Bingo!
Onze trouwe Marie-Louise Fiers uit Serskamp heeft een winnend recept! Haar "bruine vlaai" werd zopas geselecteerd door FARO, Vlaams steunpunt voor erfgoed. Proficiat Marie-Louise, we delen jouw recept hier op de blog, wij zij fier op onze Fiers!
Breng alle ingrediënten in een grote
kom en maak fijn met de staafmixer. Giet het mengsel in een
bakvorm (geschikt voor de microgolfoven) en plaats het in de microgolf
op 750 watt gedurende 10 minuten. Opnieuw mixen (in de bakvorm). Nogmaals
10 minuten in de microgolfoven op 750 watt. Tijd en wattage kunnen
variëren naargelang de oven. Vlaaien laten
afkoelen. MMMM!
blog van 'week van de vrije smaak' Eetcultuur, is dat alleen voor foodies of ook dieet-connaisseurs? In deze blog vergelijken we eten, diëten, proeven, prutsen en nog veel meer.
06-08-2013
In vitro burger
Zopas werd in Londen de eerste proefsessie georganiseerd voor kunstvlees.
Hoewel die term technisch niet helemaal juist is, maar tsja, zoals
men er over schrijft zo is de waarheid. Proefbuisbaby is ook
niet de technisch correcte term, en frankensteintomaten nog veel
minder. Opvallend is ook dat deze welhaast koninklijke voorproevers
geen klassieke chefs noch klassieke gastrojournalisten (sic) waren,
maar voedingsspecialisten en bloggers. Het in-vitro vlees vertrekt
van een flintertje spierweefsel van een koe, dat in vloeistof gaat
groeien, en groeien, en groeien, cel voor cel. Ongeveer ook de
methode waarmee uit stamcellen nieuwe huid gekweekt wordt voor
brandwonden. Een stap vooruit voor de mensheid, juicht de
wetenschapper van de universiteit van Maastricht.
Bon,
de proefsessie dus. Denk niet dat het daar in Londen een
persconferentie was waar het hele journaille tot oververzadiging
gevoerd werd met het nieuwe wonderproduct. Twéé uitverkorenen, u
leest het goed, mochten één (u leest het wederom goed) hamburger
proeven. Niet eens élk één, maar samen één. En dan was het nog
de bedoeling dat de Hollandse uitvinder de restjes mee naar
huis zou nemen zodat zijn kinderen ook eens konden proeven. Nou
moe, een wetenschappelijke wereldprimeur met de allure van een
Hollandse vergadermaaltijd, het glas karnemelk ontbrak nog net.
Wat kun je ook verwachten, smaalde een vriendin, van een volk dat ook
kroketten uit de muur eet. Ineens zag ik het beeld voor me: heel
Afrika volgebouwd met muren van stamcellen-hamburger-kastjes. Wow
ineens werk (muren bouwen) én eten (stamcellenvlees) voor een heel
continent.
Want de ambitie is, nu weer even ernstig, wel degelijk dit: de honger uit
de wereld helpen én tegelijk het milieu minder belasten. Het verhaal
dat één koe zoveel broeikasgas veroorzaakt dan één auto, en voetafdruk wordt natuurlijk ook genoemd. En dat
minder koeien/schapen/varkens dus meer plààts ruimen. Voor wat
eigenlijk? Voor spelende kinderen misschien, of gewoon teruggeven aan
de natuur, hoorde ik de wetenschapper in alle ernst zeggen. Toch even
narekenen hoor, dat verhaal. Die vrijgekomen velden misschien toch
eerder benutten voor niet-vlezige oogsten, zou ik zeggen, want met de
graanschuren van de wereld is ook nog wel iets mis, en niet alle
beesten kun je afschaffen want ze leveren behalve vlees ook nog
melk al zijn het dan wel niet dezèlfde beesten die dat doen,
maar kom u ziet wat ik bedoel: dat alles met alles te maken heeft, en
dat er nooit één oplossing is voor een complexe situatie.
