Vanmiddag was het bezoekdag. Vrienden Gert en Evi zijn langs geweest, daarna papa en Greta, en daarna mijn peter Roland en Rosie, met de bomma en de bompa. Als afsluiter broer Bram. De bezoekjes volgden elkaar mooi op en waren heel onderhoudend. Vooral ons bomma eens goed vastpakken deed me even wel emotioneel wat trillen. Ons frêle bomma en toch zo sterk. Ik kwam vandaag van haar te weten dat ze tot haar 60ste bloedgeefster is geweest! Ook bompa zag er goed uit. 't Zijn kranige mannen, die Hielen. Tante Rosie en peter Roland die zijn altijd als R&R Papa en Greta waren net terug van hun weekje tangoexcursie in Playa de Aro. Ze straalden. Tof, dat zie ik mij en Angela ooit ook doen. Gert en Evi hadden op aanraden van Jef een heuse breinbreker en IQ-puzzel bij. Jullie slagen er goed in me bezig te houden. Heb zelfs nog geen tijd gehad om mijn leesboek vast te pakken, dat zal voor het slapengaan zijn. Gisteren heb ik me getrakteerd op een avondje film: "Skyfall met een vanilleijsje." Bij het slapengaan heb ik toch een klein kalmeerpilletje gevraagd,. Dit was na de derde slapeloze nacht. Het heeft goed geholpen. Vanochtend om zeven werd ik wakker en deed wat beenoefeningen in bed, een plasje en stapte op de weegschaal: 78,8kg. "Ziet er stabiel uit." Hierna de fiets op tot de dagelijkse bloedname en het ontbijt om acht uur. Vandaag opnieuw douchedag, "joepie!". Ik was mijn haar drie maal na mekaar, het blijft staan. Ik lijk er door geobsedeerd. "Wat ga ik nu nog doen?" Ik denk dat ik nog enkele foto's en filmpjes van Anais' turnfeest ga bekijken. Het nieuws op Eén. Nog een mailtje versturen, enkele kilometertjes fietsen en mijn leesboek ter hand nemen en dán, om half twaalf, gaan de lichten uit.
Zes uur 's avonds. Afspraakje met mijn blog. Radio Nostalgie speelt leuke eighties muziek. Ik overpeins de dag. Vandaag heb ik gevreten. Vanochtend acht boterhammen met smeerkaas, Petit Gervais, Nutella en als afsluiter een half blik ananas. Dat was er toch over. Het lagere ochtendgewicht vertelde me dat ik me eens mocht laten gaan. Vanochtend las het rijmpje:
Acht boterhammen zijn er naar binnen, kan je de dag nóg beter beginnen? Ik word hier bediend als 'n echte koning zoals in het land van melk en honing
Ook 's middags kreeg ik een tweede bord pompoensoep, een Gentse Waterzooi tot aan de randgevuld met natuurpatatjes en erwten en wortelen. Was dit nog niet genoeg? Een uur later at ik Angela's frieten in het bezoekersrestaurant op. En vanavond? Twee zalmsalades met groentjes en na die met vier boterhammen te hebben opgegeten: "nog ene mee kees." Als dessert de rest van de ananas. Nu sta ik echt wel rond. Vanmiddag ging mijn rijmpje:
Boef! Nu is mijn buik echt wel verzadigd, ik voel me zo rond als een ton. Jullie koks zijn geweldig begenadigd ik kwam bij hen in de leer, als ik kon.
Tot hier het Bachanale vertier, morgen opnieuw tijd voor strenge ascese, die lever blijft daar niet mee lachen!
Het overkomen van mijn ziekte heeft ook aangename nevenwerkingen. Ik zie in mijn nabije omgeving mensen die hun gezondheid met net dat tikkeltje meer motivatie ter harte nemen. Er wordt mee bewogen of gesport, er wordt minder gerookt, er wordt gezonder geleefd, er wordt bewuster gegeten. Dat stemt mij heel gelukkig. Vertrouw op jezelf, je kan het!
