Jong en oud, iedereen is zot van ijs. Maar hoe lang bestaat ijs nu al? En onder welke vorm bestond het vroeger? Even wat opzoekingen gedaan… 

De ijshistorie (vat je'm ijshistorie, niet prehistorie:)) begint 5000 geleden, de Chinezen kenden toen al ijs, Marco Polo beschreef deze Chinese ijsverkopers in zijn dagboeken. Zij maakten ijsbereidingen op basis van water, melk en andere ingrediënten. Een zekerheid hierover is er niet, wat we wel weten is dat in de 4^e Eeuw voor onze tijdrekening aan het hof van Alexander de Grote reeds gekoelde nagerechten en wijnen werden geserveerd. De recipiënten voor deze nagerechten werden ingegraven in met sneeuw gevulde kuilen en vervolgens met eikenbladeren bedekt om koude binnen de kuil te houden. Door de geneeskunde in de Antieke Oudheid werden deze gekoelde dranken verspreid want de Griekse geneesheer Hippocrates van Cros prees ze aan “ter bevordering van het algemeen gevoel van welbehagen.”  Zie je wel dat ijs gezond is?! Nu nog zorgen dat we het terugbetaald krijgen van de ziekenkas :)

De definitieve doorbraak kwam er onder het keizerrijk van Nero: in de rijke Patriciërswoningen serveerde men oesters op een sneeuwbed en de allereerste sorbets op basis van honing, rozenwater, hars en vruchten. Klinkt al redelijk lekker, buiten die hars danJ.

De sneeuw die ze nodig hadden werd door slaven vanuit de Apennijnen aangevoerd en vervolgens in sneeuwkuilen bewaard. 

Met de ondergang van het Romeinse Rijk en de daarop volgende donkere Middeleeuwen raakte de kunst van het ijsbereiding, zoals vele andere dingen, verloren. Gelukkig brachten de Arabieren deze kunst terug naar Sicilië. Boven op grote hoogte van de vulkaan Etna was er namelijk genoeg sneeuw en dus basismateriaal voor de ijsbereiding. En zo komt het dus dat de Italianen, in het bijzonder de Sicilianen, bekend staan als ijsspecialisten.

Siciliaanse “gelata” was de eerste ijsbereiding die ons begrip “ijsroom” het best benaderde. In 1530 werd in Catana voor het eerst de invriesformule toegepast: de recipiënten werden met vruchtenmengsels gevuld en vervolgens overgoten met een vloeistof op basis van water en salpeter. Vanaf dat ogenblik was de toekomst van het ijsroom verzekerd.

Toen Catharina De Medici, uit Toscane, huwde met de Franse koning Hendrik II nam zij haar hele hofhouding mee, en dan vooral koks, mee naar Parijs. Onder die koks was er een glacier die moest zorgen voor de ijsspecialiteiten van het bruiloftsdiner, zo waaide het ijsgebruik over van Italië naar Frankrijk.

In de 17^e en 18^e eeuw maakten de ijsroom fabrikanten furore in Parijs, Londen en Berlijn. Een ijsrecept op basis van vruchten en suiker werd door een zekere Buentalenti bedacht voor het Franse hof. Zijn recept werd als staatsgeheim bewaard. In 1644 kwam de Franse kok van Karel In van Engeland, Gerard Tirsain, op het lumineus idee om melk en room toe te voegen aan het recept. Hem werd eveneens de zwijgplicht opgelegd maar toen hij in 1649 naar Frankrijk terugkeerde, verkocht hij zijn recept, zijn uitvinding kende groot succes onder de naam “Glace Napolitaine”.

Het eerste ijssalon werd midden de 17^e eeuw geopend in Parijs door de Siciliaan Francesco Procopio Coltelli. Het ijssalon was internationaal bekend. Napoleon, Chopin, en Voltaire kwamen er over de vloer. 

Ijs viel ook bij de Amerikanen in de smaak, zij vonden als eerste de ijsmachine uit. Een Amerikaanse huisvrouw, Nancy West, kwam in 1846 op dit idee. Het was een machine die manueel moest worden aangedreven en werkte op basis van zout en ijs: “de sorbetière”!

