Met zijn rol als Leo in 'Transformers: Revenge Of The Fallen' is Ramon Rodriguez in één klap wereldberoemd. En sinds de opnames van deze film leeft de van oorsprong Puerto-Ricaanse New-Yorker in een grote roes; hij kan gewoonweg niet geloven wat hem overkomt.

Je zit in een film met Autobots, Decepticons, Explosies, Megan Fox en andere special effects. Hoe zorg je er dan als acteur voor dat mensen jou nog zien?
Ramon Rodriguez: Dan moet je veel onnozele dingen doen, zoals Leo doet! Hij haalt echt de raarste streken uit. Maar Shia zei hierover tegen me aan het begin van de opnames: “Maak je geen zorgen, elke keer als we samen met een robot in een scène zitten kijkt er toch niemand naar ons”.

Hoe ben je in het acteursbestaan gerold?
Ramon Rodriguez: Ik speelde 'college' basketbal, en van daaruit speelde ik in een reclamespotje voor Nike. Dat leidde weer tot filmrollen. Ik deed een paar kleine rolletjes, maar ik kreeg een geweldige rol in het vierde en vijfde seizoen van 'The Wire', dat was mijn doorbraak. Het is één van de beste tv-series ooit.

Hoe verliep je auditie voor de rol van Leo in 'Transformers'?
Ramon Rodriguez: Dat was een hele ongewone auditie. Ik had in New York een screentest gedaan, die regisseur Michael Bay had gezien, en daarop mocht ik auditie komen doen in zijn kantoor in Santa Monica. Negentig minuten lang liet hij me rennen, springen en duiken in zijn kantoor; ik moest me verstoppen achter zijn meubels en bureau, en doen alsof ik met Optimus Prime en Bumblebee aan het acteren was! Ik dacht bij mezelf: “ik word gek, dit is de mafste auditie die iemand ooit gedaan heeft?!” Na afloop was ik bekaf. Hij wilde duidelijk zien dat ik de rol fysiek aankon. Zijn eerste vraag was ook aan mij: “Ben je een atleet?”, en ik heb vrij lang basketbal gespeeld dus dat ben ik wel. Tijdens de film was het al net zo maf: Het is behoorlijk raar als je met een paal of een tennisbal moet acteren.

Hoe was het wat dat betreft om “met” de reuzetransformer Devastator te acteren?
Ramon Rodriguez: Voor hem hadden ze geen paal ofzo, omdat die gewoon te hoog was. Maar het belangrijkste bij het acteren met een denkbeeldige Transformer is je ooglijn. Dus spraken John Turturro en ik een punt in de lucht af waar we allebei naar keken. De scène waarin wij vluchten voor Devastator vind ik erg grappig, daarin vraagt John aan mij :”Heb je ooit Gunfight at the O.K. Corral gezien?” Waarop ik als Leo antwoord: “Nee, is dat goed of slecht?”, waarna John zegt “Iedereen ging dood”.

De samenwerking met John Turturro is je dus goed bevallen?
Ramon Rodriguez: Dat was geweldig! Hij is zo'n toffe gast. We zijn ook allebei New Yorkers en we spelen allebei basketbal, dus we hebben een soortgelijke jeugd gehad. Daar komt nog bij dat we net samen de film 'Taking of Pelham 1-2-3' gefilmd hadden, dus we hadden al een band.

Jouw personage Leo heeft een eigen site met complottheoriëen, geloof jij daar zelf ook in?
Ramon Rodriguez: Absoluut, iedereen zou zichzelf wat vaker vragen moeten stellen over zaken rondom de overheid en de politiek, en gewoon over alles wat je leest. Wat mij zo aanspreekt aan Leo is dat hij onverstoorbaar op zoek is naar de waarheid. Het grappige is dat hij bang wordt als hij met die werkelijkheid, de Transformers, wordt geïntroduceerd. Hij lijkt zo kalm en beheerst, totdat het erop aankomt. Dat maakt hem tot een grappig personage. Michael Bay zei tegen mij over Leo: “Je moet je voorstellen dat Leo het publiek is. Iedereen in de film heeft de Transformers al gezien behalve Leo”.

En je mocht in deze film naar een 'college'. Althans, dat was wel heel erg Michael Bay's idee van een universiteitscampus, niet??
Ramon Rodriguez: Ja, dat is het zeker. Dat hebben we gefilmd op Princeton, en als dat er in het echt net zo uit zou zien als in de film dan zou iedereen daar wel naar toe willen. Ik heb op meerdere colleges geweest en geen enkele daarvan zag er zo uit! Er liepen alleen maar fotomodellen rond; Braziliaanse modellen, Italiaanse modellen, belachelijk gewoon! Ik dacht “Dit is hoe de universiteit in de hemel eruit zou zien”. We maakten er ook de hele tijd grappen over tegen Michael.

Hoe bevalt het circus rondom de wereldpremière en deze promotietournee ?
Ramon Rodriguez: Dat kan ik pas echt op me in laten werken als het achter de rug is. We zijn nu op een promotietournee rond de wereld die wel zwaar is maar wel heel gaaf; ik kom op plaatsen terecht waarvan ik nooit gedroomd had dat ik er ooit nog eens een keer zou zijn. Ook met de opnames; we hebben in Egypte en Jordanië gefilmd, ik wist niet wat ik meemaakte! Het is een geweldige ervaring. Deze hele promotietrip is als het ware één grote wijnproeverij voor mij, waarbij ik een beetje van allerlei steden en landen kan proeven; Tokyo, Rome, Madrid, Wenen, nu Amsterdam, daarna Londen.

Was je voorbereid op wat er ging gebeuren, al deze gekte en de hectische opnames?
Ramon Rodriguez: Shia en Megan zeiden vooraf tegen me “Dit gaat een trip worden zoals je er nog nooit één hebt meegemaakt” en ze hadden gelijk. Ik hoorde vooraf ook allerlei verhalen over Michael Bay, maar ik vond hem eigenlijk wel grappig; hij maakte me vaak aan het lachen. Ik kom uit New York, ik heb veel rare mensen meegemaakt en zo iemand is hij niet. We zijn met een film bezig en hij wil dat dat gewoon goed gedaan wordt, hij is als het ware de generaal die het leger aanvoert.

Maar tegelijk is hij ook een groot kind dat links en rechts alles opblaast. En dat kan knap gevaarlijk zijn voor de acteurs, want die ontploffingen gebeuren echt ontzettend dicht bij je! Maar je moet hem gewoon vertrouwen en denken: “Oké, ik ben nu in de handen van Michael Bay”.

Bij de vorige film werden Megan Fox en Rachael Taylor geïntroduceerd aan het grote publiek; de één werd een superster, de ander niet. Hebben jij en Isabel Lucas, de nieuwe personages in deze film, daarbij stilgestaan?
Ramon Rodriguez: We hebben het daar niet over gehad. We waren ons er wel van bewust dat wij de nieuwe personages waren, maar we werden erg vriendelijk welkom geheten door de rest van de crew. Met name Shia maar ook Megan en Michael waren erg hartelijk. Je doet mee aan een vervolg, waarbij bijna iedereen elkaar nog van de eerste film kent, dus dan is het fijn als je zo opgevangen wordt. We zijn ook allemaal erg goede vrienden geworden. Gelukkig maar, want we hebben wel zes maanden gefilmd in totaal; dan kun je maar beter goed opschieten met elkaar. En het gaat er echt niet bij elke film zo aan toe.

Werden je vrienden jaloers toen je ze vertelde dat je met Megan Fox ging acteren?
Ramon Rodriguez: Nou, ze vonden het gaver dat ik in Transformers ging spelen, want als kind waren we allemaal Transformers-fans. Ze vonden het fantastisch voor me. Het is een kinderdroom die uitkomt. Maar toen ik eenmaal aan de opnames begonnen was wilden ze wel allemaal weten hoe Megan in het echt was.

Wat heb je hierna in de planning staan?
Ramon Rodriguez: Ik ben al drie jaar met een eigen scenario bezig dus ik hoop daar wat mee te kunnen doen. Het is een drama over een vader en zoon en hun band met salsamuziek

Had je zelf nog een favoriete Transformer?
Ramon Rodriguez: Jazeker, Optimus Prime. Hij was de leider, de Quarterback van de groep. Hij was mijn held. Toen ik de rol had ging ik thuis bij moeder mijn oude speelgoed doorzoeken, op zoek naar mijn Transformers. En er zaten nog een aantal van die oude bij, toen ze nog half van ijzer waren!

21-06-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

John Turturro (1957) duikt al sinds medio jaren tachtig met regelmaat op in de films van gerenomeerde regisseurs als de gebroeders Joel en Ethan Coen of Spike Lee. Soms laat hij de kwaliteitsfilm even voor wat hij is en doet hij rollen in onvervalste mega-blockbusters als bijvoorbeeld ‘Transformers’. Ook in het vervolg op deze megaklapper uit 2007 is John van de partij. In ‘Transformers: Revenge Of The Fallen’ speelt hij wederom de rol van de driftige maar kleinzerige CIA-Agent Simmons.

