‘Jullie zijn écht wel stoer!’ zegt Nynke, een Nederlandse die stage heeft gelopen in een centrum voor gehandicapten in Colombo, tegen onze kinderen, wanneer ze hoort dat we helemaal naar het noorden van Sri Lanka gaan. Ze zegt dat ze niemand is tegengekomen die dit al heeft gedaan. Blijkbaar schrikt het oorlogsverleden van het land reizigers toch nog af om richting Jaffna te gaan.

Wij trekken uiteindelijk nóg verder, naar het meest noordelijke punt: Point Pedro – in een recent verleden dé smokkelroute voor wapenhandelaars. Misschien lopen er nog wat Tamil Tijgers rond? Volgens de reisgids moet je er toch nog wel wat voorzichtig zijn, o.a. omdat er nog landmijnen  kunnen liggen… Och ja… we hebben al eerder meegemaakt dat wat wordt gezegd niet strookt met de werkelijkheid. Wat uiteraard niet wil zeggen dat we het advies i.v.m. de mijnen niet au serieux hebben genomen!

Point Pedro blijkt echter een super gezellige plek! Zo gezellig dat we zelfs niet in Jaffna zijn geraakt. Het dorpscentrum situeert zich rond een authentieke markt waar de koeien en geiten het fruit van de kraampjes komen pikken. Toen we er nieuwsgierig rondliepen en genoten van de prachtige beelden, o.a. kleurrijke vrouwen die hun waren aanprijzen, hoorden we Julie plots lichtjes in paniek ‘Mama, papa… help!’ roepen. Onze dochter had weer prijs! Één van de kleurrijke dames had Julie op haar schoot gepakt en was haar vrolijk in de wangen aan het knijpen! We hebben haar uiteraard zo snel mogelijk bevrijd, maar pas nadat we van het tafereel een foto hadden genomen.

Die sympathieke aandacht is heel de tijd in Point Pedro zo gebleven. Het is écht een uithoek, dus áls er eens westerlingen rondlopen genieten ze veel oprechte aandacht. En omdat we er vrij lang zijn gebleven, herkenden we vaak mensen en werden we vooral veel herkend!

Onze laatste dag wilden we uiteraard nog eens genieten van het strand. Locals hadden ons al gewaarschuwd voor de grote golven en ook Barbara was er tegen, maar uiteraard wilde Serge toch eens met Mateo en Julie de wilde zee trotseren! Het ging allemaal goed: ‘Barbara, je moet onze kinderen niet bang maken!’ tot net die ene laatste golf… Mateo wilde op zijn eentje meedrijven op een golf richting strand, toen bleek dat die toch wel wat groter was dan verwacht. Hij werd ondersteboven richting Barbara gekatapulteerd, die eerst machteloos toekeek en daarna Serge naar het diepste van de zee verwenste! ‘Sorry! Even fout ingeschat…’ Het was uiteraard allemaal niet zo erg -gewoon serieus verschoten- maar het geeft wel een idee hoe tijdens de tsunami van 2004 de dorpen volledig werden weggeveegd door de kracht van een reuzegrote golf!

Even later was Mateo alles gelukkig snel weer vergeten bij het zicht van een super grote haai die door vier mannen met veel moeite aan land werd gedragen en in een vrachtwagen werd gepropt. Het beest paste er gewoon niet helemaal in, zo groot was de vis. We hadden beter ‘neen’ gezegd toen de mannen gebaarden dat we mochten meerijden, want achteraf stonken we uren in de wind! Maar uiteraard was het een geweldige rit zo vlak naast een kanjer van een haai, dus die visgeur namen we er graag bij. We werden gedropt bij de vismarkt waar we al vaker waren gepasseerd. Één van de vissers met wie we al eerder een babbeltje hadden gedaan, sprak over mee gaan vissen ’s nachts. Heel sympathiek, maar heel de nacht ronddobberen op een piepklein bootje met 2 kinderen is net iets te avontuurlijk… we hadden onze portie avontuur al gehad. Het zal voor een volgende keer zijn…