We hebben niet de indruk dat we aan het crossen zijn. We verblijven gemiddeld 4 nachten op elke plek waar we zijn. Voor ons doen is dit heel rustig. Toch kan het geen kwaad om het eens echt wat relaxter te doen - kwestie van de indrukken van de voorbije weken wat te verwerken.

Punta Banco dwingt ons sowieso tot rust. Het is het laatste dorpje op weg naar het zuiden van Costa Rica. Verder rijdt de bus niet. We slapen in een huisje knal in het midden van het dorp en toch kunnen we niet veel rustiger logeren. Er is namelijk echt niet veel te doen. Op weg naar het strand op 100 meter van onze airbnb passeren we een winkeltje waar je met wat geluk eten kan kopen. Het antwoord op de vraag of een bepaald iets te koop is, luidt ‘mañana’. Veel vooraad is er namelijk niet. Deze ‘panaderia’ is the place to be van het dorp. De belangrijkste activiteit is echter niets doen, want er valt dus ook echt niets te doen.

Het strand is zalig leeg. Er is geen kat, enkel een pelikaan die ons tijdens onze wandelingen op het strand blijft volgen. Heel de tijd dreigen donkere wolken ons met een regenbui te overvallen. Uiteindelijk gebeurt dit ook echt: de harde regen wordt begeleid met felle bliksemschichten en knallende donderslagen. We schuilen in ons openlucht keukentje met eettafel, de enige ruimte die het huisje rijk is (naast natuurlijk ook nog een slaapkamer en badkamer). Bij het licht van een kaarsje en met een pillamp op ons hoofd, spelen we gezelschapsspelletjes. We sleuren ze al een 3-tal weken mee en nu komen ze echt van pas. Om het helemaal gezellig te maken, luisteren we naar muziek met de (mini-)mini-geluidsinstallatie die we voor op reis hebben gekocht. Veel horen we er echter niet van, omdat het gekletter van de regen op het dak echt wel luid is. Wanneer het nog donkerder wordt met het vallen van de avond, krijgen we vuurvliegjes en andere insecten en nu en dan kikkers op bezoek. Dikke ambiance!

Tijdens een reis is ‘rustig niets doen’ vaak al meer dan afwisselend genoeg. 

01-08-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We hebben al best wat regen gehad in Costa Rica. Het is regenseizoen en dan weet je dat je nu een dan een regenbui op je dak krijgt. Maar dat is nu net het probleem: we hebben een boottocht gepland en we hebben niet echt een dak boven ons hoofd! Tot hiertoe was het in de voormiddag meestal mooi weer met vanaf de late namiddag kans op een stortbui. Het moet natuurlijk lukken dat het net vandaag ook ‘s morgens regent. Donkere wolken hangen boven de Golfo Dulce en een onweersbui dreigt van op een afstand. We overwegen even de boottocht te cancelen en helemaal met de bus van Rincon naar Punta Banco te rijden, maar twijfelen toch omdat dat echt ver rijden is. Jorge, onze kapitein, komt met een theorie over een regenfront dat voor de kust ligt en beter weer er achter. ‘Es mi teoría!’ zegt hij, en hij komt geloofwaardig over.

Even later trotseren we dus de golven en een regenbui van jewelste. De regen striemt in ons gezicht en we zijn onmiddellijk kletsnat. Maar eigenlijk is het echt wel genieten. Een keer dat je de fun ervan inziet is het geweldig om tegen een hoge snelheid over de golven te jagen: kriebelbuik! ‘Dit is leuk!’ roept Julie. Mateo was eerder wat aan het mokken, omdat we geen dolfijntjes zouden zien (dolfijnen houden niet van regen), maar zit nu ook te stralen! En Jorge heeft gelijk: na een half uurtje varen stopt het plots met regenen. We laten de regenwolken achter ons, net zoals de wilde golven. Het blijft bewolkt, maar we zien tenminste waar we varen. En meer nog: onze kapitein spot plots walvissen – allez ja... ‘Es possible que son ballenas!’ We zien de hoopvolle verwachting in de ogen van onze kinderen en duimen dat er ook echt een walvis is. Op het moment dat we er effectief een zien, roept Mateo enthousiast: ‘Bedankt, Marraintje!’ en hij voegt er aan toe: ‘Mama en ik hebben Marraintje gevraagd ons walvissen te laten zien en het is gelukt!’ We dobberen rustig naast een mama walvis met haar kleintje. Geweldig! Mateo en Julie zijn in de wolken! Als de 2 onder water verdwijnen is het uitkijken naar waar ze weer zullen opduiken. Ze blijven een half uurtje rond ons bootje cirkelen en verdwijnen dan in de zee.