In de eerste ‘Transformers’ was Agent Simmons werkzaam voor Sector Seven, een geheime afdeling van de overheid die zich bezighoudt met buitenaards leven. In ‘Transformers: Revenge Of The Fallen’ is Sector Seven opgedoekt en moet agent Simmons op een andere manier aan de kost komen…

John Turturro en Shia LaBeouf

Komt Agent Simmons er in deze film nog erger vanaf dan in het eerste deel?
John Torturro: Wie heeft je dat verteld?! De producer zeker, haha! Agent Simmons heeft zijn droom nooit opgegeven. Hij denkt te weten wat er
aan de hand is, alleen niemand gelooft hem. Daarom werkt hij nu in de lunchroom van zijn moeder maar daarna gaat hij met Shia, Megan en Ramon op pad om de wereld te redden. Sector Seven bestaat ook niet meer maar hij heeft informatie en bestanden die van pas kunnen komen. Het idee dat Simmons nu in de broodjeszaak van zijn moeder werkt komt voort uit een soort achtergrondverhaal dat ik met Michael Bay over hem verzon: dat hij echt een kneus is die nog bij zijn moeder woont. Zij komt maar heel even in de film voor maar het is meteen duidelijk dat zij de baas is.

Heb je zelf ooit in een lunchroom gewerkt?
John Torturro: Alleen als afwasser, maar ik maakte geen broodjes. Dat was één van mijn eerste baantjes toen ik nog op de middelbare school zat, ik werkte toen soms ook voor mijn vader die aannemer was. Ik denk dat ik toen heel goed heb leren afwassen. Later werk ik barman en volgens mij ben ik daarin ook heel goed geworden.

Draagt Agent Simmons nog steeds zijn Sector Seven-vestje?
John Torturro: Nee, in deze film draag ik een leren vliegeniersjas die ik gebruik als vermomming om het Ruimtevaart Museum in te komen; ik steel de jas daar van één van de poppen.

Maar daarna verplaatst de film zich naar de woestijn, dan is een leren jas toch niet echt handig?
John Torturro: Daarom koos ik er juist voor, het is een geweldig nieuwe manier om dun te blijven! Maar ik heb ook allerlei vermommingen, want ik ben tenslotte een spion. Ik heb een zak bij me waar steeds nieuwe dingen uit komen! Nee, we hebben veel lol gehad bij de opnames en het verhaal is dit keer naar mijn mening veel consistenter dan het eerste deel, zowel qua humor als qua actie.

Heb je zelf dit keer ook meer actiescènes?
John Torturro: Zeker, daar was ik in de vorige film niet echt aan toegekomen. Ik speel ook een grotere rol in de tweede helft van de film.

Je schrijft ook filmgeschiedenis door als één van de eerste acteurs ooit een piramide op te rennen?!
John Torturro: Ik oefende daarvoor op een neppiramide in Los Angeles en dat was al moeilijk genoeg! Maar het is wel gaaf! Ik begrijp waarom ze mensen niet de piramides op laten lopen, je hebt erosie en mensen laten hun afval achter, en die piramides zijn echt iets bijzonders om te zien. Tot aan de opnames had ik ze alleen in documentaires en in boeken gezien. Zeker als kind van een aannemer kan ik gewoon niet geloven hoe perfect ze gebouwd zijn.

Hoe is Michael Bay als regisseur op de set?
John Torturro: Ik kan goed met hem overweg, anders zou ik hier niet zijn. We veranderen van alles de hele tijd; dit soort films draaien echt om de actie, dus voor de humor moet je echt je best doen alles in balans te houden. Michael werk ontzettend hard en zit vol met ideeën. Mijn personage is gebaseerd op hem, alleen weet hij dat niet, haha.

Waarom zei je ‘Ja’ tegen’ de eerste Transformers?
John Torturro: Mijn oudste zoon kende het speelgoed nog en zei tegen me dat ik niet eens het script moest lezen maar het gewoon moest doen. Ze bleken er voor open te staan om echt het personage met mij te ontwikkelen dus ik wilde het proberen. Ik mocht ook zelf dingen aandragen; zo kwam ik met het idee voor de scène waarin Agent Simmons in zijn ondergoed staat. Ik bedacht dat het wel interessant zou zijn om te zien wat voor onderbroeken hij draagt.

Niet alles dat ik voor het eerste deel gefilmd heb is uiteindelijk in de film terecht gekomen, en er zaten wat scènes tussen het gesneuvelde materiaal die ik er graag in had gehad. Maar dat hoort bij films maken. Voor het vervolg zei ik dan ook dat ik het zou doen mits ik een wat grotere rol zou krijgen. Ook al haalden niet al mijn scènes de film, ik heb wel veel lol gehad met Michael, Shia en Megan. En in dit vervolg ook met Ramon Rodriguez, met wie ik eveneens al eerder had samengewerkt (bij de opnames van de film ‘The Taking Of Pelham 1-2-3’ ).

Moet je dan niet beter luisteren naar wat je oudste zoon zegt over de scripts die je aangeboden krijgt?
John Torturro: Nou, hij heeft me anders ook aardig wat goedbetaalde rollen afgeraden! Maar toen hij me eens een grote rol afraadde stelde hij me voor in plaats daarvan een toneelstuk te gaan doen, dus de jongen heeft wel smaak. Ik heb met mijn zoons alleen dat hun smaak om de paar jaar verandert: dan neem je een rol aan omdat het iets is wat ze gaaf vinden als ze twaalf zijn, en drie jaar later vragen ze je dan waarom je die film gedaan hebt?! Ik probeer te variëren in de rollen die ik doe. En als ik lichaamsbeweging nodig heb speel ik in een toneelstuk. De filmindustrie is wel veranderd, er zijn nu alleen nog maar hele grote en hele kleine films. Vroeger kon je rondkomen van middelgrote films, maar die zijn er niet meer.

In de eerste film kon je het niet echt goed vinden met de Autobots. Hoe zit dat in het vervolg?
John Torturro: Dat is nog steeds een beetje zo, maar Simmons is nu iets meer geïnteresseerd in wat er aan de hand is. Ook doe ik ditmaal misschien wel de stem van één van de nieuwe Transformers. Ik weet niet of de scène de film haalt, maar ik heb zelf ook een mini-speelgoed-Transformer in mijn zak die ik op een gegeven moment tevoorschijn haal. Althans, ze zeggen dat het speelgoed is maar wij weten wel beter!

Je hebt ook al enkele films geregisseerd, wil je daar mee verder gaan?
John Torturro: De laatste film die ik regisseerde, ‘Romance And Cigarettes’, was mij erg goed bevallen. Ik hoop volgend jaar een film op te kunnen nemen in Napels in Italië.. Die zal gebaseerd zijn op een toneelstuk waar ik in heb gespeeld getiteld ‘These Ghosts’. Het is een mooi en ook romantisch spookverhaal, dat lijkt op de oude Italiaanse film ‘Miracolo a Milano’ uit 1951. Het heeft een soort magisch realisme. Althans dat is mijn bedoeling.

20-06-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Kevin Macdonald won een Oscar voor zijn terreurdocumentaire One Day in September, scoorde een onverhoopte hit met zijn Idi Amin-biopic The Last King of Scotland en levert met de complotthriller State of Play ook deze keer een onderhoudende mix van politiek, suspense en journalistiek af. 'Corrupte politici gaan een gouden tijdperk tegemoet.'

Russell Crowe speelt de hoofdrol in deze politieke thriller, gebaseerd op de gelijknamige alombejubelde BBC-miniserie uit 2003 en kruipt daarvoor in de huid van de eigengereide onderzoeksjournalist Cal McAffrey die, samen met zijn jonge collega Della (Rachel McAdams), op zoek gaat naar de waarheid omtrent de moord op de maîtresse van een aanstormend toppoliticus (Ben Affleck).

Genoeg stof voor discussie dus. Vooral ook omdat Crowe ooit beweerde een rothekel te hebben aan journalisten - zeker wanneer die over zijn privé-escapades berichten - maar er nu zelf een vertolkt in een film die bovendien ondubbelzinnig hommage brengt aan het journalistieke metier. Russel Crowe moest in State of Play in extremis Brad Pitt vervangen die net voor de opnames afhaakte?

De Schotse regisseur Kevin Macdonald (41) is een boeiende gesprekspartner. Zo bewees de kleinzoon van de Britse filmgigant Emeric Pressburger eerder al een neus te hebben voor de mengeling van feit en fictie, en politiek en journalistiek. De bewijzen vind je in zijn Oscarwinnende documentaire One Day in September (1999) over de Palestijnse terreuraanslag tijdens de Olympische Spelen van München 1972, in zijn funky pseudobiopic The Last King of Scotland (2006) over de Oegandese dictator Idi Amin, of in State of Play, een naar Washington DC getransponeerde dossierthriller over de machinaties binnen het politieke bedrijf en de emancipatorische rol van de geschreven pers.


Was het lastig om Russell Crowe te overtuigen aangezien hij niet de eerste keuze was en dan nog een journalist moest spelen?
Kevin Macdonald: Een van de eerste dingen die hij zei, was dat hij journalisten haatte. Gelukkig is zijn personage meer een verbeten sukkel dan een heroïsche reporter wat hij - zoals zoveel filmsterren - een contradictio in terminis vond. Bovendien groeide zijn respect voor het beroep aanzienlijk toen hij samen met The Washington Post-veteraan R.B. Brenner de film voorbereidde, en dankzij hem inzag dat er ook journalisten zijn die het hun democratische plicht vinden om het publiek correct te informeren.

