Matthias Schoenaerts(34) is 'sochtends van een vliegtuig uit New York gestapt.
Het schijnt dat hij erg moe is, maar daar is niets van te merken tijdens dit gesprek.
Hij spreekt enthousiast en in zorgvuldig geformuleerde bewoordingen over 'De
rouille et d'os', de film die volgende week in wereldpremière gaat op het filmfesti-
val van Cannes. Schoenaerts speelt een zwerver met een kind van vijf; Marion
Cotillard een voor hem onbereikbare trainster van orka's.

In Vlaanderen is meer aandacht besteed aan 'The loft', Erik Van Looys Amerikaanse
remake van 'Loft' waarin Schoenaerts zijn rol herneemt. Dat zal na deze week veran-
deren. Niet alleen is Jacques Audiard de opwindendste Franse regisseur van het mo-
ment, hij heeft ook de grootste fanclub in de Engelstalige landen.
The Guardian is niet de enige krant die Rust and bone 'een van de meest verwachte
films' van Cannes noemt.

Audiard staat ook bekend als carrièremaker. Romain Duris was ‘die student uit
L'auberge espagnole' toen Audiard hem castte als zware jongen die liever concert-
pianist wou worden in 'De battre mon coeur c'est arrêté'. Tahar Rahim was een no-
bele onbekende toen hij de hoofdrol in het verpletterende 'Un prophète' voor zijn
rekening nam.

Schoenaerts is een van de acteurs die het meest in de gaten zullen worden gehou-
den in Cannes, maar dat lijkt hem ontgaan te zijn in alle drukte. Hij is opgewonden
omdat hij een goed gevoel heeft bij 'De rouille et d'os' – hij heeft de film nog niet
gezien – en omdat hij heeft mogen werken met de door hem bewonderde regisseur.



Over Jacques Audiard:

Ik ben al fan van hem sinds 'Sur mes lèvres' uit 2001(een film over een dove vrouw en
een ex-bajesklant). Toen ik hoorde dat ik voor hem auditie mocht doen, sprong ik een
gat in de lucht. Omdat ik hem zo hard bewonder, vond ik het ook heel intimiderend om
hem te ontmoeten. Jacques heeft dan ook nog zo'n hallucinant charisma en een tast-
bare intelligentie, dus je voelt je klein als je met hem kennismaakt. Maar hij laat je
toe heel open met hem te zijn, speels zelfs. Dat heb je ook nodig als je moet samen-
werken.


Over het geweld in Audiards films:

Ik hou ervan dat zijn films heel bruut zijn, waarmee ik bedoel: rauw, maar heel fijnge-
voelig verteld, met heel veel smaak. De dingen die hij maakt, zijn nooit eerstegraads,
ordinair of onvolwassen. Het geweld is nooit gratuit. Je denkt nooit: Jààh, zeg...
Ze hebben ook altijd diepte, maar ze koketteren er niet mee. Ze zijn nooit zo fatalis-
tisch of zwartgallig dat ze zwemmen in hun eigen modder. Hij kan alles met finesse
vertellen.




Over hoe hij met echt geweld omgaat:

Dat varieert, het heeft met mijn geestesgesteldheid te maken. Ik hou er niet van. Ik heb
wel mijn temperament: ik kan heftig uit de hoek komen en ik kom ook voor mezelf op,
ik laat niet op mijn dak zitten. Maar ik zoek het zeker niet op. Toen ik jong was, was
dat wel iets anders. (lacht) Ik ben nu natuurlijk nog altijd piepjong. Maar geweld is wel
iets waar je beter leert mee om te gaan als je volwassener wordt.


Over Ali, het hoofdpersonage uit de film:

Hij is iemand die in de loop van de film de liefde ontdekt voor zijn kind, voor een vrouw,
voor zijn zus. Hij zal als kind wel geliefd geweest zijn, maar door omstandigheden is hij
er lang niet mee bezig geweest. Hij heeft een kind van vijf dat hij nooit heeft opgevoed.
Behalve met de moeder van het kind heeft hij nooit een band met iemand gehad en wie
weet hoe diep die misschien maar was. Hij is een overlever, een soort einzelgänger die
zich nooit bindt maar op een gegeven moment ontdekt dat hij daar behoefte aan heeft.
Dat geldt trouwens ook voor Stéphanie, het personage van Marion Cotillard: dat is ook
een vrouw die heel veel verliest en herleeft. Ze brengen elkaar terug naar het leven.


Matthias Schoenaerts in 'De Rouille et d'os


Ali is ook een bokser:

Vechten is de enige uitlaatklep die hij heeft. Die lichamelijkheid is heel belangrijk in die
film, want zijn emoties... Het is geen verbale man, die zichzelf kan verklaren. Hij kan niet
zeggen: “Ik ben zus en zo”. Zijn seksualiteit met Stéphanie en de manier waarop hij vecht,
komen uit dezelfde plek, en ze vertellen allebei veel over wie hij is.


