Met THE SAYBIA de horiZON achterna

Dit jaar kampten we met wat problemen om via de satelliet telefoon verslag te brengen via onze blog. Het lukte ons enkel een maximum van 40 woorden door te sturen. Vandaar de korte verslagen.

In het weekend van 11 en 12 januari hebben we onze vertrekdatum vastgelegd op 14 januari om 10 h in de morgen. Dit moment is gekozen louter door het weerbeeld op de oceaan. Normaal beginnen zich in november en zeker in december de Trade Winds te vormen, een constante wind die ons in de goede richting brengt. De ene zware storing na de andere die zich ontwikkelden in het Noorden van de Atlantische oceaan vertekenden het gehele weerbeeld in dat gebied, zelfs op de Canarische Eilanden, waar we toch 6 jaar hebben verbleven was het heel slecht weer, weken na elkaar waren er storingen.

Uiteindelijk uitgewuifd door veel van onze vrienden zijn we stipt vertrokken vanuit Pasito Blanco in het zuiden van Gran Canaria voor onze oversteek van ongeveer 2700 mijlen.

Pas vertrokken en meteen had ons een stevige wind te pakken vanuit de goede richting. We waren al meteen verplicht de zeilen te reven (kleiner maken en aanpassen aan de sterkte van de wind). Al vanaf de eerste 20 mijlen hadden we het gevoel wat de oceaan ons te bieden had. Een boot die nooit meer stil zal liggen. Een boot waar we iedere stap die we doen moeten gaan berekenen. De wind liet ons niet meer in de steek, niet 1 moment tijdens de eerste duizend mijl. De motor heeft geen seconde gewerkt, wetende dat we 1000 liters aan stookolie aan boord hebben voor het geval dat de wind zou wegvallen. Concreet een stevige Noord Oost met een kracht tussen de 20 à 25 knopen. Golven van zo'n 3 meter. Golven op de oceaan zijn anders, lang massaal, maar je gaat eraan wennen.

Ritme van de dag, wat een aanpassing voor lichaam en zeker voor de maag. We zeilen in shiften van 4 uur, iedereen aan boord weet wanneer hij van dienst is of vrij heeft, dus een verandering van je slaapritme. Ook de spijsvertering heeft het zwaar om zich aan te passen aan de constante bewegingen van de boot.

Speciale gebeurtenissen, al na de tweede dag ontdekken we dat 2 batterijen het laten afweten. Alle 11 batterijen zijn vernieuwd voor vertrek. Het zijn wel de belangrijkste batterijen die onze electronicaketen voorzien van stroom, samen met onze automatische piloot. Daarentegen hebben we een subliem rendement van onze zonnepanelen. Deze voorzien ons over dag voor het volledige stroomverbruik. Dus we besluiten onze reis verder te zetten met de kapotte batterijen.

De boot, onze Saybia wordt zwaar beproefd bij vrij zware zee en strakke wind maar als een fiere juf gedraagt ze zich heel gedeesd en zorgt toch voor een zekere levenskwaliteit. Dagelijks wordt ze onderworpen aan een volledige check up, controle op waterlekken, batterijen, motor, generator, zeilen, enz,... De derde dag ontdekken we water achteraan in onze garage, daar waar onze watervoorraad en onze verse groenten zijn opgeslagen. Na wat zoekwerk ontdek ik dat het kraantje van de buitendouche lekte, met als resultaat dat toch een 100 liter water van onze watertank is verdwenen en alles onder water in de garage, dweilen maar en meteen de watermaker aan om de watervoorraad weer aan te vullen.

Verder nog een val van het grootzeil die is vastgeraakt, met deze hoge zee onmogelijk om in de mast te gaan nu, afwachten dus. Voorlopig zeilen op een uitgeboomde genua, en dat verloopt ook prima. Op een zeker moment MOB alarm, man over boord, wat was er gebeurd, het troeteldiertje, de Nounou van Sait heeft op een onbewaakt moment het vrije zeegat gekozen. Wat een verdriet, een ramp, al snel werd naald en draad gezocht om een vervanger te maken.

In de eerste 1000 mijl hebben we onze klok een uur terug gezet, 2 uur verschil met Belgie. Op 6 dagen waren onze eerste duizend mijl onder de kiel gepasseerd, motoruren: 12 min, generator 32 uren gedraaid, ongeveer 500 liter water aangemaakt door de watermaker.

Gewenning, ritme, organisatie, de miniwereld op de Saybia draait door. Het zwaarst wat doorweegt is de vermoeidheid. Echt doorslapen gaat moeilijk, de sfiften, de hoge zeeën maken het moeilijk een goede slaap te vinden.