Heeft je eigen journalistieke achtergrond geholpen?
Kevin Macdonald: Die moet je niet overschatten. Ik heb wat gefreelancet en een boek over mijn opa geschreven omdat ik in de filmbranche niet meteen werk vond. Het ging me eigenlijk altijd meer om het plezier ergens de waarheid van te achterhalen dan om een echte journalistieke roeping.
Ik heb wel altijd een zwak gehad voor journalistenfilms. State of Play is dan ook opgevat als een hedendaagse versie van All the President's Men, en misschien is het wel de laatste film over de geschreven pers, nu het internet en de commercie de rol van de kritische krantenjournalistiek alsmaar verder uithollen. Kwaliteitskranten zijn onontbeerlijk binnen een gezonde democratie en het ziet er dus naar uit dat corrupte politici een gouden tijdperk tegemoet gaan. (Lacht) Dat was trouwens de reden waarom Brad Pitt de film oorspronkelijk wilde maken.

Wat is er fout gelopen?
Kevin Macdonald: We waren het eens over de insteek, maar hij was niet tevreden over het personage van Cal McCaffrey. Hij vond zichzelf niet passen als de slonzige deadlinejunkie die geen meisje kan versieren - wat zijn integriteit onderstreept. Ik respecteer zijn beslissing, die achteraf trouwens de juiste bleek.

'State of Play' is je eerste Hollywoodfilm. Had je nog voldoende vrijheid?
Kevin Macdonald: Verbazend veel zelfs. Eén keer heb ik een bezorgd telefoontje gekregen van de studio omdat een van de personages een kettingroker bleek. Sjoemelende politici en moordende gangsters waren geen probleem. Maar roken in een Hollywoodfilm? Het moest niet gekker worden. (Lacht) Gelukkig heb ik geen enkele peuk digitaal moeten verwijderen. Zelfs over mijn final cut heb ik niet langer moeten discussiëren dan bij mijn documentaires.

Het moet toch anders werken zijn geweest?
Kevin Macdonald: Deels wel. The Last King of Scotland was mijn eerste fictiefilm, maar voelde nog altijd aan als een documentaire - aangezien we in Oeganda hebben gedraaid met een kleine crew en zonder filmsterren. Voor State of Play moest ik voor het eerst met studiobobo's en filmsterren onderhandelen over draaischema's, contractvoorwaarden, decors en noem maar op. Er ging veel meer tijd verloren aan zaken die niets met de film te maken hadden, maar zoiets went wel. Ik mag trouwens niet klagen. Ik heb een dure, karaktergedreven film voor volwassenen mogen maken, wat in deze tijden van kleutercinema en superheldenbullshit een zeldzaam privilege is.

Helpt het dat je de kleinzoon bent van Emeric Pressburger, die samen met Michael Powell klassiekers als 'Black Narcissus', 'The Red Shoes' en 'A Matter of Life and Death' maakte?
Kevin Macdonald: Een directe invloed is er niet. Mijn grootvader maakte opera-achtige fantasiefilms, terwijl ik door realisme gedreven word. Maar als je een politieke thriller over Washington DC maakt - een milieu dat al zo vaak in beeld is gebracht - helpt het om een frisse, originele invalshoek te vinden. In die zin blijft het werk van Powell en Pressburger met hun fantastische decors en geweldige shots wél inspirerend, net als de politieke ondertoon die ze in hun films stopten, hoe kunstig en abstract die ook waren.

      

State of play speelt vanaf vandaag in de Kinepolis-bioscopen.


Regie:  Kevin Macdonald
Cast:    Russell Crowe, Ben Affleck,
            Rachel McAdams, Helen Mirren
Genre:  Thriller
Duur:    132 minuten

17-06-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

15-06-2009 om 20:03 geschreven door Patje007

Sandra Bullock heeft genoeg van romantische komedies. Dat zei zij in een interview in de Amerikaanse krant USA Today.
De 44-jarige actrice, die sinds ‘While You Were Sleeping’ uit 1995 eigenlijk bijna alleen maar rom-coms heeft gemaakt, vindt dat het tijd wordt voor iets anders.
Dit is met name omdat Bullock vindt dat de films uit dit genre steeds minder worden. “Ze zijn niet leuk meer, niet grappig. Ze worden niet meer goed voor vrouwen geschreven. Het is eigenlijk allemaal rommel. Ik heb de laatste goede gemaakt (doelend op ‘The Proposal). Ik ben er klaar mee.”




Wel geeft de bevallige actrice toe dat ze meermalen nee heeft gezegd tegen het aanbod voor ‘The Proposal’, haar nieuwste – en dus blijkbaar laatste – rom-com, die op datum van 17 juni 2009 in première gaat in de Kinepolis-bioscopen.
 “Toen zei iemand tegen mij ‘Luister eens, je kunt geen nee zeggen als je het script nog niet gelezen hebt. Lees het eerst, dan kan je daarna altijd nog zeggen dat je het niet doet.’ Opmerkelijk genoeg vond ik het script interessant.”

Dit is waarschijnlijk voornamelijk omdat mevrouw Bullock nu eens niet de lieve, schattige hoofdrol hoefde te spelen. “Leuk doen en aardig zijn is niet leuk, niet grappig. Ik vond het fantastisch om in deze film een echte bitch te spelen. Dat zijn altijd de beter geschreven rollen. Het was een hele opluchting.”

‘ In The Proposal’, speelt Sandra Bullock een overheersende carrièrevrouw speelt die haar mannelijke assistent (Ryan Reynolds) dwingt met haar te trouwen zodat zij haar Amerikaanse verblijfsvergunning kan behouden.



Regie:  Anne Fletcher
Cast:    Sandra Bullock, Ryan Reynolds, 
            Mary Steenburgen, Craig T. Nelson
Genre:  Komedie, romantisch
Duur:   107 minuten

15-06-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

12-06-2009 om 19:48 geschreven door Patje007

11-06-2009 om 19:36 geschreven door Patje007

10-06-2009 om 20:04 geschreven door Patje007

Christian Bale is John Connor
John Connor is de leider van het menselijk verzet tegen de machines van Skynet. Al van jongs af aan is hij “opgeleid” door zijn moeder Sarah (Linda Hamilton) om een goede strateeg, militair leider, en wapenexpert te zijn. Zij is immers al in 1984 ingeseind door Kyle Reese, een verzetsstrijder die terug in de tijd is gestuurd om Sarah te redden van een moordende Terminator (Arnold Schwarzenegger). Ook bij Reese kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en na een zwoele avond mag hij zich de vader van John Connor noemen. En zo is John dus verwekt door een man die, als hij geboren wordt, zelf nog – in de toekomst – geboren moet worden. zoals John zelf zegt in ‘Terminator 2: Judgment Day’: “It messes with your head” (Je wordt er gek van).

‘Terminator Salvation’ is de eerste film waarin John wordt gespeeld door Christian Bale. Hier zien we hem voor het eerst als volwassen man, in volle fysieke glorie als een keiharde soldaat bij de rebellen van Tech-Com. Hoewel hij eerst nog wordt tegengewerkt door de opperbevelhebber van de rebellen, General Ashdown, zal hij uiteindelijk door zijn charisma, vernuft, en kennis van de Terminators de leiding nemen over Tech-Com. Hiermee is de voorspelling van zijn moeder dan eindelijk bewaarheid geworden.

Sam Worthington is Marcus Wright
Marcus Wright is een crimineel die ter dood is veroordeeld. Enkele uren voor de dodelijke injectie zal worden toegediend, wordt hij benaderd door Dr. Serena Kogan (Helena Bonham Carter), die zelf lijdt aan een terminale vorm van kanker. Zij is specialist in genetische manipulatie en bionische “upgrades” van het menselijk lichaam. Zij wil nog één grote ontdekking doen voordat zij overlijdt, en vraagt Marcus zijn lichaam beschikbaar te stellen voor dit medische experiment. Hoewel ze hem geen details mag vertellen, stemt hij toe. Zijn laatste herinnering is dat hij wordt afgevoerd richting executiekamer. Dan komt hij weer bij. Het is een stormachtige avond, en hij weet niet waar hij is. De wereld lijkt te zijn vergaan. Dan komt hij verzetsstrijders tegen, en blijkt dat de mensheid is aangevallen door angstaanjagende robots. Nog steeds is hij er niet achter wat er met hem is gebeurd. Hij is bovenmenselijk sterk, snel, en taai. Zou er dit een gevolg zijn van het experiment? John Connor, ondertussen, weet niet wat hij met Marcus aan moet. Is dit een ware verzetsstrijder, of is hij een handlanger van Skynet? Voor Marcus is de zoektocht naar zijn ware ik minstens zo moeilijk en zelfs pijnlijk.

