Ruim voor ons vertrek op reis heeft Julie wat zwemlessen (het is bij watergewenning gebleven) gehad van Liesbeth. De idee was dat ze met wat geluk zou kunnen zwemmen op vakantie, zeker met het oog op het snorkelen tussen de visjes en zeeschildpadden op het einde van onze reis op de Perhentian Islands! Een groot succes was het niet: ze wilde kort voor ons vertrek enkel nog maar aan het handje in het water springen en ging met veel moeite even kopje onder. Liesbeth had nochtans haar best gedaan, maar Julie was er blijkbaar nog niet klaar voor...

Julie slaagt er echter uiteindelijk toch weer in op haar eigenzinnige manier haar zin te krijgen. ze maakt ons duidelijk dat we niet moeten proberen om het haar aan te leren, maar kort daarna merken we dat ze Mateo stilletjes observeert en wanneer ze denkt dat niemand kijkt, zie je haar stiekem oefenen."Waarom kijken jullie naar mij? Ik doe toch niets?". "Doe je eigen dingetje met je eigen willetje...!" van kapitein Winokio is haar lijflied! 

En ja! De dag dat we de snorkels bovenhalen, is het zover: zonder veel woorden steekt Julie plots haar koppeke onder water en ze zwemt, met haar poep in de lucht! Geniaal! De lessen van Liesbeth hadden toch het verhoopte resultaat: Julie moet nog 5 worden en ze zwemt - net zoals Mateo in Namibië! Zonder snorkel gaat nog wat moeizaam, maar mét snorkel zwemt ze met mooie schoolslag naar alle hoeken van het zwembad en is ze er met geen stokken meer uit te krijgen! Julie heeft het snorkelen op de valreep onder de knie! 

Een dikke week later dobberen we dus met ons viertjes vrolijk rond in het water en kijken we met grote ogen naar honderden kleurrijke visjes en tientallen zeeschilpadden. Mateo en Julie zijn het na een dik uur wel beu en willen dan liever een zandkasteel bouwen, maar de mama en de papa krijgen er geen genoeg van. Wij blijven genieten - net zoals Julie: met onze poep omhoog. En we hebben het achteraf geweten: wanneer we 's avonds het zout van ons lichaam spoelen, zien we dat onze billen langs achter knalrood verbrand zijn van de zon! Al een chance dat de kids op tijd hebben afgehaakt...

Maleisië is redelijk toeristisch, ook al valt dit niet altijd meteen op, omdat enerzijds de Maleisiërs (waaronder veel Chinezen) zelf veel rondreizen in eigen land en anderzijds een groot percentage van de bezoekers uit andere Aziatische landen komt. Bovendien zien de inwoners van Maleisië er ook heel modern uit, wat het verschil met (rijke) toeristen nog kleiner maakt. In Kota Bharu is het merendeel echter traditioneel 'Malay' en moslim, waardoor je het gevoel krijgt dat je eindelijk het échte Maleisië te zien krijgt. 

We hadden hier eerst al in het stadje zelf van kunnen proeven tijdens een bezoek aan de 'night market'. Plots was er zo goed als niemand meer die Engels sprak. Ineens waren wij de vreemde eend in de bijt en moesten we veel nieuwsgierige blikken trotseren. Het was daarom niet minder leuk, het was eindelijk weer even een beetje avontuurlijk: geanimeerde gesprekken met veel gebarentaal om tientallen vragen te beantwoorden, om de weg te vinden en om eten te bestellen. 

Het avontuurgehalte nam de dagen erna alleen maar toe, toen we bij mensen sliepen in een klein dorpje tussen de velden en de palmbomen. Tijdens uitstapjes beantwoordden we consequent het "Hello! How are you?" met de Maleisische versie die we 's morgens tijdens het ontbijt hadden ingeoefend. De reacties waren unaniem enthousiast. Slechts één keer werd er niet positief gereageerd op onze begroeting, maar dat lag eerder aan de halfnaakte vrouw (in een dorp met strikte moslims, notabene) die ons plots achtervolgde: de mannen die we passeerden, maanden ons in het Maleisisch aan snel verder te gaan - ze wilden ons waarschijnlijk het zicht op de blote poep van de vrouw besparen! Andere beelden waren leuker: een man op de moto met een makaak-aapje op de schoot (onderweg om ergens kokosnoten te gaan plukken?), kinderen met supergrote, kleurrijke vliegers, mama's en papa's met 2 of 3 kinderen samen op 1 moto, ... En ook de andere ontmoetingen waren leuker: een "schaduwpoppen"-maker die met onze kindjes een korte performance hield, vrouwen op de brommer die stopten om een foto van Mateo en Julie te maken, meisjes die stiekem in Julie haar wangen kwamen knijpen, marktkramers die ons à volonté fruit lieten proeven, ... 

