Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-07-2010
Zondag 25 juli 2010
Hallo mijn lieve kleine Zoë,Amy en Chloë, Ik ben er weer even terug om naar jullie te schrijven. Met mama gaat alles weer redelijk goed,ik he eens goed kunnen slapen, eens goed kunnen nadenken en ik ben er weer even door. Ook met papa gaat het weer beter,het kan soms wel eens gebeuren dat het eens wat stroef verloopt he. We hebben allebei wat nood aan vakantie,en alleen op reis gaan met papa en broertje Toby zal ons deugd doen. Kunnen we lekker genieten van zon zee en eten.. Vandaag de verjaardag van jullie nichtje Lynn,ze is 18 jaartjes geworden en vanaf vandaag dus volwassen al was ze dat eigenlijk wel al. Deze voormiddag gaan we zoals elke week naar oma en opa toe, en blijven daar dan eten vanmidddag. Na de middag komen we dan naar huis en aangezien het zonnetje niet meer schijnt, zal het voor vandaag een filmpje worden,maar ook dat doen wij graag. Broertje Toby is vrijdag naar plopsaland geweest met tante Anja en pepe Nico, hij was in alle staten toen hij thuis kwam,mega mindy gezien,plop himself enzoverder... Deze week zal hij dan weer even moeten blij zijn met wijn fietsje om buiten ravotten,want voor ons is het nog steeds gewone werkweek. Wel ben ik donderdag,vrijdag en zaterdag alweer thuis,maar ik moet dan met hem naar de psychomotoriek,en ikzelf moet vrijdag naar de specialist voor mijn rug die nu zelfs meer en meer pijn begint te doen,tword tijd dat die scanner gedaan word. En hopelijk is er dan niks ergs met mijn bekken aan de hand,want dat kan ik best missen. Ik ga jullie nu moeten laten,want ik moet zo gaan vertrekken, dada kindjes kusje van jullie mama
Beste meisjes, Ik ben vandaag nog een dagje thuis geweest en ik heb een ganse dag van alles kunnen doen in het huishouden waardoor ik blij ben en nu eindelijk eens op mijn poep heb kunnen zitten. Ik dacht bij mezelf,Bren je moet nog naar je kindjes schrijven,en voila hier ben ik dan. Voel mij de laatste dagen weer niet zo lekker. Weer veel te veel gepiekerd over alles,weer veel te veel verhaaltjes gelezen over engletjes op de pc weer veel te veel gehoord,en weer veel te weinig geslapen. Soms ben ik toe aan meer rust dan ik al krijg,maar vooral rust in mijn hoofdje. Ik voel dat ik weer even teveel aan het opkroppen ben,en het blijft maar weer knagen. Uit respect voor alles en iedereen kan ik hier en nu mijn hartje niet gaan luchten, maar ik kan wel even zeggen dat het nog altijd onbegrijpelijk is dat jullie er niet meer zijn en dat jullie nooit meer zullen terug komen. Ik heb ook zo het gevoel gekregen dat jullie voor iedereen al vergeten zijn en dat vind ik jammer voor jullie,maar zoals altijd blijf ik er altijd voor jullie zijn. Er zijn ondertussen al wrede dingen gebeurd rondom mij,die natuurlijk erger zijn voor die mensen dan voor ons gezin is geweest,aldus in andere mensen hun ogen,en weliswaar ergens ook in mijn besef. Iedereen die iemand verliest heeft te maken met de strijd tegen hun verdriet,en ik ...ik zou volgens vele mensen al lang weer de oude moeten zijn,maar helaas ben ik dat nog steeds niet. Dat kan altijd eens een weekje of zelfs twee weken al goed gaan,maar ergens blijf ik met mijzelf in de knoop liggen,en kan ik nergens meer terecht om mijn hartje te luchten. Ik kan het wel,maar doe het ook niet. Ik heb eerlijk gezegd geen goesting meer in het leven,ik ga nu ook niet zeggen dat ik aan mijn levn een einde wil maken,zo drastisch is het nu ook wel niet,maar toch...ik vind de zin van het leven niet terug. Ik voel mij nergens meer op mijn gemak,ik zal het anders zeggen,ik zie er het nut niet meer van ik waarom ik nog ergens zou zitten of staan. Ik ben helemaal niet deprsssief,want dat zou iedereen al gemerkt hebben,maar er moet toch ergens wel iets zijn waardoor ik mijn levenslust ben verloren. Met papa kan ik nog steeds niet praten,ook al doe ik de moeite,het lukt ons niet om normaal te praten. En ergens mis ik dat wel,maar we hebben dit nog nooit gekund. Ik heb ook niemand anders nodig die dat in zijn plaats doet,maar toch.. Hetgaan ik verlang,krijg ik niet geklaard. Op dit moment verwerken we nog altijd op ons eigen manier en alleen ons verdriet. En enigzins kan papa alweer zijn