Donald Trump en Joe Biden zijn in de ultieme eindsprint van de
verkiezingscampagne in overdrive gegaan. Beiden zijn de laatste week bezig met
een wereldtournee door de Verenigde Staten van Amerika, waar zelfs The Boss in zijn "glorie dagen" tegenop zou gezien hebben.
Zou ik de enige zijn met de vraag: "Hoe doen die mannen dat?"
Donald Trump is 74 jaar oud. De man lijdt aan ernstig overgewicht, en
ondanks zijn stoere beweringen heeft hij een wankele gezondheid. Hij heeft bovendien
Covid-19 doorgemaakt, en we weten dat die ziekte extreme vermoeidheid kan
veroorzaken, nog lang na de "genezing".
Joe Biden is er al 77, hij heeft last van hartritmestoornissen, en hij ziet er
fragieler uit dan een verdord takje.
En tóch toeren die beide bejaarden elke dag opnieuw het hele land
rond. Met het vliegtuig naar plaats A, daar een bruisend optreden verzorgen, en
dan weer het vliegtuig op naar plaats B voor een volgend optreden, enzovoort.
Hoe doen die dat? Geen enkel topfit jong mens zou dat helse ritme kunnen
volhouden, geen enkele gezonde jongvolwassene zou dat kunnen bolwerken. En die
ouwe knarren wel?
De Verenigde Staten van Amerika is trouwens het enige land ter wereld
waar mensen van gevorderde leeftijd met elkaar op die manier de strijd moeten
aangaan voor het presidentschap. Zoiets vind je nergens anders. Er zijn nog
landen met hoogbejaarde leiders, dat is waar. Maar die zijn stokoud geworden
als president. Meestal omdat ze de macht die ze in hun jongere jaren veroverd
hadden, niet meer willen afgeven en stelselmatig de verkiezingen manipuleren.
Of omdat er simpelweg geen verkiezingen zijn, en ze dan maar blijven zitten tot
hun dood. En er is in Rome ook een breekbare oude man de baas, maar die werd
gewoon voorgedragen door een elitegroepje even oude kardinalen.
In Amerika moeten die senioren wél de baan op. En hoe!
Dat kunnen ze, denk ik zo, alléén volhouden met zware doping. Doping
die in om het even welke sport al lang verboden is, of waar de sporters nog
niet eens van gehoord hadden. De beide heren hebben volgens mij een volledige
apotheek en een uitgebreide medische staf mee in hun gevolg.
Zodra 's avonds de laatste
camera verdwenen is, strompelt de presidentskandidaat naar zijn slaapkamer. Ondersteund
door twee sterke mannen omdat zijn benen hem niet meer kunnen dragen. Het
eerste wat moet gebeuren, is het toedienen van zuurstof, want zijn longen
pompen nog amper, met een laatste restje energie. Eens de amechtige man
voldoende hersteld is om weer zelfstandig te ademen, wordt hij uitgekleed en in
bad gestopt. En daarna in bed gezet om te eten. Waarbij hij vloeibare voeding
krijgt, want hij heeft niet meer de kracht om te kauwen. Een flesje met een
speciale proteïne-shake wordt aangeboden, en met een rietje kan de kandidaat
zijn voedsel opzuigen. Daarmee komt hij natuurlijk de volgende dag niet door,
en daarom volgt daarna een bloedtransfusie: elke avond wordt vers,
zuurstofrijk, bloed toegediend via een vaste katheder in zijn bovenarm. Als de uitgeputte
man dan eindelijk weer een beetje kleur krijgt, wordt hem een slaapmiddel
ingespoten waardoor hij prompt in een diepe slaap valt. En de volgende morgen
krijgt hij een nieuwe spuit om weer wakker en alert te worden. Als ontbijt
volgt een nieuwe shake met extra vitamines en energiesupplementen. Aangevuld
met een flinke dosis amfetamines. En na nog een ferme spuit Epo kan de toekomstige
president gewassen en aangekleed en geschminkt worden om als een fit veulen de
massa weer tegemoet te kunnen treden. Al moet hij tussen twee optredens door in
het vliegtuig toch elke keer opnieuw wat opgelapt worden: een uurtje aan de
zuurstof, een nieuwe Epo-spuit en een grote slok Ketonen (met een glas whisky
om de slechte smaak door te spoelen). Vooraleer het vliegtuig landt wordt de
schmink weer bijgewerkt, en met een stralende glimlach stapt de man met een
stevige tred de pers en het publiek tegemoet.
Als je het mij vraagt: wie van beiden ook president wordt, de
vicepresident zal niet lang werkloos blijven...
Ik heb het in mijn blog al enkele keren aangehaald dat Donald Trump
met zekerheid een aparte vermelding zal krijgen in de geschiedenisboeken. Als
eerste Amerikaanse president die niet wil aftreden na een verkiezingsnederlaag.
En ook als eerste regeringsleider die "de
leugen" tot norm heeft verheven.
Hij is ook het eerste staatshoofd dat "de belediging" als geprefereerde communicatievorm geïntroduceerd
heeft. Niemand verstaat de kunst om mensen door het slijk te halen zó goed als
Donald Trump. Denk maar aan het eerste verkiezings-"debat" met Joe Biden, waarbij hij niets beters kon verzinnen dan
dat Joe Biden slechte schoolresultaten zou behaald hebben en dus te stom was om
te helpen donderen. Of aan zijn scheldtirades tegenover Hillary Clinton die hij
steevast "corrupt" noemt, zonder daar
ook maar enig bewijs voor te hebben. Of aan zijn hatelijke uitval tegenover de
gouverneur van Michigan, die hij ervan beschuldigde dat ze vreselijk geklungeld
had, en waarbij hij opriep om haar te laten opsluiten. Hij heeft trouwens
meerdere (democratische) gouverneurs "een
zootje ondankbaren" genoemd omdat ze geen waardering hadden getoond voor
zijn (naar eigen zeggen) "fantastische
aanpak" van de corona-crisis. Helemaal bij het haar getrokken was zijn
recente uitval naar dokter Fauci, de "Covid"-specialist
van Amerika. Donald Trump bestond het om te zeggen dat de gerespecteerde
wetenschapper "een ramp" is: "Als ik naar hem zou luisteren, dan hadden we
nu 500.000 doden." Het is algemeen geweten dat Donald Trump géén hoge pet
op heeft van Wetenschappers, en dat hij ervan overtuigd is dat hij het zélf
allemaal beter weet.
Zoals dat helaas maar al te dikwijls gebeurt als iemand een slechte
gewoonte introduceert: Donald Trump heeft hierbij een aantal fanatieke navolgers
gekregen. Zoals Tayyip Erdogan, president van Turkije. Of Jair Bolsonaro,
president van Brazilië. Of Rodrigo Duterte, president van de Filipijnen.
Overigens allemaal grote bewonderaars van de stijl en (gedecideerde) aanpak van
Donald Trump.
Erdogan heeft het erg
moeilijk met de weerbarstige houding van Europa tegenover zijn beleid, en de
kritiek op de schending van de mensenrechten in zijn land, of op het opzij schuiven
van het internationaal recht. Daarom gaat hij van tijd tot tijd frontaal in de
aanval tegen een Europees staatshoofd. Zo heeft hij Angela Merkel al eens "nazipraktijken" verweten omdat zijn
ministers geen verkiezingscampagne (voor de parlementsverkiezingen in Turkije)
mochten komen voeren in Duitsland. Maar vooral Emmanuel Macron heeft meestal de
boter gegeten. Zo ook nu weer. Omdat Macron de oorlog verklaard heeft tegen de
extremistische islamisten die zich te buiten gaan aan barbaarse wreedheden en
een leraar onthoofd hebben omdat die het aangedurfd had een karikatuur van
Mohammed te bespreken. Volgens de Turkse president heeft Macron "psychische check ups" nodig.
Ook bij Bolsonaro heeft
Macron het trouwens grondig verkorven, door zijn kritiek op de lakse houding
van de Braziliaanse president bij de aanpak van de branden in het Amazonewoud.
Bolsonaro vond het toen nodig om schamper en vulgair uit te halen naar mevrouw
Macron omdat die er met haar 66 jaar niet meer zo jeugdig en knap uitziet als
zijn eigen 37-jarige uitverkorene.
Duterte spant ongetwijfeld
toch de kroon als het gaat over platvloerse beledigingen. Hij heeft Obama ooit
een "hoerenzoon" genoemd en gezegd
dat hij "naar de hel" kon lopen.
Omdat Obama toch wat bedenkingen had bij het antidrugsbeleid van de Filipijnse
president, dat neerkwam op standrechtelijke executies, zonder enige vorm van
een proces.
Dat die mannen zélf onbeschoft zijn en niet in staat zich op een
waardige manier te gedragen of te verdedigen, is jammer. Het doet ook vragen
rijzen over hun bekwaamheid voor de job die ze uitoefenen. Maar erger nog is dat die mannen (vooral in hun eigen land) een
voorbeeld en rolmodel zijn voor veel jongeren die hen aanbidden en verafgoden.
En die jongeren, dat is "de toekomst".
Ik houd mijn hart vast voor deze wereld, en voor de mensheid, als
vuilspuiterij en platvloerse beschimpingen de nieuwe vorm van "dialoog" zullen worden. Misschien minstens nog voor de komende vier jaar...
Dat is alvast niet de manier waarop we ooit tot een
vredige en harmonieuze samenleving zullen kunnen komen.
Dokter Zach Bush is een vurige voorvechter van de "anti-vaccinatie" beweging. Dat is een
groep mensen verzameld rond Del Bigtree,
een soort "influencer", die op een
dag een artikel gelezen had waarin ene dokter Andrew Wakefield beweerde dat de
verplichte vaccins (tegen mazelen bijvoorbeeld) autisme zouden veroorzaken. De
heer Wakefield is ondertussen als arts geschorst, nadat gebleken was dat zijn
beweringen frauduleus waren en gebaseerd op vervalste onderzoeksresultaten.
Maar Del Bigtree bleef overtuigd en richtte de ICON-groep op (International Consent Action Network).
Zijn voornaamste boodschap is dat de officiële instanties de waarheid omtrent
die vaccins en hun bijwerkingen proberen te verbergen. Eigenlijk heeft hij daar
geen enkel steekhoudend bewijs voor, maar dat hoeft ook niet: hij hoeft enkel
te beweren dat ook die bewijzen door de voorstanders van vaccinatie achter
gehouden worden. En die "voorstanders",
dat zijn dan de farma-reuzen die onfatsoenlijk veel geld verdienen aan die
vaccins.
Het is in diezelfde denkwijze dat hij ook de hele Covid-pandemie
ontkent en minimaliseert. Volgens Del Bigtree was dat alles één groot complot
van de farma-industrie, en hadden die zélf het virus in hun labo's gecreëerd.
Hij was bijgevolg tegen het gebruik van mondmaskers en raadde zijn volgers
zelfs aan zich te laten besmetten. Waarop onder andere YouTube zijn video's
geschrapt heeft.
Hij werd daarin later trouwens expliciet tegengesproken door zijn
medestander dokter Zach Bush, die aanvoerde dat dit virus heel zeker volkomen
natuurlijk van aard is. Want, zo redeneert Dokter Bush, als dit een kunstmatig
virus is, dan heeft de maker ervan maar pover werk afgeleverd, gezien de
beperkte impact en dodelijkheid van dit corona-virus. (Vergeet niet dat dokter
Bush een Covid-ontkenner is, en er van overtuigd is dat Covid-19 zélf heel
weinig slachtoffers gemaakt heeft.)
De kracht van Del Bigtree is dat hij altijd wint bij zijn aanhangers
en believers. Op exact dezelfde
manier als Donald Trump, trouwens.
Als je hem de vrije tribune geeft, dan verkondigt hij zijn
boodschappen aan al wie wil horen. En heel veel mensen zullen hem geloven. Willen hem geloven omdat hij "antwoorden" geeft. Dat die "antwoorden" dikwijls nergens op gesteund
zijn, en er dikwijls geen enkel bewijs voor geleverd wordt, heeft geen belang.
De mensen willen gewoon antwoorden in deze onzekere en bange tijden. En omdat
ze die van de overheden of verantwoordelijken niet krijgen, accepteren ze elk
antwoord dat er wél komt. En al zeker als dat antwoord "een schuldige" aanwijst voor de miserie die over ons gekomen is.
Donald Trump gebruikt die techniek ook voortdurend: hij zorgt voor antwoorden,
en hij zorgt voor "schuldigen". Bij
Del Bigtree zijn de grote farma-bedrijven en de regeringen de ideale
schuldigen.
En als je hem het zwijgen oplegt, dan kan hij argumenteren dat het
precies die vijanden zijn die hem de mond willen snoeren "omdat ze bang zijn voor de waarheid". Zo kon hij triomferen bij de
mededeling dat Facebook en Instagram zijn video's verwijderd hebben 'wegens valse informatie'. Net zoals ook
Donald Trump tekeer kan gaan als Twitter nog eens een tweet van hem verwijdert
omdat die er echt wel "over" is.
