Gisteren avond rond 6 H, net voor de duisternis inviel hebben we de Saybia klaar gemaakt voor de overtocht naar Antigua. Alles goed vastzetten, want het is een tocht in open Oceaan, dus golven van 2 m zijn een garantie.
We wilden ook vroeg in bed, om de dag nadien rond een uur of 7 te kunnen vertrekken. Maar hoe snel kunnen plannen veranderen?!...
Een wind steekt op in de baai waar we hier liggen, harder en harder, in de duisternis. We liggen op anker en Alain beslist om ankerwacht te doen. Ankerwacht betekent dat je wakker blijft om te zien of het anker het wel houdt, maar ook wat de boten rondom jou doen. Heel dikwijls doet jou anker het goed, maar gaat je buurman krabben, en heb je meer problemen met die boot dat met je eigen boot.
Hoe was de situatie in de baai, rond 22 H begon het eerste anker te krabben, gelukkig ver van ons, maar dit is niet makkelijk om in het stik donker je anker op te halen, een betere plaats te zoeken en terug je anker te laten vallen. Hoe was de situatie rond onze boot? Een Nederlandse boot voor ons komt tot op 5 meter van ons, ik vraag hem zijn ankerketting een paar meter op te halen, en dat lukt. Een Amerikaanse catamaran komt gevaarlijk dicht, hij kan geen ketting meer bijgeven, daar al zijn ketting is opgebruikt, na een paar uur lukt het hem om een touw bij te steken, maar dat geeft tot gevolg dat zijn boot zwiert achter zijn anker als een gek. Rond 02 H 's nachts komt er een zeilboot van helemaal vooraan in de baai met een krabbend anker rakelings langs een mooi Amerikaans jacht, naast ons krijgt zijn anker terug vaste grond, terug een boot rond ons om zorgen over te maken. Voor het tweede deel van de nacht hebben we drie boten in de gaten te houden, en hopen dat ons eigen anker het houdt. Ondertussen blijft het loeien,... Opeens gaat helemaal onze Lazy Jack open, dit is de zeilzak dat ons grootzeil samenhoudt, het grootzeil begint te flapperen, vlug met enkele touwen alles terug samenbinden. Hier en daar gaat er nog eentje krabben, sommigen proberen terug te ankeren, anderen houden het voor bekeken en varen weg, naar veiliger oorden.
Onze zeiltocht wordt met minstens een dag uitgesteld,....
Slapen is nu een primeur, op het moment dat de zon opkomt,... We herzien onze planningen.
Tijden vliegen voorbij als je het naar je zin hebt. Wat viel ons vorige nacht op??? GEEN WIND,... Sedert we vertrokken zijn, een twee maanden geleden, hebben we eigenlijk geen winden gekend die minder dan 15 knopen (4 Beaufort) waaiden. Vorige nacht werd ik wakker, als je voor anker ligt heb je altijd 1 oor dat waakzaam blijft, van de wind die weg was, geen wind, nada. Iedere boot lag aan zijn anker in een richting die hij zelf het best vond, alles door elkaar. Dat ziet er goed uit, dacht ik, want morgen varen we naar het Noorden van Guadeloupe, Deshaye.
Niet getreurd, de volgende ochtend lag de ankerketting al weer strak, met een bries van 15 knopen. Ideaal om vroeg de zeilen te heisen en richting pal Noord.
Halfweg de trip krijgen we een oliegladde zee, en windkracht 0,0. Motor aan en onze eerste trip op motor.
Deshaye is een tussenstop naar Antigua, wat we later deze week willen gaan bezoeken. Terug een cultuurwissel van rechtsrijdende auto's op het Franse Guadeloupe en de linksrijdende op het Engelse Antigua.
In Deshaye gaan we vermoedelijk, een toertje doen op het eiland, prachtige regenwouden, watervallen en niet te vergeten, beschermd gebied door onze voorganger Jean Cousteau, "Le Jardin Japonaise" een pareltje onder water. Een van de mooiste plekjes om te duiken en te snorkelen. Vorige jaar twee keer bezocht en we willen dit terug zien. Dit heeft zo'n indruk op ons nagelaten, dat we er niet voorbij kunnen.
We liggen sinds een paar nachten op de eilandengroep Les Saintes. We raken hier niet uitgekeken, veel bezoeken we met de dinghi, resultaat, ook dat bootje moet een keer tanken, maar waar ga je tanken op een eiland zonder auto's?
