We hebben al best wat regen gehad in Costa Rica. Het is regenseizoen en dan weet je dat je nu een dan een regenbui op je dak krijgt. Maar dat is nu net het probleem: we hebben een boottocht gepland en we hebben niet echt een dak boven ons hoofd! Tot hiertoe was het in de voormiddag meestal mooi weer met vanaf de late namiddag kans op een stortbui. Het moet natuurlijk lukken dat het net vandaag ook ‘s morgens regent. Donkere wolken hangen boven de Golfo Dulce en een onweersbui dreigt van op een afstand. We overwegen even de boottocht te cancelen en helemaal met de bus van Rincon naar Punta Banco te rijden, maar twijfelen toch omdat dat echt ver rijden is. Jorge, onze kapitein, komt met een theorie over een regenfront dat voor de kust ligt en beter weer er achter. ‘Es mi teoría!’ zegt hij, en hij komt geloofwaardig over.

Even later trotseren we dus de golven en een regenbui van jewelste. De regen striemt in ons gezicht en we zijn onmiddellijk kletsnat. Maar eigenlijk is het echt wel genieten. Een keer dat je de fun ervan inziet is het geweldig om tegen een hoge snelheid over de golven te jagen: kriebelbuik! ‘Dit is leuk!’ roept Julie. Mateo was eerder wat aan het mokken, omdat we geen dolfijntjes zouden zien (dolfijnen houden niet van regen), maar zit nu ook te stralen! En Jorge heeft gelijk: na een half uurtje varen stopt het plots met regenen. We laten de regenwolken achter ons, net zoals de wilde golven. Het blijft bewolkt, maar we zien tenminste waar we varen. En meer nog: onze kapitein spot plots walvissen – allez ja... ‘Es possible que son ballenas!’ We zien de hoopvolle verwachting in de ogen van onze kinderen en duimen dat er ook echt een walvis is. Op het moment dat we er effectief een zien, roept Mateo enthousiast: ‘Bedankt, Marraintje!’ en hij voegt er aan toe: ‘Mama en ik hebben Marraintje gevraagd ons walvissen te laten zien en het is gelukt!’ We dobberen rustig naast een mama walvis met haar kleintje. Geweldig! Mateo en Julie zijn in de wolken! Als de 2 onder water verdwijnen is het uitkijken naar waar ze weer zullen opduiken. Ze blijven een half uurtje rond ons bootje cirkelen en verdwijnen dan in de zee.

Het volgende spektakel wacht echter al op ons! In de verte hangen fregatvogels in de lucht en dat kan betekenen dat er dolfijnen rondhangen. Jorge stuurt er in een vliegende vaart naartoe. Even later weten we niet waar eerst kijken, want de dolfijnen komen langs alle kanten nieuwsgierig kijken. Ze steken echt hun koppeke boven water om te kunnen zien wie er in de boot zit. Ze tuimelen vlak naast en voor de boot. We kunnen ze bijna aanraken. Mateo en Julie hangen half uit de boot met hun neus boven water. ‘Zie dat je niet in t water valt!’ roepen we, mij maar veel tijd om onze kindjes in het oog te houden hebben we niet, want we willen zelf niets missen van de dolfijnen show! We hebben al vaak dolfijnen gezien, maar nog nooit zo veel van zo dichtbij! We kijken precies naar een documentaire van National Geographic. Het is hallucinant mooi! En het zalige is dat we er rustig van kunnen genieten. Na een half uurtje verdwijnen de dolfijntjes als bij toverslag.

Wanneer onze kapitein ons even later afzet aan onze bestemming van waaruit we met de bus zullen verder reizen, nemen we dankbaar afscheid! Dit was ongetwijfeld een van de hoogtepunten van onze reis!