Were are we?

Ergens ten zuiden van Viana do Castelo in Fao met een haakje boven de A. We hebben ons voorgenomen om ‘ ergens’ eens wat langer te blijven. Vooral Sam vindt elke keer weer opkrassen wat vermoeiend. Dat is het ook natuurlijk. Voor je vertrekt moet alles weer in de kastjes, de afwas gedaan, daar ziet ze nog het meest tegenop en natuurlijk als je zo “ergens” staat ga je ook niet gelijk je tuinstoelen uithalen. Je leeft met zo’n Camper toch wel wat hommeles, dus op straat. Onze ijskast zit nog vol dus we gaan een plaatsje zoeken waar we wel de tuinstoelen op het gras kunnen zetten en eens wat kunnen uitblazen.

Van dat mooie plaatsje aan het strand is voorlopig niet echt sprake. We zoeken wel een camping maar deze zijn of toe of gelegen op 3 a 8 km va het stadje ESPOSENDE.

We komen terecht op een camping de zo wat midden in een residentiële wijk ligt, mooie villa’s ook vakantiehuizen, eventjes lopen van een bakker en een restaurant.

Strand op 2 km.

We checken in en vragen waar we onze tank kunnen vullen oor we de camper op de plaats voor de campers kunnen zetten. Hij mompelt iets van WC en servicio in het midden van de camping, deze man doet zij best en we begrijpen ongeveer de helft. En dan gebeurt het natuurlijk. Wij begrijpen dat we met onze camper tot aan de toilettes moeten om water te tanken en rijden ons vast in het mulle zand. Ik probeer nog met de keggen eruit te geraken, een man wil alles zelf doen en pas als het niet meer kan hulp gaan vragen. Sam panikeert en zegt dat ze aan de jongens gaat vragen wat we moeten doen. Alras staan er 5 man te kijken en wij twee staan er wat bij. We begrijpen weinig van wat ze zeggen. De jongen van de balie, die wat Frans spreekt, de klusjesman die met schop de wielen vrijmaakt, de directeur van de kamping die er in zijn kostuumpje ook naar kijkt een campingbewoner, een van de enige hier, die ons vraagt of we geen Krik hebben, nu die hebben we niet en daar zal ook geen oplossing in zitten. Hij loopt weg en we zien hem ook niet meer. De president van de campingclub komt eraan. De jongens buigen zowat als ie spreekt en het lijkt de enige die er wat verstand van heeft. Hij belt een paar keer met zijn DSM en al snel, nu snel! we zijn wel een uur of 3 bezig geweest hoor, komt er een depanage wagen aan. De president hebben we intussen getrakteerd op een glaasje Spaanse wijn. De Depanage-jongens trekken ons vehikel uit het zand en het lijkt een makkie met zo’n kabel en katrol natuurlijk. We vragen hoeveel onze schuld is en hij gebaart van ach, we waren in de buurt. De president zegt iets wat we niet begrijpen en de man vraagt ons dan 20 euro. Ik betaal met graagte dit kleine bedrag en schenk hem een fles wijn voor de moeite. Ze glimlachen. Ik bied de president ook een fles aan maar hij weigert dat. Neen neen, ik zal morgen een fles Portugese wijn aan jullie geven. We aanvaarden zijn voorstel en voegen er aan toe dat wij dan voor de hapjes zullen zorgen. Het ijs is intussen gebroken en hij verteld honderduit over hoe prachtig zijn land is , en dat je in Portugal overal goed kan eten en dat we naar de kleine dorpjes moeten en Alicante heeft absoluut zijn voorkeur van mooiste provincie niet. Hij wordt een beetje onze vriend. In gebroken Engels,Frans, Spaans en vloeiend Portugees wil hij ons helpen om onze 6 weken die we hier in Portugal willen verblijven de beste uit ons leven te maken. Op onze vraag waar we hier in dit kleine dorpje wat lekkers kunnen eten doet hij een suggestie. Wel pas open om 7 uur. Als we kijken hoe laat het nu is konstateren we dat het winteruur, dus een uurtje terug, niet van toepassing is in Portugal. Pas op het einde van de maand zegt ie. We zetten onze horloge op de Portugese tijd en drinken een aperitiefje in afwachting. Tot onze verbazing staat hij ons op te wachten aan het restaurant en zegt iets wat we niet begrepen. “Kom in de auto “ zegt hij, en Sam vraagt “hij gaat ons toch niet ontvoeren? “ Hij brengt ons naar een beter restaurant. Wellicht wil ie ons de beste indruk van Portugal geven, nadat ie er zo overweldigd over gesproken had.