Over kilo's aankomen:

Na Rundskop was ik behoorlijk afgevallen. Jacques wilde dat ik weer bijkwam, maar op
een andere manier dan in Rundskop. Hij wilde dat ik een buikje had en dat mijn torso bo-
venaan wat voller werd. Ik mocht niet afgetraind zijn: Ali mocht geen frisse uitstraling
hebben.


Scène uit De Rouille et d'os


Waarom zien al die regisseurs toch zo'n beest in
Ali?

Ik weet het niet, want op het moment dat ik die auditie deed, had ik die uitstraling dus
niet, al had de casting-director Rundskop wel gezien. Mijn fysiek was belangrijk, maar
niet zo belangrijk als in Rundskop. Voor mij lag de grote zoektocht in de relatie tussen
Stéphanie en Ali. Alles draaide om de juiste balans in hun verhouding: als die scheef
zat, waren we de film kwijt.

Het was een uitdaging voor mij om Ali oprecht en eenvoudig te maken zonder dat het
een boer werd of een idioot – iemand van wie je denkt: Gast, in hemelsnaam!
Hij steekt raar in elkaar, maar zijn bedoelingen zijn goed. Er zit een scène in waarin
hij Stéphanie een voorstel doet: daarin moet hij ontwapenend zijn, maar toch misplaatst;
aandoenlijk maar ook brutaal. Die scène was een sleutel voor de hele film.
Tijdens de auditie bij de casting-agent wilde ik er wat mee spelen, maar na twee versies
zei hij al dat het goed was. En ik maar aandringen om nog iets anders te mogen proberen.
Ik dacht: Ik ben hier nu in Parijs, ik wil dat Jacques ziet dat ik kan bewegen in een scène,
dat ik me niet meteen vastzet.


Scène uit 'De Rouille et d'os


Over acteren in het Frans:

Ik heb twee maanden in Parijs doorgebracht, zodat ik wel ultra-alert was voor die taal.
Mijn grootouders zijn Franstalig, als kind heb ik veel tijd bij hen doorgebracht. Daarna
heb ik het veel minder gesproken, waardoor het vloeiende natuurlijk verdwijnt, maar in
Parijs kwam dat snel terug. Ik heb me geen enkele keer afgevraagd: hoe moet ik dat
nu zeggen. Gelukkig, want anders ben je niet vrij om te spelen.


Over acteren met Marion Cotillard:

Zij komt perfect voorbereid naar de set, maar daar springt ze en ze ziet wel waar ze uit-
komt. Dat wil Jacques ook, het absolute. Hij repeteert tot hij weet wat hij allemaal met
een scène kan doen. Als je dan op de set komt, laat hij zich inspireren door de omgeving.
Wat hij draaide, was altijd anders dan wat er gerepeteerd was.


Marion Cotillard in 'De Rouille et d'os


Welke regisseurs staan nog op zijn lijstje?

Audiard stond niet op mijn lijst, want ik had geen lijst. Ik droomde er wel van om met
zo iemand te werken, maar ik vond het niet erg realistisch. Nu de grens zoveel verlegd
is, durf ik al eens namen te noemen. David Lynch, sowieso. Met Fateh Akin zou ik ook
heel graag werken. Of François Ozon. Maar ik hou ook van goeie genrefilms.
Het is zeker niet zo dat ik alleen nog auteursfilms wil maken.


Over ‘Blood ties', zijn volgende film:

We draaien in juni in de Verenigde Staten. 'Blood ties' is een remake van een Franse
film, 'Les liens du sang', uit 2008, over twee broers, een kleine crimineel en een agent.
Guillaume Canet speelde een van de broers en regisseert nu de remake. Hij heeft het
scenario ook herschreven met James Gray, van 'Two lovers' en 'We own the night'.

Ik heb een heel mooie bijrol in de film en daar ben ik erg blij mee. Ik heb elf draaida-
gen en daarna neem ik vakantie. Ik ben te moe om nu in een hoofdrol te duiken en
daar twee à drie maanden fulltime mee bezig te zijn. Een goede bijrol op korte ter-
mijn die niet te veel tijd in beslag neemt, zie ik nog net zitten.
Dit was jaren zeventig, Brooklyn, goeie acteurs, goed scenario, mooie bijrol. Ik
dacht: dat doen we.




Dus alleen maar olifantenpijpen, geen zware
lichamelijke metamorfose?

Absoluut. En een ander kapsel, maar geen pruik. Ik laat dit hier(wijst naar zijn kruin)
groeien, en dan zien we wel wat we ermee kunnen doen. En niet moeten afvallen of
bijkomen is leuk.

Hoewel, er is misschien nog een heel mooie film van Régis Wargnier, de regisseur
van 'Indochine'. Daar zou ik heel erg voor moeten vermageren – het speelt zich af
ten tijde van de Rode Khmer. Maar het valt nog te bezien of dat qua planning wel
haalbaar is.


'De rouille et d'os' komt uitzonderlijk op donderdag 17 mei in de zalen.