Op deze blog vind je
1.) het dagboek van onze reis in Colombia, Guatemala, Costa Rica de Malediven, Sri Lanka, Maleisië, Zuid-Afrika en Namibië (zie rechts: Inhoud blog & Archief per jaar);
2.) het (oude) dagboek van ons jaar werken en reizen in Senegal in 2006 -2007 (zie rechts: Archief per maand);
3.) een link naar een (primitieve) website met de reisverslagen van onze vroegere reizen 1999-2000 en 2001-2002 (zie rechtsonder: oude reisverslagen Barbara & Serge);
4.) een link naar ons fotoalbum van Zuid-Afrika, Namibië, Maleisië, Sri Lanka, de Malediven, Costa Rica, Guatemala en Colombia (zie rechtsonder).
16-08-2015
WALVISHAAI
Op weg naar Omadhoo
island hadden we al kunnen proeven van een wilde zee. Terwijl de locals een
dutje deden om niet zeeziek te worden en een Italiaans gezin met kinderen zo
mottig als een krab heel de tijd boven een plastiek zakje hing, genoten onze
kinderen van de woelige zee die de ferry hevig deed schudden, kraken en piepen.
Mateo en Julie hingen heel de tijd met hun hoofd uit het raam. Niet omdat ze
moesten overgeven, maar omdat ze vliegende vissen en dolfijntjes wilden tellen.
En het waren er wreed veel! Deze 5 uur durende boottocht was echter slechts een
voorsmaakje van wat ons een paar dagen later te wachten zou staan op de
terugweg van onze jacht op walvishaaien!
We dobberen rond op een
-alweer- woelige zee. De zon schijnt, maar rond ons dreigen pikzwarte wolken.
In de verte zien we een regenfront naderen. We kunnen best niet te lang meer
wachten. Het ziet er dus naar uit dat we van een kale reis zullen terugkeren.
We kunnen gelukkig wél zeggen dat we van op de boot het silhouet van een wale
shark' hebben gezien, maar tegen dat we doorhadden dat er een was en
uiteindelijk in het water lagen, was het dier al verdwenen. Jammer, maar
helaas
We willen net ons
snorkelgerief uitschieten, wanneer onze kapitein er toch nog één spot vlak
naast onze boot! We smijten onze kinderen in het water (echt letterlijk) en
duiken er achteraan. En het is wauw! We drijven met ons vier vlak boven een
gust van een walvishaai van zeker 5 meter. Julie past zo in de opengesperde
muil. Gelukkig eet een walvishaai enkel plankton. We kunnen de vis gewoon aaien,
zo dichtbij zijn we. Ik ben gewoon te dicht om het dier helemaal in beeld te
krijgen! Het zonlicht weerkaatst op de rug en doet de typische witte vlekken
oplichten zoals sterren aan de hemel. Het is een magisch moment. Barbara en
Julie moeten de walvishaai na een tijdje lossen, omdat Julie als enige geen
vinnen heeft en door Barbara wordt voortgetrokken. En Serge kan net voldoende
volgen om te zien hoe Mateo (lang leve de crawl zwemlessen) er zeker 10 minuten
pal boven blijft hangen tot de vis dieper water opzoekt en uit het zicht
verdwijnt.
Wanneer we terug
richting boot snorkelen zijn we euforisch over wat we hebben meegemaakt. We
voelen koude tintelingen op onze rug terwijl we met onze buik in het warme
water liggen. Het is beginnen regenen! De regendruppels prikken zoals naalden
in onze rug. De lucht is helemaal grijs. We hijsen ons snel aan boord, drogen
Mateo en Julie af, trekken een regenjas aan en vertellen honderduit over wat we
hebben gezien.
De kapitein sjeezt er
vandoor. De boot slaat knalhard tegen de golven. Er is geen kans meer om nog
over onze close encounter' met de walvishaai na te kaarten. We gaan nu met een
kleine speedboot de confrontatie aan met een op hol geslagen zee. De golven
lijken de boot bij momenten te zullen opslokken. De regen valt met bakken uit
de hemel. Ik houd het zeil vast dat de gutsende regen en het opspattende
regenwater moet tegenhouden. Het ene moment voel ik het warme zeewater, het volgende
moment de koude regen. Mateo en Julie weten dat ze naar de horizon moeten
kijken om niet zeeziek te worden, maar we zien geen hand voor ogen. De kapitein
stuurt met zijn iPhone als GPS in de hand. Zijn bootsman plakt met zijn neus
tegen de voorruit om extra richtlijnen te geven. Julie en Mateo vinden het
allemaal lekker spannend, maar Barbara en ik wisselen een veelbetekende blik
uit: dit is net iets té spannend! Terwijl Barbara zich vooral zorgen maakt over
wat we moeten doen indien we in het water terecht zouden komen, denkt Serge
vooral aan zieke kindjes. Barbara tovert dus de zwemvesten tevoorschijn (beter
laat dan nooit) en Serge begint weer een verhaal te vertellen (deze keer niet
over de drie biggetjes).