De professor waaide nog even binnen. Alles prima. Nog geen neutropenie (lage witte bloedcellen) en hoe langer dat dat zo is, des te beter. Ook Chemo Aspe ging vandaag zonder morren naar binnen. Morgen nog een keer Chemo Chris, laat maar komen!
Ik wil iedereen bedanken voor alle leuke kaartjes, berichtjes, cadeautjes, tekeningen, gelukshangertjes. Het verzacht mijn wachten op genezing. Ook speciaal aan iedereen die op het thuisfront ons Angela en de kindjes bijstaan, zonder jullie zijn we niets. Dank u allemaal. Duizend maal dank.
Vannacht weer minder goed geslapen door een bonzend hart en hoge bloeddruk. Tel maar eens uit: 2 liter infuus, een liter plasma, een liter water, 4 kopjes thee of koffie, soep, je zit in een etmaal al snel aan vijf liter vocht. Als je dat niet uitplast dan heb je geheid problemen. Dus vandaag heeft de verpleegster na het litertje plasma een vochtafdrijver (Lasix) ingespoten met effect kan ik al zeggen. In mijn heldhaftigheid riskeerde ik nog de kamer uit te gaan om Angela en Carmen aan de uitgang van het ziekenhuis uit te wuiven. De terugrit naar mijn kamer op het zesde verdiep werd een race tegen de tijd. Blaaskrampen waren even weer mijn deel... en dan oef. Vanavond vliegt Carmen terug naar Barcelona. Helaas staakt het bagagepersoneel van Swissport. Hopelijk verloopt alles vlot. Het is maandag en ik heb het geweten. Na mijn ochtendtoilet ben ik de papieren geschoten. Ettelijke telefoontjes naar het sociaal kantoor, de sociale kas, de dienst voor preventie op het werk, de praktijk, de belastingen, gaven mij het gevoel van een heuse secretaris te zijn en ik voel me er goed bij! Stilaan krijg ik het administratieve kluwen ontward. Tweede maal oef. Om het middaguur te kunnen halen zonder mijn nagels op te eten van de honger, besluit ik de fiets nog even af te matten. De cortisone begint nu toch wel een groot hongergevoel op te wekken, net nu ik mijn tanden in "De Hongerspelen" van Suzanne Collins heb gezet. O ironie! Ook vandaag heb ik weer een meevaller van formaat. Masseuse Gwen van het Bianca Centrum komt even langs. Ik had mijn plaatsje van vandaag afgestaan aan een andere patiënt die nog geen massage had genoten. Helaas was die te ziek geworden voor een ontspannende massage. Een verkwikkende veertig minutenlange rugmassage werd mijn deel. Heerlijk! Om zes uur viel de professor nog even binnen. Het gaat goed. De witte bloedcellen beginnen nu echt wel te zakken: 1700. De goede tolerantie op alle medicatie stemt hem gunstig. Maar nu zal het gaan beginnen. Eens onder de 1000 witte bloedcellen per microliter (dit noemen we "neutropeen") zal mijn eetlust verminderen, zal ik vermoeider worden, kunnen infecties zich ontwikkelen met of zonder koorts. Ik ben verwittigd. Zo luitjes, het is acht uur, ik ga nog wat achteroverleunen en relaxen. Tot morgen.