draad nu en dan weer oppikken,maar blijf ik dan weer achter en hou ik hem zonder besef wel tegen om opnieuw gelukkig te zijn. De drang naar een kindje blijft in mijn gedachten rondzwemmen en ik zou er zelfs mijn leven en mijn relatie voor op het spel zetten omdat te bekomen,hoewel ik wel heel goed besef dat ik dat beter niet doe,en ik ga ook niks doen,maar...het blijft moeilijk zolang ik met mijzelf in de knoop lig. Ik hoop dat ik toch ergens weer mijzelf kan terugvinden en dromen van andere dingen in het leven dan babys die kraaien ... Er moet toch ergens wel iets zijn die mij zal doen veranderen? En wat er nooit zal veranderen,is mijn liefde voor jullie,die onbeschrijflijk groot is... Mijn pijn...die heel moeizaam wegsmelt in mijn hart... Maar nooit zal slijten.. Ik mis jullie
Hallo allemaal, links onder heb ik een site aangemaakt voor ons engeltje Amy Als je op haar naampje klikt kom je erop voor Chloe komt er ook nog een website, maar daar heb ik veel werk aan, en zal niet voor direct zijn, het dagboek blijft op deze blog staan, dankuwel groetjes Bren
Een tekort aan chromosoom nummer 7 kan leiden tot , doofheid syndroom van gilles de la tourette kankers nachtblindheid taaislijmziekte becker myotomie russell sylver syndroom williams syndroom er zijn aanwijzingen dat autisme oa een genetische basis heeft.er is een kwetsbaarheidslocus gevonden op onder andere chromossom nummer zeven. Dit betekent echter niet dat autisme alleen te herleiden is tot een fout op chromosoom nummer zeven.
GOEIEMIDDAG MIJN KLEINE MEISJES, Hoe gaat het hierboven?dankuwel voor het zonnetje dat hier beneden weer schijnt voor ons. Gisteren hebben we een fijne dag gehad in de efteling. Grote broer heeft op het grote en hoge piratenschip gezeten en mama was verschrikkelijk bang in zijn plaats. Ik ben naast hem gaan zitten en ik was zelf heel bang,ik vond de rit wel urenlang duren,en Toby werd toen ook een beetje bang omdat mama hem schrik aanjaagde natuurlijk. Ik vind dat het schip nogal hoog gaat,en je kan er eigenlijk best wel uitvallen voor zo een klein mannetje als jullie broertje,maar enfin,hijzelf vond dat keileuk. Hij heeft ook op de nieuwe wilde atractie gezeten van joris de draak. Dat is zo een houten roetjsbaan en ze is pas geopend,hij gaat heel snel en van links naar rechts. Ook dat vond hij weer waanzinnig leuk. Voor de rest hebben we niet gans het park kunnen doen want de dag was veel te kort,maar het belangrijkste en het beste hebben we gedaan hoor. En voor Toby kon de dag helemaal niet meer stuk,het was grote kermis!
Vandaag een rustig dagje,naar oma geweest om te eten,en dan wat in de zon gelegen met oma terwijl opa en papa een dutje deden in de living. Daarna naar huis gekomen en nog wat in de tuin in het zonnetje gelegen en Toby nog wat gefietst met zijn nieuwe fiets,die al wel honderd keer tot nu toe de grond van dichtbij heeft gezien. Toby doet niks liever dan met zijn fiets vallen,hij vind dat leuk,en doet het ook expres.
Ook ben ik alweer een paar dagen overtijd,en ik ben heeeeeeeeeel bang,want ik mag niet zwanger zijn hoor, ik heb een ganse maand pilletjes geslikt voor mijn rug,en ...het zou het kindje al zeker geen deugd hebben gedaan. Enigzins ben ik echt wel heel bang,en ik wil het deze maand absoluut niet,trouwens ik moet nog in de scanner voor mijn rug,want ook dat moet eens opgelost geraken,het zou nu echt ongelegen komen en door de medicijnen die ik heb ingenomen zouden we verplicht zijn de baby te laten afkomen. Dus hopen dat ik niet zwanger ben en gewoon weer wat overtijd ben,helaas ben ik nooit overtijd. Maar in vergelijking met andere keren voel ik mij niet zwanger en meestal ben ik daar een krak in, meestal voel ik het wel.. Op hoop van dat het zker niet zo is,het zou echt ook mijn reis verpesten,misselijk zijn op het vliegtuig straks zie ik ook helemaal niet zitten,mijn dure reis die ik van papa heb gekregen zou direct in het water vallen als ik rond die periode al moet overgeven hoor... Ik kan niet laten van voelen aan mijn buikje,want stel je voor... Ik zou echt heel bang zijn hoor als het zo was,en papa zou niet tevreden zijn ook. Misschien komen ze deze nacht wel..ik heb nog nooit zo verlangd als nu naar die stomme regels.