De mysterieuze Marcus wordt gespeeld door de hiervoor nog onbekende Australiër Sam Worthington. De jonge Aussie werd aan regisseur McG aangeraden door niemand minder dan Terminator-regisseur James Cameron zelf! Worthington had namelijk al de hoofdrol in ‘Avatar’, Cameron’s eerste nieuwe film sinds ‘Titanic’ uit 1998, en de filmmaker vond het zo’n geschikte kerel dat hij tegen McG zei “Die moet je hebben”, en zo geschiede.

Moon Bloodgood is Blair Williams
Blair Williams is een geharde pilote die als geen ander de reusachtige A-10 Thunderbolt gevechtsvliegtuigen van Tech-Com weet te besturen. Tijdens een routinemissie stuit ze op een vrachtvliegtuig van Skynet vol met menselijke gevangenen. Ze probeert het luchtschip neer te halen, maar wordt zelf uitgeschakeld en landt ze ergens in een verlaten woestijngebied. Als ze bezig is zich los te snijden uit haar parachute komt Marcus Wright aangelopen. Het is voor beiden duidelijk dat Marcus geen idee heeft wat er aan de hand is, maar dat de twee desondanks doorgewinterde krijgers zijn. Ze besluiten met elkaar naar het dichtstbijzijnde commandocentrum van Tech-Com te trekken, want Marcus beweert dat hij belangrijke informatie heeft voor ene John Connor. Gaandeweg blijkt steeds meer dat Marcus over bijzondere, bovenmenselijke krachten beschikt. Ondanks zijn zorg voor haar weet Blair niet wat ze met hem aan moet: is deze Marcus wel te vertrouwen? Of is hij een wolf in schaapskleren, gestuurd door Skynet, die haar alleen maar gebruikt om in de buurt te komen van de opperbevelhebbers van Tech-Com om ze daarna uit te schakelen? Dit stelt haar voor een pijnlijk dilemma: kiest ze voor de veiligheid van Tech-Com, desnoods als dat het leven kost van Marcus, of neemt ze het risico om hem te vertrouwen en brengt ze hem naar John Connor?



Anton Yelchin is Kyle Reese
Kyle Reese is een tiener die in het post-apocalyptische Los Angeles van 2018 probeert te overleven, samen met het jonge meisje Star. Via een krakkemikkige radio proberen Kyle en Star op de hoogte te blijven van de instructies die het verzet uitzendt. Soms hoort Kyle daarbij de stem van zijn grote held voorbij komen, namelijk die van verzetsheld John Connor. Iedereen die de oorspronkelijke Terminator uit 1984 heeft gezien weet dat Kyle Reese, in die film gespeeld door de ruige Michael Biehn, later de vader van John Connor zal worden. Wanneer Kyle en Star tussen de ruines van Los Angeles de zonderling ronddolende Marcus tegenkomen proberen Kyle en Star hem te helpen. De haatliefde verhouding die Kyle met deze man uit het verleden krijgt wordt langzaamaan een vriendschap en deze zal de jonge Kyle uiteindelijk wel eens in contact kunnen brengen met het verzet. Reese wordt hier gespeeld door de jonge Anton Yelchin, een acteur van Russische origine. Een paar weken voor de première van ‘Terminator Salvation’ dook Yelchin ook al op in ‘Star Trek’ als Enterprise-bemanningslid Chekov.

Christian Bale en Anton Yelchin

Common is Barnes
Barnes is in het verzet de rechterhand van John Connor. De man is een gedegen vechter die zelf zijn mannetje weet te staan, maar hij volgt de bevelen van Connor altijd op, zelfs als hij daarvoor het advies van nog hogere verzetsstrijders in de wind moet slaan. Barnes wordt gespeeld door de uit Chicago afkomstige Lonnie Rashid Lynn, die beter bekend is onder de naam Common. Deze maakte in 1992 al op twintigjarige leeftijd zijn debuut met het album ‘Can I Borrow A Dollar’ en werd eind jaren negentig bekend met zijn derde album ‘One Day it’ll all make sense’. In 2008 verscheen alweer zijn achtste album, ‘Universal Mind Control’, maar het ziet er naar uit dat Common het wat kalmer aan moet gaan doen op muziekgebied: het gaat namelijk erg hard met zijn filmcarrière, zo hard dat hij wellicht binnenkort geen tijd meer heeft voor muziek. Na rolletjes in de actiefilm ‘Smokin’ Aces’ en het misdaadepos ‘American Gangster’ volgde een bijrol als wapensmid in ‘Wanted’ en nu dan ‘Terminator Salvation’. Daarnaast is hij de voornaamste kandidaat om straks de iconische rol van B.B. Baracus van Mr. T over te nemen in de speelfilmversie van ‘The A-Team’.

Bryce Dallas Howard is Kate Connor
Kate Connor is de vrouw van John Connor. Zij werkt in het verzet als hoofddokter. Ook al is zij hoogzwanger, toch gaat zij onverbeten door met haar werk. Kate lijkt een gevoelige vrouw maar is behoorlijk gehard door haar leven in het verzet. En als haar man een besluit neemt staat Kate pal achter haar man, hoe hard hij soms ook kan zijn. Mevrouw Connor werd in het vorige deel uit de reeks, ‘Terminator 3: Rise of The Machines’ uit 2003, nog gespeeld door Claire Danes, maar deze is in deze film ingeruild voor Bryce Dallas Howard. Ook al is Kate in deze film vele jaren ouder dan in de vorige film, toch is Bryce Dallas twee jaar jonger (!) dan Claire. En daarnaast heeft ze ook een opvallende Andre haarkleur, want Danes mag dan wel donkerblond zijn, Howard is daarentegen een onvervalste redhead. Die kleur heeft ze van haar vader Ron Howard, die natuurlijk zelf één van ’s werelds succesvolste regisseurs is.

Michael Ironside is General Ashdown
General Ashdown is de opperbevelhebber van de verzetstroepen van Tech-Com, die het opnemen tegen de kwade machines van Skynet. Zij zijn de laatste hoop der mensheid, en hebben onlangs een frequentie weten te bemachtigen waarmee zij de robots van Skynet voor korte tijd uit kunnen schakelen. Ashdown is van plan hiermee de genadeslag toe te brengen aan Skynet, en bereidt een grootschalig bombardement voor op de fabrieken waar de Terminators worden gemaakt. Helaas is, ook voor Ashdown, niets zo makkelijk als het lijkt. Michael Ironside is geen onbekende van het sci-fi genre. Zo speelde hij eerder in ‘Starship Troopers’ (1997) van Paul Verhoeven, en eerder in ‘Total Recall’ (1990), ook van Verhoeven. In ‘Total Recall’ zagen we in de hoofdrol ene Arnold Schwarzenegger die, zoals we weten, ook het een en ander met de Terminator-films te maken heeft gehad.

10-06-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Pierce Brosnan, volgens kenners nog steeds de populairste James Bond na Sean Connery, zal in een romantisch drama de vader spelen van Robert Pattinson, de sympathieke vampierenheld uit 'Twilight'.


               Pierce Brosnan

De film kreeg de 'Remember Me' mee, en wordt geregisseerd door Allen Coulter. Ook American Beauty-acteur Chris Cooper en Lost-ster Emilie de Ravin zijn van de partij. Robert Pattinson vertolkt het hoofdpersonage, een jongeman die geschokt is door de zelfmoord van zijn broer en de scheiding van zijn ouders. Uiteindelijk komt hij een vrouw tegen met een donker verleden maar een enorme levensdrang.


             Chris Cooper

Op 15 juni beginnen de opnames in New York, onmiddellijk daarna vervoegt Pattinson de cast van 'Unbound Captives', een drama met Hugh Jackman en Rachel Weisz. Wat Pierce Brosnan betreft : hij ronde net de opnames af van 'The Ghost', de nieuwe van Roman Polanski.

08-06-2009 om 20:34 geschreven door Patje007

Plot

Regisseur Ken Loach en Eric Cantona

Eric Cantona en zijn vrouw actrice Rachida Brakni op de première

08-06-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

07-06-2009 om 18:09 geschreven door Patje007

Javier Bardem is gecast in Wall Street 2, Oliver Stone’s vervolg op zijn succesvolle film uit 1987 over de hebzucht in de Amerikaanse financiële wereld. De Spaanse acteur zal volgens de Amerikaanse website Deadline Hollywood de rol spelen van een kwaadaardige hedge fund manager.



Shia LaBeouf zal eveneens zijn opwachting maken in Wall Street 2 als een jonge beurshandelaar.
Michael Douglas zal opnieuw te zien zijn in zijn Oscarwinnende rol van de meedogenloze zakenman Gordon Gekko. In het vervolg heeft Gekko echter een mentaliteitsverandering ondergaan en is hij vooral bezig om de autoriteiten te waarschuwen voor de ineenstorting van het financiële systeem.



De opnames voor Wall Street 2 staan gepland voor augustus, de verwachte release is februari 2010.