Het volgende spektakel wacht echter al op ons! In de verte hangen fregatvogels in de lucht en dat kan betekenen dat er dolfijnen rondhangen. Jorge stuurt er in een vliegende vaart naartoe. Even later weten we niet waar eerst kijken, want de dolfijnen komen langs alle kanten nieuwsgierig kijken. Ze steken echt hun koppeke boven water om te kunnen zien wie er in de boot zit. Ze tuimelen vlak naast en voor de boot. We kunnen ze bijna aanraken. Mateo en Julie hangen half uit de boot met hun neus boven water. ‘Zie dat je niet in t water valt!’ roepen we, mij maar veel tijd om onze kindjes in het oog te houden hebben we niet, want we willen zelf niets missen van de dolfijnen show! We hebben al vaak dolfijnen gezien, maar nog nooit zo veel van zo dichtbij! We kijken precies naar een documentaire van National Geographic. Het is hallucinant mooi! En het zalige is dat we er rustig van kunnen genieten. Na een half uurtje verdwijnen de dolfijntjes als bij toverslag.

Wanneer onze kapitein ons even later afzet aan onze bestemming van waaruit we met de bus zullen verder reizen, nemen we dankbaar afscheid! Dit was ongetwijfeld een van de hoogtepunten van onze reis!

27-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het blijft verbazingwekkend hoe goed Mateo is in het spotten van dieren! We zijn deze keer op pad in het Corcovado National Park met Mike, een Ier die hier als eerste als bioloog aan de slag is gegaan. Hij is blijkbaar echt wel een autoriteit die door 'jan en alleman' erkend en herkend wordt. Zelfs National Geographic doet regelmatig een beroep op hem! Mike Boston – je moet hem eens googelen!

We hebben dan ook grote verwachtingen om veel te zien. En toch is het Mateo die een miereneter ziet, Mike was er gewoon voorbij gelopen! Maar ja... dat was waarschijnlijk omdat hij op zoek was naar een poema die eerder op de dag was gezien! Of misschien is hij niet echt in vorm... het gaat er naar ons goesting namelijk allemaal nogal gezapig aan toe... We genieten daarom echter niet minder van het spektakel! De miereneter klimt behendig van tak naar tak en houdt zich hierbij vast met zijn grote kromme nagels.

Plots schiet de kranige oude man echter in actie! Hij gebaart dat we moeten volgen. Hij wijkt af van het pad (Mag dit wel met alle slangen die verborgen liggen? ) en baggert met grote stappen door het struikgewas! Mateo en Barbara volgen hem als een bliksemschicht. Ik til Julie op (haar benen zijn gewoon te kort om overal over en door te stappen) en probeer hen -met een druk in mijn oor fluisterende dochter (Wat is er papa? Wat is er te zien? ) op mijn arm- te volgen. ‘Ik weet niet wat Mike gezien heeft, Julie, maar amai... die Mike is nog wreed snel voor zijn leeftijd!’ antwoord ik puffend. Het zweet lekt van mijn voorhoofd. Zigzaggend banen we ons een weg naar het strand. We volgen de voetsporen van de rest en zien plots dat er nog afdrukken zijn bijgekomen – van een of ander groot dier! Ineens staan we naast een tapir, een bizar beest met een mini slurfje. Mike doet teken dat we afstand moeten houden: het is een mannetje en die kunnen agressief zijn als ze zich bedreigd voelen! Terwijl het dier zich verschuilt tussen de planten, volgen wij het van op een afstand en zien we het smullen van wat blaadjes.

Wanneer we later op de terugweg zijn, maken we de balans op van wat we hebben gezien: veel meer dan we hadden verwacht! Enkel de poema hebben we niet gevonden, maar ja... daar moet je heel veel geluk voor hebben. Mateo hoopt nog altijd er een te zien. Hij loopt mee vooraan en wijkt geen seconde van de zijde van Mike, want hij wil niets missen! Plots komen Mike en Mateo onze richting uitgelopen! ‘Een grote poes!’ roept Mateo en inderdaad ... half verscholen achter een boom zit een poema, op nog geen 5 meter van ons! Het dier is duidelijk even verrast ons zo plots te zien, als wij hem. We kijken de poema recht in de ogen. Zo een mooi dier met een prachtige donkerbruine vacht. Terwijl we van de verbazing bekomen, krabbelt de kat recht en verdwijnt met sierlijke passen in de jungle. Waw! ‘We almost stepped on it!’ zegt Mike. Het is te snel gegaan om een foto te nemen, maar het beeld van de poema die ons recht in de ogen kijkt, staat op ons netvlies gebrand!

Wanneer we hier laten met andere natuurgidsen over spreken, krijgen we steevast te horen dat we echt wel iets unieks hebben meegemaakt: ‘I have been a guide for over 15 years in national parks all over Costa Rica and I have never seen a poema!’

