Het gebeurt niet snel, maar deze keer lig ik toch wel wakker te woelen in bed. Het heeft niets te maken met de warmte noch met de brulapen in de boom naast de deur. Ik lig wakker, omdat ik vrees dat we een hoop geld kwijt zijn door via internet iets te boeken.

We hadden bewust gekozen om in Costa Rica met het openbaar vervoer te reizen. Het bleek echter niet de beste keuze. De geweldige airbnb’s die we hadden geboekt liggen namelijk zo afgelegen dat we er vaak niet geraakten, tenzij door privé vervoer te organiseren. Het huisje waar we nu overnachtten ligt op een half uur wandelen van de bewoonde wereld. De chauffeur die ons tot hier had gebracht, moest onderweg verschillende keren bellen met Brad, de ‘caretaker’, om de weg te vinden. Brad was nu zelf op pad voor een week. Er was dus echt niemand meer om ons te helpen met het organiseren van transport. Er was ook geen buurman waar we iets aan konden vragen. Er was gewoon niemand. Gelukkig was er wel internet – soms toch.

Uiteindelijk was het met veel moeite gelukt een shuttle service vanuit een dorp op ongeveer een uur rijden te regelen via chat. En telefonsich hadden we nog een taxi kunnen regelen die ons kon komen oppikken op ongeveer een kwartier stappen van ons huisje en die ons naar de verzamelplaats voor de shuttle service kon brengen – dat zei hij toch. De shuttle service was via paypal betaald, dus alles was in de sjakos. Oef! Tegen 10 uur konden we eindelijk met een relatief gerust gevoel vertrekken naar het strand op een half uur wandelen voor een zorgeloos dagje plonzen in de zee.

Toen we ettelijke uren later thuis kwamen en -gelukkig- nog eens op internet gingen, was er een chatbericht dat de shuttle niet door ging, omdat er een dubbele boeking was. Het geld zou worden teruggestort: GRAY LINE, THE OPERATOR OF THIS ROUTE IT IS SOLD OUT ALL READY. SORRY, FULL REFUND PROVIDED!

Dju! Wat nu gedaan? De mensen van de shuttle service waren gelukkig nog bereikbaar. Bellen was geen optie, want ons belkrediet was op. De onderhandelingen begonnen dus terug opnieuw. De enige optie bleek een privé shuttle voor veel geld. Wanneer we vroegen waarom het zo duur is krijgen we als antwoord You are walking about the less visited places in Costa Rica...‘. En dan kwam er plots ‘Just to let you know I am leaving the office in a few minutes.‘ Wat moet je dan doen? Niet boeken wilde zeggen niet meer op onze volgende bestemming geraken. Onze overnachting in Manuel Antonio was echter al betaald.

Ik lag dus wakker in bed... Het geld is betaald – twee keer eigenlijk. Hopelijk staat er morgenvroeg effectief iemand, want anders zijn we veel geld kwijt door internetfraude en ook wel door een beetje veel naief te zijn.

Allemaal zorgen voor niets. De man vindt weliswaar de weg niet -ik moet hem uiteindelijk gaan zoeken op een kwartier wandelen van ons huisje- maar hij is er wel en blijkt een schat van een mens. We geraken goed en wel in Manuel Antonio en kunnen onmiddellijk het stof van de erg lange rit wegspoelen, eerst in een zwembad en daarna in de golven bij een prachtige zonsondergang.