Het moet gezegd: zijn team beschikt over uitgekiende
communicatiespecialisten. En héél veel mensen volgen de boodschappen met blind
vertrouwen.
De gevolgen zijn helaas catastrofaal: de infectieziektes die we
stilaan onder controle dachten te hebben, zijn overal weer in opmars.
De mazelen bijvoorbeeld waren, dankzij systematische vaccinatie, in
het begin van deze eeuw zo goed als uitgeroeid. In ieder geval in de Westerse
wereld. In de ontwikkelingslanden, waar de vaccinatiegraad om diverse redenen
(oorlogstoestanden, populaties die niet konden bereikt worden, armoede en onwetendheid)
veel lager was, is de ziekte helaas nooit uitgeroeid. In Congo waren er in 2019
zelfs méér dan 4500 sterfgevallen door de mazelen, en in Samoa was er eind 2019
ook een uitbraak waarbij 3000 mensen besmet geraakt zijn op een bevolking van
200.000. Het gaat dan ook om een héél erg besmettelijk ziekte: het reproductiegetal (de fameuze R0-waarde)
ligt tussen 16 en 18. (Terwijl er bij Covid-19 algemene paniek gezaaid wordt
zodra dat reproductiegetal groter dan
1 wordt.)
Maar door campagnes zoals die van Del Bigtree is de vaccinatiegraad
ook in de Westerse wereld sterk gedaald, de voorbije jaren. En de ziekte duikt
meteen ook bij ons weer meer en meer op. En al is het virus op zich zelden
dodelijk bij mensen die in goede gezondheid zijn, het vernietigt wél ons
immuunsysteem gedurende meerdere maanden, zelfs na genezing, zodat de kans op
een dodelijke infectie nadien véél groter wordt.
Ik ben niet bepaald overtuigd van het nut en de voordelen van een
vaccin tegen Covid, omdat het maar gedeeltelijk werkzaam zal zijn, en maar een
tijdelijk effect zal hebben. Maar ik ben, en blijf, wél voorstander van een
vaccin dat een besmettelijke ziekte, zoals Polio of de Pokken, volledig uit de
wereld kan helpen.
Ik weet niet of u tussen al die items over de "coronacrisis" op de site van VRTNWS ook dat verloren stukje gezien
hebt over de groeiende impact van "natuurrampen"?
Het zou best kunnen van niet. Want er zijn elke dag minstens 30
stukjes over de "Coronacrisis", maar
het was zoeken naar dat ene stukje over "Natuurrampen".
Enkel als je ver genoeg naar beneden scrolde, ónder de items over corona, en ná
de items over onze nieuwe regering, en ná de bijdragen over de Amerikaanse
verkiezingen, en ná het Regionaal nieuws, daar ergens kon je op 12 oktober een
verslag vinden over recente wetenschappelijke bevindingen omtrent "Natuurrampen". In het 7-uur journaal van
de VRT is dat op 12 oktober niet eens aan bod gekomen. Daarin ging het alléén
over Covid-19, en over het vreselijke noodlot dat de sportwereld getroffen had: "Code oranje!"
Zou het verhaal dan misschien niet belangrijk genoeg geweest zijn?
Gaat het misschien om een bagatel? Niet echt, denk ik zo. Want de boodschap van
die bijdrage was dat het aantal natuurrampen in de voorbije 20 jaar bijna verdubbeld
is. En dat zowat 4,2 miljard mensen
er door getroffen geweest zijn in die voorbije 20 jaar. En dat die natuurrampen
al minstens 1,2 miljoen dodelijke
slachtoffers gemaakt hebben. Géén "fait-divers",
dus. En tóch was dit amper enige aandacht waard in de media. En tóch gaat het
altijd over corona, en alléén maar over corona. Begrijpe wie kan...
Die "natuurrampen", dat zijn
onder andere stormen en overstromingen, bosbranden, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen,
en ook extreme droogte. Het "Bureau van
de Verenigde Naties voor rampenrisicovermindering (UNSDIR)" heeft 7348 van
die natuurrampen geteld in de periode 2000 tot 2020, terwijl dat er in de
periode 1980 tot 2000 "maar" 4212
geweest waren. De economische kost van die rampen wordt geschat op méér dan 2.500
miljard euro. En de "menselijke kost"
dus op minstens 1,2 miljoen levens.
Aardbevingen of vulkaanuitbarstingen zijn er altijd al geweest, en die
moeten we lijdzaam ondergaan. Al zou het natuurlijk ook helpen om niet te
bouwen in aardbevingsgevoelige gebieden. Jammer genoeg hebben veel mensen dikwijls
niet de mogelijkheid om een veilige omgeving te zoeken voor hun onderkomen.
Maar véél van die rampen heeft de mens natuurlijk aan zichzelf te
wijten: bosbranden zijn dikwijls aangestoken, en de toenemende frequentie van
stormen en overstromingen, maar ook van droogteperiodes, zijn het gevolg van de
klimaatverandering waar de mens wél een hand in heeft.
Alléén zijn de slachtoffers meestal niet diegenen die de rampen,
rechtstreeks of onrechtstreeks, veroorzaakt hebben. Het zijn niet de
brandstichters die have en goed verliezen door de bosbranden die soms niet te
stoppen lijken en op hun verwoestende pad alles verslinden. In Brazilië
bijvoorbeeld is de inheemse bevolking in het Amazone-woud het grootste
slachtoffer, maar het is de regering die de beschikbare vruchtbare
landbouwgrond op die manier wil uitbreiden. En het zijn niet diegenen die de
klimaatverandering veroorzaken die het slachtoffer zijn van stormen of
overstromingen of aanhoudende droogte. Heel dikwijls gaat het om mensen die
sowieso nauwelijks iets van CO2 produceren, mensen die sowieso zo goed als
niets hebben. Mensen die sowieso al in armoede en ontbering leven.
En meestal gaat het om mensen in landen ver van ons verwijderd, in het
arme zuiden. De meeste dodelijke slachtoffers vielen inderdaad in landen als Haïti,
Indonesië, Myanmar en ook in China.
Wat vermoedelijk meteen verklaart waarom er in onze media nauwelijks
aandacht voor is, terwijl de "code oranje"
in de sportwereld wél uitgebreid besproken werd...
Ik vermoed dat het liegen zo'n beetje bij de mens "ingebakken" zit. Iedereen liegt weleens
als dat hem/haar noodzakelijk of beter lijkt. Dat is al altijd zo geweest.
Zelfs Petrus, die tenslotte toch de eerste Paus van de Katholieke Kerk geworden
is, heeft gelogen in die nacht dat Jezus Christus door de Romeinen opgepakt
werd. Tot drie keer toe zelfs. Maar altijd was er toch dat morele besef dat
liegen verkeerd is, dat het niet okee is als je liegt. Na een leugen(tje)
knaagt het geweten altijd.
Dat is veranderd met Donald Trump. Donald Trump heeft de leugen tot "norm" verheven. Liegen is het "nieuwe normaal" geworden.
Geheimdoenerij rond de gezondheidstoestand van de "grote leider", dat was in vroeger tijden
een geliefkoosde en karakteristieke manier van doen bij de oude communistische
regimes zoals de Sovjet-Unie of Oost-Duitsland of China. Er hing altijd een
waas van twijfels rond de oude dictators van die landen: ofwel hulde men zich
in stilzwijgen, ofwel werden verzinsels de wereld ingestuurd. Niemand kon
achterhalen wat er in werkelijkheid aan de hand was. De bedoeling van die farce
was vooral te vermijden dat verontrustende berichten omtrent de gezondheid van
de "grote roerganger" zijn macht zouden
schaden of mensen misschien op het idee zouden kunnen brengen om een andere
leider te gaan zoeken of kiezen. Met de teloorgang van het communisme is die
kwalijke gewoonte zo goed als verdwenen. Noord-Korea is eigenlijk zowat het
enige land ter wereld waar die geheimdoenerij in stand gehouden wordt, uit
angst dat de bevolking dan toch op het idee zou kunnen komen om zich van onder
het communistisch juk te bevrijden als de "sterke
leidsman" er niet meer zou zijn.
Dat Donald Trump en zijn entourage zich nu ook aan dat soort "communicatie" bezondigen, geeft te
denken over de richting die het land dreigt uit te gaan. Ik kan me moeilijk
voorstellen dat de Amerikanen zélf gelukkig zijn met het idee dat hun land in
dezelfde categorie terecht komt als het gehate Noord-Korea.
Maar goed... de "officiële"
boodschap is deze: Donald Trump heeft Covid-19 gehad en hij is er, in een recordtijd,
van genezen.
Tussendoor, tijdens die enkele dagen van zijn verblijf in het militair
ziekenhuis, sprak iedereen iedereen tegen, en was de communicatie geen twee
dagen na elkaar consequent. Dat er dus gelogen werd, tegen de sterren op, dat
kon een dove zelfs horen. Zodat uiteindelijk niemand nog wist wat de waarheid
was en wat er nu werkelijk (al dan niet) met Donald scheelde. Waardoor alleman
aan het speculeren ging, en de wildste complottheorieën welig konden tieren. Ik
vermoed dat dit voor de president en zijn administratie best wel okee was.
Zolang niemand de waarheid had achterhaald, mochten de pers en de sociale media
om het even wat verkondigen. En dat Donald ondertussen weer in het centrum van
de belangstelling stond, was mooi meegenomen.
Wat er écht aan de hand is of geweest is, we zullen het nooit weten.
Heeft hij de ziekte gefaket om de aandacht van andere punten af te leiden,
en/of om er achteraf als grote triomfator genezen weer uit te komen? Of was/is
hij écht ziek? Is hij misschien opzettelijk besmet geweest door zijn
tegenstanders? En hoe ziek is hij (geweest)? Heeft hij er nauwelijks last van
gehad, zoals hij zelf beweert? Of is hij inderdaad héél ziek geweest waardoor
hij aan de zuurstof moest? En waardoor hij de medicatie nodig had die
voorbehouden was aan patiënten die er heel erg aan toe zijn? En is hij nu
inderdaad genezen, of houdt men gewoon zo lang mogelijk de schijn op, tot na de
verkiezingen? Niemand kan het zeggen, niemand zal het zeggen.
Maar dat de president van "het grootste
vrije land ter wereld" zijn toevlucht neemt tot truken van de oude
communistische dictators, is in elk geval een pijnlijke vaststelling. En het
schept bange verwachtingen over de manier waarop het land de komende vier jaar
misschien zal geregeerd worden. De omschrijving "dictatuur" begint zich stilaan op te dringen...
De uitleg zou natuurlijk ook veel "onschuldiger"
kunnen zijn. Namelijk dat Donald Trump nu eenmaal een pathologische leugenaar
is, en niet eens in staat om simpelweg de waarheid te vertellen. De man liegt
immers al vier jaar. Ik vermoed dat hij het onderscheid tussen waarheid en
fictie al lang niet meer kan maken. Fact-checkers hebben achterhaald dat hij
alléén al in de eerste 500 dagen van zijn presidentschap méér dan 3250 valse of
misleidende beweringen de wereld heeft ingestuurd.
Alle tekenen wijzen er inderdaad op dat Donald Trump lijdt aan "mythomanie": chronisch en dwangmatig
liegen. De symptomen van een pathologische leugenaar zijn onder andere: zijn leugens lijken geen duidelijk voordeel
op te leveren, zijn verhalen zijn meestal dramatisch en gedetailleerd, hij
schildert zichzelf meestal af als de held of het slachtoffer, hij lijkt zijn
leugens meestal zelf te geloven, hij is een snelle denker en erg creatief, hij
geeft zelden een antwoord op een specifieke vraag.
Hoewel het nu ook niet direct een geruststellende gedachte is dat het
machtigste land ter wereld geleid wordt door een mythomaan...
In De Morgen van 13 oktober
2020 stond een merkwaardig artikeltje over de nakende presidentsverkiezingen in
de USA. Ik wil het graag min of meer in zijn geheel citeren:
"De
Californische afdeling van de Republikeinse Partij geeft toe dat ze meer dan 50
misleidende stembussen heeft geplaatst in Los Angeles, Fresno en Orange
Counties. Dat schrijft The New York Times. De donkergrijze stembussen, met
opschrift dat het om officiële afleverpunten gaat voor stembiljetten per post,
doken de voorbije twee weken op in de buurt van kerken, wapenwinkels en
kantoren van de Republikeinse Partij. De stembussen zijn illegaal en kunnen tot
verkiezingsfraude leiden, zo oordelen regeringsmedewerkers van de staat
Californië. Een doorsnee kiezer zou die stembussen verkeerdelijk voor de
officiële kunnen aanzien. Toch willen de Republikeinen van geen wijken weten:
ze zullen dergelijke stembussen blijven verspreiden, aldus een woordvoerder van
de Californische afdeling van de partij."