25-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We stappen uit de 4X4 die ons met veel moeite tot aan de rand van het Golfo Dulce Nature Reserve heeft gebracht. Na een rit van meer dan een uur over hobbelige wegen, staan we te popelen om onze benen te strekken. We worden verwelkomd door Marcello, een sjoffel geklede man. Hij doet ons wat denken aan professor Zonnebloem, maar dan met een pet achterstevoren op zijn hoofd en met een vuile witte broek tot aan zijn knieën.

We hebben alweer geluk! De jongeman blijkt een expert in het vinden van kikkers en slangen. Met zijn stok peutert hij tussen takken en bladeren en zo toont hij ons de 4 gifkikkers die in de streek te bewonderen vallen. De slangen willen echter niet bijten – gelukkig maar!

Wanneer we op de terugweg zijn, stopt hij echter bruusk. Er ligt een slang vlak naast het pad. Voor we het weten heeft hij het dier vlak achter de kop beetgepakt en zwaait hij er mee voor onze ogen. Mateo en Julie kijken met grote ogen naar de slang en willen ze maar al te graag vasthouden! Dat wordt iets voor later. Marcello heeft recent een aantal gevangen in functie van het onderzoek dat hij voert in opdracht van de universiteit van San Jose. Even later is dus eindelijk zo ver: Mateo en Julie kunnen poseren met een slang! Mateo twijfelt eerst nog even, maar wanneer hij Julie ziet staan blinken met een slang op de arm, wil hij er ook graag een vasthouden.

24-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Slapen onder een paraplu... Het roept herinneringen op aan kamperen in Guinée Bissau toen we in een tent lagen die zo lek was als een zeef. Deze keer regent het echter iets anders!

We hadden de vleermuizen al eerder gespot: ‘Kijk, hoe schattig!’ Toen we ‘s avonds met een pillamp in bed kropen, hoorden we ze vrolijk rondfladderen. Barbara was er niet gerust in. Maar wat kon er gebeuren? We lagen veilig onder een muskietennet! Trouwens, dankzij de vleermuizen waren er minder muggen! Ik was nog maar net ingedommeld, toen een kreet van Barbara me wakker schudde: Ik word natgesproeid! Blijkbaar hing er een vleermuis vlak boven Barbara die dringend pipi moest doen. Tja... gezellig is dat niet. Er werd dus wat getoverd met paraplu’s en even later lagen we veilig onder een afdakje.

Een paar dagen later was het mijn toer! Barbara lag deze keer veilig in bed bij Julie in een andere kamer waar de vleermuizen niet rondfladderden. De vorige keer had ik nog plagerig gegniffeld met Barbara haar overdreven reactie. De fameuze constructie met de paraplu was al opgeruimd, omdat we de volgende dag vroeg moesten opstaan en de rugzakken al waren ingepakt. Ik heb geen

kreet geslaakt, maar moet wel toegeven dat ik op slag wakker was! En het heeft niet lang geduurd of er hing weer een paraplu! Ik ben me trouwens ook eerst even gaan wassen om de viezigheid van me af te spoelen...

De volgende dag zag ik het bewijsmateriaal aan het muggennet hangen: vleermuizens**t!

23-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

In een van de reviews bij de airbnb in Rincon was sprake van kajakken met dolfijntjes. Klinkt dat niet geweldig!? De alleerste vraag van Mateo en Julie bij aankomst in de cabaña was dan ook waar de kajaks waren!

Zelf zonder dolfijnen was het al geweldig. De zee was zo glad als een spiegel. Het was zalig cruisen langs de mangroves. We genoten van het dobberen op het water. De combinatie mama – zoon ging wel sneller vooruit dan de tandem papa – dochter. Julie vond het namelijk zalig om gewoon wat op de kajak te liggen relaxen. Moet kunnen natuurlijk!

Terwijl ze wat lag te chillen, speurde Mateo rond op zoek naar dolfijntjes. Zijn geduld werd verschillende keren beloond. Tegen dat papa en Julie op de plek waren waar de dolfijntjes waren komen piepen, waren ze natuurlijk telkens weer verdwenen. Niet getreurd: ook van ver is het geweldig om te zien! Julie liet het sowieso niet aan haar hartje komen en is uiteindelijk zelfs even echt ingedommeld boven op de kajak.

Achteraf vertelden Mateo en mama super enthousiast dat ze zelfs een schildpad zijn koppeke boven water hadden zien steken.

22-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het gebeurt niet snel, maar deze keer lig ik toch wel wakker te woelen in bed. Het heeft niets te maken met de warmte noch met de brulapen in de boom naast de deur. Ik lig wakker, omdat ik vrees dat we een hoop geld kwijt zijn door via internet iets te boeken.