We bedanken hem vriendelijk en hij wuift ons uit met de boodschap morgen om 4 uur voor de Portugese wijn hé. We zijn blij, verbaasd, over deze man zijn vriendelijkheid.

Intussen ochtend hier op de camping en ik zit warempel in het zonnetje te schrijven. Zoeven broodjes gehaald voor het ontbijt en Sam ligt in bed te lezen. Het is halfnegen en ik kijk uit naar ons fietstochtje van straks . Op zoek naar de zee en natuurlijk naar spulletjes om de hapjes te maken.

Toen we Portugal inreden had ik een vreemd gevoel, het is anders dan Spanje , en de mensen versta je niet. Wat een handicap is voor ons . Ook had ik het gevoel dat ze norser waren maar na ons ongelukje gisteren en de kennismaking met enkele locals veranderd mijn eerste aanvoelen wel in de positieve zin. Het is de taal die mensen verbind. Als je ze niet kunt spreken is er geen verbondenheid en dat is wat een beetje tegenvalt. Ik neem meteen een woordenboekje en schrijf wat basis woorden en zinnen op. Kwestie van contact te kunnen leggen.

Ben een beetje teleurgesteld met de computer die ik gekocht heb. De helft van de tijd blokkeert hij bij het opstarten, internettoegang duurt ongelooflijk lang, de muis kan ik niet gebruiken, dus het is een beetje behelpen en vooral traag. Vervelend als je zoveel indrukken opdoet en ze wil vastleggen en dan veel tijd verspilt met deze elektrische doos die blokkeert. Ik besef ook wel dat tijdverspillen als je een jaar lang eigenlijk tijd zat hebt wat verwend overkomt. Misschien moet ik die gehaastheid die ik in me heb, zeker vergeleken met Sam haar traagheid wat milderen. We moeten niet zonodig elke dag rijden en we moeten nergens zijn vandaag of morgen. Onthaasten , na 3 weken onderweg voel ik de behoefte om meer op het ritme van de Portugezen te komen.

Ik neem de fiets en ga wat uitwaaien op het strand. Er is niemand.

The old man and the sea. Ik loop langs de branding en geniet van de eenzaamheid hier. Niemand, alleen wind,zand en die grote plas. Als ik terug aan de camper kom zit Sam te lezen. Het ontbijt staat nog op tafel en de tijd is gevlogen zegt ze . Het is haar dagje, lekker niksen en niet moeten rijden. Ik trek de luifel van de camper open en schrijf een brief. Maak mijn tekstje af voor de blog . En zover zitten we nu.

Als je zin hebt om af te komen geef een belletje. De tuintafel staat buiten de stoelen ook.

Foto’s op de blog zetten lukt me voorlopig niet. Ik vraag Marieke om ze te decoderen naar Blog formaat dan is het natuurlijk prettiger om lezen. Lieve groet aan allen die dit verhaaltje lezen en als je zin hebt stuur via de blog een mailtje . Het zou plezierig zijn wat van je te lezen.

Rond 3 uur begin ik met de voorbereidingen van onze hapjes. Het wordt konijn op Vlaamse wijze met pruimen en wat kippen filets met look,ui en tomaat gebakken in oil olivo. We zetten de witte wijn koud. Antonio komt aanzetten met een Vino Verde zoals ie beloofd had en een dop voor onze watertank. Daar had ie gisteren al voor gebeld. Hij kan niet blijven, geen tijd zegt ie. Ik begrijp hem en beaam , hij werkt wij hebben vakantie. Ik ben wel wat teleurgesteld maar laat het niet blijken. Ben blij met zijn gastvrijheid. De dop van de watertank die hij was gaan kopen voor ons past niet maar die neemt ie terug mee. Jammer.