05-06-2009 om 16:52 geschreven door Patje007

Toen ik uw naam jaren geleden hoorde vernoemen, dacht ik dat u een homeboy was…
McG: «Juist, een zwarte kerel. Maar het is gewoon de korte versie van McGinty. Het is een vloek waarmee ik al mijn hele leven belast ben. Ze noemen me al McG sinds ik geboren werd in Michigan. Ik woonde daar in een klein huis – we waren zeer arm – met mijn oom Joe en mijn grootvader Joe. En ik heette Joseph. Op de dag dat ik geboren ben, vonden ze twee Joe’s genoeg en werd ik McG. Zo is het nu eenmaal. Ik ben er niet echt blij mee, omdat ze mij daardoor niet meteen ernstig nemen, maar het is mijn naam.»

Waarom lieten de studio’s toe dat u ‘T-4’ ging regisseren? U bent bekend van de ‘Charlie’s Angels’-films. Toch helemaal andere koek.
McG: «Niets wees er inderdaad op dat ik de juiste man ging zijn. Maar ik ben als producer iemand die weet wat voorbereiding is. En ik heb de studio verteld over mijn verafgoding van ‘Paths of Glory’ van Kubrick en ‘Apocalypse Now’ van Coppola. Ik vertelde hen hoe ik deze film als een botsing van twee personages, John Connor en Marcus, beschouwde. Uiteindelijk was ik heel duidelijk over wat ik ging doen, en dat klikte bij de studio’s. Ik wilde vooral de Terminator-serie nieuwe geloofwaardigheid meegeven. Want ik denk dat die met de derde film een beetje verloren is gegaan.»

Wie is eigenlijk het hoofdpersonage, John Connor of Marcus?
McG: «Het verhaal van ‘T-4’ is dat van de lotsbestemming van twee mensen. Ze zijn voorbestemd om tegen elkaar op te botsen. Het lot van John Connor is dat hij iemand moet vertrouwen die hij nooit zou mogen vertrouwen. Maar hij heeft geen keuze. Hetzelfde geldt voor Marcus. De twee verhaallijnen zijn zeer gebalanceerd. En dus kan je niet meteen zeggen wie de hoofdrol heeft.»

Christian Bale is tijdens de opnames nogal wild tekeer gegaan. Dat ging via Youtube de wereld rond. Hoe kon dat met zoveel veiligheidsmaatregelen op de set?
McG: «De security was enorm. Maar we leven nu eenmaal in het internettijdperk. Het is zo gemakkelijk om iets op het net te plaatsen. Denk maar aan ‘Wolverine’. De hele film kwam op het net. Ik vond het een tragische dag voor de kunst. Want je wil dat de kunstenaar zich comfortabel voelt. Als een actrice een naaktscène moet doen, verwacht die dat niemand intieme shots online zal plaatsen, dat haar naaktheid enkel getoond zal worden in functie van de film. De set is dus een heilige plek waar de acteur of actrice zich in volle vrijheid moet kunnen uitdrukken. Dat incident met Christian werd misbruikt en buiten de context geplaatst. Christian is echt een goeie kerel, maar als acteur heel gefocust. Toen hij daar brulde tegen de cameraman sprak hij met de Amerikaanse stem van John Connor, niet met zijn eigen Engelse stem. Christian was op dat moment helemaal ‘in character’.»




Heeft u de dader van de gelekte beelden al gevonden?
McG: «We are close. We hebben nu een paar verdachten. En we zullen hem vinden. Die persoon zal zich voor Christian mogen verantwoorden, want dat incident heeft hem heel wat last bezorgd. Christian kan zelfs zijn kinderen niet meer afzetten aan de schoolpoort. Dat heeft hij niet verdiend.»

U bent al bezig met de voorbereidingen van de vijfde ‘Terminator’-film. En Arnold Schwarzenegger doet mee?
McG: «We zijn aan het onderhandelen met Arnold. Het gaat om een vrij grote rol van een Oostenrijkse geleerde. Voorlopig heeft Arnold nog wat werk als gouverneur van Californië. Maar straks zit die job erop. Ik denk dat de fans wild zullen zijn van zijn heroptreden. Zal hij een good guy of een bad guy spelen? Dat is voorlopig nog een geheim. Maar de rol van Arnold is het antwoord op de volgende vraag: waarom ziet de
T-800 eruit als Arnold Schwarzenegger? Ik denk dat dit een heel boeiend Genesisverhaal kan worden.»

04-06-2009 om 17:01 geschreven door Patje007

Vanaf vandaag speelt Terminator Salvation los in de Belgische zalen, het langverwachte vierde deel van de onuitroeibare 'Terminator'-saga.
T4' draait helemaal rond rebellenleider John Connor (Christian Bale) en zijn wanhopige strijd tegen de boosaardige machines van Skynet.

Wie jammer genoeg níet meer meedoet is Arnold Schwarzenegger: The Schwarz heeft het tegenwoordig te druk met gouverneur spelen. Of staat ons alsnog een verrassing te wachten?

Arnold Schwarzenegger «Ik zal het maar bekennen: ik heb regisseur McG ontmoet. En ja, we hebben gepraat over een cameo, of iets in die strekking.»

Met andere woorden: u doet wel degelijk mee!
Arnold Schwarzenegger (lacht mysterieus) «Ander onderwerp!»

Bent u nog altijd even graag gouverneur?
Arnold Schwarzenegger «Jawel! Ik ben blij dat ik eens iets kan terugdoen voor het land dat mij zoveel kansen heeft gegeven. De laatste jaren heb ik me vooral beziggehouden met het milieu. Ik ben de allereerste groene gouverneur van Amerika!»

Groene gouverneur? Nog niet zolang geleden was u de trotse eigenaar van meerdere benzineverslindende Hummers!
Arnold Schwarzenegger «Die staan tegenwoordig in de garage. Het zijn trouwens geen gewone Hummers; ik heb ze door General Motors laten ombouwen tot waterstof-Hummers! Maar ik gebruik ze niet: sinds ik gouverneur ben, word ik rondgereden door de California Highway Patrol!»

U bent niet de enige groene politicus. Ook Al Gore heeft van het milieu zijn levensmissie gemaakt.
Arnold Schwarzenegger «Ja, het lijkt wel alsof alles nu bij elkaar komt. Het doet me denken aan mijn bodybuildingjaren. In de begindagen was bodybuilding een relatief onbekende sport, maar dankzij mij heeft het bodybuildingvirus zich verspreid als een wild vuur. Tegenwoordig vind je op elke straathoek een fitnesszaal!»

Zou u zelf geen president willen worden?
Arnold Schwarzenegger «Ik heb geprobeerd om een nieuwe wet te laten goedkeuren, de wet-Schwarzenegger, waardoor het mogelijk zou worden voor álle Amerikaanse burgers - dus ook zij die niet in de VS zijn geboren - om zich kandidaat te stellen voor het presidentschap. Maar het is niet gelukt. Ik denk wel dat die wet er ooit zal komen, maar het zal niet meer in mijn tijd zijn. Helaas.»

Over anderhalfjaar loopt uw ambtstermijn af. Wat dan?
Arnold Schwarzenegger «Daar ben ik niet mee bezig. Ik ga me nu eerst nog even focussen op Californië en op Amerika, en daarna zien we wel weer. Maar maak je vooral geen zorgen om mij: I'll be back.»

03-06-2009 om 16:37 geschreven door Patje007

In Terminator Salvation, dat zich afspeelt in het postapocalyptische jaar 2018, speelt Christian Bale de rol van John Connor, de man die op aarde het verzet moet leiden tegen Skynet en zijn leger van Terminators. Met de komst van de mysterieuze Marcus Wright (Sam Worthington), een vreemdeling wiens enige herinnering is dat hij in de dodencel zat, lijkt het tij te keren.

Christian Bale vs. Sam Worthington

Ben je een fan van de Terminator films?
Christian Bale: Ik houd van het eerste en tweede deel.

Wat vind je leuk aan die eerste delen?
Christian Bale: Ik heb het eerste deel niet gezien toen hij uitkwam, ik zag hem bij een vriend thuis in Engeland. Ik vond hem geweldig. De nachtmerrie waarbij iets je achtervolgt wat je niet kunt tegenhouden, is erg herkenbaar. Ook de geweldige stijl en het pure escapisme maakten van The Terminator een groot succes Destijds had niemand ooit een acteur als Schwarzenegger gezien op het witte doek. Sindsdien doen veel mensen hem na, zodat zijn acteerstijl een cliché is geworden. Dat verklaart waarom ik gecast ben als Batman en in Terminator, want ik lijk totaal niet op die actiehelden uit de jaren tachtig. En Terminator 2 zag ik in Amerika in de bioscoop. Het was voor mij een van de meest opwindende kijkervaringen die ik ooit heb gehad. Je kon door het constante schreeuwen van het publiek haast de film niet volgen.

Wat vond je dan van Terminator 3: Rise of the Machines?
Christian Bale: Het gebeurt maar zelden dat een derde deel de moeite van het kijken waard is. Die film is een soort parodie op zijn voorgangers. Ik wil niemand op de tenen trappen, maar Terminator 3 kon zich niet meten met zijn voorgangers. Dat vond ik erg jammer. De serie heeft een prachtige mythe gecreëerd, maar de reeks was op een doodspoor beland en was toe aan een nieuw geluid.