In 1857 werd zo de eerste ijsroomfabriek in Baltimore ingehuldigd.

Later werd nog verder gesleuteld aan de ijsroommachines, maar ook aan de recepten.

In Italië werd de “cassata” en “gramolata” vervaardigd, een soort bevroren limonade. In Wenen maakt men de “café Viennois” en in Parijs bedacht men de fameuze “Pêche Melba”. 
Vanaf 1900 kwamen de hoorntjes op, ijs op wafeltjes, ijs met chocolade errond, … de meeste van Amerikaanse oorsprong, maar uiteraard zeer welkom ook in Europa! Njamie…

In 1927 werd de diepvriezer uitgevonden, dus dan pas barstte de commercialisatie uit in Europa.

Een hele weg heeft dat “ijs” afgelegd om te worden wat het nu is: een zaligheid op een heerlijke zomerdag! (Ik vind het ook een zaligheid op een winterdag moet ik toegeven)

17-01-2013 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Gisterenavond zat ik op hete kolen om te kijken naar de allereerste aflevering van “Crème de la crème”. Gezien onze Week van de Vrije Smaak 2013 draait rond het thema “ijs” was het toch wel een absolute must om mij te laten onderdompelen in de wereld van de ijscrème.

Deze serie over 3 jeugdvriendinnen die samen een ijssalon gaan openen, zou me wel de nodige afkoeling bieden… En om helemaal in de sfeer te blijven, heb ik me dan ook te goed gedaan aan het allerlaatste stukje kerststronk. Moet kunnen, een morele verplichting om in dit ijskoude thema te blijven.

En nu, het verhaal: de caissière Mira en fotomodel Romi, vroegere jeugdvriendinnen, lopen elkaar na vele jaren toevallig tegen het lijf en besluiten bijna onmiddellijk een zaak te beginnen samen.

Dames die van aanpakken weten en zin hebben voor ondernemerschap, zo hebben we dat  graag… Maar toch fronste ik even mijn wenkbrauwen bij het idee dat een zaak starten zo snel en gemakkelijk kan zijn.

In eerste instantie wordt aan een kledingzaak gedacht, maar algauw wordt er met nostalgie teruggedacht aan de man met de ijscrème kar die vroeger altijd langskwam en die ze niet konden weerstaan… hoe zou je zelf zijn?

Als er dan ook nog eens geproefd wordt van die overheerlijke roomijs van toentertijd, smelten de dames als sneeuw voor de zon… het wordt een ijssalon!

Lekker thema.

Of ik de serie zelf zo njamie vond, dat is een ander verhaal. Om zo in een zotte bui even een  BVBA’tje op te richten in deze tijden van economische crisis, vind ik niet echt geloofwaardig. Wij, vrouwen, kunnen veel, maar dit is toch wel een tikkeltje irrealistisch en vooral zeer onbezonnen en zo zijn wij toch niet, hé. Misschien precies omdat wij zo goed nadenken voor we doen, dat er minder vrouwelijke 'durvers' zijn die een eigen zaak beginnen. Annemie Neyts, toen ze minister van buitenlandse handel was, deed wel moeite om vrouwelijke ondernemers mee te krijgen op handelsmissies, maar dat was geen makkelijke zaak. Naar aanleiding van de internationale vrouwendag kwamen er artikels in de kranten over het aandeel vrouwelijke ondernemers dat al sinds 2004 stagneert, en de noodzaak om promotie te maken voor het beroep van zelfstandige naar vrouwen toe, maar ook de roep om ondersteunende maatregelen die deze keuze voor vrouwen evidenter zou kunnen maken. Of dat betekent dat déze serie die promotietaak kan vervullen, hmm, dat is voor mij geen uitgemaakte zaak.

Soit, een geluk dat ik kon genieten van mijn eigen ijsje, want crème de la créme heeft me toch niet zo gesmaakt… maar een eerste aflevering is een opwarmertje, dus we zullen zien of ze nog een smakelijker crèmeke kunnen presenteren in de komende afleveringen.

