DE EERSTE MAAL

De eerste stapjes die ons van kruipertje tot lopertje maakten herinneren we ons meer uit de verhalen van de oma dan uit ons geheugen. Op wat latere leeftijd zijn onze herinneringen aan één eerste keer wat exacter, onze eerste schooldag op de grote school, of de eerste keer alleen naar de cinema, vergeten doet men dat niet. Zo herinner ik mij ook +-35 jaar geleden men eerste bultjes die ik ooit bezat, aangekocht bij Orni-Mondo toen de “place to be” voor menig vogelliefhebber. Bijna elke zaterdag van september tot Nieuwjaar dreef de gedachte “er moest eens iets zitten” me naar Borsbeek. En op een van die zaterdagen ontdekte ik er bultjes, als ik er nu aan terug denk was het meer een slechte Scotch- fancy dan bultjes. Ondanks de wat mindere kwaliteit van deze bultjes was dit de aanzet van men voorliefde voor dit ras. Enkele weken later kon ik bultjes van goede kwaliteit zien bij Orni-Mondo, men vertelde mij dat ze afkomstig waren van een grote Waalse liefhebber. Er verhuisde dan ook enkele vogels naar Pijpelheide en van toen af was ik bulten liefhebber-kweker.

Door omstandigheden buiten mijn wil veranderde ik in de winter van 82 het geweer van schouder, en de vogels werden ingeruild voor de duiven van vader. Maar oude liefde roest niet en na 25 jaar duivenmelker en enkele jaren zonder gevleugelde vrienden kwam de microbe terug.

Zo ook nu weer verander ik het geweer van schouder, van beoordeelde tot beoordelen. De eerste stappen zijn gezet om niet enkel als deelnemer op een TT aanwezig te zijn maar het ook eens als(aspirant) keurmeester te beleven. Na een gedegen opleiding en gevolgd door een theoretisch examen kon ik beiden afsluiten met een goed gevoel. Het examen zorgde voor de benodigde punten, maar de opleiding en bespreking van de verschillende rassen zorgde voor een nieuwe impuls. Vanaf nu zal een bezoek aan een show gans anders verlopen aangezien men blikveld aanzienlijk is verruimd. Ik kijk er al naar uit om ergens in oktober onder de hoede van ervaren keurmeesters de praktische kant van de zaak te mogen ervaren.

Door de standaard van de verschillend rassen eens van naderbij onder de loop te nemen en zaken te vergelijken voor zo ver dit kon, kwam ik tot eigenaardige vaststellingen. Voor al de rassen kan men twee constanten bepalen, de grootte en de houdingshoek in de tt-kooi. De grootte varieert tussen 11 cm voor de kleinste(fife&gloster) en 23cm voor de grootste(lancashire), wat me hier vooral verbaasde was dat in wezen de Belgische- Bult(17-18 cm) groter kan zijn dan de Yorkshire(17cm minstens). Vandaag in de praktijk stel ik vast en dan zeker in ons Belgen land dat bultjes die veel kleiner zijn dan de vereiste grootte het mooie weer maken op sommige shows? Het verleden leert ons dat de grootte van de Belgische bult ook vroeger soms voor contradictie zorgde, en net als Bart De Wever nu voorstelt ons Belgen land in twee splitste.

Nu de kweek voorbij is en de vogels samenzitten in grote volières is een periode aangebroken van relatieve rust voor mezelf. Op een uurtje na vragen de vogels weinig aandacht in deze zomerperiode. Zo blijft er meer tijd over om te genieten van de hobby, wat onkruiden verzamelen in de natuur voor de vogels of wegdromen voor de vlucht als ik weer eens een echte kampioen denk gezien te hebben. De bultjes mogen nog een aantal weken verlof nemen zodat ze voldoende rust-vakantie- compensatie- recuperatie- inhaal- en CV-dagen kunnen opnemen, om te voorkomen dat ze net als de cipiers, vluchtverkeersleiders of de spoorwegen in staking zouden gaan. Daarna volgt de inenting tegen de vogelpokken en starten ze onmiddellijk met de opleiding tot show vogels, die uiteindelijk het doel van hun bestaan verantwoord. De enkelingen die voorbestemd zijn voor de kweek en bewust gekweekt zijn naar een overaanbod van één of andere wel bepaalde kwaliteit worden op het voldoende aanwezig zijn beoordeeld. Als ze voldoen mogen ze verder uitgroeien en kan enkel hun gezondheid nog een storende factor zijn om het te maken als kweekvogel.

