De man van onze airbnb toert met ons rond in zijn stad Anarudhapura. Hij sleurt ons mee van tempel naar tempel en omzeilt de controleposten op een slinkse manier, waardoor we wel alles zien, maar niet hoeven te betalen voor het dure toegangsticket. Omdat we compleet oververhit zijn, neemt hij ons uiteindelijk mee naar één van de grote meren om samen met zijn twee zoontjes een verfrissende duik te nemen. Barbara blijft wijselijk uit het water wanneer ze ziet dat Jan en alleman zich er komt wassen, maar Julie en Mateo zijn dolenthousiast en sleuren papa mee het water in. Even later verkopen ze veel show voor de twee jongens van onze homestay. En het moet gezegd: het doet deugd om de hitte weg te spoelen!

Nog geen uur later lopen we alweer te zweten. De zon schijnt haar laatste stralen, maar de stenen van de tempel zinderen nog na van de warmte. De tempel is prachtig verlicht en in combinatie met het gezang van monniken zorgt dit voor een magische sfeer. We zijn er stil van geworden. Normaal gezien beginnen Mateo en Julie na een tijdje zotte kuren te verkopen, waardoor wij hen regelmatig streng moeten vragen rustig te zijn, maar deze keer geven ze geen kik. Ze zijn duidelijk ook bevangen door de betoverende atmosfeer! In het halfduister manoeuvreren we ons tussen de gelovigen die op de grond zitten en met gevouwen handen voor het aangezicht zacht voor en achteruit wiegen. Een klein meisje kijkt stiekem op wanneer we passeren en een oude man knikt goedkeurend zijn hoofd links en rechts bij wijze van begroeting. Een vrouw streelt met de palm van haar hand Julie over haar wang en Mateo krijgt een schouderklopje. Het krioelt van de mensen, maar we vallen op als enige westerlingen. Gelukkig is er het zoontje van onze gastheer die ons rustig maar zelfzeker de weg toont. We zien mensen lotusbloemen offeren voor een boeddhabeeld. Honderden olielampjes en tientallen bundels wierookstokjes kruiden de lucht. Wanneer we de tempel verlaten achtervolgt het gezang van de monniken ons tot in de tuk tuk. Het is pas wanneer we met sputterende motor en in een blauwe wolk van uitlaatgassen vertrekken, dat we ontwaken uit de roes en spontaan in koor zeggen: ‘Dat was écht wel mooi, hé kindjes?’ Julie en Mateo knikken zachtjes ja. 

Onze overnachtingsplek in Eluwankulama op een boogscheut van het Wilpattu National Park is fantastisch! We hebben ons plekje in een godverlaten gat helemaal voor ons alleen. Soreno, de man des huizes, heeft een zee van tijd en neemt ons gezellig mee op trot. En als we hongerig thuis komen kookt zijn vrouwtje Kurami de heerlijkste maaltijden. Onze kinderen kunnen gezellig plonzen in een rivier. Ze mogen (onder deskundige begeleiding van Soreno en aangemoedigd door Kurami ‘Eat baba, eat!’) met de handen eten. Ze klimmen in bomen. Ze ravotten met de huisdieren. … En wij genieten van geanimeerde gesprekken tot laat in de nacht. Het is een zalig begin van onze reis, omdat we van Soreno nu al leren wat je voor je vertrek in een reisgids leest of al doende onderweg ontdekt.

Omdat we zo genieten van de exclusieve aandacht, zijn we teleurgesteld wanneer er voor onze laatste nacht nog bezoekers worden verwacht. Wanneer Soreno de man aan de lijn heeft, zegt hij plots ‘I will pass you on to Serge!’ Het blijkt een sympathiek koppel Belgen te zijn met kinderen van dezelfde leeftijd als Julie en Mateo! Onze kindjes tellen dan ook af tot het moment dat ze er zijn! Mateo gaat hen zelfs alleen (d.w.z. samen met Kurami) tegemoet -een half uur rijden- naar het dorpje en entertaint de hele familie op de terugweg met een mix van waar gebeurde en verzonnen gebeurtenissen van wat we tot hiertoe hebben gedaan! Het klikt m.a.w. vanaf de eerste seconde.