Deze drie lachende gezichtjes vertellen je dat het nog steeds goed met me gaat. Gisteren was het een rustdag, enkel een liter plasma om mijn bloed wat stolbaarder te maken. Chemo Aspe begint op me in te werken. De bloedarmoede neemt verder toe. De witte bloedcellen staan nog goed, dus ook vandaag mag ik uit de cel om een wandelinkje te maken. Was het door die extra liter in mijn bloedbaan? Mijn bloeddruk schoot de hoogte in. Met een bonzend hart verliep de nacht met horten en stoten. Iedereen zal wel eens met gejaagdheid of piekeren zijn bed zijn ingedoken. Daarna is de slaap moeilijk te vatten door dat pompende hart dat niet wil kalmeren. Lastig. Om vijf uur moest ik echt eruit en las nog wat artikeltjes uit de bijlage Sabato van de krant "De Tijd." Om zes uur slaagde ik nog een zoete droom te vangen met een zuiderse schone... Vandaag is het moederkesdag, aan alle lezertjes, denk even aan haar, haar oogjes zullen oplichten. In de kiosk aan de ingang van het ziekenhuis heb ik een wit roosje voor Carmen en Angela gekocht. Karrend met de infuusstaander keerde ik fier met 2 roosjes terug naar boven. Chemo Aspe had ik in de voormiddag al gehad na mijn vierdagelijkse douchemoment. Nu werd het opnieuw tijd voor nog een litertje plasma, blijkbaar was dat van gisteren al verteerd. Als dat zo doorgaat, gaan ze hier een bank met donoren voor mijn deur moeten zetten. Kandidaten? Angela, Carmen en de kindjes vallen omstreeks half vier binnen. Ondanks het late turnfeest gisteren voelt en ziet Angela er vandaag stralend en bruisend uit. Het roosje doet daar nog een schepje bij op: "Voltreffer." Vooral het roosje voor Carmen brengt een traantje naar boven. Net tachtig geworden en tien dagen gescheiden van haar echtgenoot Italo, vader van Angela. Naar het schijnt trekt hij zich goed uit de slag, een echte Italiaan. "Hij mist mij enkel aan tafel, hij zwijgt geen seconde", zegt yaya Carmen. En iedereen die Italo kent weet dat dat zo is: een spraakwaterval. Morgen worden ze terug herenigd. We missen haar nu al. Wat later valt nog vriendenbezoek binnen en collega Kathleen als laatste van de dag. De nacht valt, ik schrijf jullie en bel nog even naar huis. Allen goed thuis gekomen na hun buikjes te hebben volgestoken in de bistro van Arcade. De laatste woordjes nog speciaal voor één persoon: "Mama,ik houd van jou."
In deze zee van tijd heb ik gisterenavond nog een oud spelletje op mijn laptop gevonden: "SimCity 2000". Nu ga ik tijd te kort hebben! Lege momenten bestaan niet meer. Of ik fiets, of ik lees, of ik luister (goede) muziek, of ik speel, of ik eet, of ik zit op de plee. Het is zes uur 's avonds, dit uurtje houd ik voor jullie om mijn blog nog wat te updaten. Vandaag bracht Angela opnieuw een hele lading wenskaartjes mee. Mijn eerste wasdraad hangt al vol. Myriam en Kathleen hebben een kartonnen doos in de praktijk gezet waar mensen een klein woordje in kunnen steken. Al die mensen met al hun steunende woorden, het werd me daarnet even wat te veel. Angela viel net binnen tijdens mijn middageten. Een lekkere stevige groentesoep in een veel te klein kommetje, zodat ik even later Angela's groentesoep in de personeelscafetaria ook nog naar binnensloeg. Een kalkoenlapje, bloemkool in bechamel, natuurpatatjes en een Piedboef. Njam. Nee, mij hoor je hier niet klagen. Hoewel het een betrokken dag is geweest, liepen we nog een keer naar de drie vijvertjes waar zowaar een koppeltje siereenden net twee kuikens had uitgebroed. Aandoenelijk. Ook een koppel waterkiekens (of wat ze moge wezen) zwom vrolijk met de jongste telgjes tussen het riet. Op een droog bankje in de zon knuffelden we wat aan. Een licht briesje waar je van opkikkert, zonder dat je het koud krijgt, waaide langs ons heen. Ontspannen ademden we hoofd tegen hoofd. Terug op de kamer lieten we onze leden rusten, zij in de relax, ik in bed. Ze had het nodig, de stakker, helemaal op, slecht geslapen, wat keelpijn, in een woord: "oververmoeid". Toen eventjes later mijn moeder kwam aflossen, vertrok ze met een glimlach. Klaar voor het turnfeest van Anaïs vanavond in "Den Uyt" in Mol. Dit viel allemaal te regelen dankzij de onvoorwaardelijke steun van de mama's en papa's die voor vervoer zorgden, kaarten kochten, inschrijvingen deden, en nog zoveel meer. Buren en collega's die om en rond ons helpen. Om niemand te vergeten schrijf ik geen namen, maar wij en jullie weten wat dit voor ons betekent. Duizend maal dank.
