Het blijft verbazingwekkend hoe goed Mateo is in het spotten van dieren! We zijn deze keer op pad in het Corcovado National Park met Mike, een Ier die hier als eerste als bioloog aan de slag is gegaan. Hij is blijkbaar echt wel een autoriteit die door 'jan en alleman' erkend en herkend wordt. Zelfs National Geographic doet regelmatig een beroep op hem! Mike Boston – je moet hem eens googelen!

We hebben dan ook grote verwachtingen om veel te zien. En toch is het Mateo die een miereneter ziet, Mike was er gewoon voorbij gelopen! Maar ja... dat was waarschijnlijk omdat hij op zoek was naar een poema die eerder op de dag was gezien! Of misschien is hij niet echt in vorm... het gaat er naar ons goesting namelijk allemaal nogal gezapig aan toe... We genieten daarom echter niet minder van het spektakel! De miereneter klimt behendig van tak naar tak en houdt zich hierbij vast met zijn grote kromme nagels.

Plots schiet de kranige oude man echter in actie! Hij gebaart dat we moeten volgen. Hij wijkt af van het pad (Mag dit wel met alle slangen die verborgen liggen? ) en baggert met grote stappen door het struikgewas! Mateo en Barbara volgen hem als een bliksemschicht. Ik til Julie op (haar benen zijn gewoon te kort om overal over en door te stappen) en probeer hen -met een druk in mijn oor fluisterende dochter (Wat is er papa? Wat is er te zien? ) op mijn arm- te volgen. ‘Ik weet niet wat Mike gezien heeft, Julie, maar amai... die Mike is nog wreed snel voor zijn leeftijd!’ antwoord ik puffend. Het zweet lekt van mijn voorhoofd. Zigzaggend banen we ons een weg naar het strand. We volgen de voetsporen van de rest en zien plots dat er nog afdrukken zijn bijgekomen – van een of ander groot dier! Ineens staan we naast een tapir, een bizar beest met een mini slurfje. Mike doet teken dat we afstand moeten houden: het is een mannetje en die kunnen agressief zijn als ze zich bedreigd voelen! Terwijl het dier zich verschuilt tussen de planten, volgen wij het van op een afstand en zien we het smullen van wat blaadjes.

Wanneer we later op de terugweg zijn, maken we de balans op van wat we hebben gezien: veel meer dan we hadden verwacht! Enkel de poema hebben we niet gevonden, maar ja... daar moet je heel veel geluk voor hebben. Mateo hoopt nog altijd er een te zien. Hij loopt mee vooraan en wijkt geen seconde van de zijde van Mike, want hij wil niets missen! Plots komen Mike en Mateo onze richting uitgelopen! ‘Een grote poes!’ roept Mateo en inderdaad ... half verscholen achter een boom zit een poema, op nog geen 5 meter van ons! Het dier is duidelijk even verrast ons zo plots te zien, als wij hem. We kijken de poema recht in de ogen. Zo een mooi dier met een prachtige donkerbruine vacht. Terwijl we van de verbazing bekomen, krabbelt de kat recht en verdwijnt met sierlijke passen in de jungle. Waw! ‘We almost stepped on it!’ zegt Mike. Het is te snel gegaan om een foto te nemen, maar het beeld van de poema die ons recht in de ogen kijkt, staat op ons netvlies gebrand!

Wanneer we hier laten met andere natuurgidsen over spreken, krijgen we steevast te horen dat we echt wel iets unieks hebben meegemaakt: ‘I have been a guide for over 15 years in national parks all over Costa Rica and I have never seen a poema!’