De T-600 Terminator

Waarom had je in het begin twijfels over het spelen in Terminator Salvation?
Christian Bale: Toen ik benaderd werd om een rol te spelen in het vierde deel, had ik niet het gevoel dat de serie in een nieuw jasje werd gestoken. Daarom wees ik het aanbod keer op keer af. Tijdens de vele gesprekken met de producenten over de toekomst van Terminator en de potentiële nieuwe richting van het verhaal, bedacht ik me. Zoals vaker gebeurt in mijn leven, raadden veel mensen in mijn omgeving mij af om in Terminator: Salvation te spelen. Ze vonden het een te groot risico voor mijn carrière. Die gedachte wakkerde het vuur juist in mij aan om de rol op mij te nemen.

Hoe heb je het personage John Connor benaderd? Wat voor soort man is hij?
Christian Bale: Hij is een beetje een vreemde vogel, want hij is zich al vele jaren bewust van zijn lotsbestemming. Zijn moeder Sarah Connor zei: "There is no fate but what we make for ourselves." Hij begrijpt dat hij net zo goed lekker achterover kan leunen, want alles is toch al in gang gezet. De wereld is een chaos en dingen kunnen nog steeds veranderen, maar het moet vreemd zijn om op te groeien met het idee, dat je de erfgenaam bent van het verzet en daarom de redder van de mensheid bent. John is iemand die excelleert in tijden van crisis en wanhoop. Hij is de man op wie je kunt bouwen. Ik weet niet zeker of je ook lol met hem kunt trappen. Ik denk niet dat hij weet hoe dat moet. (lacht)

Hoe raakte Jonathan Nolan, de Britse scenarist van The Dark Knight, bij het project betrokken?
Christian Bale: Tijdens de scriptfase moesten we opboksen tegen de schrijversstaking, die veel langer duurde dan verwacht. We kwamen steeds dichter in de buurt van de draaidagen en die konden we niet uitstellen. Wat ik mij niet realiseerde was dat films zoals Terminator Salvation te vergelijken zijn met grote bedrijven die de economie van een land overeind moet houden. Dit soort films houdt filmstudio's in leven. Dus moesten we snel iets verzinnen om het script in orde te maken. Vandaar dat ik Jonathan Nolan belde. Hij bedacht een verhaallijn die in een aantal opzichten totaal verschilde van de vorige films, maar tegelijkertijd trouw bleef aan de Terminator mythologie.

Kun je iets vertellen over de bijzondere relatie die je hebt met Jonathan Nolan en zijn broer Christopher, de regisseur van The Dark Knight?
Christian Bale: We hebben inderdaad een bijzondere relatie. Ik hoop dat we in de toekomst nog vaker zullen samenwerken, maar ik denk dat ze mijn kop inmiddels spuugzat zijn! (lacht) Chris verkeert in een bijzondere positie, want hij is in zowel in Engeland als in Amerika opgegroeid. Hij begrijpt hierdoor beide landen. Hij begrijpt filmtaal en ik niet. Ik probeer de logica van de echte wereld toe te passen in mijn acteerwerk. Er zijn momenten tijdens de opnames, waar die realiteit plaats moet maken voor filmwereldlogica. Dan moet je de regisseur vertrouwen.

Terminator Salvation bevat een ongekend aantal speciale effecten. Hoe sta je daar als acteur tegenover?
Christian Bale: Tijdens de opnames dachten wij dat we de hoofdrollen vertolkten. Vergeet het maar! Wanneer eenmaal de CGI en de Terminators in de film zijn verwerkt, spelen zij de hoofdrol. Natuurlijk zouden die prachtige speciale effecten nergens zijn zonder een goed verhaal.

Regisseur McG en Christian Bale

Je hebt veel ervaring in het actiegenre. In welk opzicht waren de opnames van Terminator Salvation een uitdaging?
Christian Bale: In fysiek opzicht? Helemaal niet. Ik was zelfs verbaasd hoe gemakkelijk de opnames verliepen in vergelijking tot mijn vorige films. Wanneer een Terminator je bij de strot grijpt, is het met je gedaan. Dus het waren vooral veel vuurgevechten en die waren veel minder vermoeiend dan vechtscènes.

Heb je met Arnold Schwarzenegger gesproken over Terminator?
Christian Bale: Ik kwam hem tegen in een parkeergarage en we spraken elkaar even. Ik heb hem uitgelegd wat we van plan zijn met Terminator Salvation. Uiteraard was hij heel nieuwsgierig, maar hij was ook sceptisch. Hij wil natuurlijk dat we het niet verknallen, want het is zijn kindje. (lacht) Ik heb begrepen dat hij de film onlangs heeft gezien.


Regisseur McG(Charlie's Angels) staat vooral bekend om zijn pats-boem actie sequenties en niet om het vertellen van een verhaal. Hoe denkt u dat het publiek daarop reageert?
Christian Bale: Ik denk dat je onderscheid moet maken tussen zijn films. McG heeft mij vooraf beloofd, dat hij probeert om iets maken wat hij nog nooit gedaan heeft. Op het gebied van wat er mogelijk is in de zogenaamde sciencefiction-comicboekfilms, is de lat door Christopher Nolans Batman-films zeer hoog gelegd. Je kunt een fantastisch persoonlijk drama vertellen, zonder dat het ten koste gaat van het actiespektakel. Natuurlijk moet de film pats-boem scènes bevatten, maar persoonlijk ben ik die na tien minuten zat.

Voel je je nog steeds net zo gepassioneerd voor elke rol die je aanneemt?
Christian Bale: Vaak wel. Ik vind het nog steeds erg spannend om te zien of ik wel of niet een rol verknal. Vaak denk ik dat een rol geweldig heeft uitgepakt, tot ik de film zie en denk: "Dat is gewoon verschrikkelijk!" Als je een rol aanneemt spring je altijd in het diepe, want het draait om team work. Ik ben nog steeds verrast als ik voor een film gevraagd word. Ik had nooit gedacht, dat ik me in deze positie zou begeven. Ik houd er rekening mee dat elke rol mijn laatste kan zijn.

Echt waar?
Christian Bale: Ja, want ik zie het vaak in mijn omgeving gebeuren. Het ene moment wil iedereen met je werken en van het ene op het andere moment wil niemand meer iets met je te maken hebben.

Neem je meer verantwoordelijkheid dan andere acteurs tijdens de opnames?
Christian Bale: Ik vind dat de regisseur de eindverantwoordelijke is. Elke film vereist voor mij een verschillende aanpak en gedragscode. Ik wist een lange tijd niet hoe ik moest omgaan met het feit dat ik de hoofdrolspeler ben. Ik bepaal de sfeer op de set en hoe mensen met elkaar omgaan. Ik blijf dit vreemd vinden, want ik zie mezelf niet als een geboren leider. Ik ben een eenling en ik kan er niet tegen, wanneer mensen mij vragen wat 'het plan' is. Ik doe mijn eigen ding en als ik daarmee het goede voorbeeld geef, prima.

Kun je iets vertellen over jouw medespeler, Sam Worthington?
Christian Bale: Sam is geweldig. Ik bepaalde wie Marcus zou spelen en kon uit veel namen kiezen. Ik herinnerde me Sam uit een paar Australische films en was diep onder de indruk. Ik vroeg mijn vriend Russell Crowe naar Sam en die was zeer enthousiast over hem. Toen ik Sam ontmoette, wist ik direct dat hij Marcus moest spelen. Hij heeft veel acteerervaring, maar is nog onbekend in Amerika. Ik ben van mening dat je altijd moet gaan voor een onbekende acteur. Het publiek ziet dan alleen het personage en niet de filmster die een rol speelt.

01-06-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

30-05-2009 om 20:06 geschreven door Patje007

Twee keer viel Pedro Almodóvar in Cannes in de prijzen; twee keer speelde Penélope Cruz in de bekroonde film. Op het filmfestival van Cannes stelde Pedro Almodóvar de film Los Abrazos Rotos voor.                      




Het verhaal: Harry Caine leeft en schrijft al 14 jaar lang in het donker, sinds hij een auto-ongeval had en daarbij blind werd. De enige mensen die hem helpen zijn Judit Garcia en haar zoon Diego. Wanneer Diego iets overkomt en Harry besluit voor hem te zorgen, vertelt hij de jongen over het leven dat hij leidde voor het tragisch ongeval. Zijn leven als schrijver Harry Caine en regisseur Mateo Blanco, zijn leven met Lena, de liefde van zijn leven...


Een verslag van een interview naar aanleiding van de voorstelling van Los Abrazos Rotos op het filmfestival van Cannes:

Pedro Almodóvar sloft het dure Parijse hotel binnen op zijn geliefde baskets en met een dikke gebreide vest.
Een prijsje plakken op de outfit van Penélope Cruz is net iets moeilijker: haar witte jasje en skinny jeans komen misschien van een designer, maar misschien ook gewoon van het rek.
Ze zouden een hippe vader en dochter kunnen zijn: Pedro voert het hoge woord, zij kijkt hem geduldig aan.