Zo,ik zal jullie nu wat laten,want ik heb nog dingen te doen,strijken en zo bye bye kindjes, kusje jullie mama
goeieavond mijn lieve kindjes Hier ben ik dan heel even terug,nog net voor ik slapen ga wou ik nog eens goeienacht komen zeggen. Morgen vroeg vertrekken we met de bus samen met tante Heidy en de kindjes naar de efteling. Opa heeft dat broertje Toby kado gedaan,en hij is daar superblij mee. Ik hoop dat jullie toch voor iets beter weer zorgen dan vandaag, want anders gaan wij een ganse dag in het koude en regenachtig weertje mogen lopen. Ik hoop maar dat het een leuke dag word,voor ons en voor Toby.
Toby praat alweer gans de week over jullie,telkens het regent vraagt hij of jullie verdrietig zijn,en telkens het bliksemt denkt hij dat jullie een foto van hem nemen. Hij zaagt ook elke dag om nog een broertje of een zusje,en ik moet hem ook telkens weer teleurstellen,want geen van jullie kan ooit terug komen bij ons. Toby zal altijd vrede moeten nemen met jullie als engeltjes,en ik als mama ook.
Ik denk nog elke dag aan wat er de afgelopen maanden is gebeurd,en hoe wij met elkaar een band maakten vanaf de dag dat jullie in mijn buikje zaten, vreemd hie snel dat allemaal kan gaan. Ik herinner mij elke dag meer en meer van die dagen,die weken.. Het laat mij geen moment los. Hoe moeilijk mijn leven nu ook mag zijn,ik ben blij dat ik jullie heb mogen leren kennen, en dat jullie in mijn armen gelegen hebben,hoe kort dat ook was.. Het was een mooi moment,een mooi afscheid.
Ik zal jullie nooit loslaten,en ik zal Toby altijd met jullie in zijn gedachtem laten opgroeien, momenteel moet ik jullie naam niet noemen,want hij onthoud jullie nu al, maar misschien komt de tijd dat hij jullie vergeten is,en dan..zal ik er hem aan herinneren. Jullie blijven voor altijd een deel van ons gezin,onze drie meisjes,mijn engeltjes.. Ik ga nu een beetje slapen,want ik moet om 5uur uit mijn bedje,en voor mama is dat vroeg hoor
dikke kus en slaap zacht hierboven, khou van jullie
Ik weet niet of jullie het al weten maar ik mag van jullie mama aan het boek werken die ze voor jullie schrijft. En ik ben daar enorm dankbaar voor... Ik voel me enorm vereerd dat ik dat voor haar mag doen. Ik probeer er zoveel mogelijk aan te werken maar vandaag had ik het even moeilijk. Ik kom steeds dichter bij hetgeen ik ook van dicht heb meegemaakt en het maakte me opnieuw aan het huilen. Ik wilde niet dat iedereen het zag waardoor het nog pijnlijker werd maar ik weigerde te stoppen. Ik moest er sowieso door, ik kon niet gewoon dat stuk overlaten. Het zal nu waarschijnlijk nog vaker moeilijk worden maar ik heb het er zo voor over. Ik wil dit voor jullie mama doen, ik wil dit voor jullie doen...
Kusjes Lynn!
