|
Het bericht is zo goed als geruisloos en quasi onopgemerkt in de
nieuwsmedia voorbij gekomen, naar de achtergrond verdrongen door de "echte" corona-cijfers. Maar het aantal oproepen naar de hulplijn voor "partnergeweld" was eind augustus 2020 al
even groot als vorig jaar, in 2019, in het hele jaar. Concreet betekent dit dat
er in die corona-maanden tussen 60 en 80% méér oproepen geweest zijn dan de
vorige jaren. Met "dank" aan de
corona-maatregelen, dus.
Als onze Bekende Virologen en onze 8 ministers van Volksgezondheid en
Welzijn zoiets horen of lezen, zouden zij zich daar dan niet een beetje
ongemakkelijk bij voelen? Zouden zij zich de bedenking maken dat het probleem
van partnergeweld die voorbije maanden zó ernstig geworden is door hún
corona-maatregelen? Zouden zij zich daar dan een beetje "schuldig" over voelen? Of sussen zij hun geweten met de bedenking
dat dit "nodig was voor het algemeen
belang"?
Of zouden zij het gewoon "negeren",
omdat Covid-19 nu eenmaal alle prioriteit moet krijgen? Het doet me denken aan
de reactie van viroloog Steven Van Gucht op de bedenking dat zowat één op drie
Belgen klagen over lichte tot matige gezondheidsproblemen door het (langdurig)
dragen van een mondmasker. Het gaat dan onder andere om ademhalingsstoornissen,
en acné bij tieners. Professor Van Gucht verkoos die bedenking te negeren, en
herhaalde alléén dat het van cruciaal belang is dat de kinderen in het
secundair onderwijs in de klas de hele tijd hun mondmasker dragen. De
(potentiële) problemen bij zowat drie miljoen Belgen worden dus ondergeschikt
gemaakt aan het inperken van Covid-19, waarbij we op dit moment spreken over iets
meer dan 120 mensen die met ernstige ziekteverschijnselen op Intensieve Zorgen
liggen. Het is toch niet omdat een klein aantal mensen ernstig ziek kunnen
worden, dat men de klachten van de vele anderen zomaar mag bagatelliseren?
Het gaat trouwens niet alléén om partnergeweld, het gaat evengoed om
kindermishandeling en kindermisbruik. Ook het aantal oproepen naar de "kindertelefoon" is spectaculair
gestegen. In de maand april ging het om een stijging met minstens 30%. De
lockdown was een ideale voedingsbodem voor kindermisbruik binnen de familiale
context, omwille van het sociaal isolement en de gevoelens van eenzaamheid,
frustratie en angst van de "thuis
opgesloten" volwassenen.
Het is uiteraard geen typisch Belgisch, maar wél een wereldwijd
probleem. En het is in sommige, arme, landen nog véél erger dan bij ons.
Plan International probeert
al maanden lang de aandacht te trekken op de toename aan kindhuwelijken sinds
het begin van de corona-pandemie. Door de lockdown konden veel mannen niet meer
aan het werk, en om de verloren inkomsten te compenseren was/is de verleiding
groot om de oudste meisjes, vanaf een jaar of twaalf, uit te huwelijken: de "bruidsschat" brengt dan toch, tijdelijk,
wat geld in het laatje. En die "epidemie"
van kindhuwelijken en tienerzwangerschappen is, volgens de gegevens van Plan
International, niet het enige corona-gerelateerd ongeluk voor veel jonge
meisjes in de ontwikkelingslanden. Als de vader geen inkomsten meer heeft, moeten
de oudste dochters dan maar gaan werken, of op de markt proberen iets te
verkopen, wat impliceert dat zij niet (of nooit) meer naar school kunnen. Hun
kansen op onderwijs en ontwikkeling zijn ze op die manier weer kwijt, en hun
toekomst wordt dezelfde als die van hun moeders: werken en slaven, en kinderen
baren. Het gaat naar schatting over 20 miljoen meisjes, of meer, van wie de
toekomst nu al afgenomen is, nog vóór die kon beginnen.
Met "dank" dus, ook hierbij,
aan de ondoordachte "corona-maatregelen",
uitgevaardigd door mannen (uiteraard)
die ver van de realiteit leven en zich louter laten leiden door tabellen en
cijfers.
|
