Toch wel een woordje over het weer. We lezen in allerlei gespecialiseerde boeken wanneer het beste moment is om dergelijke reis te ondernemen. Op basis van wat je leest ga je jou organiseren en uiteraard de trip plannen op het beste moment van het jaar. Daarom verkozen we midden januari als vertrekdatum. Verder lees je dan alles over klimaatverandering, opwarming van de aarde. Merken we daar iets van, antwoord is JA. We zijn echt op een uniek moment vertrokken, voor die periode was het weer op de oceaan volledig ontregeld door de ene depressie na de andere, die het noorden van de Atlantishe oceaan teisterden. Net na ons vertrek begonnen de storingen elkaar weer op te volgen. De tocht zelf bracht ons vrij zwaar weer, met gedurende de 17 dagen constant een wind tussen de 25 a 35 knopen, met versnellingen tot meer dan 40 knopen, meer dan 8 bft. Dit geeft een zee die echt wel al heftige golven met zich meebrengt. Verder hier op de Caribbean is het weer ook helemaal niet het gewone. Heel veel regen, weliswaar met heel aangename temperaturen, maar dan nog, . Met kerstmis is hier nog een zware storm gepasseerd die vele, vele doden heeft meegebracht. Een volledig dorp is met mensen en al in zee gespoeld, niemand overleefde deze grondverschuiving in St Lucia. We bezochten de plek, daar wordt je helemaal stil van. Voor ons is het dus opportuun de weerberichten van heel dichtbij te vormen. Voordeel met vroeger is dat de voorspellingen heel betrouwbaar zijn. We hadden dan ook voor de oversteek een profesioneel weerman van het KMI die ons dagelijks berichten doorstuurden ivm de best te volgen route. Het resultaat was dat we ongeveer 300 mijl meer hebben gevaren dan gepland, enkel door regelmatig onze koers te verleggen voor de meest rustige zones op de oceaan te vinden, maar soms kan je niet anders dan door een zware zone te varen. Ook de squalls, plaatselijke zware onweersbuien, waren dit jaar overvloedig, tot 10 per nacht, gewoon niet normaal. Dit is het gevaar om brokken te maken, want die winden komen plots op en kunnen jou zeilen aan flarden scheuren. Wel kunnen we die opsporen via de radar, wat je de kans geeft je voor te bereiden. Al bij al hebben we het goed gedaan. Bij de ARC, de fameuze rally zijn talloze gieken gebroken, en zeilen gescheurd, eentje verloor zelfs zijn mast. Maar goed dit is part van het avontuur. Maar we gaan niet klagen, het weer is en blijft hier een voltreffer, wanneer ik dit nu schrijf is het s'avonds 11 uur en ziet in zwembroek buiten met een pintje, hmmmm sorry maar dit is geen straf. Donsdekens zijn helemaal verdwenen uit het decor van de Saybia.
Korte tripjes nu zeker in vergelijking met de laatste lange reis.17 mijl, ongeveer 30 km naar de Pitons.Hoofdzakelijk mooie zijwind van een 20 a 25 knopen.Pitonbay is een pittoresk plaatsje waar het rustig vertoeven is, een nachtje overnacht, s'morgens terug anker op en naar Marigot Bay.Waw wat een baai, heel diep en beschermd. wat een paradijs, geniet van de foto's die we hierbij meesturen.We liggen op nog geen 10 meter van de Mangroves, de Saybia echt gemaneuvreerd tussen andere jachten heel dicht tegen de Mangroves.Onze boot ligt afgemeerd op een 10 meter ook van een gezonken en verlaten zeilboot.Dit geeft ons nu de voldoening van al onze jarenlange voorbereidingen, dit is het echt, voor anker in een baai met een parel van de natuur rondom ons.We beslissen direct om hier een nacht langer te vertoeven.Andere kant van de medaille, de veiligheid en de criminaliteit, onze dinghi gaat iedere dag uit het water en wordt veilig aan boord gebonden, we slapen met gesloten deuren en vensters.we nemen onze voorbereidingen. Maar goed een voorbereid man is er twee waard.Vandaag toch een trieste mail gekregen van goede vrienden die met de ARC, de rally die boten in groep over de oceaan brengt, de overtocht hebben gedaan, en hier dan al enkele weken hebben rondgevaren, die beslist hebben een punt achter hun reis te zetten en hun boot te koop te zetten. Reden, teveel problemen met de boot, een te zware overtocht, en teveel slecht weer, zeg maar teveel wind. Lees ook ons artikel over het weer voor wereldzeilers, .
We vertrekken morgenochtend een 18 mijl zuid, naar de Pitons, de 3 spitse kegelvormige bergen van om en bij de 2800 meter hoog. Een tochtje van een 3 tal uren. Daar gaan we voor anker voor een nacht. Op zaterdag varen we terug noordwaarts en stoppen in Marigot Bay, om de dag nadien dan verder te varen naar Martinique, een Frans eiland, waar we terug een haven zullen aandoen om onderdelen voor onze generator te zoeken. Het zal pas dan zijn dat we terug op internet kunnen en onze blog terug zullen bijwerken.
Hoe kom je er toe om dergelijke uitdagingen, niet zonder risico aan te gaan?
De drijfveer om niet steeds de kortste en gemakkelijkste weg te kiezen in het leven.
Een droom van jaren, zeilen is onze hobby.
Heel veel mensen zoeken hun ontspanning in het zeilen en zijn tevreden met hun vakantie en weekends door te brengen met het uit oefenen van hun hobby.
Bij ons is het anders, onze hobby, nee passie is zeilen, onze motivatie om de dagelijkse sleur te ruilen voor het avontuurlijke zonder zekerheid. Daarboven komt die drang om de wereld te ontdekken, niet alleen vanuit boeken en TV programma's, maar aan de lijve.