dankuwel Lynn voor wat je voor mij en mijn kindjes doet, het boek is fantastisch,al mijn werk,al die maanden schrijfwerk, met veel fouten en een slechte zinsbouw,en jij maakt er een prachtig resultaat van, ik kan je niet genoeg bedanken,ik ben je eeuwig dankbaar.. Als ik ooit iets kan terug doen,ben ik er voor je... Het betekend mijn leven,en mijn leven ligt daar in jouw handen ... Het verbeterde stuk dat ik tot hiertoe heb gelezen, is ronduit...het beste ,verdrietig.. MERCIE
goeienacht mijn kleine kinderen, Ik was jullie helemaal nog niet vergeten hoor,maar ik heb het heel druk gehad dit weekend. Ik kijk nochtans af en toe eens naar ons blogje,maar om dan te schrijven heb ik dan te weinig tijd, en ik moet daarvoor alleen zijn. Ik heb vrijdagnacht een lang gesprek gehad met papa...Over ons..over broertje Toby en ook en vooral over jullie en wat de toekomst ons nog zou kunnen brengen. Helaas was ik wat teleurgesteld over wat we eigen bekomen zijn met ons gesprek, maar ik denk dat ik er beter vrede mee zal nemen. Ik kan en mag nu vrij spreken over papa zijn mening en zil het jullie ook duidelijk zeggen zodat je ook weet wat er in ons beide hoofdjes omgaat. Ik als mama zou heel graag wat ik verloren heb,jullie dus alle drie een plaatsje kunnen geven in mijn leven en in mijn hartje en toch nog eens proberen om de zon weer in mijn hart te krijgen door een nieuwe poging tot een zwangerschap. Maar papa ziet dat echt niet meer zitten. Hij vind,wat ik ook moet bekennen,dat voor mij sinds een jaar een baby op de eerste plaats komt,die logisch is na wat er is gebeurd.. Een baby maak je met twee en uit liefde,niet uit zelfzuchtigheid,of als vervanging. Hij wil ook niet nog eens in schrik leven weken aan een stuk en opnieuw mij en ook zichzelf teleurgesteld zien omdat het mogelijk is dat het weer mislukt. Hij wil ook niet dat zwanger worden en zijn zijn leven word,want naast dat is er zoveel meer dat wij nog niet hebben gezien en gedaan,en ik maak het alleen maar kapot door altijd opnieuw dat te willen. Ook is hij bang,omdat wij nu even een klein beetje wroegingen hebben in onze relatie door alles wat er is gebeurd en ik mij steeds meer begin te keren tegenover papa mij nog meer zou verliezen als het weer fout loopt,dan dat het nu al is. Wij hebben inderdaad heel moeilijke tijden,en soms gaat het heel even goed, maar het loopt ook altijd weer heel even fout.. En dat mag niet..dat kan niet... Papa schermt zich af van de wereld,van mij...van Toby omdat hij bang is weer gekwetst te worden, maar dat hoeft hij niet,we zijn met twee...we moeten erdoor.. Dus ik begrijp hem wel,nu ik het nuchter bekijk en eens goed heb nagedacht.. Maar mijn droom blijft...mijn moedergevoel blijft roepen.. En ik hoop...dat er ooit een oplossing komt,zonder dat een van ons er pijn van krijgt. Zonder een breuk...samen met papa en broertje.. En misschien..misschien wil ik het plots niet meer.. Maar voorlopig wil papa nooit meer dat ik zwanger word.. Heel jammer...maar begrijpend moet ik die mening aanvaarden.. Hij mist jullie enorm,en heeft verschrikkelijk veel pijn,en zijn leven is net als dat van mij voorlopig nog altijd stuk.. Hij kan niet naar een baby kijken,want hij is bang voor de confrontatie met ons verlies.
Ik ga nu wat slapen, tot schrijfs. en hopelijk zorgen jullie voor de zon in ons hartje en voor elkaar dikke kus,je mama
Goeiemiddag mijn kleine lieve meisjes, wat straalt het zonnetje weer goed hierin ons kleine landje.. Hoe gaat het hierboven met jullie,niet te warm kindjes? Mama zit in het zonnetje buiten te schrijven naar jullie,voor het eerst sinds weken kan ik ook eens genieten van de zon in plaats van de zonnebank Niet dat ik veel ga in dit warme weertje,maar een klein beetje kleur is altijd mooier dan geen kleur hebben he.. Papa zit in de zetel naar tv te kijken,is alweer gans de week vroeg op en moet dan een beetje rusten,ook jullie nichtje Lynn is hier op logement, en zal morgen dan meegaan met nonkel Yves,jullie papa dus met de camion. Ik heb eergisteren voor het laatst nog geschreven naar jullie dat alles weer redelijk normaal begint te worden voor mij,maar eerlijk gezegd,de woorden waren nog maar net geschreven en ik had alweer spijt. Toen ik diezelfde avond nog naar een film van vijf tv keek,en daar zeg je het dan,vijf tv met hun ontroerende films,zat ik er weer efkes helemaal door. Ik heb zo gehuild,dat ik eigenlijk alweer een ganse periode moet door kunnen komen zonder huilen,emotioneel zal ik waarschijnlijk altijd blijven hoor. Die film ging over een jong meisje die ongewenst zwanger werd,en de baby bij de geboorte toch niet wou afstaan voor adoptie,op het einde van de film heeft ze de baby weg aan ouders,die haar schooljuf bleek te zijn ,en ja je kent dat he, het lag blijkbaar nog zeer gevoelig voor mij om naar zo een film te kijken, meestal negeer ik zulke films omdat ze allemaal op elkaar lijken en op het einde van de rit zit ik dan mee te janken,met als gevolg dan dat ik in mijn bed nog steeds lig te janken en te snikken en dat voelt eigenlijki niet zo leuk. Maar uiteindelijk heb ik die nacht dan nog eens goed kunnen nadenken over mijn leven en het afgelopen jaar. Ik ben veel verloren maar heb er ook wel iets moois bij gekregen namelijk jullie. Dat het verdriet er is kan ik best mee vrede nemen,ik leef nu al een jaartje zo, en ik moet zeggen,met veel moed en tranen en zweet,ben ik er uiteindelijk ook geraakt. Het zal altijd blijven knagen aan mij dat ik toch zo graag een babytje erbij wil, maar ik moet ook aan de gevolgen blijven denken. Ik kan er niet altijd mee omgaan dat dit gebeurd is en vooral niet bij een zwangerschap van zes maanden,maar toch.. Het is gebeurd,en ik kan mijn keuze niet meer veranderen. Ik kan wel elke dag hier komen zeuren over dat feit,maar ik help er jullie, mezelf,papa en vooral broertje Toby niet mee. Ik mag niet blijven aan mezelf denken,het gemis zal waarschijnlijk niet overgaan als ik een baby in mijn armen zou hebben die wel gezond is.. Ik denk gewoon dat het beste is dat wij het hierbij laten,de vraag is,hoe lang zal ik er zo over blijven denken.,,???? Bij de minste domme dingen denk ik aan jullie,over hoe het zou zijn als jullie hier hadden geweest,en soms...soms denk ik echt dat jullie er nog zijn,. mijn buikgevoel is er nog steeds...en soms is het dan ook weer weg.
