Ik sta aan te schuiven
aan de kassa van een supermarkt in Male. Het moet vlug gaan, want buiten wacht
een taxi en elke minuut kost geld. En geld is hier voor ons wat meer waard dan
ergens anders. Het heeft namelijk veel moeite gekost om aan geld te geraken! We
zijn zo gewoon dat we eender waar in de wereld geld kunnen pinnen, dat we er
vanuit gingen dat dit in Male, de hoofdstad van de Malediven, ook zou lukken.
Neen, dus.
Het is een beetje een
bizarre situatie. De plaatselijke munteenheid -de rufiyaa'- wordt eigenlijk
niet echt gebruikt voor toeristen. Die mogen met cash USD betalen. En die dollars
breng je best mee van thuis, want je kan hier geen geld afhalen met bancontact noch VISA of MasterCard. Op
aanraden van iemand van onze airbnb waren we naar de enige ATM gegaan waar je
USD kan krijgen. Na een tocht met een bus (20 minuten wachten, 10 minuten rijden),
een ferry (15 minuten wachten, 20 minuten varen) en een kwartier stappen, mochten
we 20 minuten aanschuiven bij een ellenlange rij. De mannen voor ons bleven
maar geld uit de automaat halen! Straks zijn er geen dollars meer en dan
hebben we een probleem! Toen het dan eindelijk aan ons was, bleek de automaat
niet te werken met buitenlandse kaarten! We waren dus anderhalf uur onderweg
geweest voor niks! Gelukkig konden we wel rufiyaa afhalen, maar die moesten we
wel nog via onze airbnb op de zwarte markt proberen te wisselen in dollars.
Ik wil
dus naar huis om het geld nog te kunnen wisselen, maar sta dus aan te
schuiven aan de kassa van een supermarkt. De kassierster neemt voor alles haar
tijd. Er wordt eerst nog een klant tussendoor geholpen, die blijkbaar niet
voldoende geld bij zich had. Daarna wordt het rolletje van de kassa vervangen.
Vervolgens moet ze assistentie vragen, want de prijs van een artikel klopt
niet. Tussendoor is er nog tijd voor een telefoongesprek. Eindelijk is het aan
de Chinese klant voor me. Nu kan het snel gaan, want hij heeft enkel een
tiental bundels chopsticks gekocht. Maar neen
blijkbaar moet elk paar stokjes
apart worden geteld! Nog een vraag van een collega tussendoor. En lap! Ze moet
opnieuw beginnen tellen! Ik sta letterlijk te daveren op mijn benen van
ongeduld! Buiten wacht Barbara in de taxi samen met Julie en Mateo die een uur
geleden al honger hadden en wreed druk aan het doen waren. Ik ging even snel
brood kopen, meer niet. Maar ik heb het gevoel dat ik al uren weg ben.
Eindelijk! De chopsticks zijn geteld. Het is bijna aan mij. De Chinees vindt de
chopsticks blijkbaar te duur en gebaart dat hij ze niet moet hebben. De
kassierster begrijpt het niet. Er ontstaat een discussie
Ik laat het ondertussen
over me heengaan. Het komt wel goed. En ja
even later stap ik in de taxi. En?
Heb je ook water gekocht? vraagt Barbara. Goh. Neen. Daar heb ik niet aan
gedacht! Laat ons gewoon doorrijden, onze kinderen eten geven en proberen geld
te wisselen. Het duurt nog wel even voor we terug thuis zijn
|