Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam E.D..
Ik ben een man en woon in Frankfurt (Deutschland) en mijn beroep is Een voorbeeld zijn.
Ik ben geboren op 01/01/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Provoceren, intrigeren, samenzweren, ambeteren..
God verhoort mij en schenkt genade in deze tijden van nood en lijden!
Net wanneer alles verloren leek, geeft hij mij een hoopvol teken. Daar is nog iemand die nog denkt aan mij. Een huebsch maechedelijn is me niet vergeten.
Ik weet het, "filium" is eigenlijk een akkusatief, maar aan de rijmvorm valt niet te ontsnappen.
Voor "93 was vro gekleurd, elk verkeerslicht rood en wit, maar 'n Sauwens had gezeurd: -lompe taalfanatieke nitwit!- "Op Vlaamse grond verdienen ze 'n beurt, schilder ze dus geel en zwart! Om aan te geven het pomerium, wanneer finaal van België part, de hoogmoedige Vlaamse filium."
In d'aderen stropt vloeibaar basalt, als ik zie dat bruut zwart-geel, -wat nooit meer te mijden valt- en wordt hertensmart m'n deel.
Niemand brengt de 'suikerstok' thuis, zal ik ooit nog zien de aloude combinatie? Over die ijdele wens maakte ik al 'n kruis, tot me verhoorde, het bloemken van fascinatie.
Gij appelleert wel aan m'n nostalgie, en verpakt het eens zo gracieus, met gentillesse en stoute couragie. Bedankt voor de suikerzoete kledingkeus!
Dit gedicht kon ik desondanks niet afwerken. Het ligt dan ook al maanden onafgewerkt op m'n bureau. U zal het met een fragment moeten stellen, de eerste strofen vond ik namelijk te grof. Mogelijk vindt dat zijn grond in de vaststelling dat ik steeds op hooghartige vrouwen val. Hoewel..."kwaadsprekerij is de voldoening van de dwaasheid en de middelmatigheid". Bovendien kan ik 't beminnen niet verhelpen.
[...] Helaas, 't vrouwvolk kiest, één man voor schade en schande, wiens affectie altijd verliest, hoe vurig z'n hart ook brandde.
Verdoemenis, mijn Heer! "Wie lijdt, moet geen vreugde zoeken, maar lijden en nimmer vloeken." Zulke raad brengt mij geen keer.
Als ik niet mag beminnen, in goede tijden als in die van nood, en alle vrouwen op haat zinnen, dan verkies ik de dood.
Onderstaande tekst dook ik vandaag op vanuit een bestofte folder. Ik kon hem u niet onthouden.
E.D.
Trotz der bedauernswürdige Zustand der
belgischen Finanzen und der blockierten Bemühungen um die Regierungsbildung, funktioniert die belgische Gesundheitsversorgung noch immer wie vorher: hervorragend. Dank unseren Krankenversicherungen können fast alle Belgier adäquate Versorgung bekommen. Die Krankenhäuser benutzen zudem forgeschrittene Geräte und die Ärzte sind gut organisiert. Doch, es wird immer schwieriger jedem Person die beste Behandlungen und Ärzte zur Verfügung zu stellen. Wegen die erhohte Arbeitslosigkeit und die Problemen der Staatsfinanzen, musste die Regierung nämlich Ersparungsmaßnahmen treffen. Deshalb sank die Staatliche Unterstützung des Versorgungswesens. Die Lage ist denkbar schlecht wenn man weiß dass die Medikamente und Behandlungen heutzutage ziemlich teuer sind und immer noch im Preis steigen. Experten sind davon überzeugt dass die Situation sich in eine negative Richtung entwickeln wird, denn die Belgische Versicherungsgesellschaften erhöhen regelmäßige ihre Versicherungsbeiträge. Schon viele Bürger sind darum unfähig ihre Beiträge zu bezahlen und vermeiden das Krankenhaus weil die Ärzte dort nicht allein sinnlose Behandlungen, sondern auch zusätzliche Kosten verrechnen. Im Vergleich zu den anderen Europäischen Ländern, hat die belgische Situation sich also deutlich verschlechtert. Obwohl die Belgische Ärzte früher auch zu viel Antibiotikum verschrieben, ist hier endlich eine erfreuliche Tendenz zu verzeichnen.
