EEN DAG UIT HET LEVEN VAN OOMPJE EN ZIJN BULTJES.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De morgenstond heeft goud in de mond, maar deze morgen zeker niet, het is vandaag 12 mei en als ik tegen de zessen naar men kweek hok ga pletst de regen vrolijk neer. Het winterkoninkje zit op zijn vaste stek onder het hout hok, het wipt wat op en neer tussen men fiets en het venster het groet me zoals gewoonlijk met trurrit. Als ik nader bij kom blijft het zitten en kwikt het met zijn staartje alsof het wil zeggen ditmaal is het te slecht weer om weg te vluchten.

Het is iets na 6 uur als ik men hok betreed de mans zijn al driftig aan het zingen. Men eerste werk is de radio aanzetten en op de tonen van Laura Lynn  die beweerd dat ik haar 1000 maal heb bedrogen, begint men dag bij de bultjes. Zoals elke morgen noteer ik de temperatuur en luchtvochtigheid, voor binnen en buiten. Als ik door het venster zie overvalt mij de triestigheid van deze morgen, zonder bultjes lag ik nu nog enkele uren warm onder de wol. Niets daarvan 300 hongerige mondjes zitten te wachten op hun ontbijt, ik zorg voor ei voer en kiem zaad zodat de honger van de kleintjes kan gestild worden door moeder.

Het is bijna 6.30 uur en nu de bultjes hun jongen kunnen voederen, gaat oompje ook ontbijten, is het normaal niet eerst oompje en dan oompjes kinderen? Ik lees men krantje en eet men gekookt eitje dat door het vrouwtje is klaargezet, ze schenkt me een heerlijk geurende kop koffie in en we luisteren samen naar het nieuws op de radio. Het gaat nog steeds over de treinramp te Wetteren. Ik realiseer me dat ook hier op +- 500à600m een spoorweg loopt en ook hier donderen soms lange treinen met tankwagons over, ik durf er niet aan denken dat hier zoiets ook kan voorvallen. De mensen worden wel geëvacueerd maar wat zou er met men bultjes gebeuren als ik een aantal dagen niet naar huis mag?

Het is bijna 7.30 uur ik ben terug in men kweek hok op de radio gaat  Willy Sommers  me overtuigen dat achter de wolken altijd de zon schijnt, en de regen hij regende voort. Ook voor het koppeltje bosduiven is de dag begonnen ze marcheren over het gazon op zoek naar eten, en het mus mannetje komt wat verloren zaadjes pikken op het terras voor men hok, niets nieuw onder de regen zeker. Ik begin met men vast ritueel van drinken verversen  de zaadbakjes vullen, het kiem zaad spoelen, uitborstelen enz.

 Plots hoor ik een merel alarm slaan, de bosduiven en het musje stuiven weg. Over de houten schutting scheert een ekster achtervolgd door een kraai. De behendige vliegkunst van de ekster haalt het op de logge kraai, ze gaat boven op een hoge schouw zitten pronken en uitdagen, maar de kraai gaat rustig knabbelen aan een korst brood op het gazon. Ik plaats nog wat jongen over van de baby kooi naar een kweekbak om samen nog wat zelfstandiger te worden voor ze naar de vlucht gaan.

Ik zie op de klok dat ze 8.30 uur aangeeft tijd om de administratie bij te werken, de eieren te rapen of terug te leggen. Op de radio kweelt er eentje dat het leven te mooi is om niet te leven, voor mij is dat even anders, maandag is grote kuis dag . Rond de klok van negen begin ik met de eerste kweekbak, zand ziften, schuif en zitstokken afwassen. Op het prikbord hangt een oud affiche van de 1dag show te Antwerpen, vanop dit affiche kijkt Henri Leerman toe of ik het wel goed doe, Paul Daemen staat er op te pronken met die beker met zen grote oren, die iedereen wel wil winnen. Deze foto’s motiveren me om gefocust te blijven op het doel waar ik voor ga Om 11 uur is de laatste schuif gedaan en is alles opgeruimd, we doen onze tweede ronde met ei voer en kiem zaad . Op de radio zingen Erik en Sanne dat ze heimwee hebben naar huis, bij mij is het geen heimwee maar honger dat me naar huis lokt. Als ik buiten kom is de regen verdwenen en de zon zit inderdaad achter de wolken, ik laat de bultjes in de buitenvlucht en ga via de heuveltjes van Erika eten het is bijna 12 uur.

Om 13.30 uur ben ik terug aanwezig, het middagmaal en dutje was weer een weldaad, vol energie en uitgerust gaan we terug aan de slag, vanuit men zetel ga ik alles wat observeren en als er wat mis is vertellen de bultjes het wel. We verversen links en rechts nog wat, ik zie in de grote vlucht waar nu een 120tal jonge bultjes verblijven eens na of ik aan een stam bonte bultjes ga komen met die nieuwe regelgeving voor de omschrijving bont. Volgens Alex Beylemans gaat de regel van 10% afgeschaft worden en komt er eentje van 50% in de plaats. Op het volgende WK zou de reeksindeling er dan als volgt uitzien, vetstof is zuiver geel of wit zonder ook maar een vlek. Pigment is ook 100% dus zonder een gele pen of vlekje, bont word onderverdeeld in twee reeksen één met minder dan 50% bont en één met meer dan 50% bont.

Het is 14 uur en ik zit voor de TV. Ik volg een rit uit de ronde van Italië, de regen pletst ook daar uit de hemel, in een van de vorige ritten passeerden ze in Bari dit is de stad waar in januari het WK. zal plaats vinden voor de bultjes, nu maar hopen dat ze goed genoeg zijn. Italië het land waar ze gek zijn van bultjes en in veralgemening van houding en frissé kanaries. Waar ze enkel houden van mooie dingen, denken we maar aan Versace en Ferrari om dan nog maar van de Italiaanse schonen te zwijgen, was het niet de schoonheid van Sarah Pinacci die Frank Vandenbroucke naar topprestaties dreef op zijn fiets, en wie weet misschien niet alleen op zijn fiets. Gekke figuren makende en frivole krulveren dragende kanaries behoren eveneens tot de cultuur van dit volk.

Om 16 uur gaan we weer naar de volière we verversen het ei voer en aangezien ik gerantsoeneerd zaad verschaf moet ik ook dit weer verversen, nog wat water geven, nestjes en jongen eens nazien en tegen 17 uur is het tijd voor oompje om te gaan eten. Tegen 19 uur gaan we weer een half uurtje van uit men zetel wat zitten kijken naar, en genieten van de bultjes, voor de laatste maal deze dag zie ik het ei voer na en of ze verder niets te kort hebben. Om 20.30 uur loop ik men laatste ronde, ik zie alle nestjes met jongen na en als er nog een bekje open gaat plof ik er de voederspuit in zodat ze voldaan de nacht kunnen ingaan. Op  de tonen van  You’ll Never Walk Alone nog een laatste blik en dan sluit ik af, het alarm gaat aan en weer is er een dag voorbij. Rond 21 uur begint de dimmer zijn werk te doen en tegen 21.30 uur zijn al de bultjes slapen, morgen begint om 6 uur weer een nieuwe dag voor hen en voor oompje.