We hadden bewust gekozen om in Costa Rica met het openbaar vervoer te reizen. Het bleek echter niet de beste keuze. De geweldige airbnb’s die we hadden geboekt liggen namelijk zo afgelegen dat we er vaak niet geraakten, tenzij door privé vervoer te organiseren. Het huisje waar we nu overnachtten ligt op een half uur wandelen van de bewoonde wereld. De chauffeur die ons tot hier had gebracht, moest onderweg verschillende keren bellen met Brad, de ‘caretaker’, om de weg te vinden. Brad was nu zelf op pad voor een week. Er was dus echt niemand meer om ons te helpen met het organiseren van transport. Er was ook geen buurman waar we iets aan konden vragen. Er was gewoon niemand. Gelukkig was er wel internet – soms toch.

Uiteindelijk was het met veel moeite gelukt een shuttle service vanuit een dorp op ongeveer een uur rijden te regelen via chat. En telefonsich hadden we nog een taxi kunnen regelen die ons kon komen oppikken op ongeveer een kwartier stappen van ons huisje en die ons naar de verzamelplaats voor de shuttle service kon brengen – dat zei hij toch. De shuttle service was via paypal betaald, dus alles was in de sjakos. Oef! Tegen 10 uur konden we eindelijk met een relatief gerust gevoel vertrekken naar het strand op een half uur wandelen voor een zorgeloos dagje plonzen in de zee.

Toen we ettelijke uren later thuis kwamen en -gelukkig- nog eens op internet gingen, was er een chatbericht dat de shuttle niet door ging, omdat er een dubbele boeking was. Het geld zou worden teruggestort: GRAY LINE, THE OPERATOR OF THIS ROUTE IT IS SOLD OUT ALL READY. SORRY, FULL REFUND PROVIDED!

Dju! Wat nu gedaan? De mensen van de shuttle service waren gelukkig nog bereikbaar. Bellen was geen optie, want ons belkrediet was op. De onderhandelingen begonnen dus terug opnieuw. De enige optie bleek een privé shuttle voor veel geld. Wanneer we vroegen waarom het zo duur is krijgen we als antwoord You are walking about the less visited places in Costa Rica...‘. En dan kwam er plots ‘Just to let you know I am leaving the office in a few minutes.‘ Wat moet je dan doen? Niet boeken wilde zeggen niet meer op onze volgende bestemming geraken. Onze overnachting in Manuel Antonio was echter al betaald.

Ik lag dus wakker in bed... Het geld is betaald – twee keer eigenlijk. Hopelijk staat er morgenvroeg effectief iemand, want anders zijn we veel geld kwijt door internetfraude en ook wel door een beetje veel naief te zijn.

Allemaal zorgen voor niets. De man vindt weliswaar de weg niet -ik moet hem uiteindelijk gaan zoeken op een kwartier wandelen van ons huisje- maar hij is er wel en blijkt een schat van een mens. We geraken goed en wel in Manuel Antonio en kunnen onmiddellijk het stof van de erg lange rit wegspoelen, eerst in een zwembad en daarna in de golven bij een prachtige zonsondergang.

19-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Ryan is de man! Een echte oermens in de stijl van de voetballers van het IJslandse elftal: lange, blonde haren en een gespierd lichaam. 'I'll teach Mateo how to ride a surfboard!’ zegt hij vol trots en het lukt hem nog ook! Hij blijkt een crème van een vent die echt alles doet om Mateo een super dag te bezorgen. 'How cool dude! Learn to surf on your birthday!’ roept hij terwijl hij een stevige schouderklop geeft. Mateo knikt enthousiast.

Terwijl Serge vooral specialiseert in het van de plank totteren, staat Mateo van af de eerste keer stoer met gebogen knieën en armen in de 'Usain Bolt'-houding en drijft hij mee met een woeste golf! 'He’s a natural! zegt Ryan, waarmee hij vooral ook bedoelt dat Serge nog veel moet leren. Mateo straalt!

Omdat we vreesden dat Julie na een paar keer kopje onder zou afhaken, hadden we afgesproken dat zij nog niet zou leren surfen. Na een tijdje komt ze zeggen dat ze toch ook wel eens wil proberen. Serge ziet dus een perfect excuus om even een pauze te nemen en lanceert even later Julie op de eerste de beste golf die passeert. Na een paar keer meedrijven met de buik op de plank, vindt ze het tijd om ook eens te proberen rechtop te staan. En dit lukt dus nog ook!

Lap! Weer iets waar beide kinderen beter in zijn dan de ouders! Onze kleine kinderen worden groot!

18-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Een bezoek aan de krokodillen in de zoo van Antwerpen is elke keer weer een leuke ervaring. Het geluid van een onweer en de geënsceneerde regenbui roepen namelijk telkens herinneringen op aan een tropische bui op reis. Ook de serre in Plankendael weten we altijd te smaken, omdat de zwoele warmte ons terug katapulteert naar een tropisch regenwoud in een exotisch land.