In Bezug auf den Schutz der Umwelt sieht es doch schlimmer aus. Die flämischen und französischen Gemeinschaften versuchen die Förderung von Strom aus erneuerbaren Energien zu stimulieren, aber schaffen es nicht die Ergebnisse der
deutschen Bundesländer zu erreichen. Die Investitionen in Windmühlen sind nämlich gleich geblieben weil Unternehmer und Bürger zu viel Regeln überwinden müssen und ihre Nachbarn keine Windmühle neben ihren Häusern wünschen. Senkungen in der Subventionen können jedoch nicht verhindern dass es Fortschritte gibt in der Benutzung von Sonnenenergie. Selbst wenn solche Investitionen wegen ihre Popularität teuer werden, tätigen immer mehr Menschen sie. Leider verschwinden im flämischen Teil des Landes immer noch Wälder und wächst die Besorgnis dass mehr und mehr Tiere, wie Schmetterlinge, leiden unter der Verstädterung und der flämische Gewohnheit kein Wildblumen zu pflanzen.
Ein anderes Problem ist der Verkehr. Kris Peeters, der Ministerpräsident der flämische Obrigkeit, will Flandern zum Logistikzentrum Europas machen, vergisst aber dass schon tausenden LKWs täglich unsere Straßen beschädigen. (Und es wird immer mehr.) Im Gebiet der französische Gemeinschaft entwickelte die Verkehrssicherheit sich in eine positive Richtung während der Situation in Flandern stagniert hat. Dort wächst die Verkehrsdichte und finden täglich Verkehrsstauungen statt. Deshalb hat der Ausstoß von Abgasse sich verschlechtert und vermindert die Qualität der Straßen, obwohl neue Wege für Fahrräder gabaut wurden und der Verkehr für sie nicht mehr so gefährlich ist wie früher. Wer aber mit dem Auto oder dem Motorrad auf die Straße geht findet noch immer Gründe zur Klage: überall werden die Fahrer überwacht von Blitzlichtern ohne dass die Aggression im Verkehr vermindert oder Fahrer sich verkehrsgerecht verhalten. Im Norden von Belgien liegt die Zahl der Verkehrsopfer deshalb viel hoher als im Süden.
Fonkelwitte livrei priemt in m'n ogen, Ivoor noch marsepein strijken zo aangenaam. Ergert dat 'n man; hem treft veel blaam, Niemand verlaat zo'n schat of wilt het pogen.
Zageventen heten tegenwoordig lector, hetzelfde herhalen en herhalen, nieuwe thema's vergen veel dralen. Amusement mijdt wel d'onderwijssector.
Dat zinnetje hoorde ik al 'n keer of vijftig, het zal nog regelmatig luiden, van d'Honte tot Limburgs Sint-Truiden, zagen doet men overal even vlijtig.
Hieruit moet 'n gekweld luisteraar besluiten: Dat's de grootheidswaan die er drukt, Doet docenten verlangen van hun stem 't product, opdat daarvan onze oren tuiten.
Links houdt meneer LvD 'n beker, u dacht: 't is slechts koud levensvocht, maar dat spul maakt ieders verzet weker, tegen de aandacht die LvD ijv'rig zocht.
"Zo'n kundig persoon, hooggeschoold, die alles kent en alras begrijpt, nooit in bescheidenheid doolt!" En zich aan onze adoratie vergrijpt.
Jaja, dat doet hem genoegen, zulks vindt hij vrees'lijk opwindend. Zelfs meer dan alle vrouwelijke troeven, vol van gratie, ieder man verblindend.
Gun hem geen gratificatie! Bekijk hem niet geboeid, eerder verveeld, zodat hij mag zien de revelatie: "Gij hebt te lang met ons voeten gespeeld!"
"God zal u niet loven om uwen grootheidswaanzin, hij zal u eerder vreselijk straffen. Ik kijk er dan ook naar uit om u in de helle te zien branden. Hoe heerlijk zullen de vlammen aan uw vunzige karkas likken!"