Misschien moet ik eens anders beginnen denken,en het positieve ervan beginnen inzien, door alles wat er gebeurd is kan ik beter relativeren,maar ben ik ook heel vlug gekwetst, en wat volgens mij dan niet zo erg is,is voor sommige dan weer hun ergste nachtmerrie.. Het heeft mijn levensstijl niet veranderd,maar wel onze relatie,mijn moedergevoel.. Vooral als het over Toby gaat,ik wil alles voor dat ventje doen,alles wat zijn hartje verlangd en soms is dat dan ook weer niet goed. Ik heb hem enkel vandaag gezien,en hij is nu alweer bij zijn andere tante, em eigenlijk mis ik hem heel hard,al kan hij zo stout zijn,toch is het zo.. Maar dat heeft iedere mama wel he..
Ik moet jullie ook nog zeggen dat jullie grote broer Toby sinds gisteren volledig kan fietsen zonder steunwielen,tante Wendy heeft haar twee dagen bezig gehouden met hem,en hij kan het! Niet te doen hoe snel hij dat geleerd heeft,ik was echt superenthousiast toen ik het zag, ik kwam onnozel in zijn plaats,zo zie je maar dat de tijd toch snel is gegaan he, grote broer is alweer zo groot aan het worden.. Daar word ik dan weer treurig van,mijn kleine schappje,...zo groot... En toch weer zo klein...
Volgende week ben ik een weekje vrij,aleja ik moet enkel woensdag Kimmie gaan vervangen op het werk zodat zij er ook eens van tussen uit kan, en dan zal ik verder schrijven aan ons fameus boekje he. Het ligt nu al zolang op mij te wachten en ik vind het noodzakelijk dat het toch eens af begint te raken. Het is alleen niet zo gemakkelijk om dat te doen. Maar alles zal wel lukken op zijn tijd.. Zo,ik ga jullie nu moeten laten,want ik begin hier wel een klein beetje te bakken in de zon,een beetje afkoeling zal deugd doen voor mij,en ook voor de laptop, dikke kus aan jullie allemaal en hopelijk houden jullie nog een eindje de zon voor ons,en kunnen jullie elke avond schitteren aan onze mooie sterrenhemel
Heyla mijn kleine kindjes, Hier is mama terug,ik weet het...veel te lang geleden he,maar ik had het zo ongelooflijk druk met de solden en zo,moest iedere dag werken,en als ik dan heel even thuis was, was het om de was en de plas te doen. In ieder geval,hier ben ik weer.. Ik heb de laatste dagen niet veel tijd gehad om na te denken,maar als ik een gaatje had, waren jullie steeds in gedachten. Ik denk nog elke dag aan jullie alle drie,en hoe meer ik er dan aan denk,hoe meer details ik me weer herinner en dan word het maar al te pijnlijk voor mij. Wel denk ik dat ik stillekes aan over die drempel geraak van het hoe zal ik het zeggen, dat mijn verdriet nu stillekes aan een plaats vind in mijn leven. Ik kan niet zeggen dat ik het niet meer moeilijk heb,maar ik aanvaard het nu al beter. Ik zat onlangs voor mijn werk in de auto te wachten op mijn collegas en het eerste wat ik dacht was,als er mij ooit iemand vraagt hoe lang het ergste verdriet duurt,zal ik hen zeggen dat het na een jaar aanvaardbaar lijkt,maar nog niet helemaal weg is. Nu en dan zijn er nog momenten dat ik dan zeg,jezus,wanneer houd dit ooit eens voor mij op, er zijn momenten dat ik geen weg met mijzelf weet,dat ik ruzie maak om kleine onbenullige dingen en nadien dan tot de conclusie kom dat het gewoon ik is,die veel verdriet heb en op een andere verschrikkelijke manier uit.. Maar dan zijn er ook dagen dat ik dan weer helemaal de oude bren ben,en dan vind ik het heel raar dat ik dat weer kan,maar er zal altijd wel een deeltje van mijn leven kapot blijven. Thuis praten we dan ook nooit meer over jullie,ja..als we eens iets zien op tv wat op onze situatie lijkt,of als we iets horen uit de omgeving,maar gevoelens worden thuis niet meer besproken,naar elkaar toe is dat heel wat pijnlijker dan men kan voorstellen. We hebben dan ook de laatste weken onze gedachten gaan verzetten,ik had soldenvoorbereidingen, en als ik thuis was,keken we een ganse avond naar de pc uit naar reisjes die ons wel zouden liggen. Uiteindelijk is er na veel nadenken toch een reisje voor in augustus deze zomer nog uitgekomen naar gran canaria,waar we met zijn drietjes weer even weg zullen zijn uit onze droevige wereld, en