De rui doet zijn werk en elke morgen bedekt een zacht tapijtje van veren het kweek hok, moet men nu wat extra voorzien om deze te bespoedigen? Echt hoeft dit niet natuurlijk ook zonder iets toe te voegen aan voeding of drinkwater komt de vogel wel door de rui. Het is wel van groot belang dat het nieuwe verenkleed van een goede kwaliteit is, aangezien de veren de vogel maken. Dank zij men vroegere ervaring in de duivensport weet ik uit ondervinding dat al wat er misloopt tijdens de rui men kan aflezen in de veren van de duif, een slechte vlucht of enkele dagen op sukkel met de gezondheid dit alles kan men terug vinden in de slagpennen van de duif. Het is zelfs zo dat wanneer de duiven jongen dienen te voederen tijdens de rui ze deze onderbreken om te voorkomen dat ze moeten kiezen wie de benodigde voedingsstoffen nodig heeft, de jonge duif om te groeien, of de oude duif om een goed verenpak aan te maken. Ikzelf geef de voorkeur om een hulpmiddel tijdens de rui aan te bieden, zo meng ik tijdens de rui Murium Bird van Comed onder het eivoer. Tot het einde van de rui kunnen ze elke dag beschikken over wat eivoer om de benodigde voedingstoffen te kunnen opnemen.

Nog even geduld en dan breekt een mooie tijd aan, het africhten van de jonge bultjes. Net als een goudzoeker ga ik dan op zoek naar de ultieme vondst, en net als bij de goudzoeker gaat dit niet zonder slag of stoot. Anders dan bij sommige rassen is een houdingvogel niet zo maar een paar dagen voor aanvang van het seizoen in een kooi te plaatsen en op succes te hopen.

Het is ook een fabeltje dat een houding kan aangeleerd worden natuurlijk, men kan een houdingvogel wel aanleren van zijn werkhouding aan te nemen op het moment dat dit word gevraagd bij de keuring. Als de vogel de juiste houding niet in zich heeft en dit heeft vooral te maken met het benodigde evenwicht van de vogel op de zitstok zal hij de juiste werkhouding nooit kunnen aannemen. Op vraag van een keurmeester leende ik hem een man uit om hier mee te kunnen kweken. Op een keuring had hij ze al menig maal ter beoordeling gekregen maar zelf gehouden had hij ze nog nooit. Toen hij mij de uitgeleende man terug bezorgde was zijn verwondering groot dat deze bijna steeds de werkhouding aannam zonder dat hij de kooi beroerde. Activering van de vogel door krabben of tikken was helemaal niet nodig, bij het observeren van zijn werkzaamheden in de volière zat de vogel bijna steeds in werkhouding.

Wat is nu de beste instelling voor een bultje om op het gepaste moment de werkhouding spontaan aan te nemen? Enerzijds moet de vogel zich veilig en op zijn gemak voelen in een TT-kooi, en anderzijds moet hij achterdochtig blijven voor wat komen kan. Het zich veilig en op zijn gemak voelen in een TT-kooi probeer ik te bekomen door de vogel nooit rechtstreeks uit een TT-kooi te nemen, zodat hij naar verloop van tijd deze kooi ervaart als een veilige omgeving. Tijdens het opkooien zullen al de bultjes welke zijn voorbestemd voor deelname aan een show kunnen beschikken over een kweekbak met daar voor een TT-kooi. Als ik nu een bultje moet ter hand nemen(wat ik uiterst zelden doe tijdens het TT-seizoen) zal dit steeds vanuit de kweekbak gebeuren, natuurlijk zijn er van die slimmeriken die eens ze dit merken met geen stokken uit hun TT-kooi te krijgen zijn.