Een serieus lang
uitgesponnen verhaal later klaart het wat op en zien we plots land. Het blijkt
zelfs ons eiland te zijn! Hoe de kapitein het heeft gefixt, weten we niet, maar
we zijn content wanneer we terug voet aan wal zetten. Mateo en Julie hebben er
eigenlijk niets van gemerkt. Ze zitten nog helemaal in de sfeer van het verhaal
over een reuzenhaai! En ze kunnen het zich prefect visualiseren met het beeld
van de walvishaai die ze hebben gezien voor ogen. En ja! Het was écht
spectaculair!
Ik sta aan te schuiven
aan de kassa van een supermarkt in Male. Het moet vlug gaan, want buiten wacht
een taxi en elke minuut kost geld. En geld is hier voor ons wat meer waard dan
ergens anders. Het heeft namelijk veel moeite gekost om aan geld te geraken! We
zijn zo gewoon dat we eender waar in de wereld geld kunnen pinnen, dat we er
vanuit gingen dat dit in Male, de hoofdstad van de Malediven, ook zou lukken.
Neen, dus.
Het is een beetje een
bizarre situatie. De plaatselijke munteenheid -de rufiyaa'- wordt eigenlijk
niet echt gebruikt voor toeristen. Die mogen met cash USD betalen. En die dollars
breng je best mee van thuis, want je kan hier geen geld afhalen met bancontact noch VISA of MasterCard. Op
aanraden van iemand van onze airbnb waren we naar de enige ATM gegaan waar je
USD kan krijgen. Na een tocht met een bus (20 minuten wachten, 10 minuten rijden),
een ferry (15 minuten wachten, 20 minuten varen) en een kwartier stappen, mochten
we 20 minuten aanschuiven bij een ellenlange rij. De mannen voor ons bleven
maar geld uit de automaat halen! Straks zijn er geen dollars meer en dan
hebben we een probleem! Toen het dan eindelijk aan ons was, bleek de automaat
niet te werken met buitenlandse kaarten! We waren dus anderhalf uur onderweg
geweest voor niks! Gelukkig konden we wel rufiyaa afhalen, maar die moesten we
wel nog via onze airbnb op de zwarte markt proberen te wisselen in dollars.
Ik wil
dus naar huis om het geld nog te kunnen wisselen, maar sta dus aan te
schuiven aan de kassa van een supermarkt. De kassierster neemt voor alles haar
tijd. Er wordt eerst nog een klant tussendoor geholpen, die blijkbaar niet
voldoende geld bij zich had. Daarna wordt het rolletje van de kassa vervangen.
Vervolgens moet ze assistentie vragen, want de prijs van een artikel klopt
niet. Tussendoor is er nog tijd voor een telefoongesprek. Eindelijk is het aan
de Chinese klant voor me. Nu kan het snel gaan, want hij heeft enkel een
tiental bundels chopsticks gekocht. Maar neen blijkbaar moet elk paar stokjes
apart worden geteld! Nog een vraag van een collega tussendoor. En lap! Ze moet
opnieuw beginnen tellen! Ik sta letterlijk te daveren op mijn benen van
ongeduld! Buiten wacht Barbara in de taxi samen met Julie en Mateo die een uur
geleden al honger hadden en wreed druk aan het doen waren. Ik ging even snel
brood kopen, meer niet. Maar ik heb het gevoel dat ik al uren weg ben.
Eindelijk! De chopsticks zijn geteld. Het is bijna aan mij. De Chinees vindt de
chopsticks blijkbaar te duur en gebaart dat hij ze niet moet hebben. De
kassierster begrijpt het niet. Er ontstaat een discussie Ik laat het ondertussen
over me heengaan. Het komt wel goed. En ja even later stap ik in de taxi. En?