Denk je ook wel eens: "Die collectie CD's die ik heb verzameld door de jaren heen, ik doe ze eigenlijk weinig eer aan." Wel weet dan, dat ze ooit van pas komt. Wanneer je routine wordt weggevaagd en plaats maakt voor een leegte die je mordicus wil opvullen. Ik ben begonnen met mijn oudste schijfjes. Mijn eerste aankoop, nog vinylplaat, Blaze Of Glory, van Bon Jovi. Ik ken de teksten nog en zing luidkeels mee. (De muren zijn hier goed geïsoleerd, weet je nog 'isolatiekamer' ) Zingen doet goed, ook al is het zo vals als een kat. Ongelooflijk welk een energie uit die oude liedjes straalt. Op mijn hometrainer rijd ik tegen de miezerende regen in met de hard rock ritmes in mijn benen. Opgelet voor die pols! 150 per minuut. Het bloed gonst door mijn hoofd. Tijd om gas terug te nemen. Wat duizelig stap ik af en zet me even op de rand van het bed. Ik voel me leven.
Vandaag minder last van misselijkheid. Het volgende syndroom zijn de vier muren. De muren die op me afkomen. Tegen beter weten in kruip ik op de fiets voor een intervaltraininkje met Madonna's "Confessions On The Dancefloor" in mijn oren. Wanneer Angela in de voormiddag binnenkomt, gaan we de gang op. We kuieren, of sleffen zoals je wil, op en neer, de infuusstaander als trouwe stille getuige. Door het raam zien we de heliport van Gasthuisberg. Knap. Ik zet me op het vensterbank en rek me evenuit. We praten over koetjes en kalfjes. Het helpt, de monotonie is doorbroken. De wondverzorging is vandaag wat problematisch geweest. De hechting mocht verwijderd worden. Geen probleem ware het niet dat het niet duidelijk was of dat nu een resorbeerbaar draadje was of niet. Angst om me pijn te doen, maakte dat de verpleegster haar collega verpleger er bijhaalde. Gepruts en getrek, "Dat zit precies toch vast..." Eén knopje werd weggeknipt, "Straks zal het cathederteam nog een keer komen kijken." zei ze wat onzeker. Uiteindelijk was het dat maar. Na de zorg viel de professor binnen. Hij had alleen maar goed nieuws. Het bloed is blastenvrij (geen kankercellen). De bloedplaatjes nemen paradoxaal genoeg opnieuw toe, en dat zou zijn door dat mijn beenmerg opnieuw meer plaats heeft gekregen om die bloedplaatjes te maken. Ferm. De bloedarmoede neemt stilletjes toe, maar dat kan liggen aan de dagelijkse bloednames die gebeuren en de chemo die begint te werken. Het beste nieuws is dat mijn witte bloedcellen nog 4000 bedragen, meer dan 1000, dus ik mag van de kamer! Na mijn middageten komen Carmen en de kindjes langs, die zelf de bus vanuit het centrum van Leuven naar Gasthuisberg hebben genomen. Wat een zelfstandigheid van die Nina! Ik ben fier op haar. We gaan naar beneden en zoeken de personeelscafetaria op, de enige die op deze 'lage activiteitendag' open is. Elk hun schoteltje frietjes of puree, vis of pensen. Ik krijg zowaar opnieuw trek en bezondig me aan enkele vette frieten met mayonaise, "wah lekker." Nog een ommetje maken zit er niet meer in. Chemo Aspe staat te wachten en nog een tweede infuus uit een studie waarvoor ik me heb ingeschreven. Eens aangekoppeld zet ik me op de fiets, die chemo doet me niets. Na dat fietsen moet ik even strijk op bed. Tot dat de doktersassistente me nog eventjes komt interpelleren en onderzoeken. Ook dat ziet er allemaal goed uit. Het wordt al snel vijf uur. Het afscheid van mijn familie is onvermijdelijk maar erg hartelijk. Knuffels en kussen langs alle kanten. Met een lach keren ze huiswaarts. "Tot morgen Angela, tot zondag kindjes en Carmen."