Het achterdochtig houden van de bultjes doe ik door het gekende krabben of tikken tegen de kooi, ik zal dit steeds combineren met zachtjes praten tegen de vogels en oogcontact maken. En wees maar zeker dat ze na verloop van tijd goed weten dat praten en tikken of krabben samengaat. Bij de meesten gaat dit zo ver dat enkel er tegen praten voldoende is om ze in werkhouding te zetten. Laat nu net dit praten een onderdeel zijn van de werkwijze bij de finale toekenning van de kampioenstitel door de keurmeester. Gewoonlijk gebeurt dit in overleg met een collega keurmeester door te praten over voor- en nadelen van de overgebleven vogels en te verwijzen naar de desbetreffende vogel. Een goed afgericht bultje volgens de hiervoor beschreven werkwijze zal op deze handelswijze van de keurmeester reageren door hem achterdochtig gade te slaan in werkhouding zonder dat de kooi nog moet beroerd worden. Het bultje dat spontaan in werkhouding gaat staan bij het finaal oordeel zal een streepje voor hebben bij de keurmeesters, zonder dat deze beseffen dat hun praten deze werkhouding uitlokt.

HET IS WEER VOORBIJ

Het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens wat postte op men blog, gebrek aan tijd zeker de ziekte van onze moderne tijd. Ondertussen zit de kweek van men bultjes er op, de teller is gestopt op 187 jonge bultjes. En om het met een boutade te zeggen het zijn er minder dan voorheen maar men moet er niet veel hebben, men moet goede hebben. Naar mijn bescheiden mening is de kwantiteit gedaald maar de kwaliteit is gestegen, of maak ik mezelf blij met een dode mus? De keurmeesters zullen me binnen enkele maanden wel weer met de voetjes op de grond zetten en wakker schudden uit men droom, of juist niet en me nog harder laten dromen, we zien wel?

Nu ik zelf de ambitie heb uitgesproken om een poging te doen om tot het gilde van keurmeester toe te treden kreeg ik positieve en negatieve opmerkingen te horen. De meest negatieve was wel dat gepensioneerde mensen het recht zou moeten worden ontnomen om nog keurmeester te mogen worden. Ik loop nu ongeveer vijf jaar rond in het wereldje van (postuur)vogels en kan me er nog steeds in vinden ondanks de soms kleine kantjes die ik tegen kom.

Samen met de leden van de Heikneuter maakten we een natuurwandeling in de vallei van de Nete onder leiding van een natuurgids trokken we door de natte graslanden en langs de oevers van de Nete tot aan looidijk. We luisterden naar het gezang van vooral K.B.V vogeltjes die bij naam genoemd werden door onze gids. En ja ook de nachtegaal kregen we te horen, wat er wel ontbrak op één uitzondering na waren de eenden. Er zitten in de vallei van de Nete bijna geen eenden meer, is de vos de oorzaak of wat anders wist onze gids niet eenduidig te zeggen.