Dit is géén verzinsel, het is écht. En hoe schokkend het ook moge
lijken, het is maar één van de vele louche trucjes om ervoor te zorgen dat
Donald Trump de nakende verkiezingen zal winnen. Want er zijn nog héél veel
andere machinaties aan de gang, achter de schermen, met als voornaamste
bedoeling: mogelijke democratische kiezers van de stembus weg te houden.
Het
is bedroevend maar écht: de Verenigde Staten van Amerika hebben nog steeds een
electoraal systeem van een derdewereldland. Elke deelstaat, elk kiesdistrict
heeft ook zijn eigen "regels" die er nog
altijd vooral op gericht zijn niet-blanken en arme mensen te ontmoedigen om
zich te registreren als kiezer of om effectief te gaan stemmen. Die regels
veranderen ook voortdurend, zonder dat de burgers daarvan op de hoogte zijn.
In
Amerika moet je je elke keer opnieuw laten "registreren"
om te kunnen stemmen. En daar loopt het heel dikwijls erg fout bij mensen uit
de achtergestelde buurten, en dan vooral bij Afro- of Latino-Amerikanen. Het
klinkt misschien ongeloofwaardig, maar het is écht zo dat men bij de aanvraag
om als "kiezer" geregistreerd te
worden, de politieke voorkeur moet vermelden en ook het "ras" waartoe men behoort. Wat dus de poort wijd open zet voor
mogelijkheden om "selectief" te zijn
bij het schrappen van een kiezer.
Aan
de systematische uitsluiting van etnische minderheden en arme witte Amerikanen
kwam in 1965 wel een einde met de Voting Rights Act van president Johnson. (Met de Voting Rights
Act kregen in één klap miljoenen zwarte Amerikanen stemrecht.) Maar
het mocht niet baten. Sindsdien hebben de deelstaten namelijk regelmatig nieuwe
hindernissen ingebouwd om hetzelfde resultaat als voorheen te bekomen:
politieke uitsluiting van het armere deel van de bevolking.
Het Amerikaanse verkiezingssysteem is een kopie van het Britse één-verkozene-per-district systeem, dat
kleine, landelijke gebieden proportioneel bevoordeelt. In de VS hebben de
Republikeinen daar het meeste baat bij. Maar het aandeel van witte kiezers,
vooral dan die op het uitgestrekte platteland en in de kleine steden, neemt
demografisch af. Daarnaast neemt het aantal niet-witte kiezers onvermijdelijk
toe en die stemmen overwegend Democratisch, deels uit overtuiging, deels uit
afkeer tegenover de andere partij. Om dat "probleem"
op te lossen, worden "verdachte"
kiezers gewoon van de lijsten geschrapt. Niet zelden gebeurt dat dus op basis
van hun ras of politieke voorkeur.
In 2016 werden in heel de VS meer dan 1 miljoen stemmen geschrapt
wegens "frauduleus kiezen", bijvoorbeeld
omdat men twee keer zou gestemd hebben. Maar geen enkele kiezer werd daar voor
vervolgd. Omdat een gerechtelijk onderzoek zou kunnen aantonen hoeveel van die
schrappingen onterecht waren.
Het
stopt echter niet bij geschrapte kiezers. In de VS mag je al jaren per post
stemmen, iets wat nu in 2020 misschien voor het eerst veralgemeend zou worden.
In 2016 werden 512.696 stemmen per post geannuleerd, toen zowat een vijfde van
alle per post uitgebrachte stemmen. De opgegeven redenen hiervoor waren soms
zondermeer hallucinant. Zo werden bijvoorbeeld stemmen geschrapt als de
handtekening op het begeleidende formulier niet binnen het kader was gebleven.
In bepaalde staten moet de poststem mee ondertekend zijn door een andere
geregistreerde kiezer. In drie staten moet de stem zelfs met een notariële akte
worden bevestigd. Wat die deelstaten met elkaar gemeen hebben is dat ze de
burgers zeer summier informeren over deze procedures. Daarbovenop komt nog het
probleem dat minstens 4 procent van alle poststemmen gewoon verloren raken. Ook
kiezers die "X" aangeduid hadden in het vakje (in plaats van het volledig te
kleuren) werden willekeurig geschrapt.
En
dan is er ook nog de praktijk om in dichtbevolkte zwarte en arme wijken zeer
weinig kiesbureaus te plaatsen. In de mainstream media werden de lange
wachtrijen in zwarte wijken voor de twee verkiezingen van Obama vertaald als "enthousiaste deelname". Maar op
hetzelfde ogenblik gingen witte kiezers in de talrijk voorziene kiesbureaus van
hun stadswijken zonder noemenswaardige file stemmen. In Wisconsin bijvoorbeeld werd
bij vorige verkiezingen het aantal kiesbureaus in zwarte wijken van 180 naar 5
herleid. (Er zijn trouwens nu al beelden op het journaal te zien geweest van
mensen die tot vijf uur lang in de file hebben gestaan om hun stem te kunnen
uitbrengen.)
Eveneens
in Wisconsin moet wie voor het eerst gaat stemmen een geldig identiteitsbewijs
hebben. In de VS bestaat echter geen identiteitskaart, en veel zwarten hebben géén rijbewijs of één dat verlopen is (want rijbewijzen zijn beperkt in
tijd). Wisconsin was, mee daardoor, één van de staten die Trump in 2016 zijn
meerderheid in het presidentieel kiescollege bezorgde. Dat zal ook in 2020 zo
zijn.
Vaststellingen zoals deze werden verzameld door een onderzoeksjournalist,
Greg Palast. En samengevat waren dit zijn conclusies:
- Een op de vijf (per post) ingestuurde stembiljetten wordt nooit
meegeteld.
- De kans dat je stem in de vuilnisbak wordt gegooid, is 900% groter als
je zwart bent dan als je blank bent.
- In de afgelopen twee jaar zijn 16,7 miljoen kiezers van de lijsten
geschrapt. Zwarte kiezers.
En nog dit: zélfs als Donald Trump minder stemmen zou halen dan Joe
Biden, ook dan blijft de kans groot dat hij de verkiezingen "wint". Dat heeft hij bij de vorige
verkiezingen, in 2016, al bewezen.
En George Bush had hem dat eerder al voor gedaan eind 2000. Er waren
toen zware vermoedens van fraude bij de tellingen, vooral in Florida. Maar het
Federaal Hooggerechtshof heeft de eis tot hertelling verworpen, en Bush werd
als winnaar uitgeroepen in Florida, wat de doorslag heeft gegeven in het aantal
stemmen in het "presidentieel kiescollege".
Met een meerderheid van 537 stemmen in Florida, kreeg Bush immers alle 25
kiesmannen achter zich, en hij kwam op die manier aan 271 kiesmannen tegenover maar 266 voor Al Gore. Want het komt er in
Amerika niet op aan de meeste stemmen te halen, maar wél om de meeste kiesmannen achter zich te scharen.
Amerika is trouwens één van de enige landen, naast China en Rusland,
waar partijgebonden ambtenaren verantwoordelijk zijn voor de verkiezingen. In
2000 was Katherine Harris de Secretary of
State in Florida en zij heeft ervoor gezorgd dat George W. Bush alle zitjes
in het presidentieel kiescollege van de staat achter zich kreeg. Zij was toen tegelijk
voorzitter van zijn campagneteam in Florida.
Wie er het fijne van wil weten, moet dit boek maar eens lezen: "How Trump Stole 2020. The Hunt for America's
Vanished Voters" van Greg Palast. Het boek is onder andere te koop via
bol.com of via Amazon.
Donald Trump heeft er ook dit jaar weer naast gegrepen...
Ginder in Oslo hebben ze zijn nominatie compleet genegeerd, en hebben
ze zowaar de Nobelprijs voor de Vrede toegekend aan het Wereld Voedselprogramma van de Verenigde Naties. Het zou mij niet
verwonderen als Donald zijn land binnenkort ook uit die organisatie zal terugtrekken.
Donald had nochtans op die prijs gerekend. Want heeft hij niet gezorgd
voor een soort vredesverdrag met Noord-Korea en voor de nucleaire ontwapening
van het Koreaanse schiereiland? En is hij niet degene die een einde gemaakt heeft
aan de aanslepende oorlog in Afghanistan door een verdrag met de Taliban te
forceren? En heeft hij niet hoogstpersoonlijk een vredesverdrag tussen Israël
en de Arabische Emiraten tot stand gebracht, en een allesomvattend toekomstplan
voor Palestina uitgewerkt?
Dat Kim Jong-Un in Noord-Korea gewoon verder doet als voorheen en dat
er van vrede tussen de beide Korea's totaal geen sprake is, dat doet hierbij
niets terzake. En dat de Taliban zich van de overeenkomst niets aantrekken en
gewoon verder bezig blijven om het land helemaal onder controle te krijgen, dit
keer zonder enige noemenswaardige tegenstand, dat is hierbij irrelevant. En dat
de Palestijnen, rond wie de problematiek in het Midden-Oosten al de hele tijd,
sinds 1948, eigenlijk draait, nooit betrokken waren bij de vredesakkoorden of bij het
magistrale plan, en dat het fameuze akkoord niets zal oplossen, dat speelt hier
geen enkele rol. Donald had de Nobelprijs verdiend! Zonder meer.
Als die mislukkeling Obama wél die prijs gekregen heeft, in 2009, dan
moet Donald die zéker ook krijgen! Maar goed: na dit jaar heeft hij nog 4 jaar
de kans om de prestigieuze prijs in de wacht te slepen. In de volgende 4 jaar
van zijn presidentschap moet het toch wel één keer lukken, niet?
En anders kan hij nog altijd hopen op een "zaligverklaring". Al vermoed ik dat die er pas na zijn dood kan
komen. Ik ben niet zo goed op de hoogte van het reglement dat hier van toepassing is, maar ik
vermoed dat je pas "zalig" kan
verklaard worden als je dood bent.
Als ik het goed begrepen heb, zijn er twee criteria om zalig verklaard
te kunnen worden: een "voorbeeldige
levenswandel" (wat dat ook moge betekenen) en een wonder dat aan de persoon
kan toegeschreven worden. Al denk ik dat het een beetje is zoals bij Covid-19:
één van beide symptomen is voldoende.
Zo heeft Paus Franciscus onlangs een jongen zalig verklaard omwille
van zijn "levenswandel". Het gaat om
een Italiaanse jongeman, Carlo Acutis.
Die is helaas, in 2006, op zijn 15de al gestorven aan leukemie, maar
hij had in zijn korte leven blijkbaar toch genoeg bonuspunten verdiend voor een zaligverklaring. Het zou een
computergenie geweest zijn, een soort wizard,
met een onwrikbaar en intens geloof, en hij zou zijn sterk geloof via de
sociale media uitgedragen hebben. Of zoiets. Hij heeft zelfs een website
gemaakt over de verschijningen van de Maagd Maria toen hij pas 10 jaar was. En
later, naar het einde van zijn leven toe, een "catalogus van eucharistische wonderen." Geef toe: als "voorbeeldige levenswandel" kan dat tellen!
Maar er is mogelijk ook een "wonder"
dat aan hem zou kunnen toegeschreven worden: een Braziliaanse jongen die
ongeneeslijk ziek was, en die in 2013 op miraculeuze wijze genezen is nadat zijn
moeder tot Carlo Acutis had gebeden.
Over de levenswandel van Donald Trump kan gediscussieerd worden. "Voorbeeldig" kan die misschien niet
genoemd worden.
Maar dat "mirakel" heeft hij
in ieder geval wél al op zijn conto. Hoe zou je anders zijn spectaculaire
genezing van Covid-19 kunnen verklaren? De donderdagnacht lag hij nog aan de
zuurstof, en moest hij de medicatie toegediend krijgen die eigenlijk voorbehouden
is aan terminale Covid-patiënten, en de dinsdag stond hij al op het balkon van
het Witte Huis te wuiven. En bovendien was hij, naar eigen zeggen, in die enkele
dagen 20 jaar jonger geworden! Als dat geen "mirakel" is, dan weet ik het ook niet meer.
Nu maar hopen dat Paus Franciscus (of zijn opvolger) daar rekening mee zal willen houden,
en het criterium van een "voorbeeldige
levenswandel" niet al te sterk zal laten doorwegen...
Donald Trump is besmet met "het"
virus. Ik moet eerlijk toegeven: ik had dat niet zien aankomen.