08-01-2013 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Marie Van Haute verkoopt al meer dan 40 jaar “caracollen” in de volkswijk van De Marollen. Het zouden, naar verluidt, de beste van de stad zijn. Naar verluidt zeg ik wel, want ik moet bekennen dat ikzelf niet de allergrootste fan ben. Het idee om “slakken” naar binnen te werken, spreekt me niet zo aan…

Maar als ik de vele mensen mag geloven die al proefden aan haar befaamd kraampje op de hoek van de Vossenstraat en de Hoogstraat, dan lijkt ze wel een echte Brusselse legende. Wat ze doet en hoe ze het doet, weet niemand, want zelfs Jeroen Meeus kon haar met al zijn charmes niet overtuigen om haar geheime ingrediënt prijs te geven.  

U kent haar vast wel hoor, maar dan onder de naam Mie Caracol. Ze is een geboren en getogen Marollien, haar ouders en grootouders woonden ook al hier. Ook zij waren foorkramers.

Met haar sappig Brussels dialect charmeert ze iedere voorbijganger. Ook al is ze ondertussen al 80 en wordt het er niet gemakkelijker op om haar “kaviaar van de arme mens,” want zo worden caracollen ook genoemd,  aan de man of vrouw te brengen. Toch blijft ze het leuk vinden, zie haar maar eens bezig in de TV -reeks “De Marollen-Het leven zoals het is.” klik hier voor het filmpje

U kan ook zelf eens een poging doen om “Brusselse caracollen” te maken, maar ik twijfel of ze zo goed zullen zijn als die van Mie Caracol.

Hier gaan we dan:

Koop verse carcacollen of wulken. Maak een bouillon van water, veel zout, een laurierblaadje, veel peper, cayennepeper en selderstengels. Proef eerst deze bouillon want de peper moet sterk doorsmaken. Was de verse wulken en kook max. 15 tot 20 minuten (anders worden ze taai). Haal de slakken uit het huisje en verwijder het zwarte gedeelte. Zeef de bouillon en voeg selder toe, proef opnieuw van de bouillon en kruid eventueel bij en voeg tenslotte de slakken toe. laat niet meer koken, houd ze hoogstens warm.

PS: verwar caracollen niet met escargots, caracollen zijn zeeslakken en escargots landslakken. Het is maar dat u het weet…

PPS: het is vaak iets dat presidenten en filmsterren te beurt valt: dood verklaard worden wanneer je het nog niet bent, maar onlangs verschenen er zo ook artikels over deze volkse figuur Mie Caracol die daarna dan weerlegd werden. Een oproep aan de bloggers: wie gaat eens een kijkje nemen en kan me bevestigen dat je nog steeds kan smullen van de lekkere caracollen van Mie... let me know.

26-01-2012 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Onze “Week van de Vrije Smaak” zit er al op voor dit jaar. Het minste wat we kunnen zeggen is dat het een lekkere, smakelijke en gezellige week was! Vol Amerikaanse lekkernijen…

De hamburgers, pompoensoep, donuts, muffins en cupcakes komen nu wel stilletjes aan onze oren uit. Maar je moet er iets voor over hebben…

Liberale Vrouwen Vlaams-Brabant, Antwerpen en Oost –en West Vlaanderen hebben kunnen bijleren van de kookdemo’s van Peter Balcaen en vooral heerlijk kunnen proeven van de typische Amerikaanse dessertjes. Van muffins tot cupcakes en whoopies… even niet denken aan al die caloriebommetjes. We zijn immers bezig met het leren kennen van de “Amerikaanse cultuur.” Het is dus voor een goed doelJ

Ook vele afdelingen gingen maar al te graag in op de uitnodiging om deel te nemen aan onze “Week van de Vrije Smaak.” Want als er nu iets is wat wij als echte Bourgondiërs graag doen, dan is het lekker koken en het dan vooral ook met veel smaak verorberen!

Anderen besloten het zichzelf nog gemakkelijker te maken en niet zelf aan de slag te gaan met potten en pannen, maar simpelweg naar een Amerikaans restaurant te stappen.  

U doet maar… wij zijn al blij dat u meedoet aan dit evenement!