Heb je ook water gekocht? vraagt Barbara. Goh. Neen. Daar heb ik niet aan
gedacht! Laat ons gewoon doorrijden, onze kinderen eten geven en proberen geld
te wisselen. Het duurt nog wel even voor we terug thuis zijn
In Ella stonden er een
paar fikse wandelingen op het programma. We waren er helemaal klaar voor. Eindelijk
nog eens een fysieke inspanning na 4 weken luieren op één of ander strand,
rondslenteren in één of andere tempel, zitten op één of andere trein of bus en
buikje rond eten met één of andere lekkere maaltijd. De stapschoenen werden
onderaan uit de rugzak gevist en we vertrokken onmiddellijk op pad.
We hebben het achteraf
geweten. Niet o.w.v. stijve spieren, maar wel omdat de zool van Barbara haar schoenen
volledig los hing. En erger, omdat onze kinderen blaren hadden. Die arme
voetjes waren niet meer gewoon om schoenen te dragen na een maand sandalen,
teenslippers of blote voeten. Vervelend! Want het was enkel een wandeling ter opwarming.
Het écht klimwerk moest nog komen met Ellas Rock en Little Adams Peak!
Het risico op gezeur
was exponentieel gestegen door de pijntjes. Daarom werd een oeroude truc van
stal gehaald: verhalen vertellen tijdens het wandelen. Er zijn er tientallen de
revue gepasseerd en het heeft enorm geholpen, want er werd geen seconde geklaagd.
En blijkbaar wisten de verhalen ook andere Nederlandstalige klimmers te
inspireren, want toen we eenmaal op de top stonden, zei iemand plots Jullie
papa kan goed verhalen vertellen, hoor! Het verhaal van de drie biggetjes heeft
me ook goed geholpen om boven te geraken!
Onze twee kindjes
hebben uiteindelijk heel flink gestapt. De blaren waren er echter niet kleiner
op geworden. Achteraf gezien hadden we hier ook beter een afleidingsmanoeuvre
gebruikt, want onze twee lieverdjes protesteerden als twee varkentjes die (onverdoofd)
werden geslacht toen we met een naald afkwamen om de bladeren te doorprikken om
het vocht er te laten uitlopen.
Het stinkt hier! zegt Julie terwijl ze haar neusje optrekt zoals alleen Julie dat kan. Ik wil reageren met Stop met zeuren en geniet van wat je allemaal ziet! maar ik kan haar niet echt ongelijk geven. We drijven mee op de stroom van mensen die massaal (écht niet te doen zoveel volk!) naar aanleiding van de volle maan komen bidden in de tempel van Okanda bij Arugam Bay. Overal brandt er wierook en op verschillende plaatsen branden vuurtjes waar de pelgrims van alles en nog wat in smijten als offergave. Er hangt inderdaad een vreemde geur! Het stinkt eigenlijk gewoon een beetje veel. Maar de beelden zijn te mooi om ons te laten afleiden door vreemde geurtjes. We weten gewoon niet waar eerst kijken. Overal rondom ons gebeurt wel iets speciaals: een vrouw draagt een schaal met brandende bladeren op haar hoofd, ouders zetten een tikka op het voorhoofd bij hun kinderen, kleurrijk geklede vrouwen en in het wit geklede mannen vouwen de handen samen voor het gezicht om een beeld van de olifantengod Ganesh te groeten, flikkerlichtjes flankeren kitcherige posters van de god Vishnu,
En toch ruikt het raar. Het is geen wierook. Het is niet de geur van olielampjes. Het ruikt naar uitlaatgassen Als we weer buiten staan in het gekrioel van mensen en tuk tuks tussen de kleurrijke winkeltjes valt op hoe penetrant de geur wel niet is. Een tuk tuk kan stinken, maar het is niet de stank van de three wheelers'. Het is nog iets anders! Plots zien we een man verschijnen in een zwart pak met een gasmasker. Tja, die zal geen last hebben van de stank! zeggen we tegen elkaar. Maar voor we het weten blaast hij een grote witte wolk in onze richting. We duiken snel weg achter een vrachtwagen met het opschrift malaria pest program' en beseffen dat we vakkundig worden uitgerookt samen met duizenden muggen en honderden hindoes. Het zorgt voor een speciaal effect in het licht van de ondergaande zon. Maar zonder het extra neveleffect waren we ook wel content geweest! De beelden van in en rond de tempel staan s avonds nog op ons netvlies gebrand. Net zoals de geur die in onze neus is blijven hangen
Onze kinderen zijn ideale ijsbrekers. Het contact met de mensen in Sri Lanka is sowieso al heel sympathiek, maar Mateo en Julie maken het nog leuker. Onderweg in de trein naar Batticaloa wilde Julie echter niet socializen'. Er was een mama met twee meisjes van haar leeftijd opgestapt, maar Julie keurde hen geen blik waardig. Of net wel! Na een tijdje hadden we door wat er mis was! Ze was stikjaloers op de meisjes, omdat ze een mooi kleedje aanhadden! Julie was daarom ostentatief loombandjes aan het maken zo van Dit hebben jullie toch lekker niet en ik wél!. Toen we voorstelden er eentje voor de meisjes te maken weigerde ze dit te doen. Gelukkig is er dan Mateo die er met plezier wél eentje maakt. Julie was dan ook heel verrast toen het meisje dat van Mateo een bandje had gekregen spontaan de glinsterende armband die ze aanhad aan Julie gaf.