Angela is zonet met een laatste knuffel naar huis vertrokken en ik wil jullie mijn dagelijkse wandel nog even uit de doeken doen. Angela heeft de dagelijkse post meegebracht, propere pyama's en onderbroekjes, shorts, kussensloopjes: allemaal vers gestreken. Opnieuw heb ik veel aanmoedigingen gekregen. Jullie zijn geweldig. Vandaag was het opnieuw douchedag. Ik heb er wat meer van genoten, ben de zwieberende catheder ondertussen gewend. Hij sijpelt niet meer. Het lijkt nu meer op een extra turbo aan uw lijf langswaar alle doping naar binnenkomt. Ik zeg "doping" omdat het gedacht alles is, zoals ik jullie eerder vertelde. Wat het ergste eigenlijk is, is de angst voor het onbekende. Op dit eigenste ogenblik loopt Chemo Aspe (Asparaginase) naar binnen, een gummioranjeachtige vloeistof, zonder enige hinder, geen allergische shock, niet misselijk, niets. Mijn lieve eega kreeg het echter Spaans benauwd en moest zich meteen laten onderuitzakken in de relaxzetel... Chemo Chris (Vincristine) en Chemo Doc (Doxorubicin) zijn al gepasseerd zonder zijeffecten. Oei, de infuuspomp begint te piepen! Lucht in de leiding! Snel, de alarmknop. Geen probleem, verpleegster Birgit haalt met enkele trucjes à la Jimi Hendrix op de leiding, de lucht er zo uit, zo gefikst. Professioneel. Al bij al is het opnieuw goed meegevallen. De professor heeft alles goed met me doorgenomen. Momenteel heb ik beperkte bloedarmoede, dit zal toenemen. Ik zal bloed, plasma en bloedplaatjes nodig hebben. De chemo's gaan het bloed afbreken, het kwaad moet eruit en dat zal niet zonder nevenwerkingen zijn. De witte bloedcellen moeten eruit: "Tot nul" zei hij. Dat was even slikken. Geen afweer meer, geen defensie, vatbaar voor de minste scheet, slijmvliezen die gaan ontsteken en allerlei ongemakken van inwendige aard. Misschien word ik wel zo geel als een Chinees. Het kan allemaal. Een patiënt hoort goed geïnformeerd te zijn, en ik denk dat ik dat ben. Ik heb nog maar net mijn sprong ingezet. Langs elkaar in de zetel genieten Angela en ik van ons samen zijn. We praten over de kinderen, over de familie, de vrienden, de ziekte. We peppen elkaar op. Het komt goed, we voelen het allebei zo aan.