We degusteren de kip op Portugese wijze en het Belgisch konijn en genieten IN HET ZONNETJE, geweldig, van ons diner voor 3.

Sam is zoals altijd na een paar slokken wijn moe en gaat in Siësta zegt ze , ik kan niet om 6u30 in bed kruipen en ga naar het internetcafeetje, dat ik daarstraks gezien had, om onze blog aan te vullen en de mailtjes te checken. Zit met mijn rug naar de TV waar voetbal te zien is en schrijf mijn post berichtjes naar wie me lief is.

Gisteravond kwam een Portugees madammeke ( zwarte rok, zwarte bloes en zwart kapje ) met kar op de Camping vis verkopen. Heel charmant. Wij kopen 2 Dorade vissen , voor 4 Euro en grillen hem avond op de bbq.

Nuno, de klusjesman van toen we aankwamen en vastreden hielp me met het schoonmaken van deze grote vissen. “I’m a fischerman” zegt ie en warempel hij maakt ze nog schoner dan ik. Raspt de schubben er mooi af en geeft me een Portugees recept om na het bakken de vis mee in te wrijven. Wat look, ui, peterselie, olijfolie en azijn. Hij smaakt heerlijk .

Hier zitten de reizigers,bedenk ik me, te lunchen om 3 uur in het zonnetje met heerlijke vis en Vino Verdé van onze vriend Antonio . Wat een feest. Laat de boeren maar ((duisse,) is een Limburgse uitdrukking betekent dorsen)) zeg ik, tegen mijn liefje, zij beaamt en zegt “ lekker schat die vis, lekker. “

Het is intussen ochtend, 8 uur 8 november. Ik zit al buiten met mijn pc, ik kan niet zo lang in bed liggen . Het zonnetje komt op. Overdag is het lekker warm maar eens de zon gaat slapen koelt het snel af. 4 Keer per dag verwissel ik van kleren. ‘s Morgens snel een dikke trui aan en lange broek, het is dan ijskoud in de camper als je uit het warme bed komt, eens half tien staat de zon mooi te stralen dan wordt het een korte broek en T shirt, en ‘s avonds , dat kan al rond 5 uur zijn als de zon gaat zakken in de zee terug wat warme kleren. In bed slapen we naakt lekker warm onder het donsdeken.

Vandaag vermoedelijk onze laatste dag hier in Fao aan zee. Terug on Tour. Via Povoa de Varzin en Porto trekken we het binnenland van Portugal in opzoek naar de authentieke bergdorpjes en de druivelaars van de Verde streek. We zullen de Douro route volgen uit de Michelin gids.

Vermoedelijk zullen we in Porto wel een internet cafeetje vinden en weer connectie hebben.

Tot schrijfs en zonnige groeten alginder.

Met zijn grote mooie Kathedraal en zijn souvenirs winkeltjes.

woensdag 31 oktober,

Deze stad, met weliswaar mooie oude gebouwen en een prachtige Parador* moet tegenvallen voor de pelgrims die weken en maanden te voet of per fiets onderweg waren.

Het is gewoon een oude stad waar het toerisme en dito winkeltjes, restaurantjes à la Rue de Boucher in Brussel en stalletjes welig tieren.

We genieten van een zalig zonnetje. Het is 21 graden en heerlijk op een terras zitten met een witte Chianti. Het is wat zoals Brugge verloren lopen en ontdekken.

We zijn toeristen vandaag en morgen.

Parador* : Zijn staatshotels -a la Relais et Châteaux die we kennen uit Frankrijk - meestal in historische oude mooie authentieke gebouwen ( hier in Santiago vermoedelijk een klooster van welleer naast de beroemde kathedraal. )

