We zijn nog geen dag in Costa Rica en Julie is er letterlijk ondersteboven van! Na een lange reis van op de kop 24 uur, worden we eindelijk na een laatste rit met een taxi gedropt in een donker hol - we kunnen het niet beter omschrijven. Terwijl we in het licht van de koplampen naar geld zoeken om te betalen (wat nooit simpel is met een munteenheid die nieuw is), horen we plots zeggen 'It’s this way!’ Phil, onze airbnb host, gaat ons voor naar onze slaapplek. We stappen in de richting van het silhouet van een circustent die zweeft in de lucht. De lampen die binnen branden doen het geel-wit tentzeil gloeien in de nacht.

Het is een magisch moment. We klimmen via een ladder naar boven in een soort luchtballon en staan plots in een super gezellig huisje! Mateo en Julie zijn echter te moe om van het speciale moment te kunnen genieten. Terwijl wij nieuwsgierig de tent verkennen, kruipen zij nog hoger naar de tweede verdieping en vallen als een blok in hun bed in slaap. Even later liggen we zelf ook in ons bed te genieten van het getsjirp van krekels terwijl de wind de tent over en weer doet wiegen en de bliksem van een ver onweer de tent nu een dan even overbelicht.

En een 5-tal uren later zijn onze kids wakker. De biologische klok zegt dat het hoog tijd is om op te staan. En blijkbaar hebben ze -ondanks de vermoeidheid- toch onthouden dat Phil ’s morgensvroeg de geiten zou komen melken! In haar enthousiasme om op tijd beneden te staan, mist Julie een trede van de trap en tuimelt naar beneden. We zien haar tot onze grote schrik door het gat verdwijnen. Gelukkig blijft haar voet steken tussen het luik dat achter haar is dichtgevallen. Julie bengelt ondersteboven een 3-tal meter boven de grond. Ze brult de geiten wakker terwijl we haar aan een voet uit het gat vissen, maar het is gelukkig niet erg. Oef! Ze zal nog een paar dagen wat rondhuppelen met een mankepootje, maar het had veel erger kunnen zijn!