Het Filmfestival van Cannes had u gevraagd om de jury voor te zitten, maar dat hebt u geweigerd.
Pedro Almodóvar: 'Het is niet de eerste keer dat ze me dat vragen. Ik heb altijd moeten weigeren uit tijdgebrek en dat kwam me goed uit, want ik haat het om films van anderen te beoordelen. Ik moet er niet aan denken dat een negatief oordeel van mij het succes van iemands film in de weg staat.'
'Op aandringen van mijn broer (Agustin Almodóvar is ook zijn producent) en mijn distributeur stel ik Los abrazos rotos wel voor in competitie. Maar eigenlijk hou ik niet van wedstrijden. Zelfs als je wint, is het raar om een palm te ontvangen, terwijl regisseurs die even goede films hebben gemaakt met lege handen blijven zitten.'
'Maar goed, de film zit nu in de competitie, dus ik zal de regels van het spel respecteren. Je kunt in Cannes op korte tijd ook veel promotie maken voor je film. Ik denk niet dat ik zal winnen, maar ik heb goede herinneringen aan elk bezoek dat ik aan Cannes heb gebracht: het festival is echt een viering van de film.'

Het mannelijke hoofdpersonage Mateo, ook wel bekend als Harry, is een regisseur.
Pedro Almodóvar: 'Er zit in al mijn films wel een alter ego van mezelf. Hitchcock kwam in al zijn films voor als figurant, ik stop veel dingen uit mijn privé-leven in mijn films.'
'Ik denk overigens dat er nog een mooie film te maken is over de vrouwen met wie Hitchcock werkte. Hij had een neurotische relatie met al zijn leading ladies. Hij was altijd op hen verliefd, maar omdat ze onbereikbaar bleven, nam hij wraak door ze heel slecht te behandelen tijdens de opnames.'
'Zijn narcisme bestond eruit een figurant te zijn, ik maak films over mezelf. Ik heb wel in mijn eigen films gespeeld, tot La ley del deseo, maar dat was altijd omdat een acteur niet kwam opdagen of omdat het budget niet toereikend was.'




Mateo wordt blind in de film, is dat uw schrikbeeld?
(Cruz begint hartelijk te lachen.) Pedro Almodóvar: 'Ik moet er niet aan denken dat mij overkomt wat ik mijn personages aandoe. Maar er zijn natuurlijk voorbeelden genoeg in de filmgeschiedenis van regisseurs die geobsedeerd zijn door blindheid - Nicholas Ray, bijvoorbeeld.'
'Het enige wat ik absoluut niet op zou geven mocht ik blind worden, is lezen. Desnoods zou ik wel voorlezers inhuren. En ik kan me voorstellen dat ik hen zou corrigeren terwijl ze lezen, zoals ik ook doe met mijn acteurs.' (lacht)
'Ik kan me zelfs voorstellen dat ik op het gehoor een toneelstuk zou regisseren. De beste scènes in mijn films heb ik op het gehoor geregisseerd: als de acteurs de tekst goed brengen, zit alles goed. Dat klopt toch, Pé?' (Penélope knikt)

Penélope speelt trouwens een actrice, die met een rijke man is getrouwd om hogerop te raken, wat ook een rol is, en zij en Mateo bekijken samen ook nog films - al die actrices! Hoe speelt u zoiets?
Penélope Cruz: 'Voor Volver had Pedro me gevraagd om veel Italiaanse neorealistische films te bekijken, met vrouwen als Claudia Cardinale, Sophia Loren en Anna Magnani. Maar hij wou vooral hun imago, als referentiekader. Pedro vraagt me nooit om een actrice na te bootsen. Dat zou ook onbegonnen werk zijn voor een vrouw als Lena, die al meerdere gezichten heeft.'
Pedro Almodóvar: 'Ik geef veeleer een soort iconografie aan, we bouwen een beeld uit samen met de kappers en costumiers. Het helpt actrices om hun rol op te bouwen, als ze zien hoe ze eruit zullen zien in de film.'

U bent zelf een stijlicoon, maar in de film staat u zeer huismoederlijk te koken.
Penélope Cruz: 'De waarheid is: voor films leren acteurs de raarste dingen. Ik kan bijvoorbeeld uitstekend blijven zitten op een galopperende kameel, want ik heb daar ooit vier maanden op geoefend (voor de film Sahara uit 2005, met Matthew McConaughey). Koken kan ik helemaal niet, maar ik kan razendsnel groenten snijden, omdat ik daar cursussen voor gevolgd heb. (lacht) Maar eigenlijk ben ik een ramp in de keuken. Het is trouwens één van de dingen die ik graag zou leren, voor mezelf.'
Pedro Almodóvar: 'De Penélope die een mode-icoon is, ken ik niet. Ze is eigenlijk een heel simpel meisje, ze is ook altijd simpel gekleed. En heel benaderbaar. (Draait zich naar Cruz.) Dat vind ik nu zo vreemd, dat jij niet kunt koken.'

'Los abrazos rotos' is, na 'Volver' en 'Todo sobre mi madre', al de derde film die u met Pedro Almodóvar maakt. Blijkbaar bevalt de samenwerking u?
Penélope Cruz: 'We kennen elkaar al zo lang, we hebben een intense relatie, of dat nu op de set is of tijdens de maanden voorbereiding vooraf. Ik kan de films die ik met Pedro heb gemaakt met geen enkele andere film vergelijken. Met hem samenwerken is altijd avontuurlijk, altijd anders.'






Waarom wilde u Lena spelen? Het is een gekwetste vrouw, maar ze is geen slachtoffer: niet het soort vrouw dat iedereen sympathiek zal vinden.
Penélope Cruz: 'Hombre! (denkt na) Haar passie voor de film, die ze zolang verborgen heeft moeten houden, maakt haar menselijk. Zelfs haar familie weet niet dat ze de droom koestert om te acteren. Maar ze houdt echt van Mateo, de regisseur. Bij hem kan ze zichzelf zijn: in zijn omgeving hoeft ze geen masker meer op te houden, is ze niet langer de dochter die zich voor haar familie opoffert. Het interessante is natuurlijk dat ze meer heeft moeten acteren in het echte leven dan voor de camera.'
Pedro Almodóvar: 'Ik wilde geen femme fatale verzinnen, dit verhaal heeft zich aan mij gedicteerd. Lena houdt echt van Mateo, maar het belangrijkste in zijn leven is film.'
'Als je een verhaal schrijft, weet je niet zo goed waar je zult uitkomen. Dat was deze keer niet anders: al schrijvend ontdekte ik dat deze film een liefdesverklaring zou worden aan 'de film'. Film vervolmaakt het leven: al onze mislukkingen, successen en experimenten maken onze films. Na zeventien films te hebben gemaakt en er duizenden te hebben gezien, is cinema een tweede natuur voor mij. Mijn leven is bijna uitsluitend film. Wat in mijn leven tussen twee films in gebeurt, gebruik ik wel weer in een volgende film.'

De kleuren in de film zijn weer opvallend fel.
Pedro Almodóvar: 'Ik gebruik geen realistische kleuren, maar ik wil ook geen valse realiteit opbouwen. Kijk, alle elementen van het filmbeeld zijn een beetje kunstmatig, of dat nu het decor is, of de kleuren, of de kostuums. Met die ingrediënten moet ik een mix maken, de kleuren kiezen die de emoties van een scène het meest in de verf zetten.'

'Ik ben opgegroeid in de jaren 1960, met de felle kleuren van de technicolor, later ook van de pop-art. Het is een palet dat ik nog steeds probeer te bereiken, en dat is mijn kleurenpalet geworden: een beetje Caribisch, een beetje barok - hoewel ik geboren ben in La Mancha, zowat de strengste regio van Spanje.'
'Maar de kleuren mogen geen gimmick worden, ze mogen niet te banaal of te gemakkelijk zijn. Ik kies ze met een dramatisch doel, ze moeten een bepaalde emotie losweken.'

'Onderschat niet hoe belangrijk zoiets is voor een medium als film. Herinner je de scène in Casablanca waarin Humphrey Bogart en Ingrid Bergman spreken over hun ontmoeting, de dag dat de Duitsers Parijs binnenmarcheerden? Hij zegt: “Hoe zou ik dat kunnen vergeten? De Duitsers marcheerden door Parijs en jij droeg een blauwe jurk tussen dat grijs., Wat dat niet oproept! Dat kun je bereiken met de juiste kleuren.'



Intussen weten we dat Pedro Almodóvar dit jaar verrassend naast de Gouden Palm heeft gegrepen voor de film Los Abrazos Rotos.
Ik kan jullie nog meegeven dat Los Abrazos Rotos sinds 20 mei 2009 in de Kinepolis bioscopen speelt.


Regie:  Pedro Almodóvar
Cast:   Penélope Cruz, Blanca Portillo, Lluis Homar
Genre: Drama
Duur:   127 minuten 

28-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

Hello filmfreaks,

Ik ben terug van een weekje weggeweest, en zal jullie vanaf deze week opnieuw zo goed mogelijk op de hoogte houden van interessante feiten, interviews en ander relevant filmnieuws
De voorbije week werd vooral gekenmerkt door een redelijk onverwachte winnaar van de Gouden Palm, uitgereikt te Cannes, namelijk Das weisse Band van Michael Haneke, regisseur van films zoals La Pianiste en Funny Games, dus bij ons niet zo heel bekend.
Voor de rest valt deze week vooral het uitstekende box-office resultaat op van Night at the museum 2, een komedie met oa. Ben Stiller en Owen Wilson, in de USA toch reeds goed voor 70,1 miljoen dollar en de 1ste plaats in de filmtop 10, bij ons binnengekomen op een 2de plaats.

