Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
22-07-2010
Beste meisjes, Ik ben vandaag nog een dagje thuis geweest en ik heb een ganse dag van alles kunnen doen in het huishouden waardoor ik blij ben en nu eindelijk eens op mijn poep heb kunnen zitten. Ik dacht bij mezelf,Bren je moet nog naar je kindjes schrijven,en voila hier ben ik dan. Voel mij de laatste dagen weer niet zo lekker. Weer veel te veel gepiekerd over alles,weer veel te veel verhaaltjes gelezen over engletjes op de pc weer veel te veel gehoord,en weer veel te weinig geslapen. Soms ben ik toe aan meer rust dan ik al krijg,maar vooral rust in mijn hoofdje. Ik voel dat ik weer even teveel aan het opkroppen ben,en het blijft maar weer knagen. Uit respect voor alles en iedereen kan ik hier en nu mijn hartje niet gaan luchten, maar ik kan wel even zeggen dat het nog altijd onbegrijpelijk is dat jullie er niet meer zijn en dat jullie nooit meer zullen terug komen. Ik heb ook zo het gevoel gekregen dat jullie voor iedereen al vergeten zijn en dat vind ik jammer voor jullie,maar zoals altijd blijf ik er altijd voor jullie zijn. Er zijn ondertussen al wrede dingen gebeurd rondom mij,die natuurlijk erger zijn voor die mensen dan voor ons gezin is geweest,aldus in andere mensen hun ogen,en weliswaar ergens ook in mijn besef. Iedereen die iemand verliest heeft te maken met de strijd tegen hun verdriet,en ik ...ik zou volgens vele mensen al lang weer de oude moeten zijn,maar helaas ben ik dat nog steeds niet. Dat kan altijd eens een weekje of zelfs twee weken al goed gaan,maar ergens blijf ik met mijzelf in de knoop liggen,en kan ik nergens meer terecht om mijn hartje te luchten. Ik kan het wel,maar doe het ook niet. Ik heb eerlijk gezegd geen goesting meer in het leven,ik ga nu ook niet zeggen dat ik aan mijn levn een einde wil maken,zo drastisch is het nu ook wel niet,maar toch...ik vind de zin van het leven niet terug. Ik voel mij nergens meer op mijn gemak,ik zal het anders zeggen,ik zie er het nut niet meer van ik waarom ik nog ergens zou zitten of staan. Ik ben helemaal niet deprsssief,want dat zou iedereen al gemerkt hebben,maar er moet toch ergens wel iets zijn waardoor ik mijn levenslust ben verloren. Met papa kan ik nog steeds niet praten,ook al doe ik de moeite,het lukt ons niet om normaal te praten. En ergens mis ik dat wel,maar we hebben dit nog nooit gekund. Ik heb ook niemand anders nodig die dat in zijn plaats doet,maar toch.. Hetgaan ik verlang,krijg ik niet geklaard. Op dit moment verwerken we nog altijd op ons eigen manier en alleen ons verdriet. En enigzins kan papa alweer zijn draad nu en dan weer oppikken,maar blijf ik dan weer achter en hou ik hem zonder besef wel tegen om opnieuw gelukkig te zijn. De drang naar een kindje blijft in mijn gedachten rondzwemmen en ik zou er zelfs mijn leven en mijn relatie voor op het spel zetten omdat te bekomen,hoewel ik wel heel goed besef dat ik dat beter niet doe,en ik ga ook niks doen,maar...het blijft moeilijk zolang ik met mijzelf in de knoop lig. Ik hoop dat ik toch ergens weer mijzelf kan terugvinden en dromen van andere dingen in het leven dan babys die kraaien ... Er moet toch ergens wel iets zijn die mij zal doen veranderen? En wat er nooit zal veranderen,is mijn liefde voor jullie,die onbeschrijflijk groot is... Mijn pijn...die heel moeizaam wegsmelt in mijn hart... Maar nooit zal slijten.. Ik mis jullie