Winston
Churchill had 50 jaar geleden al een meer holistische kijk op het
probleem, een probleem dat met de komst van dit stamcellenvlees niet
opgelost is. Hij poneerde toen de geestigheid dat de dag moest
komen waar we zouden ontsnappen aan de absurditeit dat we een hele
kip moeten kweken om er vervolgens enkel de borst of de bil van te
willen eten, door deze onderdelen apart te kweken zonder de rest
van de kip erbij. Maar de in-vitroburger is het omgekeerde verhaal:
het zijn enkel de stukken die we nu al niet willen voor eerste klas
consumptie die ze nu kunnen bijmaken, m.a.w. niet de borsten en
billen, maar al de rest dat, tot gehakt vermalen, moet dienen als
vormeloze proteïne op pizzas en in lasagne én natuurlijk als
hamburger.
Vreemd toch ook, schoot het door mijn hoofd, dat hamburgervlees de norm is
geworden. Dat het streven van de wetenschappers niet was om
smakelijke lamskoteletjes na te maken. Ik laat me uitleggen dat dit
een hogere moeilijkheidsgraad is, andere textuur bijvoorbeeld, dan
moet men niet enkel de proteïnemassa maken maar ook de dooradering
etc. etc., Het kan misschien in een heel andere fase. Maar nu is het
eerder gericht op een lookalike van alreeds onherkenbaar ogend
gehakt te maken, eventueel voor massaconsumptie, en zeker voor de
doorsnee mensen er aanvaardbaar uitziend. Het
is cruciaal, hoorde ik van de wetenschapper, dat het de look, feel
and taste of the real thing heeft. Oh, Coca-Cola dus? Nee, van een
échte hamburger. Maar dat is het m nou net, er is niets echt aan
een hamburger. Maar aanvaardbaar, dat wordt dus geassocieerd met een hamburger, het
ongezonde vreten van de jeugdcultuur, de Amerikaanse vleesgeworden
droom van niet westerlingen, hongerend of niet. Zon Hollander had
ook op het idee kunnen komen om kriekskes met frikadellen of een
oeroude gehaktbal te laten proeven bij die eerste try-out, of zelfs
een bitterbal of een mora-snack Misschien had de foodblogger een
ballonnetje kunnen oplaten om heel wat R&R geld voor die perfecte
hamburgerlook te sparen, door te gaan voor een runderzalfje à la
Ferran Adria.
Of op te werpen dat er al soya-alternatieven bestaan voor vlees, die er
beter in slagen de smaaktest te halen. Maar neen, een hamburger werd het. Dat zegt toch écht wel meer dan wat
het zegt! Ach, laat ik het positief bekijken en hopen dat deze
openlijke liefdesverklaring aan MacD tot gevolg zal hebben dat voor
iedere in-vitroburger die de fastfoodgiganten in de toekomst in
westerse keeltjes proppen, er ook telkens eentje gràtis naar een
hongerend kindje gaat. Dat is het enige mogelijke excuus voor zon
schaamteloze hamburgerflirt op tv.
Aviva D.
06-08-2013 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
Zeg nooit
zomaar "stoemper" tegen de pureerstaaf van Tupperware. En
helemaal minachtende blikken krijg je als je vraagt (zoals ik in mijn
naïviteit) of een pureerstaaf een mixer is? Want dat dacht ik bij het
lezen van het woord pureerstaaf dat het een staafmixer was. Oeps!
Nee dus: de pureerstaaf is NIET electrisch, hoort thuis in de
categorie 'keukenhulpjes" en kan "geschikt" worden in
het boeket van houten lepel, schaar, pollepel, schuimspaan en
klopper dat de meeste van ons normale stervelingen in een
kapotte vaas op het keukenaanrecht hebben staan.
Ik
geef toe: ik ben geen Tupperware-ingewijde. Een politieke 'tupperware
party' dat is me vertrouwd. En ja, natùùrlijk ben ik wel eens naar
een "echte" geweest, als een vriendin of collega die
inrichtte. Maar op zo'n soireetje ben ik dan altijd diegene die een
lachstuip en metafysiche fantasiën krijgt als de
demonstratrice aankondigt dat we nu de "ruimtekommen"
zullen testen. Ze bedoelt dan ruimtebespàrende kommen, maar ze heten
wel degelijk ruimtekommen. Gewèldig. Maar ik bespaar al ZOveel ruimte,omdat ik mijn keuken heb laten uitbreken en ombouwen tot een dressing.