We smolten bij momenten weg van de warmte en verbrandden onze poep aan het hete zadel tijdens een fietstocht, maar genoten van een fris briesje op het moment dat we in de schaduw van de palmbomen fietsten of met een bootje de rivier overstaken. En toen we terug 'thuis' kwamen bij ons gastgezin, wachtten hun 2 tienerdochters op onze kids om mee te spelen, zodat wij even een dutje konden doen. Zalig!

Tegen de verwachtingen in zitten we heel comfortabel in onze "Proton" - een koekendoos op wielen van Maleisische makelij. Serge plakt niet met zijn hoofd tegen het dak, Barbara heeft nog voldoende ruimte om de kaart open te plooien om de weg te lezen en onze kindjes kunnen zowaar nog wat ravotten op de achterbank! Airco is er niet en de ramen dampen volledig aan wanneer het te fel regent, maar wij voelen ons in onze nopjes en crossen vrolijk rond op Langkawi eiland met de ramen open en de haren in de haardroger-warme wind!

Mateo en Julie genieten er zo mogelijk nog meer van dan wij: met de auto profiteren we van de vrijheid om te gaan en te staan waar we willen. Tot hiertoe waren we afhankelijk van het openbaar vervoer en dat betekende vaak veel stappen en lang wachten. Maar nu stoppen we eerst voor een verfrissende duik in een waterval, zoeken we na een half uurtje rijden schelpjes op een strand, schuiven we tegen de middag wanneer de zon te fel brandt onze benen onder tafel in een eetstalletje langs de kant van de weg, parkeren we tien kilometer verder in een haventje voor een boottocht door de mangrove, kopen we bananen bij een fruitkraam op de terugweg en eindigen we de dag op de "night market" waar we ons buikje rond eten met allerlei lekkers waarvan we niet altijd (willen) weten wat het juist is. Zalig!

Felle bliksemschichten en oorverdovende donderslagen begeleiden ons op de terugweg naar ons huisje. Tegen dat onze kindertjes goed en wel in bed liggen raast er een gigantische tropische regenbui voorbij. We zijn 's morgens vertrokken met regen en eindigen de dag op dezelfde manier, maar heel de dag door konden we genieten van het zonnetje! Daar tekenen we voor! Morgen gaan we weer op pad met de auto!

Het zijn vermoeiende dagen geweest voor onze kindjes. We zaten in Sarawak -als je alles optelt- toch wel een dikke week in de jungle. En dat betekende vroeg opstaan en lang opblijven om te stappen, wandelen, marcheren, klauteren en lopen, o.a. in Gunung Mulu NP, een paradijs met avontuurlijke grotten vol vleermuizen, een wonderlijke insectenwereld, wankele hangbruggen, verfrissende watervallen, spectaculaire boottochtjes en mysterieuze geluiden. 

Onze kids beleefden dit elk op hun eigen manier. Mateo liep steeds vooraan op zoek naar slangen, spinnen, kevers, schorpioenen en wandelende takken. Julie imiteerde de geluiden of zong haar eigen lied - nu en dan prins(es)heerlijk gedragen door papa wanneer het allemaal even te veel werd. Voor Mateo was het dus geen punt om stil te zijn (meer nog: hij was boos als zijn zus te luid was), Julie had het er wat moeilijker mee. Tijdens de allerlaatste wandeling was ze dan ook heel duidelijk: "Ik vind het niet leuk dat ik altijd stil moet zijn! In de grot moet ik zwijgen. Tijdens een nachtwandeling mag ik niets zeggen. En nu zegt Mateo weer dat ik stil moet zijn!" 

Je zou dus verwachten dat ze een gat in de lucht sprong toen we op het vliegtuig stapten richting appartement met zwembad in Kota Kinabalu. Maar niets was minder waar! Ze was doodongelukkig. En ook Mateo was verdrietig! Het had alles te maken met Rickson, een superlieve jongen van in het dorp vlakbij het nationaal park, die het hart van onze 2 mannekes veroverd had. Op het moment dat we in de plaatselijke taxi stapten om naar de luchthaven te rijden, stond hij er plots met zijn brommerke om hen achterop weg te brengen. Julie en Mateo straalden van 'contentement' toen hij er met hen vandoor reed en ons toch wel met een klein hartje achterliet: "Make sure they won't fall off! Goed vasthouden, hé mannen!" Maar voor we het wisten zagen we hen er vandoor sjezen met een moto - zonder helm of iets en met korte mouwen en broekspijpen! Goed bezig, Barbara en Serge! Onze ouders moesten het zien! In de jungle hebben we ons geen seconde ongerust gemaakt, ondanks giftige slangen en spinnen, glibberige paden in pikdonkere grotten, kolkende rivieren, ... maar nu hielden we ons hart toch vast!