Ik vraag me af wat dat nu zal betekenen voor de verkiezingscampagne en
voor het resultaat van de verkiezingen. Het hangt er een beetje van af hoe de
ziekte evolueert, vermoed ik, en hoe lang Donald buiten strijd zal zijn. Als
hij na de veertiendaagse quarantaine weer gezond en wel aan de slag zal kunnen,
dan zal dit ongetwijfeld een enorme boost
betekenen voor zijn campagne. Want dan zal hij kunnen aanstippen dat de ziekte
inderdaad al bij al niet zo erg is. En héél waarschijnlijk zal hij zijn snelle
herstel dan toewijzen aan het wondermedicijn Hydroxychloroquine dat hij al maanden aan het promoten is. Voor de
hele natie zal hij zich kunnen presenteren als diegene die de ziekte overwonnen
heeft, en die dus al die tijd al gelijk gehad heeft.
Een ander verhaal wordt het als hij zwaar of langdurig ziek zou
worden, zoals zijn Britse vriend Boris Johnson. Dan kan de kiescampagne niet
meer verder gevoerd worden, in elk geval die van Donald niet. Zouden de
verkiezingen dan toch gewoon doorgaan op de geplande datum? Of zou alles dan
een beetje achteruit geschoven kunnen worden om Donald alsnog te kans te geven
campagne te voeren?
En wat zou er gebeuren als hij op 3 november nog altijd doodziek in de
kliniek zou liggen? Het gaat tenslotte om een zeventiger met ernstig
overgewicht: een risicopatiënt. Kan iemand die zwaar ziek is, misschien zelfs
in kritieke toestand, als president verkozen worden? Ik neem aan dat Mike Pence
dan al zou klaargestoomd worden om de fakkel over te nemen?
Maar mij intrigeert de persoonlijke kant van deze verwikkelingen toch
nét iets meer.
Donald zou mogelijks besmet geraakt zijn door zijn "persoonlijke communicatieadviseur" Hope
Hicks. Dat blijkt een knappe jonge vrouw te zijn, die zo te horen veel met de
president samen reist. En dan is toch de vraag: "Hoe heeft zij hem kunnen besmetten?" Niet door op anderhalve meter
afstand te blijven en een mondmasker te dragen, hee. Ze moeten dan toch
gedurende langere tijd in vrij dicht contact geweest zijn met elkaar. Of niet? Ze
werkt tenslotte wél "nauw" met Donald
samen, zo wordt gezegd. Misschien hebben ze dat "nauw" iets te letterlijk genomen? (Dat Mike Pence, met wie Donald
even goed heel nauw samenwerkt, en
die ook in dat vliegtuig zat met de dame in kwestie, niet besmet is, geeft toch
te denken.)
Ik stel me voor dat Melania zich daar dan toch ook wat vragen bij
stelt. Tenzij het haar allemaal niets kan schelen, natuurlijk.
Het "positieve" aan het hele
verhaal is wel dat ook Melania besmet is. Door Donald dan, neem ik aan. En dát
geeft de hele historie dan toch ergens een onverwacht romantisch kantje, vind
ik. Want ik heb altijd de indruk gehad dat Melania en Donald in feite totaal
aparte levens leiden. Dat ze in naam wel getrouwd zijn, maar verder elk hun
eigen weg gaan en elkaar in dat grote Witte Huis nauwelijks ontmoeten. Dat
Melania nu óók besmet is, lijkt te suggereren dat zij en Donald wél contact
hadden met elkaar. Contact dat dicht en langdurig genoeg was om het virus door
te geven. Op één of andere manier ben ik daarom toch wel blij voor Melania dat
zij de ziekte ook opgedaan heeft.
Het zou natuurlijk kunnen, want met Donald Trump weet men maar nooit,
dat het allemaal opgezet spel is, fake.
Dat Donald en Melania helemaal niet besmet zijn, maar dat de hele wereld dat
zou moeten geloven. Waarna Donald op het einde van de verplichte quarantaine
als een "Feniks" zal verrijzen en met
trots zal kunnen aankondigen dat hij "dat
griepje" heeft kunnen overwinnen omdat hij nu eenmaal de sterkste man ter
wereld is en omdat hij zijn eigen adviezen gevolgd heeft.
Het is misschien vergezocht, maar het zou mij niet eens verwonderen...
Dat de heer Donald Trump zich nu al een plaatsje in de
geschiedenisboeken veroverd heeft, dat lijdt geen twijfel. Maar als het een
beetje tegen zit, zou zijn vermelding in de Amerikaanse geschiedenis weleens
bijzonder prominent kunnen worden. (Desnoods zal hij zélf wel dicteren wat er
al dan niet in de leerboeken voor Geschiedenis moet of mag opgenomen worden.)
Het zou namelijk best wel kunnen dat Donald Trump de allereerste
president in de Amerikaanse geschiedenis zal zijn die weigert op te stappen als
hij de verkiezingen verliest. Laat daar vooral geen twijfel over bestaan:
Donald Trump wordt hoe dan ook de volgende president van de USA.
(Tenzij Covid-19 daar uiteindelijk nog een stokje voor zou steken? Wat
toch wel bijzonder cynisch zou zijn...)
En daarom zie ik geen andere mogelijkheid dan te schrijven wat tegen
mijn gehele wezen in gaat: "Ik hoop heel
erg dat Donald Trump alsnog de presidentsverkiezingen in zijn land zal winnen,
komende november." Want hoe het scenario zal lopen als hij zou verliezen,
is een nachtmerrie waar ik liever niet aan denk. De angst voor corona die nu
nog altijd door de media aangewakkerd wordt, zal in het niets verdwijnen bij de
angst die over de wereld zal neerdalen als Donald Trump de verkiezingen zou
verliezen. Want dan krijgen we Wit-Russische toestanden, maar wel in het
honderdvoud.
Als Donald zou verliezen, dan blijft hij sowieso aan. (Opnieuw: tenzij
Covid-19 daar anders over beslist...)
Mét de steun van het Federaal Hooggerechtshof (waar hij zopas een hem
goedgezinde meerderheid opgedrongen heeft), mét de steun van de legerleiding,
mét de steun van de Nationale Garde, mét de steun van de politietop. En met de
steun van (bijna) de helft van de Amerikaanse bevolking.
En dát is een eerste reden waarom het véél erger zal worden dan in
Wit-Rusland. Daar is zowat de hele bevolking verenigd tegen een president die
de democratische principes aan zijn laars lapt omdat hij zich aan de macht
vastklampt. De massa die op straat komt, en daar botst met de gewelddadige
reactie van politie en leger, stapt gezamenlijk op, met hetzelfde doel, met
dezelfde ideeën. In de USA zal dat anders zijn. Het land is hopeloos verdeeld
en gepolariseerd, opgesplitst in twee kampen die totaal verschillend denken.
Als de president na een verkiezingsnederlaag tóch aan de macht zou blijven, dan
komen de beide kampen op straat. En dan zullen er niet alleen botsingen zijn
tussen betogers en de ordediensten, dan zullen er ook hevige botsingen zijn tussen de
voor- en tegenstanders.
En dat brengt mij bij de volgende reden waarom het véél erger zal
worden: in Wit-Rusland lopen de protesterende burgers ongewapend op straat, in
de USA heeft iedereen vuurwapens. Vergeten we niet dat er in het land meer
vuurwapens zijn dan er mensen wonen! De confrontaties tussen de beide kampen
zullen onvermijdelijk uitdraaien op gewapende gevechten, op een regelrechte
burgeroorlog. Waarop Donald Trump, zoals ik eerder al eens geschreven heb, niet
anders zal kunnen dan de militaire noodtoestand uit te roepen. Waarmee hij de
facto de eerste "dictator" van de USA
zal worden
En dan zal er ongetwijfeld ook de economische impact zijn, wereldwijd.
Als er in Wit-Rusland chaos is door de opstand tegen de dictator Loekasjenko,
dan is dat niet zo erg voor de wereldeconomie: Wit-Rusland is een economische
dwerg. Maar als de chaos losbarst in de USA, en de economie daar zou
stilvallen, dan heeft dat wereldwijde gevolgen. En als Donald Trump dan
bovendien ook nog eens economische sancties zal uitvaardigen tegen de vele
landen die zijn "herverkiezing" in
twijfel durven trekken, dan stevenen we af op een nooit eerder geziene
instorting van de wereldeconomie. Een depressie waarbij die van de jaren dertig
van de vorige eeuw klein bier zal zijn.
Wie zich nu bevangen voelt door de angst voor het virus, die zal die
angst spoedig kunnen vergeten. Want waar we dan écht bang voor zullen moeten
zijn, is de totale implosie van onze Westerse beschaving en onze fragiele
welvaart.
En dus: laat ons hopen dat Donald Trump de verkiezingen écht wint. Dan
hoeven we alléén maar de volgende vier jaar tandenknarsend zien door te komen...
Dat Will Tura de onbetwiste koning of keizer is van "het Vlaamse lied", dat wisten we al
lang. Maar de man had ook profetische gaven die tot nu onderbelicht gebleven
zijn.
Want in 1967 had Tura het al voorspeld: "Arme Joe, arme Joe. Geen geluk voor jou, arme Joe."
"Arme Joe", inderdaad. De
arme man is door Donald Trump de grond in getimmerd in wat "een presidentieel debat" genoemd werd. Het
was natuurlijk helemaal geen "debat".
Ik neem namelijk aan dat er voor een "debat"
strikte en duidelijke regels bestaan, en dat het de bedoeling is om ook naar de
ander te luisteren. Maar het is ondertussen al duidelijk dat Donald Trump zowat
altijd alle regels aan zijn laars lapt, dus ook deze. In een echt "debat" zou Joe wellicht wél een kans
gemaakt hebben, want het intellectueel niveau van Donald is véél te zwak om te "debatteren". In een partijtje
moddergooien, verwijten spuwen en schaamteloze leugens verkondigen is Donald
daarentegen onklopbaar.
Het was dan ook geen "gelijke
strijd". De twee vechten in een totaal andere categorie: als Joe Biden aan Olympisch
boksen doet, dan is Donald Trump eerder een kooivechter. In de stijl van Conor
McGregor.
Joe, de doodbrave en suffe opa, had gewoon geen enkele kans, en dat
wist hij zelf vermoedelijk vooraf ook wel. Wat hij misschien niet verwacht had,
was dat Donald hem in zijn persoonlijk en privé leven zou aanvallen (zonder dat
die vuilspuiterij ook maar ergens relevant kon zijn in deze context) en op een
laffe manier zou beledigen, en er niet zou voor terugdeinzen om de ene na de
andere flagrante leugen te verkondigen. Joe had vermoedelijk gehoopt dat Donald
zich dan toch aan de regels van de edele bokssport zou houden (zoals Conor
McGregor gedaan heeft in zijn, verloren, boksmatch tegen Floyd Mayweather),
maar Donald trok zich niets aan van de regels en toonde vooral zijn talent voor
stoten "onder de gordel".
Joe kan nu alléén maar hopen dat de Amerikanen stilaan genoeg krijgen
van een vuilbekkende pathologische leugenaar. Hij kan alléén maar hopen dat de
Amerikanen intelligent genoeg zouden zijn om te merken dat de kooivechter geen
enkel positief argument kon verzinnen, geen enkele constructieve bijdrage kon
bedenken; dat de man alléén maar kan afbreken, en mensen beledigen en
vernederen.
Ik vrees, spijtig genoeg, dat dit ijdele hoop is: de meerderheid van
de Amerikanen zullen dat niet zien. Ze zullen er getuige van geweest zijn dat
Donald Trump zijn tegenstander knock-out heeft geslagen, en ze zullen laaiend
enthousiast zijn over de sterke president die hun land nog vier jaar zal
leiden.
Een andere tegenkandidaat zou misschien meer kans gemaakt hebben. Iemand
met brandende energie, iemand met jeugdig enthousiasme, iemand met charisma,
iemand met de welsprekendheid van een Obama. Helaas heeft arme Joe niets van
dat alles. Het is een suffe oude man zonder charisma, zonder energie. Het is
een afgetakelde oude man die bij momenten nauwelijks uit zijn woorden komt, en
bijwijlen zelfs de draad van zijn verhaal kwijt raakt. Ik heb een
licht vermoeden dat de man een beginnende vorm van dementie heeft.
Deze "verkiezingsstrijd" is
dan ook geen keuze tussen Joe Biden en Donald Trump, want niemand zou écht voor
Joe Biden kiezen. Het is een keuze vóór of tegen Trump. En Joe Biden is,
helaas, diegene die de keuze "tegen Trump"
zou moeten vertegenwoordigen.
"Arme Joe."
Arme wereld ook, als deze man, die geen fatsoen of elementaire
beleefdheid kent, en ook geen enkele schaamte, en die van de leugen zijn
handelsmerk gemaakt heeft, nog eens vier jaar de machtigste man van de wereld
wordt.
Ik heb de kenmerken van een "psychopaat"
nog een keer opgezocht:
"Er is een onderscheid te maken in
het soort stoornis van de psychopaat. De ene vorm kenmerkt zich door brutaal,
ongeremd gedrag, weinig angst en een gevoel van minachting voor alles.