Het verschil met een bezoek aan een echt ‘natural park’ is natuurlijk dat je niet op een kwartiertje tijd weer buiten staat. Een ander verschil is dat je geluk moet hebben dat je efffectief dieren te zien krijgt. De natuur is namelijk adembenemend mooi, maar het is ook een ideale schuilplek voor dieren. Om die reden doen we voor ons eerste bezoek aan een natuurpark beroep op een natuurgids. Manolo is de gastheer van onze airbnb. Hij is een erg gerespecteerd man in zijn dorp en ook als ‘guide’ geniet hij veel aanzien bij de andere gidsen van het Monteverde Natural Park. Hij weet effectief veel te vertellen, maar het spotten van dieren lukt niet zo goed – ook al sleurt hij een kanjer van een telescoop mee. Wij wisselen halverwege ons bezoek dan ook een veelbetekenende blik uit: zonder gids is het toch veel fijner. Het kan zijn dat je dan (nog) minder ziet, maar je kan je eigen tempo bepalen. Op het einde van de uitstap wordt ons geduld echter beloond: we kunnen van vlakbij een quetzal bewonderen, een erg kleurrijke vogel met een prachtige lange staart. We voelen ons even echt in een dierentuin, want het dier blijft geduldig poseren tot we er een goede foto van hebben kunnen nemen.

De uitstap in het Monteverde natural park was zo leuk, dat we beslissen de dag erna opnieuw een natuurreservaat te bezoeken, maar deze keer wel op eigen houtje. Het weer past perfect bij een nevelwoud: het miezert heel de tijd. Veel dieren hebben we dus niet gezien – geen om eerlijk te zijn. We hebben er echter daarom niet minder van genoten.

Ter compensatie zien we de volgende dag vanuit  ons bed een quetzal zitten, vlak voor onze neus! Straf! De dag ervoor hebben we een hele dag lopen zoeken en nu zien we er een terwijl we zelfs nog niet goed wakker zijn! Al een chance dat Barbara een vroege vogel is! Mateo en Julie krijgen de prachtige vogel niet nog eens te zien, want die liggen nog vrolijk te ronken. Wij bewonderen de kleurenpracht daarom extra en bewaren de ervaring voor een verhaal later aan de ontbijttafel.

15-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Na een lange en vermoeiende, maar wel super mooie wandeling aan de voet van Vulcán Arenal, laten we onze voeten weken in zalig warm water van een rivier bij een warmwaterbron. Je kan dit doen in super chique spa's waar je veel geld betaalt of je kan gezellig bij de locals (de Tico’s) gaan zitten in een riviertje langs de kant van de weg. Wij vinden het laatste veel toffer.

Mateo maakt dus even later indruk op een paar mannen die vruchteloos visjes proberen te vangen: hij vangt er binnen de kortste keren een paar met de blote hand. En Julie nestelt zich gezellig in de buurt van een leeftijdsgenootje. De taalbarrière maakt dat ze niet met elkaar kunnen communiceren, maar ze amuseren zich eerst met elkaar stiekem vanuit een ooghoek te bestuderen en gaan daarna verder met een spel zonder woorden.

Vooraleer ook wij het zweet van de wandeling kunnen afspoelen, begint het echter te regenen. Tegen dat iedereen afgedroogd is en weer schoenen aan heeft, zijn we nat van de regen die ondertussen bij bakken uit de hemel valt. We proberen ons toch nog wat droog te houden met een paraplu en ploeteren door het zandweggetje dat nu een rivier van modder is naar de weg om een schuilplaats te zoeken.

Wanneer we even later schuilen onder een afdakje, stroomt het water als een kolkende rivier voor onze voeten voorbij. Het gerammel van de regen op het dak van onze schuilplek maakt zo mogelijk nog meer lawaai dan de donderslagen die volgen op de felle bliksemschichten van de onweersbui die voorbij raast. Een mens wordt er stil van. We zien geen hand voor ogen. De regen vormt een gordijn dat het zicht op de overkant van de weg blokkeert. Maar plots zien we door het regengordijn het silhouet van Vulcán Arenal verschijnen. Zo duidelijk hebben we de vulkaan op twee dagen nog niet gezien! Bizar. Sinds ons verblijf in Costa Rica is dit al een tweede magische moment. Mateo en Julie kijken er wel even naar wanneer we er iets over zeggen, maar zijn meer gefascineerd door de kracht van het water dat voorbij stroomt. We moeten hen tegenhouden, want liefst van al zouden ze er in de plensbui midden in willen gaan staan. ‘Het water is toch niet koud, mama!? Het is zalig warm!’ Tja... wat moet je daar op antwoorden?