En toen waren we vertrokken: binnen de kortste keren droeg iedereen in ons compartiment een loombandje -inclusief de papa's- en werden er lekkere hapjes uitgewisseld, allerlei nieuwsgierige vragen gesteld (er is altijd wel iemand die Engels spreekt) en à volonté fotos gemaakt (Mateo en Julie zijn hier precies twee BV's)! Het werd echter pas écht gezellig toen iemand een trommeltje tevoorschijn toverde en men vlak naast ons muziek begon te maken! Schitterend! Dikke ambiance! Julie werd door één van de vrouwen op de schoot genomen, maar zocht na een tijdje de veilige armen van mama op, omdat ze het geknijp in haar wangen (dat doen ze hier echt allemaal) beu was. Mateo zat boven op de leuning met grote ogen te kijken. We hoorden hem luidop denken Ik wil ook zon trommeltje! en om eerlijk te zijn: wij dachten exact hetzelfde!
Een treinrit hier in Sri Lanka duurt gemiddeld wel wat langer dan bij ons, omdat er bij elk klein stationnetje wordt gestopt. Maar op deze manier vliegt de tijd voorbij en ben je voor je het weet op je bestemming. Je zou bijna wensen dat het allemaal wat langer duurt! Het is een geweldige manier van reizen!
In Sri Lanka smijten ze bij wijze van spreken met olifanten naar je kop. Je ziet ze te pas en te onpas. Tot hiertoe is het dan ook het enige land waar wij zijn geweest waar ze ook treinbestuurders met verkeersborden waarschuwen voor overstekende olifanten. We hebben er dus echt wel al zalig veel gezien o.a. vanuit de trein. Toen we in Habarana waren zagen we ze ook rondsleuren met een nest toeristen op hun rug. En hoe graag Julie en Mateo ook wel eens op de rug van een olifant wilden zitten, ze vonden dit toch wel te zielig!
Wanneer je wat inventief bent, kan je echter iets veel leuker doen zoals een mahout helpen met het wassen van zijn olifant. Het is een stevige schrobbeurt geworden: met de pel van een kokosnoot alle vuiligheid eraf schuren. Een peeling is er niks tegen! Maar t was ook wel wat spannend. Je staat namelijk echt wel vlak naast een gust van een beest dat op zijn zij ligt en met één zwaai van zijn slurf een volledig rugbyteam omver kegelt. Spannender wordt het wanneer het beest rechtkruipt terwijl je er bovenop zit zonder iets om je aan vast te houden. Gelukkig zat de mahout achter onze kindjes anders waten ze in het water getotterd. Te spannend wordt het wanneer het beest plots het equivalent van een paar emmers water over je heen sproeit. Mateo zag er de leut nog van in, maar Julie kon er even niet om lachen! Gelukkig was de boze bui snel over wanneer de buurvrouw olifant, die ook op haar zij lag voor een schoonheidsbehandeling door haar mahout, doodleuk drollen in het water lanceerde ze dreven vlak voor de neus van papa voorbij die probeerde zonder nat te worden fotos te nemen. Zo met je voeten in de olifantenshit staan is zo eens iets anders. Mateo en Julie vonden het hilarisch!
Wanneer we s avonds gezellig aan het nakletsen zijn zien we onze mahout passeren op de rug van zijn olifant. Blijkbaar is hij onze buurman en komt hij zijn olifant in de tuin parkeren. Het eerste wat onze kinderen de dag erna gaan doen is dan ook een blik werpen op hun olifant. Gezellig: een olifant als buurvrouw!