Santiago De Compostella,

1 november

De professor zit eenzaam in zijn kantoor, 4 hoog, vandaag op een vrije dag achter zijn pc te werken. Ik zie hem zitten door het dakvenster vanuit de Camper. We staan op de parking van de Universidad de Santiago De Compostella. Na mijn veelvuldige lessen als gastdocent aan de Universiteit van Antwerpen voel ik me hier wel wat thuis! Vandaag zijn we een dagje in de stad verbleven die vandaag meer toeristen telt dan gisteren. Gisteren kregen we ook tapa’s bij ons aperitiefje vandaag niets. s’Morgens heb ik me in een internetcafeetje verwend met 2 lekkere koffie’s en onze blog aangevuld met de laatste impressies van de afgelopen dagen. Mails gelezen en beantwoord en me verwonderd hoe makkelijk het is om on line te zijn met het thuisfront hier, toch wel even weg van België. Dat zal wel iet altijd zo makkelijk worden. Marieke belde me net als mijn pc het begaf of ik kon chatten via MSN. Dat ligt me niet zo vertelde ik haar, ik word daar nogal zenuwachtig van. Je tikt iets in en alras verschijnt er een tekst die geen antwoord is op je vraag, terwijl je nog aan het bedenken was wat je wilde schrijven, het gaat me iets te snel. Ze lacht een beetje met me en ik lach mee. Het is een schat die dochter van me, vond mijn foto’s mooi die ik doormailde en had meteen de mooiste als screensaver geplaatst. Mijn hartje smelt. Ik kijk er naar uit als ze komen met kerst naar Sevilla, die 2 prachtdochters van me. “Je gaat toch een kerstboom zetten hé papa.” Ik beaam, zo een mooi plastic boompje met gekleurde lampjes erin die je in de sigarettenaansteker steekt, lekker marginaal. Ja, dat doen we zegt ze.

Lieve meid.

Santiago is een mooie middeleeuwse stad en in tegenstelling tot wat ik gisteren dacht, dat voor de pelgrims deze nogal commercieel uitgebate middeleeuwse stad een teleurstelling zou kunnen zijn herzie ik vandaag dat beeld. Het gaat hem niet om het doel maar om de weg naar dat doel. Een beetje een levensmotto dat John ons kenbaar maakt bij het genieten vanmiddag van gebakken inktvisjes en sardines a la plancha op ons bord in een zijstraatje, iets weg van de massa. Are you also Camino’s**? We zeggen iets in de trant van Yes, not realy, we are tourists crossing through Europe with a camper . Als ik hem vraag waarom hij een tocht van 800 km onderneemt van Saint Jean-Pied-de-Port in Frankrijk om hier in Santiago de Compostella aan te komen zegt hij dat het “the journey is not the distination“.

The peacefullnes die je ondergaat onderweg naar hier. Je komt jezelf tegen in de wondermooie dorpjes hier naartoe. Een man in zijn midlife die keuzes moet maken en een maand gaat stappen onderweg naar Santiago om antwoorden te vinden. Hij valt voor Noord Spanje zegt hij. Op zoek naar een plaats om terug in Europa te komen wonen, overweegt hij deze streek. Komende als Engelsman van Montreal in Canada naar Santiago. Ik wil hem nog vragen of dat te combineren valt met een job maar bedenk me snel dat dat de sfeer van het gesprek zou schaden. To Basic. Ik stel hem voor om zijn nota’s die hij zo mooi in een klein boekje aan het schrijven was toen wij naast hem op een terrasje plaatsnamen, mij door wilde mailen zo dat ik ze op onze blog kan zetten en hij zegt dat hij het wil overwegen. Hij lacht uitbundig als ik hem mijn kaartje geef met mijn emailadres, waarop ook de titel van mijn film Almost Happy staat. Goed gevonden zegt hij, zoals het leven, Almost.

Als zijn gegrilde Octopus op is en zij glas wijn leeg neemt hij afscheid en wenst me good luck with my “almost movie“.

**Camino: pad, weg, onderweg zijn. Camino is de benaming voor pelgrims onderweg naar Santiago

De zon is ondergegaan, nog wat mooie foto’s gemaakt . Voor ik ga slapen kijk ik nog even naar een DVD van Sting, een geweldige vent . Zo zijn er wel meer waar ik fan van ben.

Ik haal ze allemaal in mijn gedachten. Van Veen en Toon natuurlijk, Paul Van Vliet, ook Cees mijn goede oude vriend, Jaques Brel maar Sting is wel absolute grote top. Ik geniet van zijn DVD waar hij vertelt dat musiceren met vrienden in zijn huis het meest geweldige is wat ie wil doen. Sam slaapt al een paar uur en ik wil nog niet in bed. Drink Chianti, geniet van mijn idolen en wordt lekker slaperig van de wijn.

