|
Ploegsteert staat sinds enige jaren op mijn loopprogramma. Een dubbel gevoel toch weeral. Wie gaat er nu in de guurste periode van het jaar een 21 km gaan lopen? Altijd met een beetje tegenzin de dag van de grote waarheid afwachten, maar na de prestatie ben ik altijd overtuigd dat ik het volgende jaar er ook wil bij zijn. Het zijn speciale omstandigheden: het weer, het parcours, het "einde" van het seizoen (hoe is het nog met de conditie?),...
De laatste weken, sinds de marathon van Eindhoven, met moeite aan drie trainingen per week gekomen. Altijd een km of acht, gevarieerd tempo.
Niet anders deze week. Niet ideaal als voorbereiding voor een halve marathon, maar het was ook niet de bedoeling om te schitteren vandaag. Ik heb mij immers voorgenomen om eens een tijdje deftig te rusten.
En dat rusten vertaalt zich al snel in kilo's kweken. Deze morgen zag ik 77 kg staan op de weegschaal. Dat zijn er al drie meer dan drie weken geleden. Tja, dat wordt een mindere tijd vandaag dacht ik al. En dan dat weer, brr. Niet veel zin hoor vanmorgen. Toch vertrokken want ik weet dat, eens je vertrokken bent, de grootste stap al gezet is. De rest komt vanzelf, al dan niet met wat moeite.
Aan de start mijzelf niet vooraan gezet, wat voor mij een grotere zekerheid is voor een kalme start. Maar ik heb mij dat al snel beklaagd, want het was toch effe werken om vooraan te geraken (om op kruissnelheid te komen). Al gauw had ik Johan Watthy in het vizier en te pakken. Ik vond dat eigenlijk vreemd, want Johan is in goede doen. Pijn aan de scheenbenen vertrouwde hij me toe. Een beetje gevoelig aan het weer ook, repliceerde ik. Het was vrij koud en winderig aan de start en het regende nogal hevig de eerste kilometers. Na een km of vijf minderde de regen en gaandeweg kregen we ook effe krampachtige zonnestraaltjes. Mss had het daar wel mee te maken, want in de tweede helft van de wedstrijd kwam ik goed op dreef. Ik liep zelfs sneller dan het eerste deel. Normaal gezien is dit andersom. Volle neute vertrekken en dan op het einde de schade proberen te beperken. Nu liep ik op het einde nog altijd volle bak. Zelfs na de aankomst een lekker gevoel. Vlot babbelen en mn sportdrankje wegwerken. Had ik niet wat vroeger moeten de registers opentrekken?
Net voor ik aankwam zag ik Lorenzo zich al wat loslopen. Het is hem gelukt was mijn eerste gedacht. Onder de 1h20! Sterk hoor! Respect.
Zelfde voor Jan Janssen, die hier zijn PR neerzette met een 1h21!
Tevreden toch met deze onverwachtte goede tijd: 1h24'40". Net geen 15km/uur in deze helse omstandigheden. Als de conditie nog zo goed is, waarom dan niet nog een marathon dit jaar? Nog een poging? Of rustig afwachten (en de conditie wat meer op peil houden deze winter dan vorige winter) en volgend jaar er nog eens deftig voor gaan? En de kilo's wat beter controleren...
Volgende week Gistel. Ik sta in twijfel om de korte afstand te doen...maar mezelf kennende zal het wss weer de ...
Slaapwel lieve bloggertjes. Voor mij is het hoognodig want ik heb serieus wat anti-oxydanten binnen, en wss ook oxydanten.
11-11-2007 om 21:40
geschreven door Francis 
|
