Dit vaarseizoen begon eigenlijk vrij laat, heel wat werk te doen en steeds op het laatste nippertje nog heel wat te regelen, zoals het verhuren van ons huis, want dit jaar wordt 100% een zeiljaar. De zeilboot bracht de winter door in Frankrijk, we vonden daar een prima haven, ook voor onderhoud en werken aan het schip. Alles werd daar klaargestoomd voor het komende vaarseizoen.
Spanje... Estartit
12-04-2007
Op 12 april varen we voor een eerste opdracht van Zuid Frankrijk naar Estartit, een tocht van ongeveer 100 mijl (=180km). Estartit is een pittoresk dorpje aan de Costa Brava, gekend voor zijn paradijs onder water, iedere duiker kent hier de "Islas Medas". Aan boord de kopstukken van bijna alle Belgische Mutualiteit in uitnodiging van de Liberale, opdracht kustvaren en heerlijk op de culinaire toer.
Een heel toffe groep, die eventjes vergaten wat stress was,...
Grootzeil aan flarden
05-05-2007
Begin mei komt een koppeltje voor een weekendje plezierzeilen. Goede meteo, prachtig zonnetje, alles om van te genieten. Op zee voel je pas echt hoe het weer zit, en komt dikwijls niet overeen met wat we horen en zien op internet en de boordradio. Zo komen we dus in en forse windvlaag terecht, met gevolg het grootzeil scheurt helemaal tot aan de mast. zoelbloedig blijven, zeilen binnenhalen en de eerste de beste haven binnenvaren. Weer een ervaring rijker.
In totaal voeren wij zonder spi een oppervlakte van 125m² zeil, ongeveer 110kg.
Anker vast.
05-05-2007
We maken ons stilaan klaar om verder de Middellandse zee te verkennen en we gaan nog een nachtje voor anker in de mooie baai in Montgó. De avond van vertrek willen we het anker ophalen en het enige wat gebeurd is dat de neus van de boot naar beneden gaat, het anker muurvast. Het toeval wil dat we nog geen week eerder een duikuitrusting hadden gekocht voor noodgevallen. Het uitgelezen moment om dit te gaan testen, 15 meter naar beneden, en inderdaad de ankerketting zat helemaal rond een rots gedraaid, zo gefikst en terug verder.
Le Lavandou (Frankrijk)
05-05-2007
Een flinke tocht van zo'n 228 mijl, we doen nog een tussenstop in Coulioure en Cap, om nog afscheid te nemen van onze vrienden. We blijven een nachtje in de haven, varen dan met prachtig zeilweer onder genacker (een groot voorzeil gebruikt bij lichte wind) naar een van de drie eilanden aan de Côte Azur, en gaan voor anker in Port Cros. Tijd om het zeewater te testen, nog wat fris, maar een duik doet deugd, we zijn tenslotte nog maar begin juni. We nemen afscheid van onze vrienden Bob en Diane, varen via St Tropez, Cogolin, en zetten verder koers naar Ajaccio de hoofdstad van Corsica, dit is een flinke oversteek van bijna 200 mijl. De Middellandse zee toont haar niet van haar mooiste kant en we krijgen een vrij zware overtocht, veel wind en bijhorende golven. s'Morgens om 10h kunnen we ons anker laten zakken in de baai van Ajaccio. We kruipen snel in onze kooi en slapen een gat in de dag. s'Avonds ontmoeten we onze vriend Jean Marie, die gedurende 7 jaar de wereld rondzeilde, de avonden en nachten waren veel te kort om alles bij te praten. Uiteraard krijgen we een hele boel tips en raad. We nemen ook wat tijd om Corsica te verkennen. Corsica is een pareltje in de Middellandse zee.
Sardinië Noord:
20-05-2007
We kiezen verder een route via de westkust van Corsica, door de Bouche De Bonifacio, verder zuid langs de oostkust van Sardinië. Onze eerste stop, Porto Cervo. Het is wel even uitkijken hier, de noord-west kust van Sardinië is bezaaid met honderden eilandjes en rotspartijen, maar dat maakt het dan ook een paradijs voor zeilers. In Porto Cervo, een heel mondaine haven vinden we geen plaats voor onze 16 meter zeilboot en proberen anker uit te gooien voor de haven, maar tevergeefs, onze kiel steekt 3 meter diep, we riskeren de rotsen onder water te raken en beslissen verder te varen naar Portisco, een nieuwe haven met alle moderne faciliteiten. We verlangen naar onze kooi, een nacht op zee is steeds afmattend, we hijsen de Italiaanse vlag in het wand, proeven nog van de Italiaanse Rosé en dromen snel weg.