"En denk maar niet dat het nageslacht uw daden zal roemen en herinneren, er is namelijk niks om te roemen. Al wat gij deed, deed gij voor uzelf: om interessant te lijken. Gij hebt u er populair mee gemaakt en vele vrienden gewonnen. 't Zijn echter uw vrienden niet. Gij verzamelt alleen diegenen rond u die u adoreren om uw stupide daden. Zulke 'vrienden' verwoorden hun bewondering als "Wauw, zijt gij vintage kledij gaan kopen in Londen?" en vallen vervolgens aan uw tenen. Wat voelt gij u goed wanneer gij uzelf beter acht dan een ander. Iemand die uw genie niet herkent, valt alras uit uw gratie. 'Dat is geen vriend', zegt gij."
"En zo houdt iedereen zich met individuele zelfverheerlijking bezig, we zijn allemaal wel protserige tirannen geworden. We vinden allemaal wel dat er een straat naar ons vernoemd moet worden. 'Niemand kon betere ristretto's maken', zal uw motivatie daarvoor heten."
"En terwijl iedereen naar zichzelf kijkt, prostitueren onze -eveneens zelfverheerlijkende- politici de Europese waarden voor mercantiele grijplustigen. Alles moet wijken voor economische vooruitgang, al bestaat die vooruitgang hoofdzakelijk uit bedrijvenparken en opdringerige interimbureaus. Zij vinden het wel zo handig als iedereen ingenieur, marketeer of boekhouder wordt. Want de economie, die heeft haar slaven nodig. Hoewel allen om individuele vrijheden schreeuwen, willen allen de vrijheid van beroepskeuze beperken. Tegenwoordig moet een job immers 'economisch nuttig' zijn. Sterker nog: wijzelf moeten economisch nuttig wezen. Wij moeten niet langer onze stad of ons land dienen, maar de 'economie'. De economie is dus niet langer een zelfstandig proces dat ontstaat uit de levensactiviteit van een volk, maar een doel waar dat volk naar moet streven. Dus niet: produceren om te overleven, maar overleven om te produceren."
"Hebt gij ook maar iets ondernomen om de uitholling van Europa's waarden en trots te verhinderen? Hebt gij actie gevoerd tegen de verkwanseling van onze glorierijke geschiedenis? Neen, gij wandelde voorbij grafmonumenten van voorvaders die eer nog hoog in het vaandel voerden en zei: 'Kijk eens, ik pronk op de tombe van Isabella van Bourbon en waan me een intellectueel'. Vreselijk toch hoe gij zelfs de doden tot hoeren maakt voor eigen verheerlijking. Laat de doden gerust!"
"Ach, politiek en grootse idealen kunnen niet langer bekoren. Gij veracht mensen die nog om het verleden geven. 'Wat saai!' En dus laat gij de politiek over aan carrièremakers. Onder hun deskundige leiding kwijnt onze hart en ziel elke dag verder weg. Maar niet dat het u wat kan schelen. Zolang gij de schatkist van de grootheidswaan niet moet derven is alles in orde."
Nu zal ik uw vonnis vellen.
"Daarom heb ik u schuldig bevonden van dubbele moord. Uw eerste slachtoffer is de Europese geschiedenis. Gij geeft er niet om en hebt deze uitgeleverd aan de verkrachters die in alle zakenlui huizen. Verkrachting verzwaart uw vonnis alleen maar. Daarnaast zijt gij schuldig van alle zelfmoorden tijdens de voorbije twintig jaar. Arme zielen die zich tevreden achtten met hun Europese eigenheid en oprechte interesses hebt gij vernederd door hen 'saai' en 'ambitieloos' te noemen. Gij hebt hen dag in dag uit onder druk gezet. Zij moesten en zouden meelopen in uw queeste om zelfverheerlijking. Toch wilden en konden zij niet want dat botste met hun eerbesef. Tenslotte is niet iedereen een aandachtshongerige zoals gij. Neen, zij wilden enkel zichzelf wezen en niet een plastieken façade. Toch hebt gij uiteindelijk gezegevierd: om aan uw tirannie te ontsnappen, pleegden de oprechten zelfmoord. Zij zullen allemaal de hand aan zichzelf leggen tot alleen gij overblijft met de grootheidswaanzin."