Dit zit in je genen. Lang vroegen we ons af, waarom willen we dit, waarom zoeken we die onzekerheid op. De beste manier om daar een antwoord op te vinden is het te verdringen. Maar steeds kwam die drang terug om die droom te verwezenlijken.
Komt daar bij dat je de gepaste mensen ontmoet die je die laatste stoot geven om door te gaan.
Dit bleek nog de laatste struikel te zijn, een goed team, die het werk en het risico verlicht. Zo ontstond het Saybia team, 5 mensen die elk hun taak vervullen in dit project.
Hoever staan we nu? Een goede 10% van de uitdaging is geslaagd, 3.000 mijl van de 26.000 zitten erop. Voor mij en het hele team wel de moeilijkste. Vragen over de bedrijfszekerheid van ons schip, de verstandhouding in het team, dit waren prangende vragen bij dit eerste hoofdstuk.
Een vrij zware tocht, met zijn periodes van zware vermoeidheid, beslissingen nemen hebben we tot een goed einde gebracht.
Wat komt is kroon op onze jarenlange voorbereidingen van dit hele project. De ervaringen van duizenden mijlen zeilen, uren napraten in allerlei sailers bars over de hele wereld, hebben een parate kennis met zich meebracht waardoor we durven te stellen dat we rijp zijn voor de volgende 26.000 mijl.
Komen er crisis momenten, heel zeker, maar dit is net de uitdaging van dit project.
Zijn we alleen op deze wereld met dit gekke idee?
Nee, een paar cijfers, vanuit Las Palmas vertrekken ongeveer 400 boten per jaar richting west, naar de Caribbean, ongeveer 15% daarvan reist verder door Panama de Pacific op.
Grote vraag, die mij schrik inboezemd, wat daarna. Een dergelijk project vergt zoveel voorbereiding alsof dit het einde van de wereld is, maar wat daarna?
We'll see,.....
Heel graag openen wij een forum op de blog over dit thema, mensen die net die laatste stap moeten zetten,....laat iets van je horen.
Grijp de kans om een stukje met ons mee te varen, en aan de lijve te ondervinden hoe boeiend, helend, en bevredigend het is om dit met ons te ontdekken. In de periode van april tot september hebben we nog een paar weekjes vrij.
Reacties graag op de blog of via mail, cinal@mailasail.com
Een toer op het eiland leert ons snel dat St Lucia niet het eerste het beste eiland is.
Engels eiland dus onze taxi driver reed keurig links van de weg en bracht ons veilig richting zuid. Dit deel van het eiland heeft heel wat te bieden.
Regenwouden, watervallen, nog steeds rokende en dampende vulkaan, en boven alles Europees erfgoed, Pittons, 3 steile bergtoppen in de vorm van steile kegels, bijna 3000 m hoog. Het is een stukje natuur dat nog een tijdje blijft nazinderen. We zijn na een vermoeiende dag onder de indruk, de foto's laten zeker een goede indruk na.
Het zeilen op zich is iets wat ons aanspreekt, maar een eiland, een streek aandoen vanuit zee geeft steeds dat ietsje meerwaarde aan onze reis. Iedere plek heeft zijn herinneringen en maakt het altijd een beetje moeilijk om verder te varen. Morgen nog een dagje in de haven, nog wat voorbereidingen aan de boot en dan gooien weer los en gaan we hoofdzakelijk op anker en genieten van de mooie beschermde baaien.
Boot en crew is weer helemaal klaar om te vertrekken. We hebben terug ons bioritme en hebben nu echt zin om te gaan zeilen. Eerste stop is de Pitons, een baai in St Lucia, daar gaan we een nacht voor anker. Volgende stop Marigot Bay, terug voor anker, dus misschien niet direct de gelegenheid om de blog bij te houden, bij gebrek aan WiFi. Le Marin in Martinique is het volgende en meteen een Frans eiland die we bezoeken. Vermoedelijk lopen we daar even de haven binnen.
Ieder Eiland hier heeft zijn eigen staat, vlag. Een voorraad vlaggen aan boord, de juiste uitzoeken is al een opdracht. Ziehier onze piraat met de eerste vlag,....
Als je 's nachts onder een sterrenhemel je wacht uitzit, en je kijkt op de plotter, en je ziet nog een 1500 mijl te gaan, dan heb je er ook evenveel opzitten, dandenk je toch een keer nu zit ik echt wel ver van alles. vandaar dat een goede voorbereiding je echt wel gerust kan stellen.
Tijdens de overtocht, iedere morgen doen we een check op deck, de zeilen, touwen, enz Je vindt dan ook een aantal vliegende vissen die zich doodvliegen op deck.
We voorzien een week te blijven hier in Rodney Bay in St Lucia. Geen straf om hier even op adem te komen. De haven is prachtig gelegen op het einde van een ruime baai met prachtig strand. Ondertussen komen we terug op adem en hebben we de tijd de Saybia terug op punt te brengen. Voor de wie interesse heeft in de techniek, de problemen aan de batterijen waren te wijten aan corrosie van de aansluitingen. Verder gaan we op zoek naar een thermostaat en zijn sensor voor de generator. Een probleem met de AIS was te wijten aan configuratie. Verder nog een schakelaar vervangen van elektrische winches. Gisteren een mooie tocht gemaakt met de dinghi in de haven en de baai. Toch heel wat boten hier van de ARC die hier zijn achtergebleven. Ja, iedere boot heeft zijn verhaal. Ondertussen plannen we een ontdekking om wat het eiland hier te bieden heeft. Wordt vervolgd. En verder genieten van het paradijs hier.