Sardinië Zuid
18-06-2007
Op 18 juni gooien we touwen los, met het kompas op 180° verder richting Zuid, dit voelen we ook aan de temperaturen, de zon brandt steeds harder op onze huid. Het weerbericht is prima voor ons, een rustig noorderbriesje beslist ons de genacker nog maar eens te hijsen. Dat bleek de verkeerde beslissing, bij het hijsen breken we ons stoomlicht, en het zeil stond nog geen half uur in het wand of we krijgen een plotse windshift van 180°, waarbij we de wind op de neus hebben met een snelheid van meer dan 20 knopen, in geen tijd scheurt ons geliefd zeil aan flarden. Snel alles van dek halen en met een reef (verkleinen van het zeil) in het grootzeil boksen we verder op tegen wind en golven. We zijn dan ook verplicht onze reis in te korten en binnen te lopen in Calaforte, een haven in the middle off nowhere. Uiteindelijk moeten we 3 dagen wachten op beter weer. Voor de oversteek naar Tunesië zit het weer nog niet ideaal en we varen naar Cagliare in Zuid Sardinië. De haven is oud, maar Cagliare is een typische Italiaanse stad, een mini Milaan. Cindy vindt het prima dat het weer ons niet toelaat om verder te varen, zij geniet van een citytrip en alles wat er bij hoort, de winkelstraten zijn adembenemend, de restaurantjes romantisch. Hier leren we ook een koppel Engelsen kennen, al 18 jaar ànderweg met hun oude Moody, zij hebben dezelfde route naar Tunesië, we bestuderen samen de beste tijd en reisweg om over te steken.
Douane en administratie
20-06-2007
We lagen in een diepe roes, toen er werd aangeklopt, een legertje douane en politie vragen aan boord te komen. Van een rompslomp gesproken, papieren voor onze identiteit, papieren van de boot, lijst opmaken van alle elektronica, lijst van alle alcohol aan boord (het interessantste voor hen, want daar eisen ze wel een deeltje van op, alcohol is hier ongeveer 10x duurder dan in Europa). Na meer dan een uur verdwijnen ze met alle papieren. Rond de middag komt een deel van het legertje terug, alles ok maar ze hebben een prachtig voorstel voor ons, ze kunnen ons voor een prikje (200, ja dit kon in Euros) ons een origineel dubbel bezorgen van ons inklaringsbewijs, daarmee zouden we dan in Europa alles taxfree kunnen kopen. Ja, hallo, we zeggen beleefd dat wij taksen betalen waar het moet en daarmee basta, uiteindelijk verdwijnen ze met een fles Ricard. Vriendelijk zeiden ze dat we de gele vlag mochten strijken, dit betekent dat we officieel zijn ingeklaard. Dit gaf ons al een eerste indruk van Afrika.
Hieronder onze eerste haven in het Afrikaanse contingent
Oversteek naar Tunesië:
25-06-2007
Alle websites, de boordradio en Navtex (weerfax) worden nauw bestudeerd om een beter zicht te hebben op het weerverloop. In het logboek noteren we route 182°, 124 mijl. We verlaten Europa op naar Noord Afrika. Het doet wel wat, een vreemde munt, alle gedoe met de douane, enz. We hebben een fikse wind op 120°, ideaal, hij wakkert aan, terug veel meer dan de weerberichten ons beloofden. We lopen snel, sneller dan we dachten, als het zo verder gaat komen we veel te vroeg aan en zal het nog donker zijn, niet ideaal als je een haven aanloopt die je nog niet kent. De reis verloopt goed, alleen de golven zijn veel hoger dan de wind die we hebben. Dat maakt het wat oncomfortabel aan boord, dus soep eten zit er niet in. Midden in de nacht word ik door mijn vrouwtje toch verrast met een lekkere spaghetti, dat breekt de eenzaamheid van de nacht en het maakt je terug wat sterker. Rond twee uur s'nachts krijgen we eindelijk land in zicht, de Afrikaanse kust. En inderdaad reeds om 4h liggen we voor de haven, we nemen geen risico en blijven rondjes varen tot het licht in de dag komt.