Annuleren OK

13-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Het is altijd wat 'risky' om in het regenseizoen een vulkaan te beklimmen. Je weet namelijk nooit zeker of je wel iets zal kunnen zien. Bij Volcán Poás hadden we wreed veel chance. We waren net op tijd op de top om de vulkaan te bewonderen. We zagen als in een soort van time laps de wolken de vulkaan verslinden. De rook van de vulkaan mengde zich langaam met de wolkenslierten. Mensen die even na ons de top bereikten, keerden na een poging om iets te zien onverichterzake terug naar beneden. Er viel niets meer te zien door een muur van wolken. Wij genoten echter nog na van de nevel die ook ons langzaam opslokte. Na een tijdje voelden we ons wat ijl in het hoofd: de rook van de vulkaan was ons naar het hoofd gestegen. ‘Dat is dus waarom ze aanraden niet langer dan een kwartier op de top te blijven staan!’

Een paar dagen later was het echter aan ons om vruchteloos een glimp van Volcán Irazú te proberen opvangen. Hoe langer we wachtten, hoe hopelozer het werd. De wolken hingen als een dikke erwtensoep boven de krater van de vulkaan. Net op het moment dat we halverwege de wandeling rond de krater waren, begon het ook nog te regenen. Een ijskoude wind maakte ons vulkaan avontuur helemaal af. In het begin konden we het nog een beetje verkopen als een speciale ervaring ‘Zo in de striemende regen op de rand van een vulkaan lopen: dat moet je toch eens meegemaakt hebben!’, maar na een kwartier was de fun er toch wel af. Mateo en Julie waren helemaal verkleumd tegen dat we terug bij de auto van Marcel stonden. De vriendelijke Costaricaan stond zelf te klappertanden van de kou. Hij was hier al een aantal keren geweest tijdens een uitstap met zijn familie, maar dit had hij nog nooit meegemaakt.

Op de terugweg draaide de verwarming gelukkig op volle kracht, waardoor we het snel weer warm hadden. En na een half uurtje afdalen was het weer tijd om de airco op te zetten, want de temperatuur was weer gestegen tot boven de 30 graden. Toen we uiteindelijk stopten voor een bezoek aan de kerk waar de man elke zondag met zijn gezin naartoe gaat, konden we ons niet meer voorstellen dat we het koud hadden gehad! En toen we weer bij de man thuis waren, kregen we een frisse 'batida' of 'cafe frio' aangeboden om het zweet weg te spoelen!

10-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We zijn nog geen dag in Costa Rica en Julie is er letterlijk ondersteboven van! Na een lange reis van op de kop 24 uur, worden we eindelijk na een laatste rit met een taxi gedropt in een donker hol - we kunnen het niet beter omschrijven. Terwijl we in het licht van de koplampen naar geld zoeken om te betalen (wat nooit simpel is met een munteenheid die nieuw is), horen we plots zeggen 'It’s this way!’ Phil, onze airbnb host, gaat ons voor naar onze slaapplek. We stappen in de richting van het silhouet van een circustent die zweeft in de lucht. De lampen die binnen branden doen het geel-wit tentzeil gloeien in de nacht.

Het is een magisch moment. We klimmen via een ladder naar boven in een soort luchtballon en staan plots in een super gezellig huisje! Mateo en Julie zijn echter te moe om van het speciale moment te kunnen genieten. Terwijl wij nieuwsgierig de tent verkennen, kruipen zij nog hoger naar de tweede verdieping en vallen als een blok in hun bed in slaap. Even later liggen we zelf ook in ons bed te genieten van het getsjirp van krekels terwijl de wind de tent over en weer doet wiegen en de bliksem van een ver onweer de tent nu een dan even overbelicht.

En een 5-tal uren later zijn onze kids wakker. De biologische klok zegt dat het hoog tijd is om op te staan. En blijkbaar hebben ze -ondanks de vermoeidheid- toch onthouden dat Phil ’s morgensvroeg de geiten zou komen melken! In haar enthousiasme om op tijd beneden te staan, mist Julie een trede van de trap en tuimelt naar beneden. We zien haar tot onze grote schrik door het gat verdwijnen. Gelukkig blijft haar voet steken tussen het luik dat achter haar is dichtgevallen. Julie bengelt ondersteboven een 3-tal meter boven de grond. Ze brult de geiten wakker terwijl we haar aan een voet uit het gat vissen, maar het is gelukkig niet erg. Oef! Ze zal nog een paar dagen wat rondhuppelen met een mankepootje, maar het had veel erger kunnen zijn!  