waar we weer heel even zullen tijd maken voor onszelf als gezin. Ik mis papa en Toby hun warme hartje al een tijdje,door ons drukke werk vergeten we er soms te zijn voor elkaar,en voor mij is dat de grote boeman in mijn leven. Ik weet dat wij van elkander houden,maar na alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd, zijn we soms meer van elkaar verwijderd dan we denken. Dus in ons verlof zullen we dat dan wel weer samen beleven,en dan gaan wij weer gelukkig zijn. Ook Toby is deze week een ganse week naar tante Wendy gaan slapen,een weekje kinderloos, de eerste keer dat hij weer zolang weg is na een lange tijd,en het doet raar. Heel raar zelfs,ik mis hem heel hard,en probeer zoveel mogelijk aan mijn werk te denken zodat ik hem niet te veel moet missen,ik denk door alles wat er is gebeurd dat ik er nu zo over denk,nochtans is het eens gemakkelijk zonder kind,je kan lekker lang tv kijken, of nog ergens naartoe gaan,zonder gezaag naar tv kijken,aan niks moeten denken, eten wanneer we willen,maar toch..onze Toby...kmis hem wel. Ik zou hem nooit lang kunnen missen mijn schaapje,ook al kan hij soms zo stout zijn, hij is en blijft zo speciaal voor mij. En naast hem heb ik niemand meer,hij is mijn enige zoon,en misschien mijn enig kind ooit, je kan natuurlijk nooit weten wat er gebeurd,maar ik vermoed dat hij de enige zal blijven. En jullie zijn mijn engeltjes natuurlijk. Hij vraagt wel nog elke dag om een zusje en een broertje,omdat hij niet graag alleen speelt, hij praat ook nog altijd over jullie,en vreemd genoeg,hoe minder ik praat over jullie, hoe meer hij dat wel doet. Hij zal het wel blijven onthouden denk ik.
Mama moet nu wel weer gaan dieten om op reis te kunnen hoor,hoe ik dat zal doen, ik weet het niet. Ik eet nochtans niet veel,maar de kilos blijven eraan komen,en jammer genoeg op plaatsen waar ik het niet kan verbergen. Ik loop er zelfs al dagen weer ambetant van,maar het is zomer,een ijsje eten enzoverder doet mijn lichaam weer geen deugd hoor. Dus vanaf vandaag zal ik weer wat moeten opletten wat ik doe... Het kan ook zijn dat ik het nu ineens heb omdat ik met mijn nuva ring gestopt ben maar volgende week moet ik normaal mijn regels hebben en dan zal ik terug de nuvaring instoppen,hopelijk ben ik nu nog niet zwanger,want dan zou mijn reisje naar de canarische eilanden niet goed zijn omdat ik dan altijd moet overgeven, hoe dan ook,het is nu zelfs niet de bedoeling om zwanger te worden,dat zou pas na de zomervakantie zijn,als ik tegen dan papa kan overtuigen,hoewel hij zegt dat als dat de natuur is die beslist,het geen probleem zal zijn. Het is nog altijd met een dubbel gevoel dat wij dat zouden doen,soms willen we dat wel, maar soms ook weer niet... En dat gevoel zal zo blijven zeker.. Eerst de scannner in voor mijn rug,en dan pas zien wat de uitslag is.... Kijk meisjes,ik zal donderdag nog eens terug komen om te schrijven,maar nu ga ik wat tv kijken tot gauw schattekes, kusjes ,je mama
Mijn allerliesfste Zoëtje, Mijn klein meisje,je verjaardag....is er snel gekomen..heel raar voelde ik mij vandaag Moest ik nu huilen,moest ik verdrietig zijn,of moest ik gelukkig zijn, ik weet het helemaal niet.. Maar het is jouw dagje,jou verjaardag..en dat is zo speciaal en dan ook weer zo eenzaam. Elke dag is het gemis zo verschikkelijk eng,het doet geen goed voor papa en mama, want we zijn jouw kwijt,en elke dag zijn we daar wel eens mee geconfronteerd. Ik heb niet gehuild ,al waren er momenten dat ik het wel kon, en dat het heel dicht in mijn keel aan het komen was,dat het pijn deed en dat ik moest slikken maar ik heb het weer willen verkroppen,en dat was niet zo goed. Deze avond bij opa en oma blijven eten,en alweer ging het gesprek over jou en je zusjes.. Het is een moeilijke tijd,en het zal altijd wel moeilijk blijven, weet gewoon dat wij heel erg van jouw houden en je super veel missen.. Er is geen dag die voorbij gaat zonder dat wij aan jou denken. Lieve Zoë,het leven is hard hier beneden zonder jouw, harder dan we dachten dat het zou zijn,en pijnlijker dan we wisten... Mar met jouw aan de mooie sterrenhemel,hebben we een mooie hemel. Gelukkige verjaardag kindje, dikke kus en slaap zacht, papa en mama