We zijn op jacht naar
dolfijntjes langs de kust van Trincomale. We hebben er nog geen enkel gezien,
maar de dag kan sowieso niet meer stuk! Mateo zit samen met Stan en Julie
vooraan in de boot die wild op en neer gaat op de golven. Het is zijn
verjaardag. En we hadden al weken op voorhand beloofd dat we zouden gaan varen
op zoek naar dolfijnen en walvissen. Het feit dat de speelkameraden die we
eerder onderweg in Eluwankulama hadden leren kennen er bij zijn, maakt het
dubbel zo fijn!
Er is veel wind en we weten
uit ervaring dat dolfijnen niet van wind houden. Dus we verschieten niet
wanneer we er na een uur nog altijd geen hebben gezien. Plots roept onze
kapitein echter enthousiast Dolphins! Two hundred! En ja eindelijk zijn ze
er! En vlak naast onze boot! Het zijn er wel geen tweehonderd, misschien eerder
dertig. Maar de kinderen tellen er ook honderden, zelfs duizenden: tien
honderd duizend!. Onze kapitein had beloofd dat we honderden dolfijnen zouden
zien. Voila! Hij heeft zijn belofte waargemaakt!
De walvissen zijn
nergens te bespeuren, maar dat bederft de feestvreugde niet. De kinderen joelen
van enthousiasme. En Mateo straalt van geluk! Hij vindt het duidelijk een fijne
verjaardag!
Jullie zijn écht wel stoer! zegt Nynke, een Nederlandse die stage heeft gelopen in een centrum voor gehandicapten in Colombo, tegen onze kinderen, wanneer ze hoort dat we helemaal naar het noorden van Sri Lanka gaan. Ze zegt dat ze niemand is tegengekomen die dit al heeft gedaan. Blijkbaar schrikt het oorlogsverleden van het land reizigers toch nog af om richting Jaffna te gaan.
Wij trekken uiteindelijk nóg verder, naar het meest noordelijke punt: Point Pedro in een recent verleden dé smokkelroute voor wapenhandelaars. Misschien lopen er nog wat Tamil Tijgers rond? Volgens de reisgids moet je er toch nog wel wat voorzichtig zijn, o.a. omdat er nog landmijnen kunnen liggen Och ja we hebben al eerder meegemaakt dat wat wordt gezegd niet strookt met de werkelijkheid. Wat uiteraard niet wil zeggen dat we het advies i.v.m. de mijnen niet au serieux hebben genomen!
Point Pedro blijkt echter een super gezellige plek! Zo gezellig dat we zelfs niet in Jaffna zijn geraakt. Het dorpscentrum situeert zich rond een authentieke markt waar de koeien en geiten het fruit van de kraampjes komen pikken. Toen we er nieuwsgierig rondliepen en genoten van de prachtige beelden, o.a. kleurrijke vrouwen die hun waren aanprijzen, hoorden we Julie plots lichtjes in paniek Mama, papa help! roepen. Onze dochter had weer prijs! Één van de kleurrijke dames had Julie op haar schoot gepakt en was haar vrolijk in de wangen aan het knijpen! We hebben haar uiteraard zo snel mogelijk bevrijd, maar pas nadat we van het tafereel een foto hadden genomen.
Die sympathieke aandacht is heel de tijd in Point Pedro zo gebleven. Het is écht een uithoek, dus áls er eens westerlingen rondlopen genieten ze veel oprechte aandacht. En omdat we er vrij lang zijn gebleven, herkenden we vaak mensen en werden we vooral veel herkend!
Onze laatste dag wilden we uiteraard nog eens genieten van het strand. Locals hadden ons al gewaarschuwd voor de grote golven en ook Barbara was er tegen, maar uiteraard wilde Serge toch eens met Mateo en Julie de wilde zee trotseren! Het ging allemaal goed: Barbara, je moet onze kinderen niet bang maken! tot net die ene laatste golf Mateo wilde op zijn eentje meedrijven op een golf richting strand, toen bleek dat die toch wel wat groter was dan verwacht. Hij werd ondersteboven richting Barbara gekatapulteerd, die eerst machteloos toekeek en daarna Serge naar het diepste van de zee verwenste! Sorry! Even fout ingeschat Het was uiteraard allemaal niet zo erg -gewoon serieus verschoten- maar het geeft wel een idee hoe tijdens de tsunami van 2004 de dorpen volledig werden weggeveegd door de kracht van een reuzegrote golf!