"Ik veroordeel u daarom tot de hel. Uw ondermensensoort zal verdwijnen om de plaats te ruimen voor de zachtaardigen. Het brute en gemene in uw klasse zal tenondergaan, zo wordt het voorspeld in de Bijbel. In de hel zal alle aandacht voor uw persoon bestaan uit een nimmer ophoudend traag villen van uw vlees. Op de aarde van het eeuwige Koninkrijk zullen daaropvolgend makke, maar oprechte lammeren heersen. Tot die tijd zal er nog één moord bijkomen. Gij hebt het zelfs zover gedreven dat uw rechter zichzelf ontdoet. Ook mij hebt gij vernederd en uitgelachen. Nu ben ik ten einde raad en zal de ultieme oplossing ter hand nemen. Vaarwel, debiele onnozelaar!"
Dan zal ik me met de veter van uw designbottines verhangen.
Vanmiddag genoot ik onder de kerselaar van Baldewijns' tweede symfonie "Asfaltklanken van Vlaamse grootsheid" toen ik iets vreemds opmerkte. Over mijn hoofd scheerde een stoutmoedige ekster naar het dak van het tuinhuis. Zijn frisse aanblik verkwikte mijn ziel, maar het was vooral een diepere symboliek die mijn wezen roerde. Dat zo'n rank dier zich zo dicht in mijn buurt begaf was op zich al verbijsterend, ware het niet dat hij bovendien een alternatieve manifestatie van mezelf was. God had stuurde hem namelijk om een boodschap te bezorgen: ik moet opgeven.
De ekster wilde de nootjes op het vogelschaalken weggrissen en probeerde veelmaals dichterbij te komen. Hij had echt goesting in die nootjes, maar toch...ik zat te dichtbij. Hoezeer hij ook rondkeek en het schaalken betrachtte...ik zat te dichtbij. Tenslotte keek hij even in mijn ogen -hoe intiem!- en vertrok beschaamd vanonder de vlinderboom die verdord het tuinhuis placht te bewaken. Hij had opgegeven.
Zo zal het mij ook vergaan. Reeds maanden dartel ik rond een onbereikbaar schaalken met levensvreugde. Want dat schaalken bevat een aurum potabile, de enige inhoud die mij nog kan helen. Wanneer niets nog vreugde schenkt, kan alleen de gouden soep van de liefde je wezen vervolledigen. Dientengevolge houd ik het schaalken vanop een veilige hoogte in de gaten. Toch zal ik nooit naar het schaalken toestappen. Het behoort namelijk al lang een ander toe, hij ondervindt er veel genot van. Mocht ik een hand of een gebaar uitsteken naar het schaalken, dan zal hij zijn bezit met een vurige toorn beschermen en mij vast doodslaan.
Misschien houd ik niet genoeg van haar om mijn leven te riskeren. Maar is zij m'n leven onvoorwaardelijk waard als zij me enkel met misprijzen en verachting bejegent?
Neen, deze strijd is bij voorbaat verloren. Ik moet m'n vleugels strekken en gauw wegwippen. Maar hoe komt het dat deze gevolgtrekking maar niet doordringt? Ik kan en wil niet gehoorzamen aan de wetenschap die zelfs God mij ingeeft omdat ik simpelweg teveel van haar houd. Dat meisken houdt m'n gedachten teveel in 'n trance.
Al bespuugt zij mij, al gooit zij mij van een trap, al laat zij een wurger op mij los, al defenestreert haar vriend mij...niets kan haar liefdesvloek verbreken. Mocht God zich uiteindelijk manifesteren om Zijn ergernis omtrent deze zinloze liefdesbetrachting te verduidelijken, dan zou ik hem antwoorden: non possumus! Ik houd nooit op haar te beminnen!
Adieu, reyn acolier. Slaap zacht en wees morgen eens te schoner.
Lang geleden hing aan het kruis, 'n man, naar liefde dorstend, ongehoord in alle mensenruis, toch voor hen de dood doorstond.
"Waarom God?", begon hij te kermen, zijn Vader hield zich jammerlijk stil. De hitte zou zich over hem ontfermen, en uitvoeren dat plan van goddelijke wil.
Dwaas mensengeslacht! Zijn exempel, is jullie aandacht schier ontrukt, zoals de liefde voor alle zaken immortelles, want alleen eigenwaan jullie nog verrukt.
Wilt toch bemerken mijn verdriet, gij zijt mij wel veel te wreed! Mijn tranen vullen weldra 'n vliet in de stad waar gij me immer meed.
