In Ella stonden er een paar fikse wandelingen op het programma. We waren er helemaal klaar voor. Eindelijk nog eens een fysieke inspanning na 4 weken luieren op één of ander strand, rondslenteren in één of andere tempel, zitten op één of andere trein of bus en buikje rond eten met één of andere lekkere maaltijd. De stapschoenen werden onderaan uit de rugzak gevist en we vertrokken onmiddellijk op pad.

We hebben het achteraf geweten. Niet o.w.v. stijve spieren, maar wel omdat de zool van Barbara haar schoenen volledig los hing. En erger, omdat onze kinderen blaren hadden. Die arme voetjes waren niet meer gewoon om schoenen te dragen na een maand sandalen, teenslippers of blote voeten. Vervelend! Want het was enkel een wandeling ter opwarming. Het écht klimwerk moest nog komen met Ella’s Rock en Little Adams Peak!

Het risico op gezeur was exponentieel gestegen door de ‘pijntjes’. Daarom werd een oeroude truc van stal gehaald: verhalen vertellen tijdens het wandelen. Er zijn er tientallen de revue gepasseerd en het heeft enorm geholpen, want er werd geen seconde geklaagd. En blijkbaar wisten de verhalen ook andere Nederlandstalige klimmers te inspireren, want toen we eenmaal op de top stonden, zei iemand plots ‘Jullie papa kan goed verhalen vertellen, hoor! Het verhaal van de drie biggetjes heeft me ook goed geholpen om boven te geraken!’

Onze twee kindjes hebben uiteindelijk heel flink gestapt. De blaren waren er echter niet kleiner op geworden. Achteraf gezien hadden we hier ook beter een afleidingsmanoeuvre gebruikt, want onze twee lieverdjes protesteerden als twee varkentjes die (onverdoofd) werden geslacht toen we met een naald afkwamen om de bladeren te doorprikken om het vocht er te laten uitlopen.