Als het echt de bedoeling is om de wereld rond te zeilen, of toch een groot deel ervan dan heb je in eerste instantie rekening te houden met de overheersende winden. Over de hele wereld gezien heb je bijna steeds de aanwezige Passaatwinden, Trade-wind (engels), alizée (Frans). Boven de evenaar, in het noordelijke halfrond waaien die hoofdzakelijk uit het Noordoosten, in het zuidelijk halfrond komen die uit het Zuidoosten, aan de evenaar raken die elkaar niet, want daar heb je meestal te maken met een windstille zone, de doldrums genaamd, een ware verschrikking voor een zeiler, midden op de oceaan zonder wind, Naast deze mondiale situatie, heb je natuurlijk veel plaatselijke verschijnselen, landstukken met bergketens, eilanden, landtongen kunnen dit beeld zwaar verstoren. Het is dan ook logisch, als men zich in hoofdzaak laat voortbewegen door zeilen dat je best deze winden vanuit de goede richting neemt. Een ander zeer belangrijk item zijn orkanen, zij hebben ook een tijdsbeeld en bepaalde zones waar ze zich ontwikkelen en verplaatsen. Daar zijn de Caraïben een goed (slecht) voorbeeld van, daar blijf je best weg tussen juni en oktober, buiten deze periode zijn er slechts enkele procenten kans op het ontwikkelen van een orkaan. Wij mogen er niet aan denken dat dit ons overkomt, een orkaan kan het einde betekenen van boot en bemanning, de zee kan dan zo hevig te keer gaan dat geen schip daar tegen bestand is. Er bestaan verslagen waar schippers spreken over golven van meer dan 30 meter hoog!
Concreet kan je de oversteek van de oceaan dus best plannen rond het eindejaar, vanaf november, dan heb je ruim 6 maanden om op de Caraïben te vertoeven. De meeste boten vertrekken vanuit Las Palmas, varen zo een paar honderd mijl richting zuid, via de Cap Verdische eilanden en nemen daar de Passaatwinden op richting Barbados, het dichtst gelegen eiland. Las Palmas is een zeer geschikte vertrekplaats, je kan hier voor het laatst goed bevoorraden aan voedsel en onderdelen voor de boot.
Op zo een tocht wordt er aan boord heel wat aan planning gedaan, taken worden verdeeld en alles wordt in beurtrollen onderverdeeld. In ons geval met drie personen zullen we shifts van 4 uur nemen, zo ben je 4 uur echt verantwoordelijk voor het schip, 4 uur ben je standby en 4 uur slaap je. Tijdens de 4 uren dat je van wacht bent voer je ook je verantwoordelijke taken uit. Taken, als nakijken motor en generator, zeilcontrole, koken, poetsen, controle van de voedselvoorraad, het schip nakijken op lekken en andere defecten worden dagelijks uitgevoerd. De standby periode dient om de persoon van wacht bij te staan bij een werk dat hij niet alleen aan kan. Bij extreme noodsituaties als storm of zware averij kan iedereen op appel geroepen worden. Er zijn ook speciale tekens om slapende personen wakker te maken, een bel of een sirene, het kan soms allemaal heel snel moeten gebeuren. Verder moet de slaap van een collega gerespecteerd worden, slapen is van levensbelang, veel ongelukken gebeuren door oververmoeidheid.
Dit lijkt allemaal nogal Spartaans, een beetje discipline hoort er wel te zijn, maar er wordt ook gezorgd voor de nodige afwisseling, zo wordt er steeds een reden gezocht om feest te vieren, een verjaardag van iemand aan boord of een achtergebleven familielid, de eerste 1000 mijl, bereiken van de evenaar, 10° nacht op zee, enz, Alles is goed om een feestmaaltijd te bereiden en uitgebreid te tafelen met uiteraard beperkte alcohol, alertheid is levensbelangrijk.
De nachten zijn dan ook onderverdeeld in deels slapen en deels zeilen, de persoon van wacht staat meestal een prachtige sterrenhemel te wachten, rustgevend en niet te beschrijven, de rust, het klotsende water, nu en dan een groepje dolfijnen op bezoek, Verder is het slapen op een steeds bewegend schip ook een sport op zich, bij onrustig weer hebben we dan ook een aangepast zeilbed,het is een smal en aan iedere kant afgesloten om uitrollen te vermijden. Het is even wennen maar na een tijdje wiegt het je zalig in slaap. Bij heel slecht weer wordt er veel buiten geslapen dit om eventuele noodsituaties snel onder controle te hebben.