Psychopaten gedragen zich brutaal omdat
zij bijna geen angst voelen. Ook kunnen ze veel stress en gevaar verdragen. Ze
zijn zeer zelfverzekerd en sociaal assertief. Het ongeremde gedrag komt voort uit hun impulsiviteit en moeite met
het plannen en anticiperen. Ze kennen weinig emoties, willen graag directe
bevrediging, voldoening en hebben weinig zelfbeheersing. Het gemene gedrag heeft te maken met het
gebrek aan empathie en gebrek aan betrokkenheid, verbinding met de ander. Ze
zetten hun wreedheid in om zélf sterker te worden, hun neigingen te kunnen
uiten en destructieve spanning te kunnen beleven. Een psychopaat is
koelbloedig."
Wie Donald Trump hier niet in herkent, mag zijn/haar hand opsteken...
Het is behoorlijk cynisch dat Donald Trump met zijn "muur" zo hard probeert om de "immigranten" uit Zuid- en Centraal-Amerika
buiten zijn land te houden, als je bedenkt dat veel van die "immigranten" méér "autochtoon" zijn dan hij zelf.
Want alle blanken in Amerika stammen
af van "immigranten", en alle zwarten
ook (zij het dan dat hun voorouders niet uit vrije wil naar Amerika waren
gekomen). Terwijl veel van die door Donald verfoeide "immigranten" nakomelingen zijn van de oorspronkelijke "Indiaanse" bevolking. (Die overigens
vakkundig gedecimeerd werd door de Spanjaarden indertijd. Net zoals de
oorspronkelijke bevolking van Noord-Amerika door de blanken bijna uitgemoord
werd.)
Ik vind het trouwens vreemd dat die bedenking nooit gemaakt wordt in de
media of door de tegenstanders van Trump. Misschien omdat niemand de zaak van
de "Native Americans" écht ter harte
wil nemen? Nergens hoor je over massale protestbewegingen of actiegroepen die
de achterstelling en discriminatie van de autochtone Amerikanen (zowel in Zuid-
als in Noord-Amerika) luidruchtig aanklagen. Er is niet zoiets als een "Red Lifes Matter" beweging. Daar waar
iedereen (opeens) ontzettend begaan is met de Afro-Amerikanen, is er niemand
die zich het lot van de Indianen lijkt aan te trekken. Misschien omdat ze nog maar met héél weinigen zijn, en daarom van geen tel? Hun situatie is nochtans niet
bepaald beter dan die van de "zwarten",
en hun vooruitzichten zijn niet rooskleuriger. Wel integendeel: af en toe zie
je nog eens een Afro-Amerikaan die er in slaagt om "het te maken", maar nergens valt een succesvolle Indiaan op te
merken. Het is een compleet vergeten en achtergesteld volk. En ze zijn niet welkom in het
Amerika van Donald Trump. Niet diegenen die ernaartoe willen, en ook niet
diegenen die er al wonen.
Er is nochtans een tijd geweest dat er wél aandacht was voor hun
rechten, en dat ze van zich konden laten spreken. Misschien niet toevallig in
de periode van de "protestbewegingen"
tegen het establishment en tegen de oorlog? We spreken over de jaren zestig en
zeventig van de vorige eeuw, de tijd van de "hippies". De tijd ook van de opkomst van de "protestzangers".
Bij die protestzangers waren er een aantal met "Indiaans" bloed in de aderen. En zij vroegen, en kregen, toch wat meer aandacht
voor hun zaak. Vreemd genoeg (of niet?) waren het vooral vrouwelijke artiesten.
Allemaal min of meer leeftijdsgenoten.
De bekendste was ongetwijfeld Joan
Baez, die zelfs op Woodstock heeft gezongen, en die trouwens voor de doorbraak
van de jonge Bob Dylan heeft gezorgd. Haar moeder was blank, maar haar vader
was een Mexicaan van geboorte. In de huidige tijden van opgetrokken muren zou
die misschien zelfs niet eens in Amerika geraakt zijn. Joan Baez was erg begaan
met mensenrechten en een vurige voorvechter in de strijd tegen sociaal onrecht.
En ook tegen de uitbuiting van de Zuid-Amerikanen die (illegaal) in de
Verenigde Staten aan het werk waren (en zijn). Om haar boodschap kracht bij te
zetten, had ze ook een aantal Zuid-Amerikaanse songs op haar repertoire.
Julie Felix zal vermoedelijk
veel minder bekend zijn, behalve dan bij de liefhebbers van de "folk"-muziek uit de jaren 60 en 70. Ook
haar vader was Mexicaans van origine, en haar moeder was half Native American, half Engels. Net als
Joan Baez had Julie Felix heel wat protestsongs op haar repertoire. Veel
nummers van Bob Dylan, maar ook van Pete Seeger. En ook zij zong over de
wantoestanden onder de (illegale) gastarbeiders uit Latijns Amerika.
Zoals bijvoorbeeld in deze harde en ontluisterende song:
De minst bekende van allemaal is wellicht Buffy Sainte-Marie, ook al zijn een aantal van haar nummers echte
klassiekers geworden in de versie van andere (protest)zangers uit die tijd. En
ook al heeft ze zelfs een Oscar gekregen voor de titelsong "Up were we belong" uit "An Officer and a Gentleman". Buffy
Sainte-Marie is een Canadese Native
American: een "echte" Indiaanse, geboren in een reservaat van Cree-Indianen. En zij heeft altijd de nadruk gelegd op haar
Indiaanse achtergrond. Ze was, en is, dan ook één van de weinigen die het
onrecht dat de Indianen jarenlang is aangedaan, zo expliciet en herhaaldelijk
heeft aangeklaagd.
In deze song beklemtoont ze nog eens hoe de blanken keer op keer de
gemaakte afspraken en overeenkomsten met de Indianen geschonden hebben. En dat
nog altijd blijven doen. Zonder enig schaamtegevoel en zonder enige vorm van
excuses achteraf.
Misschien wordt het toch eens tijd dat men voor de Indianen (uit
Noord- en Latijns Amerika) even fanatiek zou opkomen als voor de "zwarten"? Want ook "red lifes matter". Ook al roepen zij misschien niet zo hard als de
zwarten...
Het bericht is zo goed als geruisloos en quasi onopgemerkt in de
nieuwsmedia voorbij gekomen, naar de achtergrond verdrongen door de "echte" corona-cijfers. Maar het aantal oproepen naar de hulplijn voor "partnergeweld" was eind augustus 2020 al
even groot als vorig jaar, in 2019, in het hele jaar. Concreet betekent dit dat
er in die corona-maanden tussen 60 en 80% méér oproepen geweest zijn dan de
vorige jaren. Met "dank" aan de
corona-maatregelen, dus.
Als onze Bekende Virologen en onze 8 ministers van Volksgezondheid en
Welzijn zoiets horen of lezen, zouden zij zich daar dan niet een beetje
ongemakkelijk bij voelen? Zouden zij zich de bedenking maken dat het probleem
van partnergeweld die voorbije maanden zó ernstig geworden is door hún
corona-maatregelen? Zouden zij zich daar dan een beetje "schuldig" over voelen? Of sussen zij hun geweten met de bedenking
dat dit "nodig was voor het algemeen
belang"?
Of zouden zij het gewoon "negeren",
omdat Covid-19 nu eenmaal alle prioriteit moet krijgen? Het doet me denken aan
de reactie van viroloog Steven Van Gucht op de bedenking dat zowat één op drie
Belgen klagen over lichte tot matige gezondheidsproblemen door het (langdurig)
dragen van een mondmasker. Het gaat dan onder andere om ademhalingsstoornissen,
en acné bij tieners. Professor Van Gucht verkoos die bedenking te negeren, en
herhaalde alléén dat het van cruciaal belang is dat de kinderen in het
secundair onderwijs in de klas de hele tijd hun mondmasker dragen. De
(potentiële) problemen bij zowat drie miljoen Belgen worden dus ondergeschikt
gemaakt aan het inperken van Covid-19, waarbij we op dit moment spreken over iets
meer dan 120 mensen die met ernstige ziekteverschijnselen op Intensieve Zorgen
liggen. Het is toch niet omdat een klein aantal mensen ernstig ziek kunnen
worden, dat men de klachten van de vele anderen zomaar mag bagatelliseren?
Het gaat trouwens niet alléén om partnergeweld, het gaat evengoed om
kindermishandeling en kindermisbruik. Ook het aantal oproepen naar de "kindertelefoon" is spectaculair
gestegen. In de maand april ging het om een stijging met minstens 30%. De
lockdown was een ideale voedingsbodem voor kindermisbruik binnen de familiale
context, omwille van het sociaal isolement en de gevoelens van eenzaamheid,
frustratie en angst van de "thuis
opgesloten" volwassenen.
Het is uiteraard geen typisch Belgisch, maar wél een wereldwijd
probleem. En het is in sommige, arme, landen nog véél erger dan bij ons.
Plan International probeert
al maanden lang de aandacht te trekken op de toename aan kindhuwelijken sinds
het begin van de corona-pandemie. Door de lockdown konden veel mannen niet meer
aan het werk, en om de verloren inkomsten te compenseren was/is de verleiding
groot om de oudste meisjes, vanaf een jaar of twaalf, uit te huwelijken: de "bruidsschat" brengt dan toch, tijdelijk,
wat geld in het laatje. En die "epidemie"
van kindhuwelijken en tienerzwangerschappen is, volgens de gegevens van Plan
International, niet het enige corona-gerelateerd ongeluk voor veel jonge
meisjes in de ontwikkelingslanden. Als de vader geen inkomsten meer heeft, moeten
de oudste dochters dan maar gaan werken, of op de markt proberen iets te
verkopen, wat impliceert dat zij niet (of nooit) meer naar school kunnen. Hun
kansen op onderwijs en ontwikkeling zijn ze op die manier weer kwijt, en hun
toekomst wordt dezelfde als die van hun moeders: werken en slaven, en kinderen
baren. Het gaat naar schatting over 20 miljoen meisjes, of meer, van wie de
toekomst nu al afgenomen is, nog vóór die kon beginnen.
Met "dank" dus, ook hierbij,
aan de ondoordachte "corona-maatregelen",
uitgevaardigd door mannen (uiteraard)
die ver van de realiteit leven en zich louter laten leiden door tabellen en
cijfers.
Ik vond het bijzonder attent van de VRT om, een paar weken geleden, de
dagelijkse en niet-aflatende deprimerende corona-berichten af te wisselen met
ander nieuws. In elk geval voor enkele dagen. Er waren de beelden en berichten
van de hallucinante wantoestanden op het eiland Lesbos. En er waren de
ophefmakende berichten over de "naaktbeelden"
van enkele BV's.
Over die BV's wil ik niet veel woorden vuil maken, behalve dat die "volwassen" mannen blijkbaar niet slimmer
zijn dan een twaalfjarige, en dat ze het "slachtoffer"
zijn van hun gigantische eigendunk. "Eigen
schuld, dikke bult!" Alleen erg jammer en pijnlijk voor hun vrouw of
vriendin.
Over het opvang- of vluchtelingenkamp nabij het dorpje Moria, op het
eiland Lesbos, wil ik wél één en ander kwijt.
In de eerste plaats dat het onbegrijpelijk is dat al die mensen daar
terechtgekomen zijn: zij hadden allemaal vreedzaam en met-rust-gelaten in hun
eigen land en dorp moeten gezeten hebben. Want géén van hen is voor zijn plezier
aan die barre tocht naar Europa begonnen.
Ik begrijp nog altijd niet hoe de wereld kan tolereren dat mensen hun
eigen land en streek moeten ontvluchten omwille van oorlog, plunderingen,
ontberingen. Als de Amerikanen niet geaarzeld hebben om Koeweit en Irak binnen
te trekken om de oliebronnen veilig te stellen, waarom kan er dan geen internationale
actie opgestart worden om bijvoorbeeld in Syrië de gewone mensen te beschermen
tegen bombardementen door hun eigen president? Waarom kan er dan geen actie
opgestart worden om de dagelijkse invallen in Congolese dorpen te stoppen,
waarbij de huizen platgebrand worden en de vrouwen verkracht en de kinderen
ontvoerd? Waarom kan er dan geen actie opgestart worden om Jemen te helpen het
land weer op te bouwen in plaats van onderlinge oorlogen uit te vechten? Waarom
kan niemand een einde maken aan de absurditeiten in Palestina, zodat de jonge
mensen en kinderen daar weer een toekomst zouden kunnen opbouwen in eigen land,
in plaats van elke dag in angst te moeten uitkijken naar de volgende raket of
een naderende bommenwerper?
Ik weet het wel: het is allemaal niet zo simpel als het lijkt. En
gegarandeerd zouden allerlei politiek-correcte actiegroepen protesteren tegen
dat soort "postkoloniaal paternalisme"
waarbij het rijke Westen in ontwikkelingslanden gaat ingrijpen. Maar toch...