Lang weekend, 3 november.

Op weg naar de Portugese grens. Het landschap veranderd al wat, huizen minder fraai, wel veel zon. Veel verkeer ook, deels door de smalle straatjes in de stadjes en deels ook door mensen die inkopen gaan doen voor het weekend. We volgen het bordje Carrefour ergens in een Centro Commercial. Inrijden via het enkel richtingstraatje naar beneden ging best eruit geraken niet meer. Door onze hoogte konden we niet door de uitgang. Hoe moet het dan in hemelsnaam? Een dame die bij de benzinepomp werkte wilde ons helpen zei ze en reed ons voor onder de stang waarop stond max.2m10 , ik stop natuurlijk en zij doet teken volg me maar! Dat was dus niet mogelijk, ze komt teruggereden en zegt dat ze een andere weg kent, volg maar. Dat doen we en een man houd ons tegen, dat is niet mogelijk met een camper zegt hij, ik probeer in mijn beste Spaans de man duidelijk te maken dat deze dame van carrefour is en ons wil helpen waarop hij wat geïriteerd zegt: Ik ben van Carrefour. Ik zal de man bellen vooraan de ingang dat ie het verkeer tegenhoud zodat u langs de ingang weer naar buiten kan. Gracias. Wat een toestanden. We rijden verder door het mooie landschap , ik stop even om de druivelaars te fotograferen waar warempel nog trossen druiven aanhangen, we zijn begin november !

We belanden in één van de lelijkste Campings die we al zijn tegengekomen. De kustlijn aan de baai van Bayona Playa staat vol met houten chaletjes op deze camping , allemaal naast elkaar, de Campers die hier mogen staan hebben alleen recht op een spleetje zee! We besluiten toch maar te blijven en dineren op z’n Spaans voor zo’n huisje, waar niemand was onze gebakken sardines in olijfolie met sla en Belgische aardappelen.

Ja, er is meer dat we mee zeulen in de camper van thuis maar eigenlijk niet hadden moeten doen . First in First out is een regel in de horeca dus we eten ze op.

PORTUGAL, “here we are”

Zondag 4 november.

Wat een lekker weertje voor een Zondag. We rijden langs de kust dit mooie land in.

Ik mag hopen dat het in België ook een beetje van dit is. Het zal hier in het zonnetje 25 raden zijn en daarom eten we ook vanmiddag op een terrasje met een lekkere Vino Verdé . Deze wijn wordt gemaakt van jong geplukte druiven en is licht tintelend. Pas aangekomen in het eerste stadje van Portugal Viana do Castelo,

zoeken we zoals naar gewoonte een plaatsje om ons vehikel van 7 meter te zetten want met zon ding parkeer je natuurlijk niet overal. Even moeilijk, in de gids gaven ze een camperstaanplaats aan op het strand aan, dus wij verheugd maar vind dat maar eens. We worden al meten geconfronteerd met een taal-barriëre. Wij spreken tot nog toe geen letter Portugees en de Portugezen tot dusver zij aan wie we de weg vroegen geen letter Frans,of Engels. Zelfs het mondje Spaans is niet voldoende om ons te begrijpen. We krijgen wel een lange uitleg maar verstaan er niets van. Niets ! Allee over de brug naar rechts mag toch niet zo moeilijk zijn??

Daar was inderdaad ruimte zat tussen een chemisch bedrijf en een soort zand-cement-fabriek. Niet meteen iets wat we zochten. Het strand was een modderpoel dus daar bleven we niet staan. Het haventje dan maar.

We hebben en lekkere en veel vis is gegeten, onze eerste lunch in Portugal en zoals beschreven in de gidsen, de Portugezen houden van lang,lekker en uitgebreid lunchen op Zondag en de Siësta is verplicht. Dus Sam ligt al te knorren in bed. Ik maak nog wat foto’s van een ondergaande zon in de haven waar we staan voor vannacht..