Even later was Mateo alles gelukkig snel weer vergeten bij het zicht van een super grote haai die door vier mannen met veel moeite aan land werd gedragen en in een vrachtwagen werd gepropt. Het beest paste er gewoon niet helemaal in, zo groot was de vis. We hadden beter neen gezegd toen de mannen gebaarden dat we mochten meerijden, want achteraf stonken we uren in de wind! Maar uiteraard was het een geweldige rit zo vlak naast een kanjer van een haai, dus die visgeur namen we er graag bij. We werden gedropt bij de vismarkt waar we al vaker waren gepasseerd. Één van de vissers met wie we al eerder een babbeltje hadden gedaan, sprak over mee gaan vissen s nachts. Heel sympathiek, maar heel de nacht ronddobberen op een piepklein bootje met 2 kinderen is net iets te avontuurlijk we hadden onze portie avontuur al gehad. Het zal voor een volgende keer zijn
De man van onze airbnb toert met ons rond in zijn stad Anarudhapura. Hij sleurt ons mee van tempel naar tempel en omzeilt de controleposten op een slinkse manier, waardoor we wel alles zien, maar niet hoeven te betalen voor het dure toegangsticket. Omdat we compleet oververhit zijn, neemt hij ons uiteindelijk mee naar één van de grote meren om samen met zijn twee zoontjes een verfrissende duik te nemen. Barbara blijft wijselijk uit het water wanneer ze ziet dat Jan en alleman zich er komt wassen, maar Julie en Mateo zijn dolenthousiast en sleuren papa mee het water in. Even later verkopen ze veel show voor de twee jongens van onze homestay. En het moet gezegd: het doet deugd om de hitte weg te spoelen!
Nog geen uur later lopen we alweer te zweten. De zon schijnt haar laatste stralen, maar de stenen van de tempel zinderen nog na van de warmte. De tempel is prachtig verlicht en in combinatie met het gezang van monniken zorgt dit voor een magische sfeer. We zijn er stil van geworden. Normaal gezien beginnen Mateo en Julie na een tijdje zotte kuren te verkopen, waardoor wij hen regelmatig streng moeten vragen rustig te zijn, maar deze keer geven ze geen kik. Ze zijn duidelijk ook bevangen door de betoverende atmosfeer! In het halfduister manoeuvreren we ons tussen de gelovigen die op de grond zitten en met gevouwen handen voor het aangezicht zacht voor en achteruit wiegen. Een klein meisje kijkt stiekem op wanneer we passeren en een oude man knikt goedkeurend zijn hoofd links en rechts bij wijze van begroeting. Een vrouw streelt met de palm van haar hand Julie over haar wang en Mateo krijgt een schouderklopje. Het krioelt van de mensen, maar we vallen op als enige westerlingen. Gelukkig is er het zoontje van onze gastheer die ons rustig maar zelfzeker de weg toont. We zien mensen lotusbloemen offeren voor een boeddhabeeld. Honderden olielampjes en tientallen bundels wierookstokjes kruiden de lucht. Wanneer we de tempel verlaten achtervolgt het gezang van de monniken ons tot in de tuk tuk. Het is pas wanneer we met sputterende motor en in een blauwe wolk van uitlaatgassen vertrekken, dat we ontwaken uit de roes en spontaan in koor zeggen: Dat was écht wel mooi, hé kindjes? Julie en Mateo knikken zachtjes ja.
Onze overnachtingsplek in Eluwankulama op een boogscheut van het Wilpattu National Park is fantastisch! We hebben ons plekje in een godverlaten gat helemaal voor ons alleen. Soreno, de man des huizes, heeft een zee van tijd en neemt ons gezellig mee op trot. En als we hongerig thuis komen kookt zijn vrouwtje Kurami de heerlijkste maaltijden. Onze kinderen kunnen gezellig plonzen in een rivier. Ze mogen (onder deskundige begeleiding van Soreno en aangemoedigd door Kurami Eat baba, eat!) met de handen eten. Ze klimmen in bomen. Ze ravotten met de huisdieren. En wij genieten van geanimeerde gesprekken tot laat in de nacht. Het is een zalig begin van onze reis, omdat we van Soreno nu al leren wat je voor je vertrek in een reisgids leest of al doende onderweg ontdekt.