De jaarlijkse drink der wereldkampioenen begint een klassieker te worden, de plaats van uitnodiging was weer de kantine van voetbalclub Molenzonen te Hallaar. En dat het goed was hoef ik niet te vertellen, de uitnodigers het partnerschip Winkelmans&Torfs , Vercammen&Schoovaerts, Werner Van Dessel, Pelgrims Dirk, en Nestor Dennis zijn liefhebbers waar men prat kan op gaan om ze tot uw kenniskring te mogen rekenen. Deze mensen behalen al jaren na elkaar medailles op de wereldkampioenschappen en dragen de naam en faam van de Belgische postuurvogels uit over gans de wereld. Ondanks hun naam en faam in gans de wereld, moeten ze in eigen land vaak horen dat hun vogels te lange oren, of ten dikke tenen hebben. Of krijgen ze te horen “ik heb er thuis veel betere zitten” en dat het WK. één grote loterij is, en dat het behalen van een wereldtitel dus niets voorstelt. Wel ik laat ieder in zijn waarheid natuurlijk maar wat mezelf betreft zou ik verdomde graag met men bultjes op die uitnodiging staan. Ik weet wat sommige er voor doen en laten om een medaille te kunnen behalen op een WK. en dat is niet min hoor. Ik durf er nog niet aan te denken van deze liefhebbers of hun verdienste te minimaliseren. Vanuit het standpunt als vogelliefhebber heb ik niets dan bewondering voor deze mensen en hun vogels.

Geen bewondering maar verwondering op de vergadering van de Heikneuter toen de voorzitter vertelde dat er een boze mail was gekomen van het nationaal niveau binnen één van de grotere federaties. De aanleiding voor deze boze mail bleek echter bij mijn blog te zitten, het was een vroeger verschenen bericht wat handelde over de tijdschriften van de desbetreffende federatie. Ik had het aangedurfd om één mening te luchten die blijkbaar hogerop niet werd gedeeld, spijtig maar we leven in een land van vrije meningsuiting. Het is niet mijn bedoeling van wie of wat dan ook te schofferen, en als mensen zich aangevallen of gekwetst voelen door wat ik op mijn blog plaats weet dan dat dit nooit zo bedoeld is, en verontschuldig ik mij daar voor. Als de artikelen over postuurvogels welke de laatste maanden verschijnen in het bewuste tijdschrift het gevolg zijn van de opmerkingen op mijn blog kan ik daar enkel maar tevreden over zijn.

Toen ik in een vroeger bericht waarschuwde voor het rode gevaar en hun landing in Normandië kon ik in de verste verte niet vermoeden dat Omaha beach hier bij mij was gelegen. Tot mijn grote verwondering bleken de” little red bastards”  mijn kweekkamer te verwarren met Sainte-Mere-Eglise  in Normandië .  In het tussenstation van kweekbak en grote vlucht kwam ik ze tegen tussen de uiteinden van de zitstokken. Direct handelen leek me aangewezen en na wat heen en weer geschuif met de kweekbakken kwam ik tot de vaststelling dat het probleem zich beperkte tot een plaat  tussen de twee wat grotere kweekbakken die als tussenstation dienstdoen. Alles werd direct behandeld en de vier kweekbakken uit meubelplaat werden buiten gezet om daar een gif kuur te ondergaan, na enkele dagen van observatie kon ik geen levende exemplaren meer vinden.

Wat was er nu mis gegaan? Na alles op een rijtje te hebben gezet moest ik vast stellen “eigen schuld dikke bult”. In de vijf jaar dat ik terug vogels kweek werd ik nog nooit geconfronteerd met deze beestjes. Als ze soms als ongewenst geschenk meekwamen van een TT  konden ze het nooit harden in men kweekkamer. En dan gaat dat duiveltje op uw linker schouder zeggen dat het alleen maar bij de anderen kan gebeuren nooit bij uzelf, en men gaat dit geloven. Maar de volkswijsheid zegt “dat hij wie zich onoverwinnelijk voelt het kortst bij zijn nederlaag staat”. Wetende dat men elke drie maand een voorbehoedende behandeling diende te herhalen maar denkende de kweek is toch bijna gedaan en ik zal wachten om te behandelen tot het zo ver is. Dat duiveltje zal plezier hebben gehad omdat men laksheid me in de val liet lopen.