Ik heb signaal sterkte op mijn pc dus normaliter kan ik dan draadloos inloggen. Portugal doet vreemd. In plaats van onmiddellijk naar Gmail te gaan wordt ik gevraagd me in te loggen op een Portugese PT Wifi. Zit nu een uur te wachten na mijn inschrijving op een hotspot en het enige wat ik krijg zijn lokale servers waar chatters gebruik van maken, en wat ik niet wil is chatten met Portugezen. Klinkt wel of ik wat racistisch ben, helemaal niet, ik wil een mailtje sturen naar wie me lief is. Ik geef het een 2^de kans, op hoop van zegen PT WI-FI na 50 minuten zonder succes.

Dinsdag 6 november 2007

Were are we?

Ergens ten zuiden van Viana do Castelo in Fao met een haakje boven de A. We hebben ons voorgenomen om ‘ ergens’ eens wat langer te blijven. Vooral Sam vindt elke keer weer opkrassen wat vermoeiend. Dat is het ook natuurlijk. Voor je vertrekt moet alles weer in de kastjes, de afwas gedaan, daar ziet ze nog het meest tegenop en natuurlijk als je zo “ergens” staat ga je ook niet gelijk je tuinstoelen uithalen. Je leeft met zo’n Camper toch wel wat hommeles, dus op straat. Onze ijskast zit nog vol dus we gaan een plaatsje zoeken waar we wel de tuinstoelen op het gras kunnen zetten en eens wat kunnen uitblazen.

Van dat mooie plaatsje aan het strand is voorlopig niet echt sprake. We zoeken wel een camping maar deze zijn of toe of gelegen op 3 a 8 km va het stadje ESPOSENDE.

We komen terecht op een camping de zo wat midden in een residentiële wijk ligt, mooie villa’s ook vakantiehuizen, eventjes lopen van een bakker en een restaurant.

Strand op 2 km.

We checken in en vragen waar we onze tank kunnen vullen oor we de camper op de plaats voor de campers kunnen zetten. Hij mompelt iets van WC en servicio in het midden van de camping, deze man doet zij best en we begrijpen ongeveer de helft. En dan gebeurt het natuurlijk. Wij begrijpen dat we met onze camper tot aan de toilettes moeten om water te tanken en rijden ons vast in het mulle zand. Ik probeer nog met de keggen eruit te geraken, een man wil alles zelf doen en pas als het niet meer kan hulp gaan vragen. Sam panikeert en zegt dat ze aan de jongens gaat vragen wat we moeten doen. Alras staan er 5 man te kijken en wij twee staan er wat bij. We begrijpen weinig van wat ze zeggen. De jongen van de balie, die wat Frans spreekt, de klusjesman die met schop de wielen vrijmaakt, de directeur van de kamping die er in zijn kostuumpje ook naar kijkt een campingbewoner, een van de enige hier, die ons vraagt of we geen Krik hebben, nu die hebben we niet en daar zal ook geen oplossing in zitten. Hij loopt weg en we zien hem ook niet meer. De president van de campingclub komt eraan. De jongens buigen zowat als ie spreekt en het lijkt de enige die er wat verstand van heeft. Hij belt een paar keer met zijn DSM en al snel, nu snel! we zijn wel een uur of 3 bezig geweest hoor, komt er een depanage wagen aan. De president hebben we intussen getrakteerd op een glaasje Spaanse wijn. De Depanage-jongens trekken ons vehikel uit het zand en het lijkt een makkie met zo’n kabel en katrol natuurlijk. We vragen hoeveel onze schuld is en hij gebaart van ach, we waren in de buurt. De president zegt iets wat we niet begrijpen en de man vraagt ons dan 20 euro. Ik betaal met graagte dit kleine bedrag en schenk hem een fles wijn voor de moeite. Ze glimlachen. Ik bied de president ook een fles aan maar hij weigert dat. Neen neen, ik zal morgen een fles Portugese wijn aan jullie geven. We aanvaarden zijn voorstel en voegen er aan toe dat wij dan voor de hapjes zullen zorgen. Het ijs is intussen gebroken en hij verteld honderduit over hoe prachtig zijn land is , en dat je in Portugal overal goed kan eten en dat we naar de kleine dorpjes moeten en Alicante heeft absoluut zijn voorkeur van mooiste provincie niet. Hij wordt een beetje onze vriend. In gebroken Engels,Frans, Spaans en vloeiend Portugees wil hij ons helpen om onze 6 weken die we hier in Portugal willen verblijven de beste uit ons leven te maken. Op onze vraag waar we hier in dit kleine dorpje wat lekkers kunnen eten doet hij een suggestie. Wel pas open om 7 uur. Als we kijken hoe laat het nu is konstateren we dat het winteruur, dus een uurtje terug, niet van toepassing is in Portugal. Pas op het einde van de maand zegt ie. We zetten onze horloge op de Portugese tijd en drinken een aperitiefje in afwachting. Tot onze verbazing staat hij ons op te wachten aan het restaurant en zegt iets wat we niet begrepen. Kom in de auto zegt hij, en Sam vraagt “hij gaat ons toch niet ontvoeren? “ Hij brengt ons naar een beter restaurant. Wellicht wil ie ons de beste indruk van Portugal geven, nadat ie er zo overweldigd over gesproken had.