Naar volgende week toe wordt het vooral uitkijken naar Terminator Salvation, het 4 de deel uit de Terminator Saga, met deze keer Christian Bale in de hoofdrol. Een link naar de trailer kunnen jullie in het onderdeel trailers aan de linkerkant(midden) van mijn blog bekijken.

See you.

27-05-2009 om 00:00 geschreven door Patje007

De film, scenarist/regisseur Tony Gilroy's indrukwekkende opvolger van Michael Clayton (2007), zit vol verrassende plotwendingen, biedt ratelende en intelligente dialogen en - misschien nog belangrijker - geeft Roberts opnieuw haar eerste hoofdrol sinds Mona Lisa Smile (2003).

Een gesprekje met Roberts over de film. En ondertussen leren we heel wat leuke dingen bij. Van waarom zij en Clive samen zo goed zijn op het scherm tot wat er nodig is om uitgenodigd te worden in haar keuken en waarom ze liever een afschuwelijk vettig stuk vlees eet dan een roddelmagazine leest.

1. Venijnige geliefden spelen in Closer (2004) bracht Julia en Clive dichter bij elkaar.

Roberts en Owen leerden elkaar kennen en werden vrienden op de set van Closer. Ze speelden er man en vrouw die elkaar beliegen, bedriegen en verbaal misbruiken. Maar toch benadrukt Roberts dat ze een geweldige tijd hadden tijdens de opnames. "Het gaat er bij momenten wild aan toe in Closer", zegt ze. "Maar het leuke is dat we werden begeleid door De Meester Mike Nichols en hij dwong ons die scènes te doen, hoe rauw of lelijk ze ook waren. Als je zo moet acteren dan word je ofwel goeie vrienden en moet je elkaar vertrouwen of spreek je nooit meer met elkaar omdat je je niet op je gemak voelt bij die persoon. Maar gelukkig voor ons, was het het eerste." Het resultaat van die vriendschap is te zien in bijna elke scène van Duplicity, en dat beseft Roberts maar al te goed: "Ik denk dat als je iemand vertrouwt, je ook plezanter en speelser kan zijn, en dat hadden die scènes nodig, dat extra sprankeltje."

2. Julia liegt graag... op het scherm.

Roberts sexy corporate dubbelagent Claire Stenwick is niet meteen de meest morele persoonlijkheid die ze ooit heeft gespeeld maar het is onmogelijk om niet voor haar te vallen, dat doet ook Owens Ray Koval. En Julia begrijpt ook de aantrekkelijkheid van haar personage. "Terwijl het verhaal zich ontspint laat Claire haar harnas vallen of verandert ze van versnelling", zegt ze. "Het leuke aan haar is, of je haar graag hebt of niet, is dat ze perfect gelukkig is met wie ze is, wat ze doet en hoe ze dat doet. Ze is daar nogal meedogenloos in. En terwijl haar relatie met Ray openbloeit, verandert ze van focus. Ik hou van die scène op het einde in de luchthaven, heel leuk om te spelen. Die is meesterlijk. Tony(Gilroy, de regisseur) is een heel, heel slimme kerel. Het is geweldig om te zien hoe die twee personages proberen om hun kaarten op tafel te leggen en ze geloven elkaar niet. Ik bedoel, hoe overtuig je de beste leugenaar die je kent dat je zelf niet aan het liegen bent. Dat is een superidee!"

3. Ze wil Duplicity geen comeback noemen maar ze heeft ook haar kinderen niet verwaarloosd.

Voor Duplicity had Amerika's favoriete actrice geen hoofdrol meer aangenomen sinds Mona Lisa Smile. Roberts was te zien in ensemble films of in bijrollen sinds ze aan een familie begonnen is met cameraman Danny Moder (ze hebben samen 3 kinderen). Maar ze benadrukt dat het geen comeback is. "Wel, het lijkt nog niet zo lang geleden sinds Charlie Wilson's War (2007) uitgekomen is en ik nog een film (Fireflies in the Garden - 2008) die in de zalen komt op vaderdag, dus ik voel me wel druk bezet. Iemand zei me onlangs dat ik 13 films had gemaakt in de laatste 6 jaar." Wanneer een reporter opmerkt dat daaronder ook haar stemmenwerk in Ant Bully (2006) en Charlotte's Web(2006) valt, antwoordt ze lachend. "Werk is werk. Als ik thuis vertrek om te gaan werken, is het werk." Ze weet ook dat journalisten het verhaal anders kunnen verpakken. "Luister, als iemand wil, dan kunnen ze zeggen dat ik mijn kinderen geen aandacht geef want ik heb zoveel films gemaakt de laatste jaren. Je kan dus zeggen wat je wil." Maar Roberts zelf voelt dat ze een goed evenwicht gevonden heeft en legt uit dat ze niet vaak meerdere films per jaar doet.

4. Als je Michael Clayton maakt, dan nodigt Julia je uit in haar keuken.

Stel dat je een filmmaker bent en je wil Roberts in je film, wat moet je daarvoor doen? "Het is een instinct. Ik voel gewoon als ik er deel wil van uit maken of niet", zegt ze. En waarom ze voor Duplicity gekozen heeft? Het antwoord is simpel: "Het is het hele pakket. Het is een goed gemaakt script en Tony is verleidelijk. Weet je, hij kwam op bezoek in mijn appartement en zat in mijn keuken en we hadden een lang gesprek. En ik herinner me dat ik zei: 'Als jij 6 maand lang op de set dezelfde kerel bent als die die nu in mijn keuken zit, dan doe ik mee.' En dat was zo. Hij was de kerel die in mijn keuken zat. Tot op vandaag is hij diezelfde persoon." En voor wie het zich afvraagt, voegt Roberts toe, "Niet iedereen is welkom in mijn keuken."

5. Ze is niet de allergrootste fan van de paparazzi.

Sorry heren paparazzi maar Julia vindt die stiekeme foto's van sterren die hun kinderen naar school brengen of hondendrollen opruimen allesbehalve fascinerend. "Het is zo verraderlijk en zinloos", zegt ze over de niet aflatende zoektocht van paparazzi om elk aspect van de sterren te fotograferen. "Het neemt de magie weg van iemand te zien in een film omdat je die mensen elk uur van elke dag ziet in iets wat ze samenbinden en een tijdschrift noemen. Als ik het kon vermijden dan deed ik dat maar ik hou ook van mijn job. En als het, zoals nu, gaat over een film die ik echt heel graag heb gemaakt, dan praat ik daar met plezier over. Het zou gewoon leuk zijn als het duidelijk was wat mensen precies interessant vinden."

6. Ze weigert roddelbladen te lezen.

Julia mag dan wel een vaste waarde zijn in de roddelbladen, het is niet meteen leesmateriaal voor op het kleinste kamertje in het Roberts-Moden huishouden. "Ik lees ze niet. Vroeger wel maar ik werd er ziek van." Hoe ziek? "Het is zoals een grote cheeseburger eten en halfweg denken: 'Wat ben ik hemelsnaam aan het doen?! Dit maakt me ziek." Wat niet betekent dat ze haar neus ophaalt voor een classy fotoshoot in een respectabel tijdschrift. "Ik zie, net zoals iedereen, graag een mooie foto van Clive in een tijdschrift maar ik moet geen foto zien van Clive in zijn boxershorts terwijl hij het vuilnis buiten zet."

7. Julia heeft nog niet genoeg van romantische komedies

Hoewel Roberts probleemloos van genre naar genre heeft gedarteld, zijn sommige van haar meest memorabele en geliefde rollen afkomstig uit romantische komedie: Pretty Woman(1990), My best friend's wedding (1997), Notting Hill (1999), enz. Maar ze heeft haar prostituee-botjes of trouwjurk niet meer aangetrokken in bijna 8 jaar. Maar de 41-jarige actrice is niet vies om er nog eentje te doen. "Het genre is niet dood voor mij", zegt ze. "Ik heb de laatste jaren een aantal echt grappige scripts gelezen, en dat is opmerkelijk. Maar als ik het doe moet ik me er wel goed bij voelen. Als je ouder wordt moet je de regels wel een beetje veranderen. Je moet de omstandigheden een beetje aanpassen om het te doen werken. Maar weet je, het is zeker niet voorbij en ik hou ervan om ze te lezen."

8. Julia en nichtje Emma Roberts praten nooit over het werk.

De 18-jaar oude Emma Roberts is snel aan het opklimmen in Hollywood dankzij rollen in Aquamarine (2006), Nancy Drew(2007) en Hotel for dogs(2009) maar toch wordt ze niet gecoacht door haar tante Julia. "Ik geef Emma geen raad over show business", biecht Roberts op. "Onze gesprekken zijn meer op een persoonlijk, familiaal niveau." En wat haar eigen kinderen betreft, Julia heeft geen haast om ze in de familybusiness te droppen: "Als mijn kinderen graag artiesten willen worden, dan heb ik graag dat ze wachten, liefst zo lang mogelijk."

23-05-2009 om 15:23 geschreven door Patje007