Ze zitten (of zaten) er met méér dan 12.000, in een kamp dat voorzien
was voor hooguit 4.000 vluchtelingen, en ze konden geen kant uit. Want niemand
in Europa wou bijkomende migranten opvangen.
Dat de situatie er schrijnend was, lijdt geen twijfel. En daarom, zo
wordt beweerd, zouden een aantal vluchtelingen zélf de branden gesticht hebben.
Uit frustratie, en in de illusie dat ze op die manier misschien van het eiland
zouden weg raken.
Ik heb daar mijn bedenkingen bij: wie steekt nu in godsnaam zijn eigen
huis in brand, hoe armzalig het ook moge zijn? Niemand zal toch vrijwillig zijn
dak verwoesten?
Ik heb een sterk vermoeden dat hier mensensmokkelaars achter zitten.
Die halen nu immers geen inkomsten uit de sukkelaars die daar,
moedeloos en gelaten, vast zitten op dat eiland. Die uitbuiters moeten hun
profijten halen uit naïevelingen die zich een gammel bootje laten aansmeren om
naar het Griekse vasteland te roeien. En dat kan niet zolang die vluchtelingen
in zo'n kamp vastzitten.
En die mensensmokkelaars moeten hun winsten halen uit arme sloebers
die vanuit Syrië of Afrika of Palestina willen vluchten, in de hoop in Europa
een nieuw leven te kunnen beginnen. Maar als er geen enkel perspectief is om
verder te raken dan de opsluiting in een kamp op Lesbos, dan zullen die
wanhopige mensen wel twee keer nadenken alvorens hun laatste beetje geld aan
die smokkelaars te geven.
De mensensmokkelaars moesten dus wel iets doen om een soort "perspectief" te creëren, of toch de
illusie ervan, aan al wie op het eiland vast zit. En dus hebben ze, denk ik
dan, de boel maar in brand gestoken, in de hoop dat de Griekse regering, en
Europa, geen andere keuze meer zou zien dan de deur weer open te zetten.
Het is een trieste vaststelling dat er mensen zijn die zonder
scrupules profiteren van het leed en de miserie van anderen, maar dat er
niemand bereid is om écht te helpen.
De ware liefhebber van Scandinavische misdaadauteurs, weet dat er nog
anderen zijn naast Stieg Larsson met zijn "Millennium"
trilogie. Er is bijvoorbeeld ook Jussi Adler-Olsen, en zijn reeks over de "Afdeling Q".
Ik moet eerlijk bekennen dat ik die boeken, zowel "Millennium" als "Afdeling Q", bij momenten behoorlijk langdradig vond, met veel
overbodige uitweidingen. Dat lag anders bij "Het Washington Decreet", een politieke
thriller van Jussi Adler-Olsen. En ik raad iedereen ten sterkste aan het
boek eens te lezen in de komende maanden. Niet alleen omdat het een goed en
spannend boek is, maar ook (en vooral) omdat het misschien wel profetisch zou
kunnen zijn voor wat tussen nu en eind november in het land van Donald Trump
zal gebeuren.
Het boek verhaalt hoe een idealistische en rechtschapen president door
allerlei, al dan niet waarachtige, schokkende en ontregelende gebeurtenissen
ertoe komt een soort "noodtoestand"
uit te roepen, waardoor de Verenigde Staten van Amerika de facto in een "dictatuur" veranderen. Wie dacht dat dit
pure fictie is, en nooit werkelijkheid zou kunnen worden, die is naïef en
goedgelovig. En vooral: die beseft niet hoe véél macht een Amerikaans president
wel heeft.
Met dank trouwens aan George W. Bush. Die heeft in 2002, na de aanslagen van "elf september" in 2001 het "United States Department of Homeland Security" opgericht, een speciaal departement dat als doel heeft de USA te beschermen in tijden van grote rampen of terroristische aanslagen, of wat dan ook wat de nationale veiligheid in het gedrang zou kunnen brengen. De basis voor de oprichting van dat departement was de "Homeland Security Act", en de bedoeling was om één centraal agentschap te creëren voor het bewaken van de "nationale veiligheid". Het departement omvat onder ander FEMA (het "Federal Emergency Management Agency") en de "United States Secret Service". De "Homeland Security Act" geeft de president ook de mogelijkheid om de "noodtoestand" uit te roepen, en alle overheidsinstellingen onder toezicht van het FEMA te plaatsen. De president kan zelfs, in een echte crisissituatie, het congres tijdelijk opschorten. Al die maatregelen hadden, en hebben, uiteraard als bedoeling dat er snel en efficiënt kan gereageerd worden in een noodsituatie, om een dringende maatregel goed te keuren zonder het tijdverlies dat gepaard gaat met parlementaire debatten. Een "executive order" volstaat in zo'n geval. Volgens Artikel 2 van de Amerikaanse grondwet heeft de president verregaande mogelijkheden om zijn gezag af te dwingen en zijn wetten op te leggen: "Artikel twee van de Amerikaanse grondwet geeft de president een brede uitvoerende bevoegdheid om te bepalen hoe de wet moet worden gehandhaafd, en om de middelen en het personeel van de uitvoerende macht te beheren." Dat kan hij doen via "executive
orders" (waar het Congres geen enkele zeg in krijgt), zolang die niet in
strijd zijn met de Grondwet.
Stel nu eens, louter
hypothetisch, dat de zittende president bij de presidentsverkiezingen in
november zou verliezen, en zijn nederlaag niet zou willen erkennen omdat de
verkiezingsuitslag volgens hem vervalst is door massale fraude bij het stemmen
per post. En stel nu dat die zittende president daarop via de sociale media een
furieuze campagne zou beginnen om de verkiezingsfraude aan te klagen en de
mensen te waarschuwen voor een (onrechtmatig aan de macht gekomen)
communistisch bewind dat de jobs en de vrijheden van de mensen wil afnemen en
het land aan de vreemde machten wil uitverkopen. Een campagne waarin hij, louter hypothetisch, zou gesteund worden
door allerlei rechts-extremistische en nationalistische groeperingen. En stel
nu dat de zittende president zijn aanhangers zou oproepen om op straat te komen,
en luid te protesteren tegen de vervalste uitslag. Waarna gewapende bendes in
de straten beginnen te patrouilleren, op zoek naar mogelijke tegenstanders.
Waarop ook de aanhangers van de andere kandidaat gewapend op straat zullen
komen. Gevolg: relletjes, knokpartijen, vuurgevechten. Die alsmaar meer zullen
escaleren, onder meer door de hatelijke boodschappen van de zittende president
via de sociale media. Tot die president "zich
verplicht zal zien" om de ordetroepen in te zetten in die steden waar zijn
tegenstanders al te heftig tekeer gaan. En later overal, in alle steden. Eerst
de Nationale Garde, en uiteindelijk ook het leger. Want de politie en het leger
zullen aan zijn kant staan, aangezien die communisten
de politie onmachtig willen maken en de budgetten voor defensie zullen
inkrimpen. De onlusten zullen hierdoor alleen maar toenemen, en de president
zal geen andere keuze meer hebben dan de noodtoestand uit te roepen, en alle
macht naar zich toe te trekken, in het kader van de "Homeland Security Act". De president kan dan een aantal "executive orders" uitvaardigen waardoor
hij de grenzen kan laten sluiten, het internet kan plat leggen, de pers kan
doen zwijgen, een avondklok kan instellen en een samenscholingsverbod kan
uitvaardigen, of zelfs een complete lockdown. Hij hoeft hiervoor géén
toestemming van het congres te vragen; alléén het Federaal Hooggerechtshof zou
hem kunnen terugfluiten (maar de meerderheid van die rechters heeft hij zélf benoemd). En hij kan het
FEMA opdracht geven om te zorgen dat de maatregelen gehandhaafd worden. (Want
FEMA hoeft alléén aan de president zélf verantwoording af te leggen.) En de
president kan een militaire uitzonderingstoestand afkondigen die toelaat om
willekeurige arrestaties te verrichten, en die het recht op vrije meningsuiting
opschort, en zélfs het recht op wapendracht.
Misschien denkt u dat ik nu over Noord-Korea bezig ben? Nee, dit gaat
wel degelijk over de Verenigde Staten van Amerika. En het zou zomaar écht
kunnen gebeuren. Want de "executive
orders" waar de president zich kan op beroepen, bestaan al. Om er maar
enkele te noemen:
- Executive
Order 10990 geeft de regering (en dus eigenlijk de president) de
bevoegdheid om de controle over te nemen over iedere vorm van transport.
- Executive
Order 10995 geeft de regering de bevoegdheid om alle communicatiemedia over
te nemen. - Executive
Order 11003 geeft de regering de bevoegdheid om alle vliegvelden en
vliegtuigen in beslag te nemen. - Executive
Order 13010 laat het FEMA toe om de controle over te nemen over alle
nationale organen bij een noodsituatie.
Het zal mij benieuwen wat er in november zal gebeuren als Donald Trump
de verkiezingen zou verliezen...
Het is toch wat met die dictators. Die blijven zich, zelfs na méér dan
twintig jaar, aan de macht vast klampen, terwijl je toch zou denken dat ze er
na die vele jaren stilaan genoeg van zouden krijgen. Het is elke dag opnieuw
een helse opgave om zich aan de macht vast te klampen, om de oppositie in de
gaten te houden en tijdig de mond te snoeren, om de bevolking op één of andere
manier te blijven sussen, machtige buitenlandse leiders te vriend houden, de
eigen verworven rijkdommen veilig te stellen.
Ergens geloof ik nochtans nog altijd dat ze er met de beste bedoelingen
en een nobel streven aan begonnen zijn. Dat ze het beste voor hadden met hun
land en hun "onderdanen". Dat ze een
scheve situatie wilden recht trekken. Dat ze, althans in het begin, zelfs niet
eens de bedoeling hadden om langer dan nodig aan de macht te blijven.
Ik geloof dat die mannen (want het zijn inderdaad allemaal mannen, die
dictators) in het begin niet zo wreed en onmenselijk en moorddadig en
nietsontziend waren als ze na verloop van tijd allemaal geworden zijn. Er is iets
aan het concept "macht" wat mensen
radicaal verandert. Het is een virus,
vermoed ik, maar dan eentje dat véél dodelijker is dan het veelbesproken
corona-virus. Al wie een beetje "macht"
verkrijgt, wordt er onherroepelijk door besmet. Je ziet dat al op kleine schaal
(op het werk, en zelfs in de familiale sfeer): zodra iemand macht krijgt over een ander, gaat die
zijn/haar macht misbruiken en probeert hij zijn/haar macht uit te breiden en te
versterken. Niemand lijkt tegen het virus bestand te zijn, zelfs niet de meest
vredelievende en idealistische persoon. En hoe groter de macht, hoe erger het virus toeslaat.
Dat is heel zeker het geval geweest met Paul Kagame in Rwanda, toen hij na de genocide met zijn militie de
macht over nam en de orde en vrede in het geteisterde land hersteld heeft. Maar
we zijn nu méér dan 20 jaar later, en hij zit er nóg. En het is hem
overduidelijk al lang niet meer om zijn land en de bevolking te doen. Het gaat
hem alléén nog om de onmetelijke bodemrijkdommen van zijn land en in de
grensgebieden van Congo, waar hij op tijd en stond gaat plunderen.
En wellicht was dat ook zo met Aleksandr
Loekasjenko, toen die 26 jaar geleden aan de macht kwam in Wit-Rusland. Hij
is zijn ambt als verkozen president begonnen met het vaste voornemen de
alomtegenwoordige corruptie te bestrijden en de opkomst van de "oligarchie" zoals die in andere
voormalige Sovjetrepublieken overal schering en inslag was, in zijn land niet
toe te laten. In principe kon hij maar twee ambtstermijnen als president vol
maken; dat stond zo in de grondwet. Maar hij was ondertussen door het virus besmet, en heeft via een (gearrangeerd)
referendum de grondwet laten aanpassen zodat hij toch kon herkozen worden. Een
trucje dat zijn "vriend" Vladimir
Poetin trouwens dit jaar ook heeft boven gehaald.
En nu is Aleksandr dus nog altijd aan de macht, na frauduleuze
verkiezingen. Hij wordt verdacht van schending van de mensenrechten, en van
verregaande corruptie. Maar geen mens in zijn land die het, tot voor kort,
waagde om daar een opmerking over te maken, want de gevangenis, of erger,
loerde constant om de hoek.
Maar nu lijkt hij zijn greep op het land verloren te hebben. En het
einde van zijn presidentschap is nabij, al weet hij het zelf nog niet. Niet
omwille van de (nooit eerder geziene) protesten en stakingen en betogingen,
maar omdat Vladimir al aan het uitkijken is naar een andere poulain om het land
voor hem onder controle te houden. Het zal wel niet dat brave huisvrouwtje worden
dat naar Litouwen gevlucht is, want Litouwen, dat is de baarlijke duivel. Het
zal vermoedelijk iemand van de "oppositie"
worden die de blik braaf op Rusland gericht houdt. Zo zitten er ondertussen ook
al een aantal in de gevangenissen van Aleksandr.