21u wanneer ik jullie nog eens wil berichten over mijn exploten van de dag, rustig radio Nostalgie op de achtergrond met Bruce Hornsby. Nu toch mijn klopke gekregen. 's Morgens voor een elektrocardiogram naar cardiologie, foto van de longen aan bed, de huidspecialist (heb nogal een gevoelig velleke), de sociaal assistente. Tussendoor nog wat telefoontjes naar her en der, 'ns kijken hoe het Anaïs vergaat op zeeklassen in Nieuwpoort. Daar is het schitterend weer, blijkbaar hebben ze het ginds goed naar hun zin. Fijn! Nog wat bankverrichtingen (ook die gaan door!) en een half uurtje de fiets op. Het was zo middag toen Angela stralend binnenwandelde met een zak vol post en presentjes. Een dikke knuffel, "alles goed?" Toch ook moe. "Precies of ik die chemo heb gehad," zegt ze me met een lach. Ik krijg langs alle kanten berichtjes, hier in het gastenboek, kaartjes, zelfs een telegram per ziekenhuisemail. Dankjewel allemaal. Angela en ik bekijken via internet de Spaanse serie "Gran Hotel" die we in andere omstandigheden thuis volgden. Met twee voor de laptop, handen in elkaar. De diëtiste valt binnen om me aan te sporen goed te blijven eten. Een ijsje, een koekske, tussendoortjes, ... tof zo een diëtiste. Ze maakt zich snel uit de voeten. Tot dan plots de verpleegster me oogdruppeltjes komt indruppelen. Na de middag komt de oogspecialist om te zien of er geen bloedinkjes optreden in het netvlies door lage bloedplaatjes. Een vervelend onderzoek waarna je een aantal uur niet meer scherp kunt kijken. Ik begin te knikkebollen en na de TVserie moet ik op bed. Na het avondeten slaap ik opnieuw anderhalf uur. Ons mama komt nog op bezoek om me te knuffelen. Ik skype eventjes met familie uit Barcelona. Skypen is vermoeiend en ik behoud dit voor de familie, anders kan ik hier beter een TV-station openen. Morgen ben ik er weer, met meer gezweer.
. Het uitgestrekte zicht op Leuven en Heverlee is vandaag nog mooier. Nevelige slierten blinkend in de ontwakende zon. Een donkere kerktorenspits piekt boven de lovende bomen uit. Magnifiek. Vannacht was het nog tweemaal oef. In afwachting van het tweede en derde vochtafdrijvende infuus, besloot ik "Hasta La Vista" op DVD te bekijken. Over die film: "Toch maf dat Gentse accent, zou dat in het Limburgs even grappig geweest zijn?" Om middernacht gingen de lichten uit en ben ik nog een keer of twee mijn bed uit gemoeten om te wateren. Een voorproevertje voor later als die prostaat echt begint op te spelen... Enfin, 't is dus goed meegevallen. Vandaag een rustdag. Morgen het volgende kanon.
Chemo An is dus het eerste medicijn dat ik gekregen heb om de kwaadaardige witte bloedcellen te vernietigen. Ik heb besloten mijn lot in de handen van de dokters te leggen en een voorbeeld patiënt te worden, dus beperk ik me tot die kennis, geen gegoogle of zo. Het aantal pilletjes is vanochtend toegenomen van 3 naar 6. Ik slik ze met de glimlach. Waar ik wat minder om kan lachen is het plassen. Om Chemo An terug uit je bloed te krijgen krijg ik zowat 5 liter vocht extra toegediend de komende 24u met een vochtafdrijver om het nog wat spannender te maken. Dat is het equivalent van een bak bier op een dag, iets wat ik nooit gepresteerd heb... als ik me goed herinner. Wel herinner ik me de spanning die op je blaas kan komen indien je verzaakt aan plasdrang. Maar dat was een schoonheidsfoutje toen ik met vrienden in café Oriënt in Leuven na een eerste fles Champagne van Chris een tweede bestelde en omdat die precies lang achterbleef opnieuw bestelde. Die derde fles was de fles die even later me de blaaskrampen bezorgde... De rest van dit verhaal vertel ik je wel eens tussen pot en pint.
De sprong is dus gemaakt. Chemo An (Endoxan) zit in mijn bloed. Het eerste infuus was meteen een speciale ervaring. Angst heb je. "Wat gaat dit met me doen? Wat als het niet loopt als verwacht?" Wil het toeval (wie gelooft daar in?) dat ik enkele dagen eerder van het Bianca centrum Leuvens Kanker Instituut een massage aangeboden kreeg. Deze mensen bieden specifieke schoonheidsverzorging, waaronder massage. We spraken af 6 mei 15u. De voet- en beenmassage ontspande me volledig, de begeleidende ontspannende muziek dempte het getik van de infuuspomp. Ik kreeg tijd om te mijmeren. Ik dacht aan thuis, aan al die bezorgde mensen die hulp aan bieden, aan collega dokter Kathleen die haar nu uit de naad aan het werken is en aan de huisartsen collega's uit Balen en Mol en omstreken hoe samenwerken in de toekomst nog beter kan worden. Bovenal dacht ik: "Hoe ga ik dat allemaal terug betalen?" En het antwoord leek me evident. "Door deze tweede kans volledig te grijpen." Wat jullie zeggen en doen, kan ik alleen maar beantwoorden met mijn lach en zeggen: "Ja, ik wil leven."