Ook het bereiden van eten is eventjes wennen, soms vliegen er wel eens ongewild kommen door de kajuit. Koken wordt enkel gedaan bij betere weersomstandigheden, veel wordt er met een snelkookpan gewerkt, dit spaart gas en is veilig bij het omvallen. Het gasvuur is cardanisch opgesteld en vangt de grootste schommeling op. De keuken is ook de ideale plaats om zeeziek te worden, het zijn dan ook de sterkste magen die aan de kook gaan. We hebben ook heel veel snacks aan boord, een snelle hap is makkelijk als de boot teveel heen en weer slingert.
Dagelijks starten we ook voor een paar uur de generator om stroom op te wekken. De generator levert 220 volt en laadt de batterijen op. Tijdens het draaien worden ook allerlei elektrische toestellen geladen, sateliettelefoon, fototoestellen, pc, enz.
Dagelijks trachten we ook contact met de buitenwereld te maken. Dit gebeurt via de satellietlijn, we sturen dan mails naar onze familieleden en vrienden met de laatste nieuwtjes en steeds met onze posities, zo weet men in geval van nood waar ongeveer we ons bevinden. Een persoon aan land zal dan om de drie dagen onze website up to date houden, zo kunnen jullie van heel dichtbij onze avonturen meemaken.
Als men een wereldreis met een zeilboot in gedachten heeft, dan kan men er niet tussendoor twee grote oversteken te ondernemen. De eerste staat nu voor de boeg, namelijk het oversteken van de Atlantische oceaan, dit gebeurt meestal vanuit Las Palmas op Gran Canaria, waar we nu liggen. De kortste oversteek is naar Barbados, een eiland van de Benedenwindse Eilanden op de Caraïben. Een tussenstop is nog mogelijk op één van de eilanden op de Cap Verdische, een Portugese eilandengroep, ongeveer 800 mijl ten zuiden van de Canarische Eilanden. Het staat nog niet vast of we daar een stop voorzien, dit hangt af van waar we de Passaatwinden opvangen en of alles ok blijft aan boord van de Saybia. Voor wie ons een beetje volgt op de kaart kan zien dat we dus niet rechtdoor varen, géén rechte lijn die de kotste weg zou blijken. Dit alles heeft te maken met de heersende winden. We varen dus met een zuidelijke bocht om zo snel mogelijk de Passaatwinden te kunnen opvangen. Velen probeerden toch rechtdoor te varen en hadden te maken met dagen van windstilte, wat de reis uiteindelijk een stuk langer (in tijd) maakt. Het was Columbus die het ons allemaal voordeed en via deze Passaatwinden (Tradewinden) Amerika ontdekte. Deze winden ontwikkelden later een echte commerciële route van schepen die grondstoffen vervoerden, vandaar de Engelse naam Trade Winds. Ook moeten we rekening houden met de beste en veiligste periode om deze reis te ondernemen. De maanden mei tot oktober zijn zeker te vermijden daar de kans om in een storm te vallen met orkaankracht niet denkbeeldig is. De resterende maanden zijn vrij veilig en kan men bij een op voorhand goed bestudeerde weerkaart de oversteek vrij veilig plannen. Naast het nauw in de gaten houden van depressies en lage druk gebieden valt er natuurlijk nog veel meer voor te bereiden. Op de oceaan ben je echt wel op jezelf afgewezen, hulp kan ver weg zijn en je bent al snel buiten het bereik van hulpverlenende Helikopters en reddingsboten. Het enige waar je kan op hopen is een voorbijkomend vrachtschip die enige hulp kan verlenen, maar collegas die ons zijn voorgegaan vertelden ons dat zij hoogstens een 3-tal schepen hebben tegengekomen op hun oversteek. Deze situatie moet ons alert maken dat we bijna op alles zelf moeten voorzien zijn. Vandaar dat we in een volgend artikel een overzicht geven van veiligheidsmaatregelen en noodzakelijke voorzieningen. Dit maakt dat we nog steeds een ellenlange worklist hebben, die iedere keer als we iets kunnen weghalen van de lijst er wel weer iets nieuws voor de pinnen komt. Het lezen van zeilverslagen of het praten met mensen die deze reis al eens hebben ondernomen brengt ons weer terug op ideeën om weer een en ander aan te passen op de boot. We verzorgen dan ook onze boot alsof het een vliegtuig is, vele technische onderdelen zijn dubbel aan boord om eventuele pannes onderweg te herstellen. We kunnen alleen maar hopen dat we gespaard blijven van onoverkomelijke problemen.