Misschien wordt het zelfs iemand met veel idealen en goede
bedoelingen. Tot het virus ook hem/haar zal besmetten.
Om één of andere reden had ik het idee dat het concept van "politieke moorden", het fysiek uit de weg ruimen van politieke
tegenstanders, iets was van de vorige eeuw. In deze moderne tijden zijn er toch
genoeg andere, meer subtiele, manieren om iemand "uit te schakelen", denk ik zo. Hoe moeilijk is het om iemand totaal
in diskrediet te brengen en hem/haar alle geloofwaardigheid te ontnemen door
allerlei fake berichten en vervalste filmkes? Donald Trump en zijn "alt right" entourage hebben daar
ondertussen al een heuse industrie rond opgebouwd.
Maar blijkbaar zijn er toch nog leiders die liever hun toevlucht nemen
tot de "ouderwetse" methode. Ik heb
zo de indruk dat vooral dictatoriale types nog altijd vasthouden aan die
werkwijze. Misschien omdat die toch net iets méér zekerheid biedt? Want de fake
berichten van Donald Trump lijken inderdaad dikwijls compleet hun doel te
missen, dat moet ik wel toegeven.
Wat me hierbij nog het meest verwondert, is dat die dictators er
blijkbaar zelfs niet voor terug deinzen om dat open en bloot te doen. Ik zou
gedacht hebben dat ze dat op een slinkse manier zouden proberen, in alle
stilte, en ver weg van de media. Wat ongetwijfeld ook nog altijd gebeurt.
Vermoedelijk méér dan we denken. In het Rwanda van Paul Kagame bijvoorbeeld kan het weleens voorvallen dat een
tegenstander "toevallig" op
jammerlijke wijze komt te sterven. Door een spijtig ongeval, of door zelfmoord.
Soms verdwijnt iemand ook gewoon, zonder een spoor na te laten.
Vladimir Poetin lijkt geen
last te hebben van scrupules of enige vorm van schaamte. Die laat zijn
opponenten vermoorden waar iedereen op staat te kijken. Waaruit ik moet
concluderen dat de man ofwel ontzettend dom is, en totaal verblind door de
drang om iemand uit te weg te ruimen. Misschien in zinsverbijsterende woede
omdat het hem allemaal écht wel te veel aan het worden was? Ofwel is hij ontzettend
arrogant, met een attitude van "Je m'en
fous". Ik heb niet de indruk dat de man "dom" is, dus moet het wel arrogantie zijn.
De laatste aanslag op zijn tegenstander Aleksej Navalny was overigens niet zijn enige wapenfeit in de
voorbije jaren. Denk maar aan Boris
Nemtsov, die in 2015 in Moskou op straat werd doorgeschoten. Of, iets
langer geleden, Viktor Joesjtsjenko
die in 2004 in Oekraïne bijna aan een vergiftiging bezweken is maar dat "helaas" overleefd heeft en zijn land
daarna van Rusland weg gestuurd heeft. Of Alexander
Litvinenko die in 2006 in London gestorven is aan een
Polonium-vergiftiging. Er werd toen met een héél overtuigende vinger naar
Poetin gewezen, maar die trok zich daar niets van aan. Wel integendeel: ook
daarna bleven Russische politieke vluchtelingen in Engeland niet veilig voor de
lange arm van Poetin en de KGB, of de FSB zoals die ondertussen omgedoopt was.
In 2013 was het de beurt aan Boris Berezovski,
ook in London: "zelfmoord", zogezegd.
En nog in 2013 was Aleksandr
Perepelitsjny het slachtoffer van vergiftiging, ook in London. En het meest
tot de verbeelding sprekende voorval was de aanslag op Sergej Skripal en zijn dochter Julia in 2018, in Salisbury. Ook
hier is de lange arm van Vladimir Poetin zonder enige mogelijke twijfel
duidelijk geworden, maar ook nu weer bleef Vladimir "onschendbaar".
Ik vraag me toch af hoe dat dan gaat bij die ontmoetingen tussen
wereldleiders. In het kader van de G7, bijvoorbeeld, of in het kader van een
klimaatconferentie. Wordt daar dan door iemand iets over gezegd tegen Poetin?
Zo in de stijl van: "Vladimir, ooit zal
je eens ter verantwoording geroepen worden voor die moorden!" Of zou Poetin
zélf met enige vorm van schroom naar zo'n topontmoeting gaan, met het idee van:
"Ze weten daar allemaal dat ik die
moorden bevolen heb..." Of wordt dat allemaal "met de mantel der liefde bedekt", omwille van de "lieve vrede"? En hoe kunnen ze dan
gewoon naast elkaar staan poseren met een vrolijke (hypocriete) glimlach op het
gezicht?
In elk geval: alle Westerse wereldleiders die Poetin zomaar laten
begaan, zonder hem ter verantwoording te roepen en zonder écht iets te
ondernemen, zijn hierdoor eigenlijk medeplichtig, en mee verantwoordelijk voor
elk volgend slachtoffer van Poetin's kruistocht tegen zijn tegenstanders. Ondanks
hun grote mond zijn het stuk voor stuk lafaards. Maar dat wisten we al langer...
Ik begon me al zorgen te maken over Donald: het is de voorbije weken
onverwacht en onheilspellend stil gebleven rond zijn uitspraken en frapatsen.
"Zou de man ziek zijn?" was
mijn eerste gedachte.
Of misschien was hij ten prooi gevallen aan een diepe depressie door
de tegenvallende resultaten van de peilingen omtrent de komende
presidentsverkiezingen? (Hij zou volgens recente cijfers op dit moment bijna
10% achter liggen op Joe Biden.)
Maar geen reden tot paniek: Donald is helemaal terug. En nog altijd
zijn diplomatische en empathische zelve. Hij is zélfs opnieuw begonnen met de Covid-19 persconferenties waar hij in
april mee gestopt was uit onvrede en frustratie omwille van de vijandige en
leugenachtige pers. Helaas... na amper één week was het al weer prijs: op 28 juli
heeft Donald nog maar eens zijn persbabbel abrupt afgebroken omwille van een
journaliste die bleef doordrammen over zijn merkwaardige uitspraken op Twitter.
Voor wie het niet helemaal gevolgd heeft: Donald heeft een nieuwe
corona-specialist gevonden, en ik neem aan dat die binnenkort de fakkel zal
overnemen van hoofd-viroloog AnthonyFauci. Want dat is "een fraudeur". Volgens Donald. Niemand weet waar die beschuldiging
op zou kunnen slaan, en Twitter heeft de tweet dan ook binnen de kortste keren
verwijderd wegens "fake".
Vermoedelijk heeft Donald in een vlaag van jalousie naar "zijn Marc Van Ranst" willen uithalen omdat die betere
waarderingscijfers krijgt dan Donald zelf. En dát terwijl Donald zó veel doet
in de strijd tegen corona, en die dokter gewoon één van de vele medewerkers is.
Ik zou ook boos zijn in Donald's plaats: het is niet eerlijk dat een ander met
de pluimen zou gaan lopen die hij verdiend had!
Donald's nieuwe medicijnvrouw
is een Nigeriaanse kinderarts: Stella
Immanuel. Zij en Donald zitten dan ook helemaal op dezelfde lijn. De dame
in kwestie behoort tot een obscure groep die zich "America's Frontline Doctors" noemen, en die zwaar gesteund worden
door de "Tea Party", de uiterst
rechtse vleugel van de Republikeinse Partij. De dokter zweert bij het gebruik
van Hydroxychloroquine als
geneesmiddel voor Covid-19, en beweert daarmee alle 350 behandelde patiënten
genezen te hebben. Donald heeft dat met veel enthousiasme op zijn
persconferentie aangehaald om zijn eerdere promotiecampagnes voor het malaria-medicijn
te verdedigen. Eerder had hij dat al op Twitter gezwierd, kwestie van die
fake-journalisten vóór te zijn. Maar, dikke pech: ook die tweets heeft Twitter
verwijderd met als motivatie: "valse
informatie". En tot overmaat van ramp: de video waarin de goede dokter
aangeeft dat mondmaskers en social
distancing nergens voor nodig zijn, aangezien we het wondermiddel Hydroxychloroquine hebben, zijn bij
Facebook én bij YouTube verwijderd. (De boze medicijnvrouw heeft daarop
gedreigd met goddelijke straffen voor die onverlaten van Facebook: "If my page is
not back up, Facebook will be down in Jesus name.")
Dat de video verwijderd was wegens "vals", heeft Donald niet belet om er in zijn persconferentie naar
te verwijzen als "sterk bewijs" van
wat hij altijd beweerd had. Waarop een journaliste ambetante vragen begon te
stellen, en Donald het voor bekeken hield.
Ik denk dat Donald inderdaad beter af zou zijn met Doctor Stella Immanuel. Die Fauci sprak hem toch altijd tegen. Dr.
Immanuel heeft trouwens nog wel méér (bizarre) ideeën die Donald moeten aanspreken.
Zo heeft de dokter enkele jaren geleden al met grote stelligheid
verkondigd dat er in de Amerikaanse regering "aliens" zaten: "reptielen die
half mens half ET zijn". En dat er DNA van "aliens" gebruikt wordt in sommige geneesmiddelen. En ze heeft ook
al verkondigd dat gynaecologische problemen zoals onvruchtbaarheid of
endometriose, en ook miskramen, het gevolg (of resultaat) zijn van seks "met kwade geesten".
De vrouw is afgestudeerd aan een universiteit in Nigeria, en heeft
daarna in de Verenigde Staten pediatrie gestudeerd, maar het lijkt er op dat ze
eerder in de sfeer van de folkloristische Afrikaanse medicijnvrouwen is blijven
hangen.
Zoals ik al zei: de ideale raadgever voor Donald in deze
corona-tijden.
Wij, hier in het welvarende Westen, kijken elke dag met een bange blik
naar de corona-cijfers en de impact van corona op onze gezondheid en op onze
welvaart.
Er is echter nog een andere kant aan corona. Die al bij al minder om het
virus zélf draait, maar wel om de verschrikkelijke gevolgen van de
corona-maatregelen. Maar daar horen we tussen de vloed aan corona-berichten
niet veel over vertellen in de journaals.
Neem nu Jemen, een land dat de laatste tien à vijftien jaar vermoedelijk
de meeste miserie van de hele wereld over zich heen heeft gekregen. Er is de
aanslepende "interne" burgeroorlog
tussen de soennitische regering en de sjiitische rebellen, de Houthi's. En er
zijn de bemoeienissen van Saoedi-Arabië, dat de soennieten steunt, en van Iran,
dat de sjiieten steunt, waardoor het conflict geëscaleerd is tot een regionale
oorlog. En dan zijn er nog de Amerikanen die Saoedi-Arabië van zwaar
oorlogstuig voorzien, waarmee die van tijd tot tijd scholen en ziekenhuizen
plat bombarderen. Resultaat van dat alles: er is héél weinig dat nog recht
staat in Jemen, er is niets meer dat nog functioneert. Er is ook geen
voedselproductie meer, en door de kapotte infrastructuur is er ook zo goed als
geen transport meer mogelijk. Wat maakt dat nergens ter wereld de hongersnood
zó nijpend en schrijnend is, maar dat er eigenlijk niet kan aan verholpen
worden. Want landbouw is onmogelijk in een land waar om de haverklap een
bommenregen neer dondert. En de hulpgoederen die massaal aangevoerd worden door
hulporganisaties, geraken niet bij de mensen want er kan niets vervoerd worden.
En daar komt nu corona bovenop. In een land waar geen enkel ziekenhuis
nog rechtop staat, waar geen voorraden aan medicijnen beschikbaar zijn, waar
nauwelijks nog geschoold medisch personeel aanwezig is, is elke Covid-19 zieke
een vogel voor de kat. En door het gebrek aan beschermingsmateriaal en het
ontbreken van handgels en dergelijke, is de kans op besmetting in de
dichtbevolkte steden (waar alle vluchtelingen samen gepropt zitten) immens
groot. Niemand heeft een idee van de reële ernst van de situatie, maar dat die
rampzalig is, daar twijfelt niemand aan.
En de wereld kijkt toe. Of liever: de wereld kijkt de andere kant op.
Er is maar één winnaar, en dat is de Amerikaanse oorlogsindustrie.
Ook in India heeft de corona-epidemie andere, dramatische, gevolgen
dan alléén maar de vele zieken. En ook
daar heeft het allemaal te maken met conflicten en aanslepende oorlogen. Of wat
had u gedacht? Hier speelt het oorlogsspel zich af aan de Indisch-Chinese
grens. Het gaat om een gebied dat Ladakh
heet, deel van de regio Kasjmir, waar
China al langer met een begerig oog naar kijkt omdat daar veel grondstoffen te
rapen vallen.