Tot voor een week wist ik amper wat een blog was. Nu weet ik dat ik hier heel veel steun uit put. Al jullie reacties, hetzij per sms, email of gastenboek, telkens opnieuw klopt mijn hart wat krachtiger bij zoveel peptalk. Maar bovenal wil ik jullie vooral danken voor de aangeboden steun op het thuisfront. Zoveel mensen die spontaan bereid zijn ons uit de nood te helpen. De kindjes op te vangen, thuis te helpen, een luisterend oor zijn, een schouderklopje. Het betekent heel veel voor ons jullie zo dichtbij te voelen. In alle eerlijkheid, ik heb nooit ervaren dat ook wij Belgen zo warm van hart zijn. 't Is niet omdat we niet samen aan dezelfde tafel zitten, of elkaar al 2 jaar niet meer gezien hebben, of misschien enkel maar een blik hebben gewisseld dat er geen verbondenheid zou zijn. Nee, de schoonheid zit in ons en straalt nu uit. Nogmaals bedankt allemaal. Jullie verdienen meer.
Mijn lieve broer Bram kwam me vanochtend uithalen om me onder escorte naar huis te brengen. Bedankt voor de veilige rit, kan ook niet anders met een politie inspecteur uit het wilde Leuven. Thanks Mate.
100% meegevallen. De vormselviering vond ik een geweldige mis. Bart, Michel en Mark, je mag eerwaarde tegenwoordig aanspreken met zijn voornaam, kregen het onmogelijke voor mekaar: de aandacht vasthouden van de gelovigen. Het streng stijve geknik is er vanaf en dat maakte voor mij ik dat de 2 uur durende mis geen minuut te lang vond. Mooie muziek en zang, mooie teksten, riten welke hun betekenis door bisschop vicaris Bart op een begrijpelijke en zelfs luchtige manier werden uitgelegd. Er mocht gelachen worden, bovendien is het vandaag de internationale dag van de lach, ik had geen zin in huilen. Nina was geweldig, allemaal waren ze geweldig. Die doopkaars beefde in mijn handen, maar ik was niet de enigste die daar problemen mee had De hand op de schouder, hier wil ik staan, naast mijn dochter, nu en altijd, om er voor haar te zijn, om samen te lachen, te wenen en als het moet om te godden (dixit vicaris Bart). Enkele ouders en collega's kwamen me na de eucharistieviering een hart onder de riem steken, meldden me dat ze deze blog al hadden gelezen en me verder zouden steunen met hun berichtjes. Het is onwaarschijnlijk welk een gevoel van kracht dit geeft. Ik wil jullie allen daarvoor bedanken en aarzel niet tijdig nog een keertje terug te komen zien. Bij broer Bram en schone schoonzus Sylvie werden we uitgenodigd op een buffetje en een rustig samen zijn in hun tuin waar onze kindjes zich konden vermaken. Bedankt Bram en Sylvie! Een dikke knuffel voor dit geweldige idee en mooie gebaar. De zon was opnieuw van de partij, ook dit communiefeest weer. Ik keerde als een "tevreden" vader terug naar de isolatiekamer, waar de altijd vriendelijke verpleegsters me verwachtten met nog een warme maaltijd. Ik nam opnieuw afscheid van mijn lieve echtgenote Angela en zei haar zachtjes: "Te quiero, hasta mañana". Nog een vluchtige kus.