Voor het kleine ergonomische kookhoekje heb ik echt geen
ruimtekommen nodig :) Heb ik dan wél de tupperware pureerstaaf
nodig? Tsja, waarom niet! Want ik ben wél dol op een lekkere
Brusselse stoemp. En tenslotte is die altijd snel en simpel klaar te
maken, zelfs op mijn minimalistische kookeilandje dat bestaat uit
niet veel meer dan een microwave op een rijdend keukenblok. Maar
goed, nu de test. De reclame belooft: Stoemp
in een oogwenk!. En ja, natuurlijk is dat waar. Huh, dat is
natuurlijk altijd en voor iedere stoemp waar, ik kan me zo
voorstellen dat, zelfs met een ONhandige stoemper het ook in een
oogwenk zou gaan, want moeilijk is het bepaald niet. Een ander
aspect dat aangeprezen wordt, lijkt me belangrijker, in deze stoemper
zouden minder geplette groenten en aardappelen 'blijven hangen', je
zou er dus niet zo knoerhard mee op de rand van de kom moeten tikken
om het net gestampte deel weer te doen 'lossen'. Inderdaad, dit is
waar. Al moet ik zeggen dat ik daar met mijn oude stamper ook niet
echt last van had, ik bleef gewoon DOORgaan met stampen en dan viel
op den duur het reeds geprakte deel vanzelf wel door de wetten van de
zwaartekracht weer in de kom.
De
extra lange staaf ligt heel goed in de hand en laat toe tot op de
bodem van het recipiënt te gaan. De rooster is ovaal, om
probleemloos in de randen van potten en pannen geraken en is voorzien
van een groot aantal gaten met scherpe randen om gemakkelijker de
voedingswaren te pletten. Mijn lekker ouderwetse metalen stoemper
ziet er veel echter uit, echt wat je met het gezellige, warme
en troostende van ouderwetse stoemp associeert, MAAR ik geef het toe,
zijn mooie metalen krullen worden wel begrensd door een rechthoekige
vorm die wel eens onzacht in aanraking komt met de randen van de kom
waarin ik hem als een ijzeren en gedraaide vijzel hanteer. Absoluut
wààr dat je dit met de pureerstaaf van Tupperware niet voorhebt.
Dus toch wel een leuk hebbedingetje. Al ben ik zelf nog altijd op
zoek naar zo'n stoemper als mijn grootmoeder had: eentje die er
uitziet als een oud strijkijzer. Als je dié ooit ergens tegenkomt
mag je 'm voor me meebrengen. Ik draai dan wel een haak in mijn
rijdend mini-kookeilandje en hang 'm eraan. Want nee, die
ruimtekommen ga ik niét testen.
24-11-2012 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
Dat cupcakes een absolute trend zijn, dat wist u al.U las er al verschillende artikels over op onze blog en ook in andere media en in kookprogrammas is er veel om te doen.
En het stopt niet er is nu ook een ware cupcake oorlog.
De naam is wat overdreven, ik geef het toe, maar we zitten dan ook in Amerika, niet waar.
Cupcake Wars, dat heb ik dus voor u even uitgetest. En alvorens u denkt dat dit gaat om een wedstrijd in het bekogelen van elkaar met cupcakes, dan heeft u fout gedacht.Is misschien een heel leuk (en lekker) idee, maar ze zijn wat te mooi om mee te beginnen gooien.
Het gaat hier om de allersmakelijkste kookwedstrijd aller tijden! Zoete bekken zet jullie schrap, want sinds juni is er een nieuw TV-programma op Vitaya genaamd Cupcake Wars.
Elke week gooien de 4 beste bakkers van Amerika alles in de strijd om de mooiste en de lekkerste cupcakes uit de oven te toveren. Ze doen dit in verschillende rondes waarbij er telkens een kandidaat afvalt. Een jury bepaalt wie er telkens afvalt; smaak, textuur en presentatie worden beoordeeld.
Wat ze zoal moeten doen? Geen simpele vanille cupcakes maken, dat is zeker. Creativiteit ten top! Men moet bijvoorbeeld een cupcake maken met een pikant ingrediënt gecombineerd met een zoete smaak, of een cupcake waar zowel een zoet als hartig ingrediënt in zit. De volgende ronde is vaak werken rond een welbepaald thema: bijvoorbeeld 3 cupcakes maken rond het thema huwelijk of bezoek het SeaWorld park en bedenk dan 3 cupcakes in dit thema. Ik moet eerlijk bekennen, zon cupcake met zeewier in, smakelijk klinkt het mij toch niet in de oren.