Voor ik men kweekkamer opbouwde ging ik om goede raad bij enkele liefhebbers die het klappen van de zweep kenden en paste hun aanbevelingen toe bij de opbouw. Deze handelswijze maakte het verdelgen wel een stuk eenvoudiger één van de opmerkingen was van geen vaste obstakels te plaatsen in men kweekkamer, en de muren te bekleden met gipskarton en af te werken met enkele lagen verf zodat er nergens kieren waren. Ook kasten of het nu onder- of bovenkasten zijn dienen als ideale schuilplaats om hun eieren te deponeren en enkele maanden te laten overleven, dus zijn ze hier ook niet te vinden in men volière.

Nu staat alles weer op scherp natuurlijk en zal men opgebouwde afweer waar ik vijf jaar in geloofde zijn degelijkheid moeten bewijzen. Eén maatregel heeft alvast bewezen dat hij werkt, de luizen valletjes wisten mij dag na dag te vertellen of ze er nog waren en in welke kweekbak de rode vluchtelingen zich verstopten. Ook de gebruikte bestrijdingsmiddelen bewezen hun degelijkheid, enkel van het manneke dat ze op een correcte manier moet toepassen ben ik minder tevreden, hij heeft zijn lesje natuurlijk wel geleerd. Het enige positieve aan deze rode invasie is de praktische ondervinding die ik opdeed tijdens hun bestrijding, en aangezien ik voor september of oktober een lezing ga voorbereiden handelend over het verborgen leven en de bestrijding van rode en zwarte luis(mijt) kan ik nu spreken uit ondervinding. Zo blijft het gezegde van Johan Kruif  “elk nadeel heb zen voordeel” ook weer maar eens overeind.

PS: voor wat de zwarte luis betreft verkies ik nog lang te mogen spreken van horen zeggen, en niet uit ondervinding. Maar als ik één les heb geleerd uit deze invasie is het wel dat de luizen en de dood een gelijkenis vertonen, ze komen als een dief in de nacht en op een moment dat men ze het minst verwacht. Met deze morbide vergelijking ga ik afsluiten, en laat het laatste woord uit Jos Gijzen zijn levensverhaal komen “bij leven en welzijn tot de volgende keer”

HET LOZE HEIDEVISSERTJE

Op 1 mei vieren ze in gans het land de feestdag van de arbeid, maar voor de leden van de Heikneuter staat deze dag in het teken van de viswedstrijd die recht geeft op de titel van beste visser van de club.

Op de laatste twee edities was het telkens Louis van Dessel die het laken naar zich toe wist te halen en met de eerste prijs aan de haal ging. Bij het behalen van zijn tweede kampioene titel sprak hij “dat het geen twee zonder drie zou worden”. Louis kondigde dan ook aan dat hij met een derde overwinning op rij zich tot keizer zou kronen dit jaar, hoe was dat weer van die beer en zijn vel?

Aan uitdagers was er geen gebrek de talrijk opgekomen leden vissers namen onder een schitterend zon tegen de klok van 14 uur de start. De vis werkte goed mee en al vlug werden de netten gevuld, bij de ene al wat meer dan bij de andere. Vissen is net als(goede) vogels kweken zo een zaak zonder exacte definitie die in de schemerzone leeft van iets meer te weten of kunnen dan de andere, van geluk of tegenslag, er zijn al dikke boeken over geschreven en men heeft het laatste woord nooit gehoord of gezegd.

Voor de bevriende vissers van BPC – Antwerpen die onder leiding van hun flamboyante voorzitter de handschoen opnamen in een onderling club duel met de leden van Border&Fife was de druk nog wat groter natuurlijk.

Aan het einde van de visdag was weer iedereen tevreden met de door hem of haar gevangen vissen, niemand kreeg de naam van Bosmans toegespeeld. En voor iedereen was het weer een best amusante dag geweest.

Spijtig voor de Louis maar de keizer titel zal voor volgend jaar zijn, de overwinning ging dit jaar naar André Geeraerts met 31kg vis in het net, op de tweede plaats komen we Danny tegen en op de derde plaats Frans Van Dessel.  

BESTE VISSER VAN DE CLUB KAMPIOEN VAN DE HEIKNEUTER 2014

GEERAERTS ANDRE