enthousiast fluisterde of de film van commentaar voorzag werd al heel snel langs alle kanten bestraffend ge-"sssssssst". Nu hoor je het gefluister of gepraat zelfs niet meer in al het smakken, malen, graaien, ritselen en kraken. Want ja, als popcorn mag, waarom dan inderdaad niet ook knapperige taco's en knusperige chipszakjes. Om je heen een waar concert van eetgeluiden, dat het moeilijk maakt om de film volop te 'smaken'.
Vroeger kwam er op het scherm: "stilte graag, de film is begonnen". Indien men dat nu nog zou doen werd het scherm waarschijnlijk met popcorn bekogeld :)
Aviva
|
