Na een lange en vermoeiende, maar wel super mooie wandeling aan de voet van Vulcán Arenal, laten we onze voeten weken in zalig warm water van een rivier bij een warmwaterbron. Je kan dit doen in super chique spa's waar je veel geld betaalt of je kan gezellig bij de locals (de Tico’s) gaan zitten in een riviertje langs de kant van de weg. Wij vinden het laatste veel toffer.

Mateo maakt dus even later indruk op een paar mannen die vruchteloos visjes proberen te vangen: hij vangt er binnen de kortste keren een paar met de blote hand. En Julie nestelt zich gezellig in de buurt van een leeftijdsgenootje. De taalbarrière maakt dat ze niet met elkaar kunnen communiceren, maar ze amuseren zich eerst met elkaar stiekem vanuit een ooghoek te bestuderen en gaan daarna verder met een spel zonder woorden.

Vooraleer ook wij het zweet van de wandeling kunnen afspoelen, begint het echter te regenen. Tegen dat iedereen afgedroogd is en weer schoenen aan heeft, zijn we nat van de regen die ondertussen bij bakken uit de hemel valt. We proberen ons toch nog wat droog te houden met een paraplu en ploeteren door het zandweggetje dat nu een rivier van modder is naar de weg om een schuilplaats te zoeken.

Wanneer we even later schuilen onder een afdakje, stroomt het water als een kolkende rivier voor onze voeten voorbij. Het gerammel van de regen op het dak van onze schuilplek maakt zo mogelijk nog meer lawaai dan de donderslagen die volgen op de felle bliksemschichten van de onweersbui die voorbij raast. Een mens wordt er stil van. We zien geen hand voor ogen. De regen vormt een gordijn dat het zicht op de overkant van de weg blokkeert. Maar plots zien we door het regengordijn het silhouet van Vulcán Arenal verschijnen. Zo duidelijk hebben we de vulkaan op twee dagen nog niet gezien! Bizar. Sinds ons verblijf in Costa Rica is dit al een tweede magische moment. Mateo en Julie kijken er wel even naar wanneer we er iets over zeggen, maar zijn meer gefascineerd door de kracht van het water dat voorbij stroomt. We moeten hen tegenhouden, want liefst van al zouden ze er in de plensbui midden in willen gaan staan. ‘Het water is toch niet koud, mama!? Het is zalig warm!’ Tja... wat moet je daar op antwoorden?

Annuleren OK