De vraag is alleen: waar gaat iedereen slapen? ‘No worries! I will put up a tent!’ En inderdaad: wanneer de grote mensen ’s avonds onder een sterrenhemel gezellig verhalen uitwisselen, liggen 5 kleine kinderen kris kras door elkaar in een tent te slapen! We hadden veel op voorhand gepland om te doen, maar kamperen in Sri Lanka daar hadden we in de verste verte nog niet aan gedacht.

Het afscheid de volgende dag is hartelijk, maar ook moeilijk. We zullen Soreno en Kurami missen! Gelukkig zullen we onze Belgen nog een aantal keren tegenkomen!

We zijn er: Sri Lanka! Het wachten op de bagage is er net te veel aan. Het is ongeveer 5 uur ’s morgens plaatselijke tijd. Rond 5 uur ’s morgens Belgische tijd -een volledige dag geleden- zijn we vertrokken: eerst met de ‘taxi' (merci, papie!) naar Brussel, dan met de trein naar Frankfurt en dan met het vliegtuig naar Colombo. Ons ritme is wat in de war! Op het moment dat je thuis al lang zou slapen, nog uitgebreid dineren is écht geen goed plan. En dan na een 6-tal uur al wakker gemaakt worden voor een ontbijt: dat trekt op niks. Maar ja… het hoort erbij! Onze kinderen zijn het al een beetje gewoon van de vorige reizen en geven geen kik. Maar toch… als je dan als bijna laatste nog altijd staat te wachten op de bagage, dan werkt dat toch wel een beetje op een mens zijn systeem! We zijn dus moe, maar vooral heel blij wanneer we onze rugzak op onze rug kunnen zwieren!

Op het moment dat we de luchthaven buiten stappen zitten we in een andere wereld. Super! Dit is waar we naar uit hebben gekeken! De hitte kleeft onmiddellijk als een nat deken aan ons lichaam. Door het open raam van de minibus die ons naar ons huisje brengt waait warme lucht die Julie doet denken aan de haardrogers van het zwembad. Mateo kijkt gefascineerd toe hoe onze chauffeur door het drukke verkeer manoeuvreert en imiteert de stuurbewegingen. Het gaat er wild aan toe!

Onze airbnb in Ngombo is gelukkig een oase van rust. Ideaal om te bekomen. Maar wat doe je best om een jetlag te vermijden? Het ritme van het land oppikken door de plaatselijke tijd te volgen. En dat wil zeggen: ontbijten! Dat doen was dus niet. Maar we vertrekken wel onmiddellijk op pad om eten te zoeken voor later. En daarna gaan we naar het meer dat op wandelafstand ligt. En daarna gaan we met een tuk tuk naar het strand. En we gaan kijken naar de vismarkt. En we wandelen tot bij de vissers die de vangst binnenhalen. En…

Julie crasht. Ze kan niet meer stappen. Ze wil niet meer verder. Ze wil zelfs niet gedragen worden. Ze wil naar huis. De vermoeidheid loopt er langs boven en onder uit – letterlijk. Ocharme! Dit was niet de bedoeling! We moeten luisteren naar de signalen van ons lichaam en vooral naar die van onze kindjes!

We crossen naar huis met een tuk tuk en zorgen voor rust. Alles is snel weer ok, zeker wanneer we na een goede pauze in ons huisje verder afkoelen bij een zwembad van een hotel vlak bij de zee. En wanneer we ’s avonds onder ons muskietennet kruipen, duurt het écht niet lang voor we als één blok in slaap vallen. Het was voor ons alle vier wel wat (te) veel!