Ok er rijden heel wat scooters, dus die rijden op benzine. Bij navraag blijkt benzine een serieus probleem. Er is een kleine handelaar die benzine verkoopt, helemaal in de bergen, niet bereikbaar met scooter. Vanaf onze boot is het meer dan een uur lopen. We kunnen een scooter huren, maar eigenlijk heeft dit geen zin, want meer dan de helft van de afstand is een heel slechte weg die alleen te voet is te bereiken. Een andere optie is met de dinghi twee baaien verder te varen en dan een kwartier te lopen, dit laatste zien we niet zitten met de dinghi, te ver en te hoge golven in open zee. Dus geladen met een jerrycan op stap voor een Calvarie tocht van meer dan een uur. We nemen de juiste keuze om dit vroeg in de ochtend te doen, voor de schreiende hitte. De laatste kilometer is een geitepad, niet te geloven, maar goed onze conditie wordt er alleen maar beter door. De wandeling is adembenemend en we worden vergezeld door tientallen geiten. Uiteindelijk worden we vriendelijk bediend door Leonard, de pompist, en zetten we onze terugweg geladen met 10 L (10kg) benzine. Met armen van 10 cm langer komen we uiteindelijk terug aan boord.
Iles Des Saintes, een eilandengroep ten zuiden van Guadeloupe. Er valt veel te zien hier, vandaag zijn we na een lange tocht met de dinghi (onze bijboot), naar het Eiland Cabrit gevaren. Wat is er speciaal, er woont 1 man. Hij verblijft hier het hele jaar behalve als er sneeuw valt, hmmm.... Waar leeft hij van, hij maakt maskers uit klei, die hij daar zelf ontgint, hij schildert ze en verkoopt ze. Wat een leven, geen electriciteit, verzamelt regenwater om te drinken, en onderhoudt het mooie witte strand. Woorden zijn hier niet nodig, de foto's hieronder geven je een indruk, en geniet van de stilte daar.
De trip van Dominica naar Les Saintes, was een droom van een zeiltrip. De wind op 90 graden, 20 knopen wind en golven anderhalve meter. Zo vindt de Saybia zich op haar best. Zij loopt gemiddeld meer dan 9 knopen, en dat met twee reven. Het kon harder maar we willen ons bootje sparen. We hebben nog een pak mijlen te gaan.
Les Saintes is een eilanden groep die hoort bij Guadeloupe, terug op zijn Frans dus. Dit is een van de parels hier. Op deze eilanden rijden geen auto's. Alles heel miniem, wel een klein luchthaventje, en ferry's brengen toeristen van Guadeloupe naar hier. De meeste boten liggen hier aan de boei maar voor ons is geen meer vrij, dus maar op eigen anker. Wel winderig hier, maar goed we wennen stilaan. Onze windgenerator levert goed werk zo.
Morgen gaan we hier een beetje op verkenning, zowel aan land als het onder water.
Als we op anker liggen met een zekere wind slapen we nooit 100%. Ons navigatiesysteem kunnen we wel zo instellen dat als de boot zich minstens 30 meters verplaatst, het ankeralarm afgaat, om ons te wekken. Toch altijd een geruststelling. Om de twee uur zijn we toch een keer ons bed uit om de situatie te overzien.
Voordeel van op anker liggen is de zalige rust, geen buren zoals in een haven, wat een vrijheid. Een ritueel is 's'ochtens voor het ontbijt een frisse (alhoewel in zeewater van 28°) duik en een paar 100 meter zwemmen. Dit houdt ons in conditie. Terzelfdertijd duik ik naar het anker om te kijken of nog alles goed vastzit.
Soms onderbreken we even onze trips en blijven we een beetje ter plekke om op adem te komen en te klussen aan de boot, je kan je niet voorstellen wat er zoal stuk gaat,.. ..- koelventilator van de frigo, we zitten hier op een heel basic eiland, dus zoeken maar, ik vind er eentje in een computershop. - het overdrukventiel van de waterverwarmer lekt zwaar, gelukkig waren we aan boord of onze hele watervoorraad was weggelopen - een lek in de watermaker installatie, oorzaak een terugslagklep die lekt, gelukkig heb ik die in reserve - transfo's die 220 v leveren, 2 van de 4 stuk, hopelijk te vinden op de Franse eilanden, hier werkt alles op 110 volt. Gelukkig kleine zaken en goed op te lossen. Ook de lader van mijn pc liet de geest, als je hier praat over een Apple, lijkt of het dondert in Keulen. Dus momenteel enkel nog een iPad om de blog bij te werken. Dit moet je aanzien als deel van de reis, als je jou daar druk om maakt heb je niets aan de reis. We hebben vrienden ontmoet die daarom de reis hebben afgebroken, teveel problemen met de boot. Ook vonden ze het zeilen hier te zwaar. Maar daar hadden we het al over, het is hier dit jaar vrij winderig en meer golven. Normaal gaat naar mate de zomer vordert de wind ook iets meer liggen, maar wat is nog normaal??? Wij proberen van iedere dag te genieten, wij zien iedere dag als een geschenk, en zijn heel blij dat we hebben doorgezet en dit mogen meemaken. De omgeving, de temperatuur, de locale bevolking maakt alles goed. Niet om hier te komen wonen, maar bezoeken loont de moeite, en doet steeds verlangen om verder te varen, .... En dat zijn we ook van plan.