Danny
Hometrainer: 20', 180 Kcal, gevoetbald met Nina. G: 82,8kg
Vandaag, zaterdag, heb ik het wat rustiger aangedaan. Na het ontbijt af te sluiten met een vers geperst fruitsapje heb ik me in de zetel gezet met het derde boek van de quadrilogie van Carlos Ruiz Zafón. "De gevangene van de hemel." Zoals de 2 vorige boeken "De schaduw van de wind" en "Het spel van de Engel" speelt dit boek zich af in de Catalaanse hoofdstad Barcelona. Indien je Barcelona bezocht hebt in de verschillende jaargetijden, je calle Petritxol kent, La Rambla en Montjuic dan is het niet moeilijk meer je daar ook te wanen. Barcelona is uniek. Ik zit hier nu 4 dagen, dat wil zeggen, ik mag een keer onder de douche. Dat helpt. Alles wordt op voorhand ontsmet en nadien opnieuw. Het doet goed, die warme straal water ontspant meteen. Ik spoel de door joodalcohol verbrande dode huid van mijn rechterschouder. Dat was nog een aandenken van het plaatsen van de Hickman catheder... Na het verorberen van een tomatensoepje, doorbakken mingonette, patatjes met broccoli en een aardbeienyoghurt strijk ik opnieuw neer in mijne relax en lees nog wat verder. De verpleegsters hangen nog 2 zakjes bloedplaatjes aan om het sijpelende wondje te doen stollen en morgen veilig buiten te komen en zo Nina's heilig vormsel mee te maken. Achter glas ziet het er buiten heerlijk uit, maar besluit toch maar mijn dikke badjas aan te doen. We tsjokken naar buiten met de infusenstaander over de kasseien rond het nu al bekende vijvertje. Op een bankje vinden we wat tijd voor overpeinzingen, daar vertel ik je later wel meer over. Terug op de kamer komt de verpleegster nog voor een kleine bloedname om de plaatjes te bepalen, dit zou nu in orde moeten zijn. En ja een uurtje later vertelt ze me: "110.000, top!" Wanneer Angela met de kindjes en Carmen langs komt, heeft ze mijn kostuum voor morgen bij. Mijn eigen trouwkostuum, by the way, en het past nog steeds Ze ziet er moe uit, ik ben moe en we vallen allebei in slaap. (Ik in bed en zij in de relax, om duidelijk te zijn hé). De avond valt over Leuven. 't Is al weer goed geweest. D-day -2. We zijn er bijna klaar voor, nog even genieten van het uitstapje morgen en we beginnen eraan.
Verpleging zijn geweldige mensenkenners. Mijn ochtendverpleegster begreep hoe erg ik het vond om morgen het heilig vormsel van ons Nina te missen. Ze stelde voor eens een ballonneke op te laten bij de dokter. Het was even een dilemma. Graag, heel graag wil ik dit meemaken. Anderzijds ben ik nog veilig genoeg tegen ziektekiemen? en bovenal voel ik al die ogen buiten en in de kerk in mijn rug branden: "Wat doet die hier? Lag die niet in het ziekenhuis?" Wel, ik heb dus toelating om zondagochtend de afdeling te verlaten tot in de namiddag, dan moet ik opnieuw "binnen". Vanavond krijg ik nog wat bloedplaatjes om veilig eventuele verwondingen te kunnen overleven, ze staan sowieso op 15.000/µl. Jullie hebben normaal meer dan 150.000 en veilig ben je pas boven de 20.000. Het mooie zonnetje vandaag, samen met dit goede nieuws, ik begin er helemaal klaar voor te geraken om er vanaf maandag een lap op te geven.
Papa en Greta waren net terug van hun weekje tangoexcursie in Playa de Aro. Ze straalden. Tof, dat zie ik mij en Angela ooit ook doen. Gert en Evi hadden op aanraden van Jef een heuse breinbreker en IQ-puzzel bij. Jullie slagen er goed in me bezig te houden. Heb zelfs nog geen tijd gehad om mijn leesboek vast te pakken, dat zal voor het slapengaan zijn.
Ze ziet er moe uit, ik ben moe en we vallen allebei in slaap. (Ik in bed en zij in de relax, om duidelijk te zijn hé).
