Op weg naar Omadhoo island hadden we al kunnen proeven van een wilde zee. Terwijl de locals een dutje deden om niet zeeziek te worden en een Italiaans gezin met kinderen zo mottig als een krab heel de tijd boven een plastiek zakje hing, genoten onze kinderen van de woelige zee die de ferry hevig deed schudden, kraken en piepen. Mateo en Julie hingen heel de tijd met hun hoofd uit het raam. Niet omdat ze moesten overgeven, maar omdat ze vliegende vissen en dolfijntjes wilden tellen. En het waren er wreed veel! Deze 5 uur durende boottocht was echter slechts een voorsmaakje van wat ons een paar dagen later te wachten zou staan op de terugweg van onze jacht op walvishaaien!

We dobberen rond op een -alweer- woelige zee. De zon schijnt, maar rond ons dreigen pikzwarte wolken. In de verte zien we een regenfront naderen. We kunnen best niet te lang meer wachten. Het ziet er dus naar uit dat we van een kale reis zullen terugkeren. We kunnen gelukkig wél zeggen dat we van op de boot het silhouet van een ‘wale shark' hebben gezien, maar tegen dat we doorhadden dat er een was en uiteindelijk in het water lagen, was het dier al verdwenen. Jammer, maar helaas…

We willen net ons snorkelgerief uitschieten, wanneer onze kapitein er toch nog één spot vlak naast onze boot! We smijten onze kinderen in het water (echt letterlijk) en duiken er achteraan. En het is ‘wauw’! We drijven met ons vier vlak boven een gust van een walvishaai van zeker 5 meter. Julie past zo in de opengesperde muil. Gelukkig eet een walvishaai enkel plankton. We kunnen de vis gewoon aaien, zo dichtbij zijn we. Ik ben gewoon te dicht om het dier helemaal in beeld te krijgen! Het zonlicht weerkaatst op de rug en doet de typische witte vlekken oplichten zoals sterren aan de hemel. Het is een magisch moment. Barbara en Julie moeten de walvishaai na een tijdje lossen, omdat Julie als enige geen vinnen heeft en door Barbara wordt voortgetrokken. En Serge kan net voldoende volgen om te zien hoe Mateo (lang leve de crawl zwemlessen) er zeker 10 minuten pal boven blijft hangen tot de vis dieper water opzoekt en uit het zicht verdwijnt.

Wanneer we terug richting boot snorkelen zijn we euforisch over wat we hebben meegemaakt. We voelen koude tintelingen op onze rug terwijl we met onze buik in het warme water liggen. Het is beginnen regenen! De regendruppels prikken zoals naalden in onze rug. De lucht is helemaal grijs. We hijsen ons snel aan boord, drogen Mateo en Julie af, trekken een regenjas aan en vertellen honderduit over wat we hebben gezien.

De kapitein sjeezt er vandoor. De boot slaat knalhard tegen de golven. Er is geen kans meer om nog over onze ‘close encounter' met de walvishaai na te kaarten. We gaan nu met een kleine speedboot de confrontatie aan met een op hol geslagen zee. De golven lijken de boot bij momenten te zullen opslokken. De regen valt met bakken uit de hemel. Ik houd het zeil vast dat de gutsende regen en het opspattende regenwater moet tegenhouden. Het ene moment voel ik het warme zeewater, het volgende moment de koude regen. Mateo en Julie weten dat ze naar de horizon moeten kijken om niet zeeziek te worden, maar we zien geen hand voor ogen. De kapitein stuurt met zijn iPhone als GPS in de hand. Zijn bootsman plakt met zijn neus tegen de voorruit om extra richtlijnen te geven. Julie en Mateo vinden het allemaal lekker spannend, maar Barbara en ik wisselen een veelbetekende blik uit: dit is net iets té spannend! Terwijl Barbara zich vooral zorgen maakt over wat we moeten doen indien we in het water terecht zouden komen, denkt Serge vooral aan zieke kindjes. Barbara tovert dus de zwemvesten tevoorschijn (beter laat dan nooit) en Serge begint weer een verhaal te vertellen (deze keer niet over de drie biggetjes).

Een serieus lang uitgesponnen verhaal later klaart het wat op en zien we plots land. Het blijkt zelfs ons eiland te zijn! Hoe de kapitein het heeft gefixt, weten we niet, maar we zijn content wanneer we terug voet aan wal zetten. Mateo en Julie hebben er eigenlijk niets van gemerkt. Ze zitten nog helemaal in de sfeer van het verhaal over een reuzenhaai! En ze kunnen het zich prefect visualiseren met het beeld van de walvishaai die ze hebben gezien voor ogen. En ja! Het was écht spectaculair!