De strubbelingen tussen beide landen kabbelen al zowat 45 jaar verder,
maar het waren tot nu toe vrij onschuldige "schermutselingen"
tussen grenstroepen. Maar nu is daar dus corona, die keihard toeslaat in
sommige streken van India, vooral dan in de dichtbevolkte steden. De Indiase
regering heeft er de handen méér dan vol aan, en dat is in China niet
onopgemerkt gebleven. En dus hebben ze daar gedacht dat het moment gekomen was
om iets "doortastender" op te treden
aan die grens: Chinese troepen zijn de grens overgestoken, en we zijn een heel
stuk dichter gekomen bij een regelrechte oorlog. Dat de beide landen over
kernwapens beschikken, maakt het hele verhaal nog angstaanjagender.
Helaas voor de Indiase bevolking is dat niet hun enige, en zelfs niet
hun meest dringende, probleem. Een heel groot deel van de Indiërs leven in
barre omstandigheden, en op het randje van de hongersnood. Daardoor zijn
gigantische "vluchtelingenstromen" op
gang gekomen: mensen op de dool, voor wie er in de steden, door de
corona-crisis, geen werk meer is. En net zoals bij de vluchtelingen die uit
Afrika naar Europa trekken, stranden de meesten ergens onderweg, en zijn ze er
nog erger aan toe dan voorheen. En de sukkelaars die in de steden blijven, dat
is de "onderlaag" van de maatschappij
in India. Door het wegvallen van hun werk (wegens corona), moeten ze nu thuis
blijven, in hun overbevolkte krotjes, soms met tien of twaalf op elkaars lip,
en zonder inkomen.
Ook Brazilië is een land waar de corona-crisis niet alleen zwaar
toeslaat door de ziekte zélf, maar ook door kwalijke neveneffecten die
systematisch doodgezwegen worden.
Zoals wel méér louche praktijken, wordt ook de illegale mijnbouw in
Brazilië gedoogd door een president die alléén maar aan "dollars" denkt. Wat betekent dat massa's "illegale" mijnwerkers aan het werk zijn in de leefgebieden van de
inheemse volkeren. Niet alleen verstoren die de leefruimte van die volkeren en
beknibbelen ze op het beetje natuur dat nog voor die Indianen overblijft,
bovendien brengen zij nu ook nog eens het corona-virus binnen bij die stammen,
terwijl die daar totaal niet tegen bestand zijn. Het zou niet de eerste keer
zijn dat inheemse volkeren gedecimeerd worden door de besmetting met een virus
dat door indringers is binnen gesmokkeld. En vermits die "natives" diep in de Braziliaanse jungle leven, is de kans dat ze in
een ziekenhuis kunnen verzorgd worden als ze ziek zouden vallen, zo goed als
nihil. Wat betekent dat Covid-19 weleens een regelrechte slachting zou kunnen
aanrichten bij volkeren waar niemand aandacht voor heeft.
Of hoe ook in Brazilië corona een duistere kant heeft waar zedig over
gezwegen wordt.
En zo zou ik, helaas, nog wel even kunnen door gaan: Palestina,
Soedan, Venezuela, enzovoort.
Misschien moeten we onze eigen "corona-ellende"
toch even in een breder perspectief plaatsen.
Eén van de meest besproken en controversiële figuren op deze
wereldbol, is zonder twijfel Elon Musk.
Zeker nu hij met zijn bedrijfje ook de NASA (en Donald Trump) ingepalmd heeft.
De man heeft fervente voorstanders en fans, die hem bewonderen om zijn
durf, zijn creativiteit en inventiviteit, zijn tomeloze energie. En hij heeft
even fervente tegenstanders die hem een verwaande en omhoog gevallen kwast
vinden, die zichzelf schromelijk overschat en zich alles denkt te mogen
permitteren.
Het zal wel al duidelijk zijn uit mijn woordkeuze dat ik eerder tot
die laatste categorie behoor. Met mijn excuses voor zijn fans.
Voor wie Elon Musk nog niet
kent: de man heeft indertijd PayPal
groot gemaakt, en dat daarna verkocht aan eBay
voor een slordige 1,5 miljard dollar. En toen moest hij een hobby verzinnen om
iets met die hoop geld aan te vangen.
Dan heeft hij maar een fabriekje opgestart om elektrische auto's te produceren.
Heel chique en dure auto's voor rijkelui met een ecologisch geweten. Al heeft
die fabriek sinds de start in 2003 nog geen dollar winst gemaakt. Alléén maar
verlies, elk jaar opnieuw. Wat overigens niet belet heeft dat het aandeel van Tesla ontzettend gegeerd is, en dus jaar
na jaar duurder noteert op de beurs. Tot Elon Musk zélf in een zotte bui de
koers van het aandeel naar beneden twitterde. Geen mens die begreep hoe hij
daar bij kwam. Hij zelf vermoedelijk ook niet, want dat er iets serieus fout
zit in zijn hoofd, daar zijn zelfs zijn supporters het over eens. Misschien was
het een boetedoening voor een ongeoorloofde (en bestrafte) tweet van enkele
jaren eerder, waardoor de prijs van het aandeel toen de lucht was ingeschoten.
Omdat hij blijkbaar nóg geld op overschot had, heeft hij ook nog een
ruimtevaartbedrijfje opgericht: SpaceX,
met heel grote ambities. Eén van die ambities is, zoals ik eerder al eens
verteld heb, om een soort "gordel"
van 12.000 satellietjes in een baan om de aarde te brengen, zodat iedereen,
waar ook ter wereld, van internet zou kunnen genieten. De kans dat andere ruimtetuigen
met zijn speeltjes in botsing komen, begint ondertussen wel angstwekkend reëel
te worden, maar goed: dat zien we dan wel weer. Een andere ambitie van SpaceX
(waar ik het ook al eens over gehad heb) is om heel spoedig een soort "ruimtetoerisme" aan te bieden: andere
mannen die geld te veel hebben, zouden voor een fors bedrag een ruimtereisje
kunnen maken. En de grootste ambitie van allemaal: hij wil de technologie
ontwikkelen om naar Mars te kunnen vliegen. Hij heeft trouwens ook al een Tesla
de ruimte ingeschoten, in een speciaal gebouwd ruimtetuig; géén idee waar dat
goed voor was.
Elon Musk heeft ook de ambitie om een systeem van supersnel transport
over land te ontwikkelen: de "Hyperloop".
Dat zou een buizenstelsel moeten worden dat zo goed als vacuüm getrokken wordt,
en waarbinnen dan capsules tegen snelheden van wel 1200 km per uur zouden
kunnen doorheen suizen. Ongetwijfeld bijzonder nuttig en noodzakelijk. En
ongetwijfeld ook voorbehouden aan waaghalzen met geld op overschot.
Tussendoor verbaast en choqueert hij de wereld door in het publiek een
jointje op te steken, wat hem al direct op een nader (moraliteits-)onderzoek
van het Amerikaanse ministerie van defensie te staan is gekomen. Of door de
redders van die Taiwanese voetballertjes in een grot voor "pedofielen" uit te schelden omdat zij zijn voorstel voor een
reddingsoperatie met een duikboot de grond ingeboord hadden. Of door zijn
Tesla-fabrieken in corona-tijden weer te openen tégen de geldende
lockdown-regels in en zonder veel zorg voor speciale veiligheidsvoorzieningen
voor de arbeiders.
En oh ja: hij is onlangs opnieuw vader geworden, voor de zevende keer.
En het baby'tje (een jongen) heeft de mooie naam "X Æ A-12" meegekregen. (Nee, dat is géén
tikfout.)
Sommigen noemen hem een genie, anderen noemen hem gewoon gek. Het zal
dan wel een combinatie van de beide zijn, zeker? In elk geval: "Zot zijn doet geen zeer."
Waarom heb ik nu dit stukje over Elon Musk geschreven?
Omdat ik weet dat er veel mensen zijn die vinden dat de wereld oneerlijk
ineen zit en dat velen door het leven unfair worden behandeld. Mensen die zich
uit de naad werken of gewerkt hebben en daar heel karig voor beloond werden of
worden, en die soms door onrechtvaardige tegenslagen overvallen worden. Terwijl
anderen alles in de schoot geworpen krijgen zonder daar zelf enige verdienste
aan te hebben, en dat dan ook nog eens zorgeloos verkwisten.
Wel, die mensen hebben gelijk, en figuren als Elon Musk zijn er om dat te bewijzen. Hij heeft door één geniale
toevalstreffer een fortuin bij elkaar verzameld, en de rest van zijn leven
spendeert hij nu aan allerlei frivoliteiten in de vaste overtuiging dat hij
zich alles kan en mag permitteren.
Nee, de wereld zit niet eerlijk ineen.
Ik stel voor dat we met z'n allen eens een ferme middelvinger opsteken.
Om te zetelen in het Hof van
Beroep, moet je dan écht Rechten
gestudeerd hebben? Moet je dan ook enige ervaring hebben in de rechtspraak? Of
worden de Hoven van Beroep bevolkt
door willekeurige mannen of vrouwen die van straat geplukt werden om met een paar
dobbelstenen of een stel kaarten, of weet-ik-veel hoe, de strafmaat van de
verdachte opnieuw te bepalen? Een mens zou het zich op den duur toch gaan
afvragen, niet?
Misschien ligt het probleem niet zozeer bij de rechters, maar
eerder bij het systeem zélf? Blijkbaar kan je hier in België om het even
wanneer, en om het even om welke reden, in
beroep gaan tegen een vonnis:
"Als een van de partijen het
oneens is met een beslissing van de rechtbank van eerste aanleg of de
ondernemingsrechtbank, kan deze in beroep gaan bij het hof van beroep.
Het hof van beroep onderzoekt de rechtszaak dan een tweede keer. Elke
partij (de veroordeelde, de burgerlijke partij, de eisende partij, de
verwerende partij of het Openbaar Ministerie) kan in beroep gaan."
Oók als de feiten onomstotelijk bewezen zijn, óók als het antwoord op
de schuldvraag buiten kijf staat, óók als de hele zaak in eerste aanleg voor iedereen zo klaar als een klontje was, ook dán
kan en mag men tegen het vonnis in beroep gaan.
Het spreekt vanzelf dat iedere gewiekste advocaat van die mogelijkheid
gebruik zal maken, want dan kan hij nog een tijd langer incasseren, niet?
Kassa, kassa: daar draait het om. Dat de verdachte in afwachting van de
behandeling van zijn beroep gewoon vrij kan rondlopen (en mogelijks een gevaar
is voor de samenleving), dat is niet het probleem van de advocaat, natuurlijk.
En dat de Hoven van Beroep op die
manier overbevraagd en overbelast worden, en er niet meer toe komen om de
beroepsprocedure binnen een redelijke termijn rond te krijgen, ook dát is niet
het probleem van de advocaat. De kosten voor de gemeenschap van zo'n bijkomend
proces zijn ook al géén zorg voor de advocaat.
En zo komt het dat een veroordeelde terrorist, een recidivist en
gekend-geradicaliseerde bandiet, ook tegen zijn veroordeling tot 10 jaar cel in
beroep kon gaan, en daarna gewoon kon gaan en staan waar hij wilde omdat het Hof van Beroep zijn straf had
teruggebracht tot 3 jaar voorwaardelijk.
En niemand die de man daarna in de gaten hield. Tot het een paar maanden geleden serieus fout liep.
(Waar is onze Staatsveiligheid eigenlijk mee bezig? En het OCAD? Allemaal thuis in hun kot omwille
van corona? Of te druk bezig met het in de gaten houden van corona-overtreders
misschien?)
Het is helaas niet het eerste fiasco van ons juridisch systeem, het is
niet de eerste keer dat het Hof van
Beroep zwaar in de fout gaat. Maar uit die vorige keren lijkt niemand iets
geleerd te hebben. En vermoedelijk zal ook dit weer gewoon over waaien, en zal
alles bij het oude blijven. Tot er zich, binnenkort, nóg eens een catastrofe
voltrekt, en iedereen opnieuw moord en brand zal schreeuwen, zonder dat er ook
maar iets verandert of verbetert.
Het probleem is natuurlijk dat de rechten
van de verdediging heilig zijn: iedereen heeft recht op een eerlijk proces,
iedereen heeft het recht om alle mogelijke rechtsmiddelen uit te putten, en
iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. (Behalve dan wie het
mikpunt is van de sensatiepers, en al bij voorbaat schuldig verklaard wordt.)
Dat is allemaal heel mooi en nobel! Maar hoe zit het eigenlijk met de
rechten van de slachtoffers? Die lijken in ons rechtssysteem nauwelijks mee te
tellen, en in elk geval ondergeschikt aan de rechten van de verdediging.
