Het is altijd wat 'risky' om in het regenseizoen een vulkaan te beklimmen. Je weet namelijk nooit zeker of je wel iets zal kunnen zien. Bij Volcán Poás hadden we wreed veel chance. We waren net op tijd op de top om de vulkaan te bewonderen. We zagen als in een soort van time laps de wolken de vulkaan verslinden. De rook van de vulkaan mengde zich langaam met de wolkenslierten. Mensen die even na ons de top bereikten, keerden na een poging om iets te zien onverichterzake terug naar beneden. Er viel niets meer te zien door een muur van wolken. Wij genoten echter nog na van de nevel die ook ons langzaam opslokte. Na een tijdje voelden we ons wat ijl in het hoofd: de rook van de vulkaan was ons naar het hoofd gestegen. ‘Dat is dus waarom ze aanraden niet langer dan een kwartier op de top te blijven staan!’

Een paar dagen later was het echter aan ons om vruchteloos een glimp van Volcán Irazú te proberen opvangen. Hoe langer we wachtten, hoe hopelozer het werd. De wolken hingen als een dikke erwtensoep boven de krater van de vulkaan. Net op het moment dat we halverwege de wandeling rond de krater waren, begon het ook nog te regenen. Een ijskoude wind maakte ons vulkaan avontuur helemaal af. In het begin konden we het nog een beetje verkopen als een speciale ervaring ‘Zo in de striemende regen op de rand van een vulkaan lopen: dat moet je toch eens meegemaakt hebben!’, maar na een kwartier was de fun er toch wel af. Mateo en Julie waren helemaal verkleumd tegen dat we terug bij de auto van Marcel stonden. De vriendelijke Costaricaan stond zelf te klappertanden van de kou. Hij was hier al een aantal keren geweest tijdens een uitstap met zijn familie, maar dit had hij nog nooit meegemaakt.

Op de terugweg draaide de verwarming gelukkig op volle kracht, waardoor we het snel weer warm hadden. En na een half uurtje afdalen was het weer tijd om de airco op te zetten, want de temperatuur was weer gestegen tot boven de 30 graden. Toen we uiteindelijk stopten voor een bezoek aan de kerk waar de man elke zondag met zijn gezin naartoe gaat, konden we ons niet meer voorstellen dat we het koud hadden gehad! En toen we weer bij de man thuis waren, kregen we een frisse 'batida' of 'cafe frio' aangeboden om het zweet weg te spoelen!