Een beetje toerist zijn in Tunesië:
10-07-2007
Bizerte is een kleine haven en helemaal niet toeristisch, de enkele toeristen die je hier tegenkomt kwamen ook per zeilboot. Dit geeft je direct een perfecte indruk van het land. De mensen zijn zeer gastvrij, het leven is er zeer goedkoop, 1/4 van de prijs van Europa, bijna iedereen spreekt Frans. We voelen ons goed in ons vel en gaan de stad in op verkenning. Een anekdote, we worden vriendelijk begroet door "een coiffeur" en waarom niet eens uitproberen. De oude man maakt er een echt kunstwerk van, ondertussen wordt Cindy getrakteerd op koffie, en na een uur knippen, vraag ik de rekening en de man zegt, eigenlijk niets, je geeft maar wat je wilt. Hij was zo fier een Europeaan het haar te kunnen knippen. We gaven hem een flinke fooi en zetten de weg verder naar de markt. Een belevenis op zich, alles supervers, maar hygiënisch lijkt het niet allemaal, koelingen voor vlees en vis zijn hier niet te bespeuren. Een ander heel raar fenomeen is dat je alle merkkledij en toebehoren hier vindt in de medina's, in de kleinste winkeltjes aan ongelofelijke prijzen, en er valt dan steeds nog te onderhandelen. Is het nep, misschien wel, maar het ziet er allemaal prima uit en over de kwaliteit valt niets te zeggen. Raar hoe arm het land er ook uitziet, een werknemer verdient hier tussen 200 en 300 per dag, iedereen loopt hier met Lacosta, Armani, enz...
Naar Hammamet:
15-07-2007
We hebben het voor bekeken, schrijven ons uit in Bizerte en varen 125 mijl verder naar Hammamet. We plannen een tussenstop na 20 mijlen in een volgens de pilot mooie baai. Na een 3 tal uurtjes mooi gezeild laten we het anker zakken in de baai Cap Farina. We maken een snelle lunch en vleien ons in de zon, geen half uur later komt er een wind opsteken en neemt een kracht aan van 7 bft. De wind zit west, terug kunnen we niet, er zit niets anders op dan verder te varen want het anker krijgt het zo hard te verduren dat wij al twee ankerhaken braken en een meertouw. Gelukkig is de richting goed, maar de wind blijft 30 à 35 knopen aanhouden. Rond middernacht ronden we Cap Bon, het kaap Hoorn van Tunesië, wat we daar zagen was niet te vertellen, nooit geziene massa's water stuwden ons vooruit, we haalden snelheden van 12 knopen over de grond. De nacht was pikdonker, het was een beetje akelig, we hadden enkel nog een stukje genua (voorzeil) op. Maar je leeft mee met de boot en het helpt je 100% alert te blijven. Uiteindelijk komen we aan in Hammamet Yasmin nog steeds met een wind van 25 knopen. Daar worden we met een zodiac van de haven begeleid naar onze plaats. We vinden ons zelf en beetje helden dat we het er weer eens goed hebben vanaf gebracht.
Het andere Tunesië:
25-07-2007
We kunnen niet geloven dat we nog steeds in Tunesië zijn, hier is alles mondain, meer westers en vooral veel duurder. Ons hoofddoel dat we naar hier zijn gekomen is om verbeteringswerken te laten uitvoeren op de boot met het oog op nog verdere reizen, er moet meer stookolie in de boot (tot 1000l), er moet een roestvrij stalen brug over de kuip met een dubbele zonnetent, het anker moet worden verstevigd, een tweede rolfok enz,... We praten hier met verschillende mensen en vinden vrij vlug de geschikte persoon, alles lukt hier wel maar je hebt tijd nodig, dag en uur voor een afspraak zijn hier niet gekend. Ondertussen zitten we nu in de haven Yasmin, midden in de toeristische zones. Wat een verschil met onze eerste haven, hoe kunnen de plaatselijke mensen zo anders worden onder invloed van de toeristen. Bij alles wat je koopt en betaalt moet je letten op de prijs en op je geld, ze willen enkel een ding van de toeristen en dat is geld, een anekdote je neemt een taxi en moet 7 Dinar betalen, je geeft een briefje van 10 en zeggen niet te kunnen wisselen, Cindy bezocht een hammam, een soort sauna, zij wist van een plaatselijke dat je 2,5 dinar betaalt, Cindy moest 10 betalen, en zo hebben we 10-tallen verhalen. Na een tijdje ken je de klappen van de zweep en verzet je ertegen, maar het geeft wel een beetje een wrange nasmaak.