Omdat we zo genieten van de exclusieve aandacht, zijn we teleurgesteld wanneer er voor onze laatste nacht nog bezoekers worden verwacht. Wanneer Soreno de man aan de lijn heeft, zegt hij plots I will pass you on to Serge! Het blijkt een sympathiek koppel Belgen te zijn met kinderen van dezelfde leeftijd als Julie en Mateo! Onze kindjes tellen dan ook af tot het moment dat ze er zijn! Mateo gaat hen zelfs alleen (d.w.z. samen met Kurami) tegemoet -een half uur rijden- naar het dorpje en entertaint de hele familie op de terugweg met een mix van waar gebeurde en verzonnen gebeurtenissen van wat we tot hiertoe hebben gedaan! Het klikt m.a.w. vanaf de eerste seconde.
De vraag is alleen: waar gaat iedereen slapen? No worries! I will put up a tent! En inderdaad: wanneer de grote mensen s avonds onder een sterrenhemel gezellig verhalen uitwisselen, liggen 5 kleine kinderen kris kras door elkaar in een tent te slapen! We hadden veel op voorhand gepland om te doen, maar kamperen in Sri Lanka daar hadden we in de verste verte nog niet aan gedacht.
Het afscheid de volgende dag is hartelijk, maar ook moeilijk. We zullen Soreno en Kurami missen! Gelukkig zullen we onze Belgen nog een aantal keren tegenkomen!
We zijn er: Sri Lanka! Het wachten op de bagage is er net te veel aan. Het is ongeveer 5 uur s morgens plaatselijke tijd. Rond 5 uur s morgens Belgische tijd -een volledige dag geleden- zijn we vertrokken: eerst met de taxi' (merci, papie!) naar Brussel, dan met de trein naar Frankfurt en dan met het vliegtuig naar Colombo. Ons ritme is wat in de war! Op het moment dat je thuis al lang zou slapen, nog uitgebreid dineren is écht geen goed plan. En dan na een 6-tal uur al wakker gemaakt worden voor een ontbijt: dat trekt op niks. Maar ja het hoort erbij! Onze kinderen zijn het al een beetje gewoon van de vorige reizen en geven geen kik. Maar toch als je dan als bijna laatste nog altijd staat te wachten op de bagage, dan werkt dat toch wel een beetje op een mens zijn systeem! We zijn dus moe, maar vooral heel blij wanneer we onze rugzak op onze rug kunnen zwieren!
Op het moment dat we de luchthaven buiten stappen zitten we in een andere wereld. Super! Dit is waar we naar uit hebben gekeken! De hitte kleeft onmiddellijk als een nat deken aan ons lichaam. Door het open raam van de minibus die ons naar ons huisje brengt waait warme lucht die Julie doet denken aan de haardrogers van het zwembad. Mateo kijkt gefascineerd toe hoe onze chauffeur door het drukke verkeer manoeuvreert en imiteert de stuurbewegingen. Het gaat er wild aan toe!
Onze airbnb in Ngombo is gelukkig een oase van rust. Ideaal om te bekomen. Maar wat doe je best om een jetlag te vermijden? Het ritme van het land oppikken door de plaatselijke tijd te volgen. En dat wil zeggen: ontbijten! Dat doen was dus niet. Maar we vertrekken wel onmiddellijk op pad om eten te zoeken voor later. En daarna gaan we naar het meer dat op wandelafstand ligt. En daarna gaan we met een tuk tuk naar het strand. En we gaan kijken naar de vismarkt. En we wandelen tot bij de vissers die de vangst binnenhalen. En
Julie crasht. Ze kan niet meer stappen. Ze wil niet meer verder. Ze wil zelfs niet gedragen worden. Ze wil naar huis. De vermoeidheid loopt er langs boven en onder uit letterlijk. Ocharme! Dit was niet de bedoeling! We moeten luisteren naar de signalen van ons lichaam en vooral naar die van onze kindjes!
We crossen naar huis met een tuk tuk en zorgen voor rust. Alles is snel weer ok, zeker wanneer we na een goede pauze in ons huisje verder afkoelen bij een zwembad van een hotel vlak bij de zee. En wanneer we s avonds onder ons muskietennet kruipen, duurt het écht niet lang voor we als één blok in slaap vallen. Het was voor ons alle vier wel wat (te) veel!