We zitten op 't moment dus in een prachtig Airbnb appartement in Kota Kinabalu. Onze 2 lieverdjes zaten bij aankomst hartverscheurend te snotteren aan tafel: "Ik mis Rickson!" En we kregen hen pas stil toen we hen samen in 1 bed hadden gelegd. Ze zijn in elkaars armen in slaap gevallen...

De vermoeidheid eist zijn tol! Morgen mogen ze zalig een dagje plonsen in het zwembad! Wij zullen er ook van genieten, maar we kijken nu al uit naar het stuk jungle in Sabah waar we in totaal weer een week zullen verblijven. Wij moeten dus nog geen afscheid nemen van Borneo. There is more to come!

"Ik zeg altijd baviaan!" giechelt Julie, "maar dat kan niet... die zijn hier niet, dat was in Zuid-Afrika!" Ze heeft duidelijk geen schrik overgehouden aan haar close encounter met een makaak. 

Deze aapjes moet je wreed goed in het oog houden, want voor je het weet zijn ze er met je eten vandoor! Op nog geen week tijd hebben we ze al een 10-tal keer zien weglopen met het eten van één of andere onoplettende toerist. En ook ons hadden ze één keer bijna te grazen. Op zich is dat niet zo erg: je bent je lekkere hapje kwijt en je komt er met de schrik vanaf. 

Julie had echter geen eten vast. Zo dom zijn we niet dat we onze kids de zak met eten (lekkere bananen, njam!) laten dragen! We passeerden gewoon een groepje makaken dat eten zat te zoeken. Julie vond het fascinerend en bleef -zoals ze wel eens meer doet- een beetje lanterfanten: "Goed volgen, Julie, kom, loop gewoon door!" En ineens begon één van de makaken te "grollen" en liet hij zijn tanden zien. Nog geen seconde later zat Julie al veilig hoog en droog in de armen van de papa, maar toch bleef de makaak blazen en deed hij zelfs aanstalten om te krabben en te bijten! Bizar. Er was geen enkele aanleiding toe. Julie was niet per ongeluk op een staart gaan staan, of zo... Ons meisje maakte er gelukkig niet veel van, ze had blijkbaar niet echt door wat er was gebeurd. Bij ons pompte de adrenaline toch wel even hevig door ons bloed!

Achteraf viel onze euro: als je dieren in de ogen kijkt, beschouwen ze dit als een vorm van agressie en voelen ze zich bedreigd. En aanval is de beste verdediging! Julie weet nu heel goed dat ze de lieve makaken best niet meer diep in de ogen kijkt met die mooie blauwe ogen van haar! Ze kan er namelijk heel lief mee kijken, maar als ze wil kan ze er ook iemand mee neerbliksemen en dat signaal geef je dus best niet aan een makaak!

"OK. Wie kan er raden hoeveel beten van zandvliegskes er op de linkerarm van Mateo staan?" Julie raadt het juiste aantal: 18! "En nu op mijn arm!" roept ze. We spelen spelletjes terwijl al onze vuile kleren (we hebben onze laatste propere onderbroek aan) in de lokale wasserette in de wasmachine steken: "Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...", "Wie kent er een dier met de letter...", ... en dus ook "insectenbeten tellen". De volle wasmand en de beten zijn het resultaat van 3 dagen BAKO National Park, een paradijs op aarde - de sandflies krijg je er gratis en voor niks bij. Op het moment dat we dit verslagske schrijven jeukt het dus echt wel overal en constant. Gelukkig hebben onze kindjes er minder last van! Raar, want vooral Julie schreeuwt thuis moord en brand bij het kleinste 'pijntje' of wat dan ook, maar hier geeft ze geen krimp bij een arm vol kriebelende rode puntjes! 