24-11-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

10-11-2011 om 10:52 geschreven door Annelies  

In 1978 openen Ben & Jerry de eerste Ben & Jerry's-scoopshop in een gerenoveerd tankstation. In 1982 verplaatst het duo de winkel naar een nieuwe locatie. Ben & Jerry's-ijs wordt enorm populair en in 1986 opent Ben & Jerry's zijn eerste ijsfabriek in Waterbury, Vermont, Verenigde Staten.

En er komt geen einde aan… het wordt een waar succesverhaal en in heel Europa kent men het Ben & Jerry’s ijs. In 1997 komt Ben & Jerry’s naar België: er breken mooie tijden aan voor alle ijsliefhebbers!

Het geheim? Een heerlijke mix van verse melk, room en overvloedige hoeveelheden van de “gekste” lekkernijen, creativiteit ten top bij Ben & Jerry’s! Wat denk je van de volgende smaken: Cookie Dough, Chunky Monkey, Chocolate Fudge Brownie en Strawberry Cheesecake. En u zal de stukjes aardbei, brownie of chocolade koekjesdeeg in uw ijs niet moeten gaan zoeken. Ben & Jerry’s staat erom bekend: dikke en grote stukken. U moet het toch goed smaken, niet waar?!

Je kan het heerlijke Ben & Jerry's-ijs vinden in videotheken, bioscopen, nachtwinkels en eetgelegenheden. Maar ondertussen zijn er ook al echte Belgische “Ben & Jerry’s Scoopshops” geopend in Antwerpen, Mechelen, Knokke en Sint-Niklaas.

Meer dan ijs...

Ben & Jerry’s denkt ook aan het milieu. De Ben & Jerry’s fabriek draait volledig op groene energie. Alle melk wordt duurzaam geproduceerd en de ingrediënten voor Europa worden 100% Fairtrade ingekocht.

Ben & Jerry’s is sociaal geëngageerd en zamelt bijvoorbeeld jaarlijks kerstcadeautjes in voor minderbedeelden. En in België is Ben & Jerry’s een enthousiaste partner van Moeders voor Moeders.

12-10-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Iedereen zal wel al eens van “Andy Warhol” gehoord hebben. Hij is een beroemd Amerikaans kunstenaar, vooral bekend om zijn schilderijen en zeefdrukken van verpakte producten en alledaagse objecten zoals Campbell’s soepblikken, bananen, ijsjes, schoenen, flesjes parfum en noem maar op. De meest (ogenschijnlijk) banale zaken worden verheven tot kunst. Ja, dus ook fastfood zoals hamburgers en Coca-Cola flesjes.

Andy Warhol wordt de grondlegger genoemd van de Pop-Art in de Verenigde Staten in de jaren 50-60 van de 20e eeuw. Die Popular Art is een stroming in de moderne beeldende kunst die eigenlijk door iedereen begrepen wordt, popartkunstenaars maakten onder andere gebruik van foto’s van beroemdheden (denk aan zijn werken met Marilyn Monroe) en “ordinaire” consumptiegoederen zoals dranken en supermarktproducten. Pop-Art toont fragmenten uit het dagelijks leven waar je eigenlijk nooit bewust naar kijkt. Nooit dacht iemand na over de beeldende kwaliteiten van een blikje soep of een flesje Coca-Cola. Maar Andy Warhol duidelijk wel.

Andy Warhol stelt het zo: “Het mooiste van Amerika is dat de rijkste consumenten in feite dezelfde dingen kunnen kopen als de armsten. Als je TV zit te kijken en Coca-Cola ziet, weet je dat de president cola drinkt, Liz Taylor cola drinkt en; kijk eens aan, jij zelf kunt ook cola drinken."

Zijn werk is uiteraard wat duurder dan een simpel flesje cola. Onlangs werd het werk “Large Coca Cola” verkocht (u ziet hier een afbeelding) aan 25 miljoen euro. Neen, mijnheer Warhol, dit kunnen niet de rijken én de armen betalen, denk ik …

31-08-2011 om 10:40 geschreven door Annelies  

08-06-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Weer een nieuwe rage gesignaleerd in Amerika. Bekende artiesten zoals Demi Moore, Beyoncé, Sting, Bryan Adams, Brabra Streisand, … zijn het uithangbord geworden van het “raw food” dieet in Amerika. In Amerika wordt er gesproken over hét dieet van de 21^e eeuw.