We bedanken hem vriendelijk en hij wuift ons uit met de boodschap morgen om 4 uur voor de Portugese wijn hé. We zijn blij, verbaasd, over deze man zijn vriendelijkheid.

Intussen ochtend hier op de camping en ik zit warempel in het zonnetje te schrijven. Zoeven broodjes gehaald voor het ontbijt en Sam ligt in bed te lezen. Het is halfnegen en ik kijk uit naar ons fietstochtje van straks . Op zoek naar de zee en natuurlijk naar spulletjes om de hapjes te maken.

Toen we Portugal inreden had ik een vreemd gevoel, het is anders dan Spanje , en de mensen versta je niet. Wat een handicap is voor ons . Ook had ik het gevoel dat ze norser waren maar na ons ongelukje gisteren en de kennismaking met enkele locals veranderd mijn eerste aanvoelen wel in de positieve zin. Het is de taal die mensen verbind. Als je ze niet kunt spreken is er geen verbondenheid en dat is wat een beetje tegenvalt. Ik neem meteen een woordenboekje en schrijf wat basis woorden en zinnen op. Kwestie van contact te kunnen leggen.

Ben een beetje teleurgesteld met de computer die ik gekocht heb. De helft van de tijd blokkeert hij bij het opstarten, internettoegang duurt ongelooflijk lang, de muis kan ik niet gebruiken, dus het is een beetje behelpen en vooral traag. Vervelend als je zoveel indrukken opdoet en ze wil vastleggen en dan veel tijd verspilt met deze elektrische doos die blokkeert. Ik besef ook wel dat tijdverspillen als je een jaar lang eigenlijk tijd zat hebt wat verwend overkomt. Misschien moet ik die gehaastheid die ik in me heb, zeker vergeleken met Sam haar traagheid wat milderen. We moeten zonodig niet elke dag rijden en we moeten nergens zijn vandaag of morgen. Onthaasten , na 3 weken onderweg voel ik de behoefte om meer op het ritme van de Portugezen te komen.

Ik neem de fiets en ga wat uitwaaien op het strand. Er is niemand.

De man and the sea. Ik loop langs de branding en geniet van de eenzaamheid hier. Niemand alleen wind,zand en die grote plas. Als ik terug aan de camper kom zit Sam te lezen. Het ontbijt staat nog op tafel en de tijd is gevlogen zegt ze . Het is haar dagje, lekker niksen en niet moeten rijden. Ik trek de luifel van de camper open en schrijf een brief. Maak mijn tekstje af voor de blog . En zover zitten we nu.

Als je zin hebt om af te komen geef een belletje. De tuintafel staat buiten de stoelen ook.

Foto’s op de blog zetten lukt me voorlopig niet. Ik vraag Marieke om ze te decoderen naar Blog formaat dan is het natuurlijk prettiger om lezen. Lieve groet allen die dit verhaaltje lezen en als je zin hebt stuur via de blog een mailtje . Het zou plezierig zijn wat van je te lezen.

Tot een volgende connectie.