Het heeft waarschijnlijk te maken met het hoge avontuurgehalte. Om te beginnen moesten we toen we bij het eiland aankwamen van de boot in de zee springen en door het water waden naar het strand! Mateo en Julie vonden het geweldig. Terwijl wij onze rugzakken droog aan land probeerden te krijgen, zaten zij al zandkastelen te bouwen. Diezelfde zee werd even later dapper overwonnen, eerst met de voetjes in het zalig warme water en daarna volledig kopje onder. Mateo vond het geweldig om zich door de woeste golven te laten meesleuren! De gedachte nog meer te kunnen ravotten op het strand en in de zee gaf hen ook vleugels tijdens klauterpartijen in de jungle: "Is het nog lang stappen naar de zee, papa?" Eerst moest mama op kop lopen om te kijken of er geen giftige slangen op de loer lagen, maar uiteindelijk gingen ze zelf nieuwsgierig op zoek naar neusapen en andere exotische dieren die je alleen maar in Borneo vindt. Tot slot was de wondere wereld van het oerwoud in het donker zo fascinerend dat zelfs Julie om 10 uur 's avonds in het donker vol bewondering haar pillamp liet schijnen op vliegende lemuren en andere bizarre nachtdieren. Onze twee lieverdjes sliepen dus elke avond als engeltjes zonder ook maar een beetje last van jeuk.

Wij hebben dus wel last van kriebels, maar gelukkig niet alleen van de beestjes, het kriebelt gewoon om nog meer van Borneo te ontdekken!

Het vliegtuig schudt hevig heen en weer. "We storten neer!" gilt Julie. Al een chance dat er niemand op het vliegtuig zit die Nederlands spreekt, want niet iedereen zou er de humor van inzien! " We storten neer!" echoot Mateo. Onze kindjes hebben duidelijk nul komma nul schrik van vliegen. Gelukkig maar, want er staan wel wat vluchten op de planning tijdens onze reis in Maleisië. Dit vliegtuig neemt ons mee van Kuala Lumpur naar Kuching in Maleisisch Borneo; een 4-tal dagen daarvoor zaten we nog in een vliegtuig van KLM. (Merci, Bie om ons naar Schiphol te brengen!)

Het appartement vlakbij het centrum van de hoofdstad was super, zeker met het zwembad op de 37ste verdieping met zicht op de Petrona Twin Towers. De 'infinity pool' lag al op een duizelingwekkende hoogte, maar de lift van het 2de hoogste gebouw ter wereld katapulteerde ons in no time naar de 86ste verdieping, vlak onder de top van één van de torens, waardoor de mensenwereld beneden echt aan een mierennest deed denken. Het gigantische plonsbad waar Mateo en Julie voordien wat afkoeling hadden gezocht voor de meer dan 30°C, zag er plots uit als een druppel op een hete plaat.

Kuala Lumpur was geweldig meegevallen, maar nu zijn we dus op weg naar het echte Maleisië! Het schokken van het vliegtuig wordt veroorzaakt door de inktzwarte wolken waar we doorheen vliegen. Het is de voorbode van een tropische regenbui. Wanneer we later op een taxi staan te wachten valt de regen met bakken uit de lucht. "Nu zijn we echt in Maleisië!" roepen we in koor tegen het lawaai van een donderslag in, "Dit is de warme regen waarover we spraken!"  De seconde die we nodig hebben om bij onze guesthouse uit de taxi te klauteren, volstaat om ons te doorweken. Mateo en Julie zijn er even stil van, maar vinden de warme douche uiteindelijk toch wel leuk!

Voor ons is het allemaal zalig. Het voelt aan als weer thuis komen in een wereld die we veel te lang hebben moeten missen: de zalige tropische warmte, de exotische keuken, de wirwar van straten met mensen als bezige bijen, het hectisch verkeer, de gezellige sfeer van een guesthouse, ... Voor onze kindjes is het allemaal even wennen: Julie ziet er voortdurend oververhit uit en Mateo blinkt van de zweetpareltjes op neus en voorhoofd - niet alleen van de hitte, maar ook van het pikante eten. Ze weten duidelijk nog niet helemaal wat ze er van moeten denken: het ene moment is puur genieten, het andere moment is wel wat afzien. "Wat doen we onze kindjes allemaal aan?" vragen we ons wel eens af. Maar dan zien we ouders met oudere kinderen gezellig in een leeshoek samen reisplannen smeden en dan denken we "Ja, daar zijn we nu al mee bezig! 

Grappig detail: De jongedame die mee de reis zat te plannen, blijkt uiteindelijk toch niet zo happy. Ze wil veel liever rustig haar boek lezen dan mee met het gezin weer de staat op. De papa heeft er duidelijk werk mee om haar mee te krijgen en blijft wat verweesd achter wanneer dochterlief eindelijk mopperend rechtstaat en doorgaat. Precies Julie! Of doet het denken aan Mateo die wel eens durft zeggen dat iets 'saai' is. Kids will always be kids, right? 

Ook al durven Mateo en Julie al wel eens mopperen, we mogen met geen woord reppen over weer naar huis gaan. Ze willen zeker nog niet terug thuiskomen in België! Ze genieten tegelijkertijd ook duidelijk van het avontuur!