Er is zelfs veel informatie in omloop over mensen die zichzelf genezen hebben van kanker en diabetes met het “raw food” dieet. Verbazingwekkend?! Ja, en het komt dichterbij: stilletjes aan gaan ook Nederland en België voor de bijl. 

Wat houdt dat veelbelovend dieet nu in? Wel, onder “raw food” (rauwe voeding) verstaan we al het eten, dat niet verhit is geweest boven de 48° graden Celsius. Als voeding boven deze temperatuur verhit wordt, verliest het veel van zijn voedingswaarde. Belangrijke stoffen zoals vitaminen, mineralen en enzymen gaan door koken, bakken en braden voor een groot deel verloren. Mensen die voor de volle 100% op “raw food” leven, eten over het algemeen alleen plantaardig voedsel, dus veganistisch.

Het dieet zou een gunstig effect hebben op overgewicht, diabetes, hoge cholesterol, hoge bloeddruk, depressies, ADHD, hart –en vaatziekten, de overgang, vermoeidheid, MS, problemen met spijsvertering, …de lijst lijkt onnoemelijk lang.

Is dit echter werkelijk zo heilzaam als men zegt? Want er zijn ook al wat nadelen te bespeuren: een aantal voedingsmiddelen zijn immers rauw giftig zoals aardappelen en spruiten en sommige voedselproducten, zoals tomaten en wortels, hebben een hogere voedingswaarde als ze worden gekookt. Het zou ook te weinig gevarieerd zijn waardoor op termijn een tekort aan bepaalde vitaminen, ijzer en calcium zou ontstaan.

Wat denkt u ervan? Wel, u kan zelf de proef op de som nemen. Want in ons aanbod rond “Week van de vrije Smaak” zit immers een kookworkshop “raw food.”  Onder het motto: één keer zal nu toch geen kwaad kunnen, hopen we dat uw afdeling de uitdaging aangaat!

27-05-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak  

Na 125 jaar de dorst te lessen, gaat Coca-Cola nu ook de honger stillen. Klinkt mij in de oren als weer één of andere Amerikaanse rariteit. Maar het blijkt echt serieus te zijn.

Of het echt lekker is, dat laat ik aan u over…

De befaamde TV-kok Nigella Lawson is er alvast vol lof over, ze experimenteerde er al mee en bespreekt ook een aantal recepten in haar boek. Wie ben ik om een dame als Nigella Lawson de mond te snoeren? Als we ook wijn, bier, likeur en koffie gebruiken als kookingrediënt, waarom zou een waaghals dan eens geen Coca-Cola gebruiken?

De zoete, karamelachtige cola in vlees zou een soort barbecue effect geven. In het diepe zuiden van de Verenigde Staten blijkt het al een culinaire traditie te zijn.

Ik zou zeggen, probeer het: maak eens cola-kipdrumsticks.

Bedrieglijk eenvoudig met belachelijk weinig ingrediënten:

-1kg drumsticks

-200 gr bruine suiker

-handje grof zeezout

-4 eetl scherpe mosterd

-8 eetl ketchup

-ca. 2 blikjes Coca-Cola

Verwarm de oven voor op 175°graden. Kook de drumsticks in ruim water ca 30 min. Giet af, dep droog en leg in een braadslede. Bestrooi met bruine suiker en zeezout. Roer mosterd en ketchup los met een scheut cola. Giet gelijkmatig over de drumsticks. Giet cola erbij totdat de drumsticks bijna onderstaan en zet ca 45 min in de oven, tot de saus is ingedikt. Serveer met (zoete)aardappelen en groene sla.

En een bijpassend drankje hierbij misschien? Idealiter wordt hierbij een peps…euh Coca-Cola geserveerd natuurlijk!

26-05-2011 om 00:00 geschreven door week van de vrije smaak