Doch, zelfs hier schiet ik tekort, deze woorden zijn slap en flauw, zeggen niet wat ik gewaar wordt, alles voelt erg zwaar, lastig en nauw: Ik zie u en niets liever op de wereld, toch fluistert de gemene wetenschap: "Zij heeft wreed 'n vonnis geveld: Duwde iemand hem maar van 'n trap!"
Gij hebt me betoverd, neen: vervloekt. Wee diegene die vermetel uw liefde zoekt! Hij weet niet waar hij aan begint, alvorens te beminnen had hij beter bezind!
Al gebood mij d'Almachtige Vader: "Laat haar, zoek 'n ander te bekoren!" Of brulden d'Engelen allemaal tegader: "Vergeet! 't Meisken zal u nooit behoren!"
Ik kan hen nimmermeer obedueren, 't kwaad is namelijk al geschied alweer dreef gij mij tot een lied, u moet ik tijdens dit leven vereren.
"Uw valse onwetendheid is weerzinwekkend. Gij stinkt," zal ik met enige walging zeggen.
"Maar zeg het dan! Zeg het dan, vuile smeerlap!", zal u ongeduldig herhalen.
"Goed dan. Ik zal uw stank ondergaan", zal ik -in alle goedheid- toegeven.
Hier ontvouwt zich een monoloog die één van beiden dood zal laten:
"Weet gij dat Europa al wel zestig jaar geen democratie meer kent? Als onze Moeder ooit al democratie kende... Natuurlijk werpt gij tegen dat Europa en de Europese unie nooit zoveel vrijheid bezaten als nu. Maar daar vergist gij u: democratie en vrijheid vormen geen paar. Noch zijn ze elkaars broer of zus. Vrijheid is eerder een koekoeksjong dat de democratie onachtzaam uitbroedt, denkende dat het allen bevoordeelt. In werkelijkheid holt vrijheid de democratie uit tot iedereen opnieuw elkaar slaaf wordt. Jaja; elkaars slaaf. Nu al vernederen wij anderen en laten wij ons vernederen en tijdens dit eeuwige tijdsverdrijf beslissen enkelingen boven onze hoofden. Denkt gij dat uw democratie ook maar sterk genoeg is om de enkelingen te bestraffen? Neen, want gij hebt het te druk met uw vrijheid.
Wat hebt gij aan uw vrijheid? Gij gaat en staat waar gij wilt. Gij bezoekt, eet en drinkt wat gij wilt. Met uw debiele cocktails en salons de thé! Wat verricht gij met uw vrijheid? Gij bestelt "fixed gear"-fietsen. Gij loopt nietsdienende marathons. Met uw allesbehalve authentieke breiclubjes! Wat dient gij met uw vrijheid? Gij maakt uzelf interessant op facebook. Gij laat u lauweren om zinloze daden. Met uw bezoekjes aan d'Opera die gij voorspelbaar becommentarieert!
In feite is er zelfs geen vrijheid, enkel de perceptie ervan. Gij propageert een idee volgens welke iedereen alles kan zolang de wil er is. Doch...wanneer gij iemand vindt die ondanks zijn wil en ambitie nooit op z'n bestemming aankomt, leidt uw selectieve waarneming hieruit af dat hij wel te dom is. Of erger nog...minderwaardig! Jaja, zo structureert gij uw wereld: de "kunners" en de "niet-kunners". Gijzelf zijt natuurlijk de "kunner".
Nieuwe feodaliteit!
Of niet? Welke lenen hebt gij gekregen voor uw sublieme daden? Gods gratie? Nee toch.
Lezer Karel Verfaille uit Hoeilaart vraagt zich af waar de "Yves" in een vorig bericht naar verwijst. Daar moet hij zich niet mee moeien. Zoals het voorvalt, is die Yves toevallig een vriend van me. Hij leest deze blog niet (kent hem ook niet), waardoor ik hem ongestoord kan aanklagen voor het kwaad dat hij berokkent.
Jaja, dat is laf. Het feit dat talloze gedichten aan dezelfde vrouw zijn opgedragen, had reeds lang mijn lafheid moeten beklemtonen. Maar lafaarden verbergen zich nu eenmaal achter anonieme gedichten. ("Es ist nicht einfach deinem Schöpfer zu begegnen", zo schoon is ze wel!) Enfin, u hebt tenminste m'n initialen nog.