07-07-2016 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Op weg naar Omadhoo island hadden we al kunnen proeven van een wilde zee. Terwijl de locals een dutje deden om niet zeeziek te worden en een Italiaans gezin met kinderen zo mottig als een krab heel de tijd boven een plastiek zakje hing, genoten onze kinderen van de woelige zee die de ferry hevig deed schudden, kraken en piepen. Mateo en Julie hingen heel de tijd met hun hoofd uit het raam. Niet omdat ze moesten overgeven, maar omdat ze vliegende vissen en dolfijntjes wilden tellen. En het waren er wreed veel! Deze 5 uur durende boottocht was echter slechts een voorsmaakje van wat ons een paar dagen later te wachten zou staan op de terugweg van onze jacht op walvishaaien!

We dobberen rond op een -alweer- woelige zee. De zon schijnt, maar rond ons dreigen pikzwarte wolken. In de verte zien we een regenfront naderen. We kunnen best niet te lang meer wachten. Het ziet er dus naar uit dat we van een kale reis zullen terugkeren. We kunnen gelukkig wél zeggen dat we van op de boot het silhouet van een ‘wale shark' hebben gezien, maar tegen dat we doorhadden dat er een was en uiteindelijk in het water lagen, was het dier al verdwenen. Jammer, maar helaas…

We willen net ons snorkelgerief uitschieten, wanneer onze kapitein er toch nog één spot vlak naast onze boot! We smijten onze kinderen in het water (echt letterlijk) en duiken er achteraan. En het is ‘wauw’! We drijven met ons vier vlak boven een gust van een walvishaai van zeker 5 meter. Julie past zo in de opengesperde muil. Gelukkig eet een walvishaai enkel plankton. We kunnen de vis gewoon aaien, zo dichtbij zijn we. Ik ben gewoon te dicht om het dier helemaal in beeld te krijgen! Het zonlicht weerkaatst op de rug en doet de typische witte vlekken oplichten zoals sterren aan de hemel. Het is een magisch moment. Barbara en Julie moeten de walvishaai na een tijdje lossen, omdat Julie als enige geen vinnen heeft en door Barbara wordt voortgetrokken. En Serge kan net voldoende volgen om te zien hoe Mateo (lang leve de crawl zwemlessen) er zeker 10 minuten pal boven blijft hangen tot de vis dieper water opzoekt en uit het zicht verdwijnt.

Wanneer we terug richting boot snorkelen zijn we euforisch over wat we hebben meegemaakt. We voelen koude tintelingen op onze rug terwijl we met onze buik in het warme water liggen. Het is beginnen regenen! De regendruppels prikken zoals naalden in onze rug. De lucht is helemaal grijs. We hijsen ons snel aan boord, drogen Mateo en Julie af, trekken een regenjas aan en vertellen honderduit over wat we hebben gezien.

De kapitein sjeezt er vandoor. De boot slaat knalhard tegen de golven. Er is geen kans meer om nog over onze ‘close encounter' met de walvishaai na te kaarten. We gaan nu met een kleine speedboot de confrontatie aan met een op hol geslagen zee. De golven lijken de boot bij momenten te zullen opslokken. De regen valt met bakken uit de hemel. Ik houd het zeil vast dat de gutsende regen en het opspattende regenwater moet tegenhouden. Het ene moment voel ik het warme zeewater, het volgende moment de koude regen. Mateo en Julie weten dat ze naar de horizon moeten kijken om niet zeeziek te worden, maar we zien geen hand voor ogen. De kapitein stuurt met zijn iPhone als GPS in de hand. Zijn bootsman plakt met zijn neus tegen de voorruit om extra richtlijnen te geven. Julie en Mateo vinden het allemaal lekker spannend, maar Barbara en ik wisselen een veelbetekende blik uit: dit is net iets té spannend! Terwijl Barbara zich vooral zorgen maakt over wat we moeten doen indien we in het water terecht zouden komen, denkt Serge vooral aan zieke kindjes. Barbara tovert dus de zwemvesten tevoorschijn (beter laat dan nooit) en Serge begint weer een verhaal te vertellen (deze keer niet over de drie biggetjes).

Een serieus lang uitgesponnen verhaal later klaart het wat op en zien we plots land. Het blijkt zelfs ons eiland te zijn! Hoe de kapitein het heeft gefixt, weten we niet, maar we zijn content wanneer we terug voet aan wal zetten. Mateo en Julie hebben er eigenlijk niets van gemerkt. Ze zitten nog helemaal in de sfeer van het verhaal over een reuzenhaai! En ze kunnen het zich prefect visualiseren met het beeld van de walvishaai die ze hebben gezien voor ogen. En ja! Het was écht spectaculair!

16-08-2015 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

Ik sta aan te schuiven aan de kassa van een supermarkt in Male. Het moet vlug gaan, want buiten wacht een taxi en elke minuut kost geld. En geld is hier voor ons wat meer waard dan ergens anders. Het heeft namelijk veel moeite gekost om aan geld te geraken! We zijn zo gewoon dat we eender waar in de wereld geld kunnen ‘pinnen’, dat we er vanuit gingen dat dit in Male, de hoofdstad van de Malediven, ook zou lukken. Neen, dus.