En de laatste ronde is pas heavy stuff. Op een paar uur tijd dienen de laatste 2 deelnemers maar liefst 1000 cupcakes te maken en rond een welbepaald thema. Ze dienen dan niet alleen de cupcakes te maken, maar ook na te denken over het decor waarin deze moeten gepresenteerd worden. Eén of andere schrijnwerker biedt dan zijn hulp aan om bijvoorbeeld een slee te maken om de cupcakes in te presenteren (thema Kerstmis dat had u al wel gedacht).Ook het thema Cirque du Soleil kwam al aan bod. De winnaar krijgt 10 000 dollar en mag zijn/haar creaties exclusief presenteren op een groots Amerikaans evenement
Zin een cupcake oorlogje? Zet u schrap, elke maandag om 21u45 op Vitaya.
Aangeschaft als soldenkoopje bij Blokker: de wonderbaarlijke cupcakemachine van Domo.
Om helemaal eerlijk te zijn staat er op: Muffinmaker. Maar daar gaan we niet moeilijk over doen, wat? Cupcake, muffin, één pot nat, whats in a name. En cupcakes zijn helemaal in, muffins klinken een beetje muf. Maar hee, daarin kan verandering komen, naargelang de modetrend. Intussen word de trend bepaalt door cupcake-gekte. In de kookafdeling van de boekhandels is een hele tafel besteed aan cupcake-boeken en starterspakketten. In de kookwinkels triljoenen kleurige bakvormen, spatels, papieren vormpjes, glazuurkleurtjes en suikeren of marsepeinen strooisels, bolletjes, sterretjes, bloempjes, poppetjes als versiersel. Waren cupcakes enkele jaren terug nog een wat ouderwets tijdverdrijf voor moeders en meisjes om een regenachtige woensdagmiddag door te brengen, of zelfs gewoon om een paar restjes deeg een kinderbestemming te geven, nu zijn ze big business en een onmisbaar onderdeel van quality-time met kinderen of kleinkinderen (niet alleen meisjes meer hoor, the times they are a-changin').
En omdat we niet allemaal van het soort zijn dat wildenthousiast vormpjes en prutskes in de oven willen steken, of zelfs geen gewone oven heeft nadat we allemaal enthousiast de microgolf omarmd hebben, lonkt nu ook de cupcakemachine naar de gehaaste keukenprinses of prins. Jaja, ik zweer het u, na het breien hebben de mannen nu ook de cupcakes ontdekt.
Terug naar de wonderbaarlijke cupcakemachine. Van Domo. Bij Blokker. Néé, ze is niet glazuurgroen of marsepeinroze. Gewoon functioneel wit, zoals de meeste keukentoestellen. Ze is een beetje vermomd als wafel- of tosti-ijzer. Quasi rond met toch iets hoekigs, en twee helften als het ware: de bodem die blijft staan en waar de diepste uithollingen in zijn, het deksel dat je openklapt en waarin lichtere, bolle uithollingen zitten.
Hmm, werd mijn trotse aankoop meteen kritisch thuis beoordeeld, wel een beetje klein hee, die vormpjes. Acht in getal, maar inderdaad een maatje kleiner dan de doorsnee cupcake (toch al niet zo groot). Dat had ik op de doos niet kunnen inschatten. Ja maar, verdedig ik alvast de wonderbaarlijke machine, dit zijn geen boerencupcakes hee, maar precieuze mini-muffins ofte kindjes cupcakes. We zullen zien..
Dit uitgeholde binnenwerk, de bakplaten dus, is in donker tefal. Het binnenwerk kan niet uitgenomen worden, volgens de gebruiksaanwijzing mag je het niet echt afwassen wegens onderdompelingsgevaar voor de elektrische componenten. Schoonmaken met een vochtig doekje, zei de folder. Daar was ik wat wantrouwig over, maar ten onrechte, de boel werd niet smerig na gebruik (ik heb dus niet teveel deeg in de vormpjes gegoten), en een vochtig doekje was écht genoeg.