Caligula zegt (niet zei!): "Iedereen is schuldig". Nooit kwam ik een wijsheid tegen die meer waarheid bevatte. Dus, beste lezer, neem u niet teveel voor: u bent schuldig. Hoe authentiek en origineel u uzelf ook acht, u bent schuldig. Welke erkenning en lof u ooit oogste, u bent schuldig. Hoeveel vrienden u ook hebt (500?), u bent schuldig.
"Waar word ik dan van beschuldigd?", vraagt u.
"Gij hebt een moord op uw geweten," zal ik antwoorden.
"Neen! Ik heb niemand gedood!", zal u onsteld uitroepen.
"Toch wel en niet zomaar doden, maar lafhartig vermoorden. In alle openbaarheid.". Dat zal ik tegenwerpen.
"Dat ontken ik ten stelligste," zal u volhouden.
Ik sla u met de vlakke hand in het gezicht en roep:
"Vernedert uzelf niet door uzelf te beliegen! Luerefaes! Gij hebt de schandelijkste aller moorden begaan!"
"Welke dan?", wilt u nieuwsgierig weten. (Misschien daagt u een besef van schuld.)
"Weet gij dat dan echt niet?", zal ik vragen.
"Neen," zal u onoprecht antwoorden.
Opnieuw sla ik u met de vlakke hand, maar ditmaal breek ik ook een stoel op uw rug.
Daar zegt den Yves: wil ik eens naar Parijs. Daar gaat den Yves eens naar Parijs. Daar laat Yves zich fotograferen. Daar pronkt Yves lang mee. Daar voelt hij zich goed. Daar lacht hij allen uit. Daar doodde hij eer. Daar creperen wij. Daar vergaat, Daar stinkt, Daar rot, Europa.
Nu moet ik me niets meer inbeelden! Waarom beland ik steeds wederom in de aantrekkingskracht van oppermachtige wezens? Waarom kan ik niet weerstaan aan vrouwen die me minachten?
Zulke menspersonen krijgen alles wat zij wensen en wanneer ze het wensen. De liefde van buitenlandse potentaten? Geen probleem. Een inkwartiering in Antwerpens beste kamer? Geen probleem. Een Ausflug naar het voormalige Keizerrijk? Geen probleem. De zielige aanbidding door achteloze Kempenzonen? Geen probleem.
Laat me alstublieft gerust! Ik wil u mijden, doch verschijnt gij altijd opnieuw. Verdwijn!
Wat zijt gij toch wreed. Kent gij geen aardigheid? Geen mededogen? Geen compassie?
Ik wil u slechts beminnen, maar dat bekoort u niet. Uw minnaar kan alleen den Adonis van 't Zuiden zijn. Ge moocht hem hebben. Uw liefde zou me toch verknechten en vervloeken.
Tegenwoordig hoor ik zelfverklaarde intellectuelen klagen over de kwaliteit van mijn gedichten. Ze voldoen volgens hen -de omhooggevallen aanstellers- niet aan de normen van het Nederlandstalige gedicht. De rijmklanken zouden niet naadloos samenvallen, het taalgebruik zou archaïsch en allesbehalve standaard zijn, enz. Zij hebben blijkbaar mijn bedoelingen niet begrepen.
Ik zal ze daarom nog even samenvatten. Primo, de gedichten zijn slechts een oefening om woordvormen en zinsconstructies te testen. Dat is alles, bij wijze van experiment. Niettemin heb ik wel een plezier ontwikkeld in het schrijven van gedichten, reden waarom ik het zal blijven doen. Ik vertrouw erop dat ik geleidelijkaan ook een dichtvorm zal vinden die voldoende bevalt. Momenteel blijf ik echter verschillende vormen uitproberen. Secundo, lezer dezes hadden reeds lang moeten weten dat ik lak heb aan de Nederlandse Standaardtaal en de Taalunie. Zij zijn het product van Hollands taalimperialisme, een wereldlijk kwaad waar ik geen trouw aan verschuldigd ben. Bovendien biedt de Standaardtaal te weinig mogelijkheden tot dichten. Archaïsch Diets is sowieso rijker en plezanter.
Als de lezer mijn blog hierna nog wil volgen, doet hij/zij dat maar. Ik doe hier wat ik wil en hoe ik het wil. Complimenten zijn welkom, doch niet gewenst.
