Onze kinderen zijn ideale ijsbrekers. Het contact met de mensen in Sri Lanka is sowieso al heel sympathiek, maar Mateo en Julie maken het nog leuker. Onderweg in de trein naar Batticaloa wilde Julie echter niet ‘socializen'. Er was een mama met twee meisjes van haar leeftijd opgestapt, maar Julie keurde hen geen blik waardig. Of net wel! Na een tijdje hadden we door wat er mis was! Ze was stikjaloers op de meisjes, omdat ze een mooi kleedje aanhadden! Julie was daarom ostentatief loombandjes aan het maken zo van ‘Dit hebben jullie toch lekker niet en ik wél!’. Toen we voorstelden er eentje voor de meisjes te maken weigerde ze dit te doen. Gelukkig is er dan Mateo die er met plezier wél eentje maakt. Julie was dan ook heel verrast toen het meisje dat van Mateo een bandje had gekregen spontaan de glinsterende armband die ze aanhad aan Julie gaf. 

En toen waren we vertrokken: binnen de kortste keren droeg iedereen in ons compartiment een loombandje -inclusief de papa's- en werden er lekkere hapjes uitgewisseld, allerlei nieuwsgierige vragen gesteld (er is altijd wel iemand die Engels spreekt) en à volonté foto’s gemaakt (Mateo en Julie zijn hier precies twee BV's)! Het werd echter pas écht gezellig toen iemand een trommeltje tevoorschijn toverde en men vlak naast ons muziek begon te maken! Schitterend! Dikke ambiance! Julie werd door één van de vrouwen op de schoot genomen, maar zocht na een tijdje de veilige armen van mama op, omdat ze het geknijp in haar wangen (dat doen ze hier echt allemaal) beu was. Mateo zat boven op de leuning met grote ogen te kijken. We hoorden hem luidop denken ‘Ik wil ook zo’n trommeltje!’ en om eerlijk te zijn: wij dachten exact hetzelfde!

Een treinrit hier in Sri Lanka duurt gemiddeld wel wat langer dan bij ons, omdat  er bij elk klein stationnetje wordt gestopt. Maar op deze manier vliegt de tijd voorbij en ben je voor je het weet op je bestemming. Je zou bijna wensen dat het allemaal wat langer duurt! Het is een geweldige manier van reizen!