ik lig op m`n rug in het gras en aanschouw de maan ik vraag haar of zij misschien weet waarom wij bestaan waarom we worden geboren en straks weer gaan maar ze zwijgt en kijkt me lachend aan
laat me zien waar ik voor leef laat me voelen wat ik geef één moment zodat ik weet dat alles niet voor niets is dat alles niet voor niets is geweest
je kunt je eigen regels maken en bepalen daar in ben je vrij het spel begint en dat het eindigt is gegeven maar daar blijft het bij er is geen schuld maar elke stap heeft consequenties voor iedereen en toch speel je dit spel alleen
oh ik kan maar niet bevatten waar en waarom ik hier ben zoekend naar een antwoord op een vraag die niemand kent oh ik wil dit spel best spelen maar hoe moet dat als ik niet weet wat het doel is moet ik dan blind geloven dat het zo z`n reden heeft.
dat geen mens mij kan vertellen waarom ik dit leven leef en dat alles hier dus neerkomt op vertrouwen en dat ik net dat gevoel mis
laat me zien waar ik voor leef laat me voelen wat ik geef één moment zodat ik weet dat alles niet voor niets is dat alles niet voor niets is geweest
Heimwee,een intens gemis,een verlangen naar een kindje die er nu niet meer is Heimwee,naar die gelukkige weken,verdriet om de leegte die je achterliet Jouw heengaan die mijn hart deed breken Heimwee,mij handen zoekens naar jouw Zoveel vragen,maar geen antwoord Zoe,waar ben je nu? Heimwee naar die zorgeloze tijd ,toen ik je nog bij me had wanhopig,want nu ben ik je kwijt Heimwee naar jouw in mijn buikje,amper zes maanden oud Toen je mijn lichaam verliet had je het zelfs al koud!!! Heimwee naar al die dromen Onze droom zal nooit uitkomen Heimwee naar jou.. Boos om je korte bestaan, maar dankbaar voor de herinniering
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes, Hier ben ik weer.. En al weer een beetje beter dan gisteren,alles is alweer wat bekoeld, en ik kan weer weg voor een tijdje. Papa en ikzelf hebben gisteren nog lang nagepraat over alles wat er is gebeurd,en wat onze toekomst betreft. Ik hoop dat we er nu een klein beetje uit zijn en dat we nu een beetje ophouden met kibbelen tegen elkander,want zo kon het ook weer niet verder. We hebben ons alle twee een beetje laten gaan in ons verdriet,en zo gingen we dan ook elk onze eigen weg doorheen ons leven. Konden niet meer praten,wisten niet meer wat gezegd,en zo ging het alsmaar bergaf. Na weken aan een stuk elk weekend in ruzie te vallen ,hebben we de knoop doorgehakt en weer eens mekaar gaan zoeken . En nu...nu kan ik alleen maar hopen dat alles beter word,het zonnetje schijnt, en de mensen zijn weer gelukkig,dat moeten zij nu ook weleens kunnen he? Het zal nooit gemakkelijk voor ons zijn,en wij zullen dat nooit vergeten, maar er is ergens nog meer in het leven dan alleen maar treuren,en dat moeten wij allebei leren . Wij moeten leren aanvaarden wat er is gebeurd en de schuld niet blijven op ons zelf steken. We lopen ook elke dag rond met de gedachte dat wij gefaald hebben,ook ik denk dat mijn lichaam gefaald heeft,of dat het allemaal wel zijn reden heeft gehad waarom we dit zijn tegen gekomen,maar dat is niet zo,het is de natuur. Er is niks of niemand die ons hierin kan helpen,en er is niemand die ons kan volgen in wat wij doen,want niemand weet in onze omgeving wat dit met je leven kan doen. Het is zo verschrikkelijk dat je niet eens meer aan de toekomst kan denken. Je hebt geen zin meer in het leven,en dat wil ik niet,ik wil mezelf dit niet meer horen zeggen,ik wil leven,gelukkig zijn,samen met papa en broertje Toby. Want zonder Toby...zou mijn leven niet meer hoeven,maar nu hebben wij hem, en voor hem wil ik leven,gelukkig zijn,plezier maken. Ik weet dat voor velen alles al vergeten is,maar voor ons is het verdriet nog vers,maart 2010 is nog niet zo lang geleden,en daar einigde onze droom. Onze droom van jullie alle drie.. Ik mis jullie verdomd veel,je kan het niet inbeelden hoe graag ik jullie eens zou willen terug zien. Kon het maar...