Ook voor het eerste gebruik werd aangeraden even met een nat lapje in de weer te gaan. Er werd ook gewaarschuwd dat bij een eerste gebruik de machine een lichte rook- en geurontwikkeling zou kunnen hebben. Wel, dat bleek helemaal niet het geval. Maar ja,beter dat een bijsluiter waarschuwt voor nevenwerkingen dan dat je je een hoedje schrikt, natuurlijk.
Ik, de gehaaste trendvolger maar niet echt bakprinses, zag het voor de eerste poging ook niet echt zitten om tijdsintensief ambachtelijk zelf deeg te maken. Ook die reclame gezien met dat schattige jongentje dat alle meisjes in zijn klas verleidt door voor hen gepersonaliseerde cupcakes te bakken, het kleine ettertje. Dankzij de hulp van Dr Oetker. De pannenkoeken en marmercakemix van de dokter die beroemder is dan dokter Vogel waren me al bekend. Maar voor dit testgebeuren had ik me dus cupcake-mix aangeschaft.
Die handel in de keukenrobot, 2 eieren erbij en zonnebloemolie en de kneedhaken of roerders erdoor op snelheid. Joechei perfecte textuur.
Op de verpakking stond dat je ook nog melk of water bij hoort, maar dat sloeg ik netjes over. Met dank aan de lessen van Piet Huysentruyt die zegt dat dit soort deeg niet te glad en niet lopend mag zijn. Mijn deeg getuigde absoluut van rustige vastigheid.
Intussen had ik het snoer ontrold (dat moet, anders kan zich door de knik in het snoer hitte-ophoping voordoen, wist u dat wel? Ik eigenlijk niet, heb het hier geleerd) en de machine laten opwarmen.
Op het buitendeksel staat twee controlelampjes, rood en groen. Stekker in het stopcontact, zelfs voor een liberaal moet dat lukken, en het rode indicatielampje gaat aan. Wanneer het groene lichtje ernaast OOK aangaat, is de (gesloten) machine op temperatuur en kan er gebakken worden. (In die tussentijd had ik dus het deeg geproduceerd).
Het veiligheidslipje optillen, deksel openzetten en de vormpjes vullen. Niet meer dan twee derde vullen, echt niet. Dus niet helemaal tot aan de rand van de putjes in de bodem-bakplaat. En: ze kunnen wel of niet met een papieren cupcake-jasje. Ik deed bij wijze van experiment de test: de helft met papiertje, de helft meteen in het tefal-putje. De uitkomst was gelijk. En o wonder, ook de cakejes zonder papiertjes kleefden niet aan de vorm maar kwamen er gemakkelijk van los. Voorwaar een wonderbaarlijke machine.
Wel 1 merkwaardige vaststelling. Nergens te vinden hoe lang de cakejes in de machine moeten bakken. STRESS!!!
De (meertalige) handleiding is verder wel okee. Nuttige tips, behoorlijke vertaling, twee goede recepten. Alleen... dan sta je daar met je deeg, klaar om het in de vormpjes te kieperen, maar er staat niet bij de recepten hoe lang ze moeten bakken... Gewone recepten geven niet veel soelaas, want ten eerste gaa die uit van een normale bakoven, ten tweede ook van een groter formaat cup (in BH-termen in dit een A, de gewone cupcakes die we in de winkels zijn een C). Af en toe eens kijken zegt de handleiding. Ja zeg! STRESS!!! Gelukkig brengt de goede Dr Oetker uitkomst. Dààr voorziet het recept 20 minuten maar ook de levensreddende tip: check of de cakejes gaar zijn door er middenin te prikken met een priemvormig iets, als dat er droog maw zonder klontertje eruit komt, dan zijn ze gaar. Ik heb gegokt op circa 10 minuten en dat de dr Oetker test gedaan, en jep, ze waren klaar, gaar en PERFECT GEWOON.
Domo Muffin Maker (gezien bij Blokker) richtprijs: van 24 tot 30 euro
Aviva
24-08-2011 om 00:00
geschreven door week van de vrije smaak
We verzamelen "de" smaak van het jaar voor ijscreem. Misschien kun JIJ het alomtegenwoordige speculoos-ijs onttronen... Doe hier mee met je recept of smaakidee en win mooie prijzen!