Soms verloopt een vooropgestelde planning niet altijd zoals voorzien. Timing kan voor héél wat ergernis zorgen als die niet verloopt naar planning, en dit hebben we aan de lijve ondervonden. Het is nu ruim een jaar geleden dat we hier in Gran Canria zijn aangekomen. De reden dat we al die tijd hier zijn gebleven en ook onze site niet hebben bijgewerkt heeft grotendeels te maken dat we ondertussen niet veel hebben gevaren.
Voorlopig houdt de "crisis" en de moeilijke situatie in Spanje ons aan de wal. Het afronden van onze professionele activiteiten neemt veel meer tijd in dan voorzien, de Spaanse administratie werkt tergend traag en de laatste verkopen afronden verlopen ook al niet van een leien dakje.
Op een traag tempo werken we toch verder aan de voorbereidingen onze zeilboot voor de GROTE zeilreis, namelijk het oversteken van de Atlantische Oceaan, die nu voor de boeg staat. Een reis van ongeveer 2800 zeemijlen, omgerekend ongeveer 5000 km.
Ondertussen hebben we wel wat gezeild tussen de eilanden hier. We bezochten Fuertaventura en Lanzarote, allen eilanden van de archipel Canary. De tochten tussen de eilanden door geven je direct het gevoel wat oceaanzeilen is. De Atlantische Oceaan is een zee die, steeds in beweging is, een lange deining (golven) laten de boot steeds heen en weer huppelen, wat het leven aan boord niet altijd eenvoudig maakt. Het kan dus zijn dat hier golven van 3 meter staan met heel weinig wind, wat het varen sterk bemoeilijkt. Wind in de zeilen geeft steun aan de boot en maakt het varen een stuk aangenamer. Bij het naderen van een eiland, kan plots een heel sterke wind opsteken, valwinden die onstaan door de hoge gebergten die de Canarische eilanden rijk zijn. De wind verdubbelt gemakkelijk in snelheid wat het reven van de zeilen (verkleinen) noodzakelijk maakt.
De tocht naar Fuertaventura was een droomtocht, een zachte deining met een flinke wind, we waren er dan ook in geen tijd. De Saybia liet haar van haar beste kant zien met snelheden tot 9 knopen (16 km/h). Onderweg hebben we ook onze eerste stappen gezet in het zeevissen, en geloof het of niet maar Cindy haalde onze eerste BBQ via haar hengel uit de zee. Het was een mooie Bonita van ongeveer 2kg, een tonijnachtige. Diezelfde avond nog hebben we de delicatesse doorgespoeld met menig wijn.
Het feest werd al gauw brusk onderbroken door een sterk opstekende wind, tegen middernacht zaten we midden in de kern van een storm. Van slapen kwam al niet veel terecht, het was de hele nacht waken over ons zorgekind de "Saybia".
De volgende morgen zijn we met kleine oogjes toch maar verder gezeild richting Lanzarote. De eilanden liggen dicht bij elkaar en de ene windvlaag volgt de andere al gauw op. Deze twee eilanden laten zich opmerken door hun natuur, koolzwarte rotsen steken schril af van de soms nagelwitte stranden. De 7 eilanden zijn vulcanische eilanden, vandaar hun extreme kleuren en zeer grillige vormen. Op enkele toeristische plaatsen na zijn deze 2 eilanden vrij origineel en onaangetast gebleven, een droom op er door te reizen.
Na deze reis kregen we eigenlijk wel de smaak te pakken van het zeevissen, zo'n visje van een paar kilootjes is terug reden om een feestje te bouwen.
We gingen dan ook snel in op een uitnodiging van een Franse zeiler die ons een dag uitnodigde op zijn boot samen met een expert in zeevissen. Die dag was het geluk helemaal aan de kant van Alain. Al na 5 minuten haalde hij een pracht exemplaar uit het water. De foto's spreken voor zich. Het visje woog al gauw 4 kg en had lelijke giftige stekels op zijn rugvinnen staan. Eenmaal op het bord is het een lekkernij. Een Carpacho gaf ons de smaak van de oceaan rechtstreeks in de mond. Rauwe vis met een aangepaste saus gemaakt van heerlijke kruiden is echt een delicatesse.