Ik kan jullie wel honderdduizend keren komen schrijven hoe zwaar en lastig mijn leven wel geworden is,maar dan zou het altijd hetzelfde zijn dat ik kom schrijven,en dat is niet de bedoeling. Toch wil ik dat jullie blijven weten dat het voor mij een hel is waar ik momenteel door ga, en ik zie geen verbetering komen. Het gaat van kwaad naar erger.. Op het werk kan ik alles alweer wat opzij zetten en mijn best doen,maar thuis is wat anders. Ons verdriet die we elk op onze eigen manier meedragen en verwerken speelt grote rollen in het feit dat het wat bergaf gaat. We praten zelden of nooit met elkander over jullie,en toch voelen we het aan van elkaar dat we het moeilijk hebben. Maar zoals ik al zei..we praten niet genoeg. En voor papa hoeft er niet gepraat te worden,en voor mij soms wel. Hij is dan ook de enige die weet hoe het die dag voelde,hoe we alles doorstaan en beleefd hebben. Maar het lukt mij niet om door te dringen tot hem. Meestal eindigd alles in een ruzie,en daar moeten we dan allebei weer mee verder. Ik weet dat sommige mensen zullen denken dat ik elke dag zit te snikken als ik thuis kom, maar dat is zeker geen waar,ik toon nooit of ik een goede of een slechte dag heb gehad, want ik weet dat papa dat niet wil horen,dus doe ik dat niet. Ik denk dat ik eens zal langsgaan bij de dokter,eens horen of ik iets kan doen tegen dat depressief gevoel van mij.. Zal het ooit eens over gaan kindjes? Ik wil mijn leven terug hoor,The happy old times...,waar zijn ze toch? Iedereen maakt wel eens wat mee,iedereen heeft verdriet,waarom lukt mij dat dan niet om gewoon vrede met alles te nemen en door te gaan? Het kan toch niet zo moeilijk zijn toch? Pffft tis echt niet zo leuk hoor... Ik zal jullie laten,ik ga wat slapen...
Heylabatjes mijn kleine lieve meisjes, Mama is hier were si.. Maar niet voor lang,want ik ben net thuis gekomen,en ik moet nog veel doen haha zoals tv kijken,en babbelen met papa enzoverder.. Gisteren mijn verjaardag,weer een jaartje ouder he, maar was niet zo plezant hoor,ik moest werken, heb ook weer oneindig veel werk en heb ook weer enorm last van mijn rug. Nochtans nog maar gekraakt sinds vrijdag en nu heb ik alweer een scheut gekregen en kan ik dus maar beter onder die mri scanner gaan zoals mij vrijdag dus werd gezegd. Papa moet al gans de week vroeg uit zijn bedje,dus moet ik nu eventjes tijd gaan maken voor hem ook he, ale tot later kinnekes en ik beloof jullie morgen of zaterdag te schrijven,dikke kus van ons allen dada
Heykes iedereen, nogmaals bedankt voor al jullie bezoekjes aan mijn site, Ik heb het een beetje gezelliger gemaakt en hoop dat het ook wat mooier overkomt bij jullie. Het jaartje is bijna om,en de verjaardag van mijn kleine meid is op komst,dus vraagt de site een update, ik wil jullie dan ook vragen om links op de voorpagina van de site jullie beoordeling te geven voor mijn blog. Jullie hoeven er niet mee in te zitten,ik zie niet van wie de beoordelingen komen, dankuwel groetjes Brenda
al was ze dat eigenlijk wel al.