Het is een beetje een bizarre situatie. De plaatselijke munteenheid -de ‘rufiyaa'- wordt eigenlijk niet echt gebruikt voor toeristen. Die mogen met cash USD betalen. En die dollars breng je best mee van thuis, want je kan hier geen geld afhalen met  bancontact noch VISA of MasterCard. Op aanraden van iemand van onze airbnb waren we naar de enige ATM gegaan waar je USD kan krijgen. Na een tocht met een bus (20 minuten wachten, 10 minuten rijden), een ferry (15 minuten wachten, 20 minuten varen) en een kwartier stappen, mochten we 20 minuten aanschuiven bij een ellenlange rij. De mannen voor ons bleven maar geld uit de automaat halen! ‘Straks zijn er geen dollars meer en dan hebben we een probleem!’ Toen het dan eindelijk aan ons was, bleek de automaat niet te werken met buitenlandse kaarten! We waren dus anderhalf uur onderweg geweest voor niks! Gelukkig konden we wel rufiyaa afhalen, maar die moesten we wel nog via onze airbnb op de zwarte markt proberen te wisselen in dollars.

10-08-2015 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

In Ella stonden er een paar fikse wandelingen op het programma. We waren er helemaal klaar voor. Eindelijk nog eens een fysieke inspanning na 4 weken luieren op één of ander strand, rondslenteren in één of andere tempel, zitten op één of andere trein of bus en buikje rond eten met één of andere lekkere maaltijd. De stapschoenen werden onderaan uit de rugzak gevist en we vertrokken onmiddellijk op pad.

We hebben het achteraf geweten. Niet o.w.v. stijve spieren, maar wel omdat de zool van Barbara haar schoenen volledig los hing. En erger, omdat onze kinderen blaren hadden. Die arme voetjes waren niet meer gewoon om schoenen te dragen na een maand sandalen, teenslippers of blote voeten. Vervelend! Want het was enkel een wandeling ter opwarming. Het écht klimwerk moest nog komen met Ella’s Rock en Little Adams Peak!

Het risico op gezeur was exponentieel gestegen door de ‘pijntjes’. Daarom werd een oeroude truc van stal gehaald: verhalen vertellen tijdens het wandelen. Er zijn er tientallen de revue gepasseerd en het heeft enorm geholpen, want er werd geen seconde geklaagd. En blijkbaar wisten de verhalen ook andere Nederlandstalige klimmers te inspireren, want toen we eenmaal op de top stonden, zei iemand plots ‘Jullie papa kan goed verhalen vertellen, hoor! Het verhaal van de drie biggetjes heeft me ook goed geholpen om boven te geraken!’

Onze twee kindjes hebben uiteindelijk heel flink gestapt. De blaren waren er echter niet kleiner op geworden. Achteraf gezien hadden we hier ook beter een afleidingsmanoeuvre gebruikt, want onze twee lieverdjes protesteerden als twee varkentjes die (onverdoofd) werden geslacht toen we met een naald afkwamen om de bladeren te doorprikken om het vocht er te laten uitlopen.

02-08-2015 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

30-07-2015 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

26-07-2015 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

21-07-2015 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

We zijn op jacht naar dolfijntjes langs de kust van Trincomale. We hebben er nog geen enkel gezien, maar de dag kan sowieso niet meer stuk! Mateo zit samen met Stan en Julie vooraan in de boot die wild op en neer gaat op de golven. Het is zijn verjaardag. En we hadden al weken op voorhand beloofd dat we zouden gaan varen op zoek naar dolfijnen en walvissen. Het feit dat de speelkameraden die we eerder onderweg in Eluwankulama hadden leren kennen er bij zijn, maakt het dubbel zo fijn!

Er is veel wind en we weten uit ervaring dat dolfijnen niet van wind houden. Dus we verschieten niet wanneer we er na een uur nog altijd geen hebben gezien. Plots roept onze kapitein echter enthousiast ‘Dolphins! Two hundred!’ En ja… eindelijk zijn ze er! En vlak naast onze boot! Het zijn er wel geen tweehonderd, misschien eerder dertig. Maar de kinderen tellen er ook honderden, zelfs duizenden: ‘tien honderd duizend!’. Onze kapitein had beloofd dat we honderden dolfijnen zouden zien. Voila! Hij heeft zijn belofte waargemaakt!

De walvissen zijn nergens te bespeuren, maar dat bederft de feestvreugde niet. De kinderen joelen van enthousiasme. En Mateo straalt van geluk! Hij vindt het duidelijk een fijne verjaardag!

18-07-2015 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge  

16-07-2015 om 00:00 geschreven door Barbara&Serge