Op dag 8 kruisen we op een afstand van 200 meter een Frans zeiljacht, niet terug te vinden op AIS, niet op radar, die Fransen toch, ongelofelijk, ik denk het enige wat ze bij hadden was een VHF, een marifoon, waarop ze contact met ons zochten om het weerbericht van de komende dagen even door te geven.

Dag 12, de verjaardag van Fatahi, we maken er een feestje van, wel beperkt, we dachten pannekoeken te bakken, maar golven van 4,5 meter waren iets te veel van het goede.

De wind trekt ook aan naar een gemiddelde van 30 knopen, de droom van iedere oceaanzeiler, en dat is ook zo, maar een keer een dagje op motor op een plat zeetje was toch welgekomen geweest. Maar goed we horen nu bij de oceaanzeilers dus het is prima weer. Niet normaal zijn zon en temperaturen. Tot dag 10 bijna geen zon, en koude nachten, s'nachts gaan de zeilpakken aan.

Ook van de partij, zijn de squalls, de lokale kleine maar soms hevige onweders, de top was er eentje van 48 knopen met heel forse regenbuien. Op een nacht kan je makkelijk tussen 5 à 10 stuks te verwerken krijgen. Voordeel je ziet ze op de radar.

Op dag 9 laat de generator ons in de steek, oei, eerst 2 batterijen stuk, nu dit, ingrijpen, na een korte diagnose lijkt de waterpomp stuk, een paar uur sleutelen en het machinetje draait weer heel trouw.

Ook de tweede duizend mijl doen we op minder dan 6 dagen. Terug alles zonder motor, een 40 uren generator, mede door de twee kapotte batterijen, en de watermaker maakte een goede 600 liter water op een kleine 5 uren.

Veranderingen zijn, de temperaturen worden tropisch, de zon is nu ook van de partij, zeilpakken verdwijnen in diepe opbergruimtes, voor ooit later. In de plaats komt zonnecrème met hoge beschermingsfactor. De wind, onze constante aanwezige 30 knopen, pal Oost, we slagen erin om plat voor het laken te varen, op een vrij comfortabele koers. Onze Saybia wordt geprezen voor het comfort wat hij ons toch biedt op deze toch vrij hoge zeeën.

Plots terug batterij alarm, wat nu weer, de zonnepanelen houden er mee op, da kan toch nie waar zijn, na een check up blijkt de zekering gesprongen, die panelen gaven zoveel dat de berekende zekering niet zwaar genoeg bleek. Namelijk net voor het vertrek heb ik nog een speciale regelaar gemonteerd, nl een mppt, voor de specialisten, en ja we hebben resultaat, de leverancier beloofde een meerrendement van 30%.

Naarmate we het Caraibisch gebied naderen moeten we ook alerter zijn op schepen. Tijdens de hele overtocht hebben we een vijftal schepen gekruist, meestal nemen we contact, de een al wat vriendelijker dan de ander.

Een pluim voor onze dames, tot het laatste moment eten we verse groenten en fruit. Door onze ervaringen met de ARC weten we perfect wat lang te bewaren is op zee. Soms schrikken we wat op tafel komt, want denkt ge van stoofkarbonades met verse appelmoes, en dat midden de oceaan.

Dag 14 terug feest,'s 'avonds wordt de boot helemaal omgetoverd in een piratenschip want Sait wordt 6. Cupcakes worden vers gebakken, een groots apart feest voor de jonge piraat, Happy birthday.

Als je op de teller nog 300 mijl ziet staan dan heb je het gevoel dat je er bent, maar tot de laatste mijl moet er worden gevaren, tot de laatste meter is het alert zijn.

Dag 15 en 16 zijn droomzeildagen, perfecte wind en aangepaste golven. Om de goed koers aan te houden moeten we gaan gijpen, betekent meteen ook de spiboom aan de andere kant, toch wel een gedoe, en ja net dan midden in een zonnig moment passeert een squall met regen als geen douche, we zagen met moeite elkaar nog staan. Maar goed bij een temperatuur van 28° zien we het maar als een verkoeling.

Rodney Bay in St Lucia is mooi, wat,... is aartsmooi, we liggen nu in een marina, even op adem te komen, daarna valt er flink wat te werken, de hele boot heeft een poetsbeurt nodig, ook een reeks reparaties wachten op herstelling, de kapotte batterijen,de generator heeft vervangstukken nodig, een van de navigatieschermen is uitgevallen,...'